ธรรมะใกล้ตัว
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
dharma at hand<br />
Free Online Magazine<br />
ธรรมะสำหรับคนยุคใหม่ ที่อยู่ใกล้แค่เอื้อม<br />
http://dungtrin.com/dharmaathand/<br />
ฉบับที่<br />
๐๗๑<br />
๒๕ มิ.ย. ๕๒
ธรรมะจากพระผู้รู้<br />
๘<br />
ไดอารี่หมอดู<br />
๑๑<br />
คำคมชวนคิด ๑๕<br />
สัพเพเหระธรรม ๑๗<br />
• ตัวกู ของกู<br />
เรื่องสั้นอิงธรรมะ<br />
๑๘<br />
• ความรักนอกกำมือ<br />
รูปชวนคิด ๒๘<br />
พาเที่ยว<br />
เอี่ยวธรรม<br />
๓๒<br />
• แสงประทีปแห่งธรรมโชติช่วงบนยอดเขาที่เกาะสมุย<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
dharma at hand<br />
ที่ปรึกษาและผู้จุดประกาย: ศรันย์ ไมตรีเวช<br />
หัวหน้าบรรณาธิการ<br />
จากใจบ.ก.ใกล้ตัว: อลิสา ฉัตรานนท์<br />
ธรรมะจากพระผู้รู้: อนัญญา เรืองมา<br />
เตรียมเสบียงไว้เลี้ยงตัว: อนัญญา เรืองมา<br />
เขียนคนให้เป็นเทวดา: อนัญญา เรืองมา<br />
ไดอารี่หมอดู: จรินทร์ธร ธนชัยหิรัญศิริ<br />
กวีธรรม: ศิราภรณ์ อภิรัฐ<br />
คำคมชวนคิด: ศิราภรณ์ อภิรัฐ<br />
สัพเพเหระธรรม: ชนินทร์ อารีหนู<br />
ธรรมะจากคนสู้กิเลส: พราวพรรณราย<br />
มัลลิกะมาลย์ ทองเลี่ยมนาค<br />
ของฝากจากหมอ: พริม ทัพวงศ์<br />
แง่คิดจากหนัง: เกสรา เติมสินวาณิช<br />
นิยาย/เรื่องสั้นอิงธรรมะ: สุปราณี วอง<br />
เที่ยววัด: เกสรา เติมสินวาณิช<br />
ธรรมะปฏิบัติ: ชนินทร์ อารีหนู<br />
ธรรมะกับไลฟ์สไตล์: ศดานันท์ จารุพูนผล<br />
กองบรรณาธิการ: กนกเรขา กฤษฎารักษ์<br />
กานต์พัทธ์ รัชพันธ • กิษรา รัตนาภิรัต<br />
จรินทร์ธร ธนชัยหิรัญศิริ • ชนินทร์ อารีหนู<br />
ณัฐชญา บุญมานันท์ • ณัฐธีรา ปนิทานเต<br />
ณัฐพร สกุลอุทัยศักดิ ์ • ปรียาภรณ์ เจริญบุตร<br />
ปิยมงคล โชติกเสถียร • พราวพรรณราย<br />
มัลลิกะมาลย์ ทองเลี่ยมนาค<br />
พรหมเนตร สมรักษ์ • พิจิตรา โตวิวิชญ์<br />
พิทา จารุพูนผล • พีรยสถ์ อุบลวัตร<br />
มยุรฉัตร พงษ์ผาตินันท์ • เมธี ตั ้งตรงจิตร<br />
เยาวลักษณ์ เกิดปราโมทย์ • วรางคณา บุตรดี<br />
วิบูรณ์ศักดิ์ ใจภักดี • วิมล ถาวรวิภาส<br />
วิมุตติยา นิวาดังบงกช • ศดานัน จารุพูนผล<br />
ศศิธร ศิวะนันทากรณ์ • ศิราภรณ์ อภิรัฐ<br />
สมเจตน์ ศฤงคารรัตนะ • สาริณี สาณะเสน<br />
สิทธินันท์ ชนะรัตน์ • สุปราณี วอง<br />
อนัญญ์อร ยิ่งชล • อนัญญา เรืองมา<br />
อมรา ตั้งบริบูรณ์รัตน์ • อัจจนา ผลานุวัตร<br />
ฝ่ายรวบรวมบทความ: สิทธินันท์ ชนะรัตน์<br />
ฝ่ายสื่อเสียงอ่านนิตยสาร: อนุสรณ์ ตรีโสภา<br />
ฝ่ายสื่อเว็บไซต์: สมเจตน์ ศฤงคารรัตนะ<br />
ไพลิน ลายสนิทเสรีกุล • กฤษฎ์ อักษรวงศ์<br />
ฝ่ายสื่อ Word: ชัญญา พันธจารุนิธิ<br />
