EDYTA STEIN

Kryzys wieku dojrzewania
wieństwo” moŜe ograniczać się jedynie do „zbawienia od tego ziemskiego
Ŝycia”. Z pewnością Edyta widziała, Ŝe jest wiele ludzi, którym Ŝycie
udaje się bardzo dobrze bez potrzeby wiary w jednego Boga zapewniającego
im swoje błogosławieństwo.
Czynniki wypływające z jej wnętrza, które powodowały chwianie się
jej słabej wiary dziecięcej, w końcu doprowadziły ją do porzucenia praktyki
modlitwy. Stało się to właśnie w czasie pobytu w Hamburgu: jej
siostra i szwagier byli praktycznie ateistami, religia dla nich absolutnie
się nie liczyła. Środowisko to sprzyjało jej decyzji.
Kiedy powróciła do nauki, wątek religijny stał się prawie nieobecny.
Owszem, pewne jest, Ŝe przebywała w szkole wraz z koleŜankami innych
wyznań, protestanckiego i katolickiego, ale tematu religii nie daje się
dostrzec w jej dialogach lub troskach. Ponadto w ostatnim roku maturalnym
pozbawiona była lekcji religii, co oddaliło ją jeszcze bardziej od
tego tematu, który pozostanie w zapomnieniu w ciągu najbliŜszych lat.
I chociaŜ na uniwersytecie, na lekcjach starogermańskiego, musiała tłumaczyć
teksty Ewangelii z konkordancji z ewangeliami Tacjana i Biblii
Wulfili, troska lub zainteresowanie kwestiami religijnymi nie przychodziły
jej na myśl (A 301).
Wielokrotnie pojawia się pytanie, czy krok stawiany przez Edytę był
krokiem w ateizm, czy w agnostycyzm. Sądzę, Ŝe kwestia ta nie jest dookreślona.
Oczywisty jest jednak fakt, Ŝe począwszy od tej pory, Edyta
Stein Ŝyje całkowicie obca jakiejkolwiek praktyce religijnej, choć w domu
zachowuje do pewnego stopnia formy, aby sprawić przyjemność matce.
Wyraźne zainteresowanie religią nie wystąpi u Edyty aŜ do lat 1916-
1917, a od 1913 roku jej postawa wobec tej sfery przyjmuje róŜne formy.
Jednoznaczne odrzucenie przekształca się w uznanie religii za zjawisko
godne poszanowania.
25