Λευκωμα 25 χρόνια

25 XΡΟΝΙΑ ΙΑΣΩ
«ΌΤΑΝ ΞΎΠΝΗΣΑ Η
ΜΟΝΑΔΙΚΉ ΣΚΈΨΗ
ΜΟΥ ΉΤΑΝ ΑΝ ΜΟΥ
ΈΛΕΓΑΝ ΑΛΉΘΕΙΑ
ΌΤΙ ΤΟ ΠΑΙΔΊ ΕΊΧΕ
ΕΠΙΖΉΣΕΙ»
Ο Ευριπίδης Μπιλιράκης, Μαιευτήρας - Χειρουργός
Γυναικολόγος, Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, δίνει
τον λόγο σε μία από τις πολλές μητέρες - ηρωίδες που
έφεραν με δυσκολία στον κόσμο τα παιδιά τους.
ΟΤΑΝ ΜΟΥ ΖΗΤΗΘΗΚΕ να περιγράψω μια ιστορία από τα χρόνια που
συνεργάζομαι ως Μαιευτήρας Γυναικολόγος με το ΙΑΣΩ, δεν χρειάστηκε να
το πολυσκεφτώ. Θα αφήσω μια μητέρα-ηρωίδα να σας διηγηθεί η ίδια την
ιστορία της και πώς κατάφερε με το θάρρος, την υπομονή και την επιμονή
της να φέρει στον κόσμο στις 9 Δεκεμβρίου 1998 ένα όμορφο κορίτσι, τη
Ραφαέλα, που γεννήθηκε με καισαρική σε ηλικία κυήσεως 33 εβδομάδων,
με βάρος 1.750 γραμμάρια.
Ξεκινήσαμε ακολουθώντας ένα πρωτόκολλο υποβοηθούμενης αναπαραγωγής
στο ΙΑΣΩ και πετύχαμε την πολυπόθητη κύηση.
Στις 19/6/1998 σε ηλικία κυήσεως 8 εβδομάδων και 2 ημερών είχαμε
ολοκληρώσει τον προγεννητικό έλεγχο, ενώ στις 12 εβδομάδες έγινε ο
έλεγχος αυχενικής διαφάνειας, που έδειξε χαμηλό κίνδυνο. Στις 5 Αυγούστου,
όμως, προχωρήσαμε σε περίδεση, λόγω ανεπάρκειας τραχήλου μήτρας, και
από τότε και μέχρι και τη γέννηση του μωρού η γυναίκα αυτή έμεινε στο
νοσοκομείο! Φαίνεται υπερβολικό, αλλά είναι αλήθεια.
Από την αρχή του 2ου τριμήνου μέχρι και το τέλος της κύησης, ήρθαμε
αντιμέτωποι με εξαιρετικά σοβαρά προβλήματα, όπως χαμηλή πρόσφυση
πλακούντα, αποκόλληση, σακχαρώδη διαβήτη, τοξιναιμία με οιδήματα και
υπέρταση, έντονες συσπάσεις μήτρας, εκροή αμνιακού υγρού, φλεγμονή –
χοριοαμνινίτιδα και αιμορραγίες.
Η συνεργασία ανάμεσα σε γυναικολόγους, παθολόγους, αναισθησιολόγους,
ιατρούς ΜΕΘ, νεογνολόγους της ΜΕΝΝ, εργαστηριακούς, αλλά και το
προσωπικό, τις μαίες με την προϊσταμένη του 7ου ορόφου Ιωάννα Ιερωμνύμων,
σε συνδυασμό με τον υπερσύγχρονο-άριστο εξοπλισμό, που από την πρώτη
μέρα είχαμε διαθέσιμο στο ΙΑΣΩ, έφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Η συνεργασία ανάμεσα σε
γυναικολόγους, παθολόγους,
αναισθησιολόγους, ιατρούς
ΜΕΘ, νεογνολόγους της
ΜΕΝΝ, εργαστηριακούς,
αλλά και στο προσωπικό και
τις μαίες του 7ου ορόφου
και του χειρουργείου, σε
συνδυασμό με τον υπερσύγχρονο
άριστο εξοπλισμό, που
από την πρώτη μέρα είχαμε
διαθέσιμο στο ΙΑΣΩ, έφεραν
το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Να πώς περιγράφει η ίδια η μητέρα την εμπειρία της:
«Ονομάζομαι Σιμέλα Γαβριηλίδου και είμαι γεννημένη στις 20/2/1969. Με
τον άντρα μου Κωνσταντίνο Μουτσόπουλο, ο οποίος είναι γεννημένος στις
2/8/1966, γνωριστήκαμε μέσω μιας κοινής μας φίλης και παντρευτήκαμε
στις 16/2/1996. Από προηγούμενο έλεγχο που είχα κάνει με τον γιατρό μου
Ευριπίδη Μπιλιράκη ήξερα ότι υπήρχε κάποιο πρόβλημα με τις σάλπιγγές
μου, έτσι λοιπόν η πρώτη μου προτεραιότητα όταν παντρεύτηκα ήταν να
μείνω έγκυος.