พีรยสถ์ อุบลวัตร • โสภิต ตันยานนท์<br />
ฝ่ายสื่อ PDF: บุณยศักดิ์ ธีรวงศ์กิจ<br />
เกียรติภูมิ จารุเสน<br />
ฝ่ายระบบ Send mail: สมเจตน์ ศฤงคารรัตนะ<br />
ภาพปก: กวิน ฉัตรานนท์<br />
และทีมงานอาสาท่านอื่นๆ อีกจำนวนมาก<br />
ท่านสามารถรับนิตยสารฉบับนี<br />
้ได้<br />
ในรูปแบบ เสียงอ่าน · Word
จากใจบ.ก.ใกล้ตัว<br />
อ่านบนเว็บ • ฟังเสียงอ่าน<br />
ในโลกอันน่าสับสนนี้<br />
แค่คุณทำดี<br />
ก็เป็นเหตุให้คนบางคนเกลียดได้แล้ว<br />
และในทางกลับกัน<br />
ถ้าคุณทำเลว<br />
ก็อาจเป็นเหตุให้คนบางคนชื่นชอบได้<br />
ทำไมจึงเป็นเช่นนั้น?<br />
เพราะแรงจูงใจของคนเรา<br />
ไม่ได้ขับดันจากความอยากดีหรืออยากเลว<br />
แต่ขับดันมาจากการได้ประโยชน์หรือเสียประโยชน์<br />
ความดีของคุณอาจทำให้ใครบางคนเสียหาย<br />
ขณะที่ความชั่วของคุณอาจทำให้ใครบางคนได้ดี<br />
ความชอบใจหรือไม่ชอบใจเขาตัดสินกันที่ตรงนี้<br />
เสียหายหรือได้ดี<br />
ความเห็นแก่ตัวของคนที่เข้าใจว่าตนเป็นฝ่ายธรรมะ<br />
อาจแปรเป็นความเลวร้ายที่น่าสะพรึงกลัว<br />
เสียยิ่งกว่าความเห็นแก่ตัว<br />
ของคนที่รู้ว่าตนเองเป็นฝ่ายอธรรม<br />
คนที่ตระหนักว่าตนเองเป็นอธรรม<br />
ย่อมทราบว่าทุกการกระทำเป็นไปเพื่อตนเอง<br />
ไม่หลอกตัวเอง ไม่หลอกคนอื่น<br />
ว่ากำลังทำเรื่องเลวร้ายไปเพื่อประสงค์อันใด<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
3
4<br />
แต่หากมีศักดิ์ศรีค้ำคอเสียแล้ว<br />
แปะภาพไว้เสียแล้วว่าตนเป็นฝ่ายธรรมะ<br />
ทุกความเห็นแก่ตัวย่อมถูกห้อมล้อมด้วยเหตุผล<br />
ที่ฟังดูดี<br />
หรือปรุงแต่งให้ดูดี<br />
หลอกตัวเองสำเร็จ หลอกคนอื่นได้แนบเนียน<br />
ว่ากำลังประสงค์ดีแม้จะต้องก่อความเดือดร้อนบ้าง<br />
พระพุทธเจ้าท่านตรัสหลักการป้องกันภัยไว้สามข้อใหญ่<br />
หนึ่งคืออย่าก่อกรรมชั่วเลย<br />
สองคือเร่งสร้างกรรมดีไป<br />
สามคืออย่าติเตียนอริยเจ้า<br />
จากบันทึกในพระไตรปิฎก<br />
เราพอทราบกันได้ว่าวิธีเป็นศัตรูกับพระพุทธเจ้า<br />
มีอยู่<br />
๒ หนทางใหญ่ๆ ได้แก่<br />
๑) มีกรรมสัมพันธ์เชิงลบกับท่านโดยตรง<br />
เช่น พระเทวทัตเคยผูกใจเจ็บพระพุทธเจ้ามาแต่ปางก่อน<br />
๒) ปรามาสอริยสาวก<br />
ในพระอภิธรรมปิฎกชี้ว่า<br />
การปรามาสพระโสดาบัน<br />
จะเป็นเหตุปัจจัยให้คิดประทุษร้ายพระโสดาบัน<br />
แล้วเป็นเหตุปัจจัยให้คิดประทุษร้ายพระสกทาคามี<br />
แล้วเป็นเหตุปัจจัยให้คิดประทุษร้ายพระอนาคามี<br />
แล้วเป็นเหตุปัจจัยให้คิดประทุษร้ายพระอรหันต์<br />
แล้วเป็นเหตุปัจจัยให้คิดประทุษร้ายพระปัจเจกพุทธเจ้า<br />
แล้วเป็นเหตุปัจจัยให้คิดประทุษร้ายพระพุทธเจ้าในที่สุด<br />
