12.02.2013 Views

EL ORADOR (A MARCO BRUTO) - GutenScape.com

EL ORADOR (A MARCO BRUTO) - GutenScape.com

EL ORADOR (A MARCO BRUTO) - GutenScape.com

SHOW MORE
SHOW LESS

Create successful ePaper yourself

Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.

Marco Tulio Cicerón El orador (a Marco Bruto)<br />

summae eloquentiae species exprimenda est.<br />

Quem hoc uno excellere [id est oratione], cetera<br />

in eo latere indicat nomen ipsum; non enim<br />

inventor aut <strong>com</strong>positor aut actor qui haec<br />

<strong>com</strong>plexus est omnia, sed et Graece ab<br />

eloquendo rhetor et Latine eloquens dictus est;<br />

ceterarum enim rerum quae sunt in oratore<br />

partem aliquam sibi quisque vindicat, dicendi<br />

autem, id est eloquendi, maxima vis soli huic<br />

conceditur.<br />

[62] Quamquam enim et philosophi quidam<br />

ornate locuti sunt—si quidem et Theophrastus a<br />

divinitate loquendi nomen invenit et Aristoteles<br />

Isocratem ipsum lacessivit et Xenophontis voce<br />

Musas quasi locutas ferunt et longe omnium<br />

quicumque scripserunt aut locuti sunt exstitit et<br />

suavitate et gravitate princeps Plato—, tamen<br />

horum oratio neque nervos neque aculeos<br />

oratorios ac forensis habet. [63] Loquuntur cum<br />

doctis, quorum sedare animos malunt quam<br />

incitare, et de rebus placatis ac minime<br />

turbulentis docendi causa non capiendi<br />

loquuntur, ut in eo ipso, quod delectationem<br />

aliquam dicendo aucupentur, plus non nullis<br />

quam necesse sit facere videantur. Ergo ab hoc<br />

genere non difficile est hanc eloquentiam, de<br />

qua nunc agitur, secernere. [64] Mollis est enim<br />

oratio philosophorum et umbratilis nec<br />

sententiis nec verbis instructa popularibus nec<br />

vincta numeris, sed soluta liberius; nihil iratum<br />

habet, nihil invidum, nihil atrox, nihil<br />

miserabile, nihil astutum; casta, verecunda,<br />

virgo incorrupta quodam modo. Itaque sermo<br />

potius quam oratio dicitur. Quamquam enim<br />

omnis locutio oratio est, tamen unius oratoris<br />

locutio hoc proprio signata nomine est.<br />

[65] Sophistarum, de quibus supra dixi, magis<br />

distinguenda similitudo videtur, qui omnes<br />

eosdem volunt flores quos adhibet orator in<br />

causis persequi. Sed hoc differunt quod, cum sit<br />

his propositum non perturbare animos, sed<br />

placare potius nec tam persuadere quam<br />

delectare, et apertius id faciunt quam nos et<br />

crebrius, concinnas magis sententias exquirunt<br />

quam probabilis, a re saepe discedunt, intexunt<br />

fabulas, verba altius transferunt eaque ita<br />

disponunt ut pictores varietatem colorum, paria<br />

paribus referunt, adversa contrariis,<br />

saepissimeque similiter extrema definiunt.<br />

35<br />

y de la perfecta elocuencia. El nombre mismo<br />

indica que la elocución ha de ser su principal<br />

mérito. No se te llama inventor, <strong>com</strong>positor o<br />

actor, sino en griego rhetor, y en latín<br />

elocuente. De todas las demás condiciones que<br />

en el orador hay, todos pueden reclamar alguna<br />

parte; pero solo a él se concede el lauro de la<br />

elocuencia,<br />

pues aunque algunos filósofos han escrito con<br />

elegancia, tanto que Teofrasto alcanzó por esto<br />

el renombre de divino, y Aristóteles reprendió<br />

al mismo Isócrates, y por la voz de Jenofonte<br />

dicen que hablaron las Musas, y Platón se<br />

aventajó en gravedad y elegancia a todos los<br />

que escribieron o hablaron antes que él; sin<br />

embargo, su discurso no tiene nervio ni aguijón<br />

oratorio o forense. Hablan con doctos, y quieren<br />

sosegar sus ánimos más bien que conmoverlos.<br />

Hablan de cosas tranquilas y nada turbulentas, y<br />

hablan para enseñar, no para soprender; y hasta<br />

cuando logran producir agrado, paréceles a<br />

algunos que han pasado los límites de su<br />

ciencia. No es difícil distinguir esta elocuencia<br />

de la que ahora estamos explicando. El estilo de<br />

los filósofos es sencillo y reposado; no tiene ni<br />

sentencias ni palabras populares, ni esta sujeto a<br />

número, sino libre y suelto. Nada tiene de<br />

airado, de envidioso, de atroz, de admirable ni<br />

de astuto: es siempre casto, ruboroso, virgen,<br />

digámoslo así. Más bien debe llamarse<br />

conversación que discurso. Porque aunque toda<br />

alocución sea discurso, sólo a los del orador se<br />

aplica con propiedad este nombre.<br />

Hay que hacer excepción de los sofistas, que<br />

usan las mismas flores que emplea el orador en<br />

las causas civiles. Pero se diferencian en que su<br />

propósito no es perturbar los ánimos, sino<br />

entretenerlos: no tanto persuadir <strong>com</strong>o deleitar;<br />

y lo hacen con más frecuencia y más a las claras<br />

que los otros, buscan sentencias brillantes más<br />

que probables, se apartan muchas veces del<br />

asunto, mezclan fábulas, hacen traslaciones de<br />

palabras y las disponen a la manera que los<br />

pintores varían el color, y oponen<br />

antitéticamente las palabras, o hacen que los<br />

períodos se correspondan en su cadencia.

Hooray! Your file is uploaded and ready to be published.

Saved successfully!

Ooh no, something went wrong!