Τον Μάιο του 1998 έμαθα ότι είμαι έγκυος και ξεκίνησα προγεννητικό έλεγχο,
ενώ στη συνέχεια έγινε περίδεση τραχήλου και παρέμεινα στο νοσοκομείο
για παρακολούθηση. Η μετέπειτα πορεία όμως ήταν πολύ δύσκολη, με πολλά
απρόοπτα... ένας καθημερινός αγώνας. Κατά τη διάρκεια της πολύμηνης
παραμονής μου στο δωμάτιο 714, παρουσίασα σακχαρώδη διαβήτη κύησης
και έκανα ενέσεις ινσουλίνης, είχα τακτικότατες συσπάσεις και πυρετούς,
αιμορραγίες, επεισόδια ιλίγγου και απώλεια αμνιακών υγρών. Ήμουν σε
ακινησία και είχαν επιτρέψει κατ’ εξαίρεση στη μητέρα μου να βρίσκεται επί
24ωρου βάσης δίπλα μου. Όταν κάποια στιγμή τα πράγματα δυσκόλεψαν
πάρα πολύ και έπρεπε να εξεταστεί το ενδεχόμενο να κοπεί η περίδεση, γιατί
από τις συσπάσεις μπορούσε να κοπεί ο τράχηλός μου και να κινδυνεύσει
η ζωή μου, δεν συναίνεσα, αν και γνώριζα τη σοβαρότητα της κατάστασης.
Έτσι, υπέγραψα με δικηγόρο και με εκπρόσωπο του νοσοκομείου ότι
γνωρίζω την κατάσταση και αναλαμβάνω την πλήρη ευθύνη για την εξέλιξη
της εγκυμοσύνης μου. Είμαι σίγουρη ότι πολλές φορές δημιούργησα άθελά
μου τεράστια προβλήματα, τόσο στο ΙΑΣΩ όσο και σε αυτόν τον υπέροχο
άνθρωπο και γιατρό, αλλά ήθελα τόσο πολύ να γεννηθεί αυτό το παιδί!
Στις 9 Δεκεμβρίου, 5 το πρωί, άνοιξε η πόρτα του δωματίου και μπήκε μέσα
ο γιατρός μου τον οποίο είχαν ειδοποιήσει να έρθει εσπευσμένα επειδή είχα
αιμορραγία. Ειδοποιήθηκε ο άντρας μου, έγινε υπέρηχος, είδαμε το βάρος
του μωρού και ήταν η μοναδική φορά που ο γιατρός επέμενε τόσο να πάρει
το παιδί, γιατί φοβόταν πάρα πολύ για εμένα. Ευτυχώς είχα κάνει ενέσεις
κορτιζόνης για να αναπτυχθούν οι πνεύμονες του μωρού.
Η κόρη μου γεννήθηκε με καισαρική στις 11:00 π.μ. με βάρος 1.750 γραμμάρια,
μετά από κύηση 33 εβδομάδων. Η νάρκωση έγινε με επισκληρίδιο, μια
μέθοδος που τότε ήταν ακόμα καινούργια, και έτσι μπόρεσα να δω ότι το
το μωρό μου ήταν μια χαρά. Στη συνέχεια με κοίμισαν και όταν τελείωσε η
καισαρική εγώ μπήκα στην εντατική και η κόρη μου μπήκε στη θερμοκοιτίδα.
Όταν ξύπνησα η μοναδική σκέψη μου ήταν αν μου έλεγαν αλήθεια ότι το
παιδί είχε επιζήσει και ήταν καλά.
Είναι πολλά τα περιστατικά που θα μπορούσα να εξιστορήσω, θα σας πω όμως
ένα. Κάθε εβδομάδα ερχόταν η τότε Διευθύνουσα του ΙΑΣΩ, η κ. Στεφανάκη,
στο δωμάτιό μου να με δει και να με ρωτήσει αν είναι όλα καλά. Όταν ήρθε,
αφότου είχα βγει από τη ΜΕΘ, αλλά δεν μπορούσα να περπατήσω και έκανα
φυσιοθεραπεία στο δωμάτιο, με είδε πολύ στεναχωρημένη και με ρώτησε
τι συμβαίνει. Της είπα ότι δεν έχω δει το παιδί μου, γιατί δεν μπορούσα
ούτε να σηκωθώ για να με μεταφέρουν με καροτσάκι. Εκείνη πήρε αμέσως
τηλέφωνο και λίγο μετά ήρθε ένας τραυματιοφορέας με φορείο και με
συνόδευσε η ίδια στη ΜΕΝΝ για να δω πρώτη φορά το παιδί μου. Ήταν
ακριβώς 12 μέρες μετά τη γέννησή της. Η κόρη μου είναι 22 ετών σήμερα
και σπουδάζει στο 5ο έτος της Ιατρικής Σχολής Αθηνών.
Ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου τον Θεό που μου έκανε αυτό το
δώρο, το ΙΑΣΩ και τον γιατρό μου που έδωσαν ψυχή και σώμα για αυτό το
δώρο ζωής, το παιδί μου». •
74 75