สรุปคือเพียงพลาดไปปรามาสพระโสดาบัน<br />
ก็โน้มเอียงแล้วที่จะก่ออนันตริยกรรม<br />
เที่ยงที่จะปิดกั้นสวรรค์และนิพพานได้ในที่สุด<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong>
นอกจากนั้น<br />
วิธีเป็นคนนอกศาสนาก็เกิดขึ้นง่าย<br />
แบ่งเป็น ๒ เหตุใหญ่ๆ ได้แก่<br />
๑) คิดค้านแบบไม่ต้องมีเหตุผล<br />
โดยเฉพาะอย่างยิ่งคัดค้านคำกล่าวอันเป็นโลกุตตระ<br />
หรือทางอันไปสู่มรรคสู่ผลที่ถูกต้อง<br />
๒) ชักชวนคนไปสู่ศาสนาอื่น<br />
ด้วยความเข้าใจว่ามีศาสนาอื่นดีกว่า<br />
หรือเห็นศาสนาพุทธเป็นเพียงลัทธิความเชื่อธรรมดาๆ<br />
ศึกษาแบบลูบคลำ<br />
ไม่ศึกษาโดยแยบคาย<br />
เมื่อเห็นใครจุดไฟเผาเรือน<br />
ควรเอาน้ำเข้าไปช่วยกันสาดให้ไฟดับ<br />
ไม่ควรเอาไฟใหม่ไปเสริมให้โหมกระพือขึ้นอีก<br />
ไฟในปากควรดับด้วยน้ำในปาก<br />
ไฟในใจควรดับด้วยน้ำในใจ<br />
พ้นจากนี้ไฟไม่มีทางสงบครับ<br />
ดังตฤณ<br />
มิถุนายน ๕๒<br />
เรื่องน่าสนใจประจำฉบับ<br />
<br />
แค่รู้<br />
แค่ดู โดยไม่อ่านจากตำรา จะเข้าใจธรรมะแท้ๆ ได้จริงหรือ?<br />
ลองฟังคำถามจากคนไม่มีความรู้ทางปริยัติกันบ้าง<br />
ในคอลัมน์ “ธรรมะจากพระผู้รู้”<br />
ตอน “คำถามจากคุณกาลามชน” ค่ะ _/|\_<br />
กองไฟเผาขยะในวัด เคยกระซิบบอกอะไรคุณไหม?<br />
คอลัมน์ “รูปชวนคิด” ฉบับนี้<br />
จะชวนคุณนั่งดูไฟเผาขยะ<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
5
6<br />
ผ่านเลนส์กล้องและมุมมองของ “คุณดังตฤณ” ค่ะ<br />
ลองดูสิว่า มีใครเคยมองอย่างนี้บ้างไหม<br />
(0_0)<br />
ฟังเสียงกลองแห่งธรรมะ ที่ดังมาไกลจากเกาะกลางทะเล<br />
ใน “แสงประทีปแห่งธรรมโชติช่วงบนยอดเขาที่เกาะสมุย”<br />
โดย “คุณแก้ว” ในคอลัมน์ “พาเที่ยว<br />
เอี่ยวธรรม”<br />
ค่ะ<br />
หากคุณรู้สึก<br />
“รัก” ใครสักคน โดยไม่หวังครอบครอง<br />
พอใจเพียงได้เห็นความสุขฉายในแววตาของเขา<br />
แอบร่วมทุกข์ร่วมสุขกับเขาอยู่เงียบๆ<br />
พลาดไม่ได้เลยกับ “เรื่องสั้น”<br />
หวานๆ ใสๆ<br />
“ความรักนอกกำมือ” โดย “คุณชลนิล” ค่ะ *^_^*<br />
อีกหนึ่งเรื่องเพื่อความเข้าใจในรักที่มากขึ้น<br />
สำหรับคู่รักที่ปล่อยให้ต้นรักเติบโตขึ้นบนความหวาดระแวง<br />
“หมอพีร์” จะมีคำแนะนำดีๆ ให้กับคู่ที่ว่านี้อย่างไรบ้าง<br />
ติดตามได้ในคอลัมน์ “ไดอารี่หมอดู”<br />
ค่ะ<br />
ข่าวสารและกิจกรรมที่น่าสนใจ<br />
•<br />
•<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
<br />
หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช รับนิมนต์สอนกรรมฐาน<br />
ที่วัดบูรพาราม<br />
ต.ในเมือง อ.เมือง จ.สุรินทร์<br />
วันอาทิตย์ที่<br />
๒๘ มิถุนายน ๒๕๕๒ เวลา ๑๗.๐๐ น.<br />
ใครที่อยู่บริเวณใกล้เคียง<br />
และมีเวลาว่าง ขอเชิญเข้าร่วมฟังธรรมได้ค่ะ _/|\_<br />
แผนที่<br />
: http://i605.photobucket.com/albums/tt133/Yaowalak_K/cb037ea0.gif<br />
ข่าวดีสำหรับผู้มีเพื่อนชาวต่างชาติที่สนใจธรรมะและการปฎิบัติ<br />
และผู้ที่ต้องการเผยแผ่ธรรมะดีๆไปยังต่างแดนนะคะ<br />
ขอแนะนำ ธรรมะในรูปแบบภาษาอังกฤษ ที่เว็บไซต์<br />
http://dhamma.com/
และขออนุโมทนาทุกท่านที ่มีส่วนช่วยกระจายธรรมะไปสู ่วงกว้างยิ ่งๆขึ ้นไปค่ะ<br />
/|\_<br />
• สำหรับใครที่พลาดชมการสัมภาษณ์คุณดังตฤณในรายการ<br />
“ตาสว่าง”<br />
พุธที่<br />
๑๗ มิถุนายน ที่ผ่านมา<br />
สามารถชมคลิปย้อนหลังได้ที่นี่ค่ะ<br />
http://larndham.net/index.php?showtopic=34747&st=0#top<br />
<br />
พบกันใหม่พฤหัสหน้ากับฉบับ Lite ที่<br />
http://www.dlitemag.com นะคะ<br />
สวัสดีค่ะ : )<br />
สารบัญ <br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
7
8<br />
สันตินันท์<br />
(พระปราโมทย์ ปาโมชฺโช ในปัจจุบัน)<br />
คุณกาลามชนถาม ...คุณสันตินันท์ตอบ<br />
เมื่อเช้านี้ผมได้รับเมล์ที่น่าอ่านอีกฉบับหนึ่ง<br />
เห็นว่าเป็นประโยชน์<br />
เพราะเป็นตัวอย่างของผู้ไม่มีความรู้ความเข้าใจทางปริยัติ<br />
แต่ธรรมอันเกิดจากการปฏิบัตินั้น<br />
น่าอัศจรรย์เป็นอย่างมาก<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
ธรรมะจากพระผู้รู้<br />
อ่านบนเว็บ • ฟังเสียงอ่าน<br />
เพื่อนคนนี้คือ<br />
คุณกาลามชน<br />
ซึ่งน้อยครั้งจึงจะเห็นชื่อในห้องสมุดหรือลานธรรม<br />
และไม่เคยเข้ากลุ่มกับใคร<br />
ส่วนมากจะก้มหน้าก้มตาปฏิบัติไปอย่างเงียบๆ เท่านั้น<br />
นานๆ ถึงจะเมล์มาถาม หรือมาคุยกับผมบ้าง ไม่บ่อยนัก<br />
ลองฟังธรรม ของคนไม่มีความรู้ทางปริยัติดูบ้างนะครับ<br />
<br />
กาลามชน<br />
เมื่อก่อนเวลาปฏิบัติ<br />
พอจิตรู้อะไรสักอย่างชัดๆ<br />
จะเกิดความรู้สึกสงสัย<br />
แล้วก็เกิดความคิดวิเคราะห์ว่า<br />
ที่เห็นนั้นคืออะไร<br />
คล้ายกับว่าพอเกิดความรู้ตัว<br />
ก็เกิดนิวรณ์ต่างๆตามมา แต่ไม่รู้ทันนิวรณ์เหล่านั้น<br />
ทำให้การดูจิตไม่ต่อเนื่อง<br />
เมื่อเดือนที่แล้ว<br />
ผมตั้งใจว่าจะต้องมานะปฏิบัติ<br />
ผ่านไปได้สักสัปดาห์หนึ่ง<br />
ก็ไม่ได้ดีขึ้นสักเท่าไร<br />
ตอนหนึ่งเห็นการซัดส่ายของจิตที่บังคับไม่ได้<br />
ตอนนั้นถึงได้เห็นว่าจิตมันรู้อยู่ตลอดเวลา<br />
ถึงแม้จะไม่รู้ตัว<br />
แต่จิตก็รับรู้สิ่งต่างๆ
สันตินันท์<br />
อันนี้ถูกต้องเลยครับ<br />
เราจะมีสติสัมปชัญญะหรือไม่<br />
จิตก็ทำหน้าที่ของเขาอย่างคงเส้นคงว่า<br />
คือทำหน้าที่รู้<br />
แต่รู้โดยมีสติปัญญา<br />
กับรู้ตามกระแสกิเลสต่างหาก<br />
ที่ต่างกัน<br />
สันตินันท์<br />
ครับ<br />
สันตินันท์<br />
ครับ<br />
กาลามชน<br />
แล้วก็เข้าใจว่าลักษณะนี้กระมังที่นิยามว่าจิตคือธรรมชาติรู้<br />
ทำให้เกิดความคิดว่าแต่ก่อนพอจิตรู้อะไรสักอย่างชัดๆ<br />
แล้วทำให้เกิดความอยากที่จะวิเคราะห์ตามมา<br />
จิตที่เป็นต้นเหตุนั้นต้องมีความรู้ตัวอย่างชัดเจน<br />
และเก็บไว้เป็นสัญญาที่ชัดเจนพอจะระลึกวิเคราะห์ได้<br />
ความคิดอยากวิเคราะห์ที่เกิดขึ้นตามมานั้น<br />
เป็นวิตกวิจารณ์ และจิตไม่รู้ทันนิวรณ์ที่เกิดขึ้น<br />
กาลามชน<br />
ถ้าจิตที่เป็นต้นเหตุมีความรู้ตัว<br />
ก็น่าจะย่อมมีปัญญาเป็นองค์ประกอบ<br />
ปัญญาในความคิดจึงน่าจะเป็นคนละอย่าง<br />
กับปัญญาที่เป็นองค์ประกอบของจิต<br />
ถ้ารักษาระดับความรู้ตัวให้มีเท่าๆกับจิตที่เป็นต้นเหตุ<br />
ที่ว่านั้นก็น่าจะใช้ได้<br />
กาลามชน<br />
ที่ผ่านมาการปฏิบัติไม่ดีเพราะรู้ไม่เท่าทันนิวรณ์<br />
พอคิดได้เช่นนี้<br />
ก็เกิดความรู้ตัวต่อเนื่องมากขึ้นกว่าเดิม<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
9
10<br />
สันตินันท์<br />
ยินดีด้วยครับ<br />
พอเกิดจิตที่มีความรู้ตัวชัดๆขึ้นมา<br />
ก็เห็นความอยากวิเคราะห์<br />
เห็นความคิดต่างๆที่เกิดขึ้นตามมา<br />
ทำให้การปฏิบัติก็ดีขึ้น<br />
กาลามชน<br />
เวลาผ่านไปจิตเริ่มเห็นสิ่งที่ละเอียดขึ้นซึ่งไม่เคยเห็นมาก่อน<br />
แล้วก็เห็นความคิดอยากวิเคราะห์ที่วุ่นวายเพราะไม่รู้จัก<br />
ก็เลยต้องยอมปล่อยให้เป็นว่ารู้อะไรก็ช่างมัน<br />
สันตินันท์<br />
ดีครับ รู้อะไรก็ได้<br />
ขอให้รู้อย่างมีสติปัญญาเป็นเครื่องมือของจิตก็แล้วกัน<br />
กาลามชน<br />
ผมคิดว่าการปฏิบัติคล้ายๆกับนั่งดูคนเดินผ่านไปมา<br />
บางครั้งเห็นคนรู้จักผ่านมา<br />
บางทีก็เห็นคนแปลกหน้า<br />
บางทีก็นั่งใจลอยเห็นคนผ่านไปแต่ไม่ได้สังเกตว่าเป็นใคร<br />
บางทีก็เหม่อ เผลอลืมดู มีคนผ่านเท่าไรก็ไม่รู้<br />
สันตินันท์<br />
ใช่ครับ แต่เราหมั่นฝึกฝนไว้<br />
ต่อไปอะไรผ่านมา<br />
ก็จะรู้ว่า<br />
สิ่งบางสิ่งเกิดขึ้นแล้วก็ดับไป<br />
เท่านั้นเองครับ<br />
ที่พิจารณาดำเนินมาอย่างนี้<br />
ดีแล้วครับ อนุโมทนาด้วย<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
<br />
เมล์ฉบับนี้<br />
เป็นเมล์ที่ผมตอบง่าย<br />
เพราะเพียงเขียนคำว่าครับๆๆ เท่านั้นเอง<br />
โดยคุณ สันตินันท์ วัน พุธ ที่<br />
16 กุมภาพันธ์ 2543 10:22:45<br />
สารบัญ
ไดอารี่หมอดู<br />
อ่านบนเว็บ • ฟังเสียงอ่าน<br />
ไดอารี่หมอดูประจำฉบับที่<br />
๗๑<br />
โดย หมอพีร์<br />
มิถุนายน ๒๕๕๒<br />
สวัสดีค่ะทุกคนที่อ่านไดอารี่หมอดู<br />
ฉบับที่แล้วได้แจ้งเรื่องที่มีสถานที่ปฏิบัติธรรมให้พัก<br />
ครั้งนี้มีรูปมาให้ดู<br />
สำหรับพิจารณาว่าพักได้หรือไม่ และถ้าใครสนใจพัก ติดต่อมาขอพักได้ค่ะ แต่จะมี<br />
แค่ที่พักนะคะไม่มีใครสอนต้องปฏิบัติเอง<br />
ที่พักเป็นศาลามุงจากมุงแฝกสมถะมาก<br />
ๆ<br />
เลยค่ะ อากาศค่อนข้างเย็นสบาย<br />
อาทิตย์นี้มีเรื่องราวของความรักที่มีช่องว่าง<br />
ทำให้เกิดการทะเลาะ ความขัดแย้ง<br />
การไม่เข้าใจกันทำให้มีปัญหากันตลอด โดยที่ต่างคนต่างไม่สามารถ<br />
รู้ได้ว่า<br />
ทำไมต้องเป็นแบบนี้<br />
ทำให้แทนที่จะประคองกันไปด้วยดี<br />
กลับมีเรื่องให้เกิดปัญหาตลอด<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
11
12<br />
วันนี้ทั้งคู่มาดูดวงกับเพื่อนสามสี่คน<br />
เริ่มต้นดูดวงของผู้หญิงก่อน<br />
เธอมีหน้าตาที่สวย<br />
ด้วยอานิสงส์ของบุญเก่า หน้าตาเธอคมน่ามอง จัดว่าเธอเป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์<br />
มาก ๆ ปัญหาของชีวิตเธอไม่มีอะไรมาก เรื่องงานไม่ตกอับมีคนเกื้อกูลตลอด<br />
การเงินไม่ได้ลำบากเลย เพื่อนก็ดีมาก<br />
แต่สิ่งหนึ่งที่เธอมีปัญหาคือจิตใจ<br />
และความรัก<br />
เธอไม่มีความภูมิใจในตัวเอง จิตใจมีแต่ความเหงาเศร้าว้าเหว่ น้อยใจง่ายเสียใจง่าย<br />
ส่วนหนึ่งที่เห็นวิบากของเธอได้ชัดเจนมาก<br />
คือกรรมเรื่องคำพูด<br />
เธอเป็นคนที่<br />
เวลาเจ็บใจเสียใจน้อยใจ จะพูดแรง ๆ เจตนาให้ฝ่ายตรงข้ามเกิดความเสียใจ<br />
เจ็บปวดใจขึ้นมาให้จงได้<br />
พอทำให้อีกฝ่ายรู้สึกแบบนั้นได้<br />
เธอจะมีความดีใจในการ<br />
ทำบาป และอีกสิ่งหนึ่งที่เธอทำกรรมเรื่องคำพูดโดยไม่รู้ตัวก็คือ<br />
มักจะพูดข่มเพื่อน<br />
เล่าเรื่องแต่ละอย่างเพื่อให้เพื่อนเกิดความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ<br />
หรือพูดด้วยจิตที่อิจฉา<br />
เจตนาที่ทำให้อีกฝ่ายเสียใจ<br />
พร้อมกับมีความยินดีในบาปที่ทำสำเร็จ<br />
ทำให้กรรมที่<br />
ได้รับค่อนข้างพุ่งกลับมาเล่นงานจิตใจของเธอเป็นสำคัญ<br />
เพื่อให้เกิดความเจ็บปวด<br />
เสียใจมากเป็นพิเศษ<br />
เธอเริ่มใช้กรรมโดยการที่ต้องเสียใจกับคำพูดของคนในที่ทำงาน<br />
และเสียใจกับ<br />
คำพูดของเพื่อนได้ง่ายขึ้น<br />
จิตใจเธอค่อนข้างเป็นทุกข์กับคำพูดของคนมาเรื่อย<br />
ๆ<br />
จนทำให้จิตเศร้าหมองสะสม ส่วนหนึ่งเพราะในปัจจุบันเธอใช้แต่บุญเก่า<br />
ไม่ค่อยได้<br />
ทำบุญใหม่บ่อยนัก ไม่ได้ฟังธรรมเท่าไหร่ จิตใจของเธอเลยกลายเป็นเหมือนฟองน้ำ<br />
ไปเรื่อย<br />
ๆ ลักษณะของจิตใจที่เป็นเหมือนฟองน้ำคือจะซึมซับเรื่องของคนอื่นแบบ<br />
ไม่รู้ตัว<br />
จะทุกข์ตามคนอื่นตลอด<br />
การมีจิตใจอินเข้าไปในเรื่องของคนอื่น<br />
เวลาสงสารจะเกิดความสงสารคนอื่นจนจิต<br />
ตัวเองเศร้าหมอง กลัว คิดมาก ฟุ้งซ่านตาม<br />
หรือจะทุกข์ตามมาก ๆ ทั้งที่ไม่ใช่ทุกข์<br />
ของตัวเอง แต่ต้องทุกข์ไปกับเพื่อนจนขาดสติ<br />
จนลืมมองไปว่าเป็นกรรมของเพื่อนที่<br />
ต้องเป็นแบบนั้น<br />
ที่ต้องเจอแบบนั้น<br />
จิตใจที่ไม่เป็นกลางมองไม่ออกว่าเป็นกรรมของ<br />
เพื่อนจนทำให้ซึมซับความทุกข์คนอื่น<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong>
พอต้องมาเป็นที่ปรึกษาปัญหาให้ชีวิตเพื่อน<br />
ๆ ทำให้ติดขยะความทุกข์ นำมาปน<br />
กับชีวิตของตัวเองจนแยกไม่ออกว่ามาจากเรื่องราวของใคร<br />
เพื่อนของเธอที่ทุกข์<br />
ทุกคนจะเจอแฟนนอกใจไปมีคนอื่น<br />
ห้าหกคนเป็นเหมือนกันหมดและคนที่กำลัง<br />
ทุกข์ต้องการคนที่มีจิตใจที่ไม่ผิดหวังเป็นที่ปรึกษาอยู่แล้ว<br />
เธอเกิดอาการสงสาร<br />
ทุกข์แทนเพื่อนจนเกิดปัญหากับตัวเองโดยไม่รู้ตัว<br />
คือเธอเริ่มเกิดมาระแวง<br />
กลัวแฟนตัวเองนอกใจไปมีคนอื่น<br />
ทั้ง<br />
ๆ ที่เธอเองไม่ได้มีกรรมเรื่องความรักติดตัว<br />
มาจนทำให้ต้องมาเป็นทุกข์เพราะเรื่องนี้<br />
ได้บอกเธอไปว่าถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้<br />
ไปเรื่อย<br />
ๆ จะทำให้ทะเลาะกับแฟนหนักขึ้น<br />
อีกฝ่ายอาจเกิดความรำคาญ เบื่อ<br />
ไม่มีความสุข ไม่อยากคุยด้วย เพราะคุยกันทีไรก็เป็นเรื่องการไม่ไว้ใจ<br />
สิ่งที่ทำให้<br />
แฟนจะเลิกไม่ได้เกิดจากการนอกใจ แต่เกิดจากตัวเองที่ทำร้ายตัวเองโดยไม่รู้ตัว<br />
ด้วยการคิดแบบนี้ซ้ำ<br />
ๆ อีกสิ่งหนึ่งที่ทำให้กลัวแฟนนอกใจ<br />
คือความไม่ภูมิใจใน<br />
ตัวตนของตัวเองจนทำให้เกิดการฟุ้งซ่าน<br />
เลยแนะนำให้เธอเองมาเริ่มฟังธรรม<br />
อ่านหนังสือกฎแห่งกรรม โดยเริ่มต้นจากการให้อ่านเตรียมเสบียงไว้เลี้ยงตัวให้ได้<br />
มากที่สุดเท่าที่จะทำได้<br />
ซึ่งจะทำให้เข้าใจกรรมในระดับความคิด<br />
และทำให้มองเรื่อง<br />
ราวของคนอื่นว่าเป็นกรรมของเขาได้<br />
แฟนเธอก็บอกว่าทะเลาะกันเรื่องนี้มานานมากจริง<br />
ๆ ตัวเขาเองบอกออกมาเองว่า<br />
ไม่ได้คิดนอกใจเธอเลย แต่ผู้หญิงไม่ยอมเชื่อ<br />
เป็นปัญหาที่เขาพยายามแก้แต่ไม่เคย<br />
ทำสำเร็จ ซึ่งความจริงยังมีอีกสิ่งหนึ่งที่ทำให้เธอเกิดความกลัวแฟนนอกใจคือ<br />
ตัวผู้ชายเอง<br />
เลยดูดวงให้ฝ่ายชายต่อไปเลย และบอกว่าอีกตัวแปรหนึ่งที่ทำให้เธอเกิดความกลัว<br />
คือคุณเอง เขาทำหน้างง ๆ ว่าเป็นผมได้ไง ไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ บอกเขาไปว่า<br />
ปัจจุบันคุณไม่ได้ผิด เห็นจิตใจคุณอยากจะหยุด และตั้งใจจะหยุดได้แล้ว<br />
ให้ลอง<br />
สำรวจชีวิตก่อนหน้าจะมาคบเธอสิคะว่า คุณทำผิดมามากแค่ไหน คุณเคยทำให้<br />
ผู้หญิงหลายคนเสียใจ<br />
โดยการที่พอเบื่อคนเก่าก็มีคนใหม่นอกใจเขาทันที<br />
ทำซ้ำกัน<br />
ไม่ใช่แค่ครั้งเดียว<br />
ผลของกรรมที่ทำมามันทำให้ปัจจุบันมีหน้าตาโหงวเฮ้งที่ดูเจ้าชู้<br />
เป็นเพลย์บอยในสายตาผู้หญิง<br />
แถมจิตภายในก็มีเสน่ห์ดึงดูดเพศเดียวกันแล้ว<br />
ผู้หญิงที่เป็นแฟนพูดแทรกขึ้นมาทันทีว่า<br />
เพื่อน<br />
ๆ ก็บอกให้เลิกคบกันหมดเลย<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
13
14<br />
บอกว่าหน้าตาเจ้าชู้<br />
เพลย์บอย มากๆ ไม่น่าคบ เลิกไปเถอะ ทำให้เธอเก็บคำพูด<br />
เพื่อนมาคิดมากลัวจริง<br />
ๆ<br />
บอกเขาไปอีกว่า ถ้าพี่ไม่คิดจะหยุดทำผิด<br />
ทำอีกแค่ไม่กี่ครั้งกรรมก็จะเริ่มทำให้เบื่อ<br />
ผู้หญิงและเริ่มอยากทดลองอยากคบเพศเดียวกันโดยอัตโนมัติ<br />
พี่ผู้ชายทำหน้างง<br />
แต่ก็ยอมรับออกมาว่าเจ้าชู้มาจริง<br />
ๆ ทำให้ผู้หญิงเสียใจมาเยอะ<br />
แต่พอมาเจอเธอ<br />
คนนี้ทำให้เกิดการอยากหยุดอยากมีชีวิตคู่<br />
อยากเริ่มต้นสร้างครอบครัว<br />
ไม่คิดจะมี<br />
ใครอีก มีคนมาชอบก็ไม่ยุ่ง<br />
ซึ่งก็บอกว่าพี่ทำถูกทางแล้วที่ปฏิเสธไม่ทำผิดเพิ่ม<br />
พยายามรักษาศีลห้าไปเรื่อยๆ<br />
นะ เดี๋ยวหน้าตาที่เจ้าชู้<br />
จะค่อย ๆ จางลงไปเอง<br />
ให้ยอมรับอีกสิ่งหนึ่งว่าที่ผู้หญิงเกิดความกลัวการนอกใจ<br />
ไม่ไว้ใจ ระแวงไม่ได้มาจาก<br />
ตัวของเธออย่างเดียว แต่ส่วนหนึ่งมาจากบาปของพี่ด้วย<br />
ที่เป็นสาเหตุทำให้เธอต้อง<br />
เป็นแบบนี้<br />
ดังนั้นต้องไม่โทษว่าเป็นความผิดของเธอฝ่ายเดียว<br />
ไม่อย่างนั้นจะมี<br />
ช่องว่างมากขึ้นเรื่อย<br />
ๆ และให้พยายามทำกิจกรรมที่เป็นบุญร่วมกันทั้งสองคน<br />
เป็นประจำ ประมาณสองอาทิตย์ครั้ง<br />
ห้ามทะเลาะกันในวัดด้วย<br />
ทั้งสองคนพอได้เข้าใจที่มาที่ไปของปัญหาที่เกิดขึ้นก็เกิดความเบาใจ<br />
จิตใจไม่ค่อย<br />
เป็นหนามต่อกัน กลมกลืนกันมากขึ้น<br />
เพราะสองคนนี้ก่อนดูดวง<br />
จิตเป็นเหมือน<br />
หนามทิ่มแทงกัน<br />
แต่ฝ่ายหญิงริดหนามได้ไว จากจิตที่เศร้าพอเข้าใจในกรรมของ<br />
ตัวเองและคนอื่น<br />
ทำให้ใจเธอวางลงเร็วมาก มีความเปลี่ยนแปลงที่เห็นได้ชัด<br />
เลยบอกเธอว่าเห็นไหมว่าจิตใจมีความสุขกว่าตอนที่จะเริ่มคุยกัน<br />
เธอบอกว่าเห็น<br />
จึงบอกให้ค่อย ๆ ปรับกันนะคะ<br />
จิตมนุษย์สามารถสื่อสารกันได้โดยไม่ต้องพูดอะไรกัน<br />
ดังนั้นคนที่เป็นแฟนกัน<br />
ยิ่งสื่อสารได้ง่าย<br />
คนที่มีศีลเสมอกัน<br />
มีความยินดีในการทำทานร่วมกันจะทำให้<br />
เข้าใจกันได้ง่ายขึ้น<br />
ช่องว่างที่มีอยู่จะลดลง<br />
ความเจ็บใจ ความเศร้าหมอง<br />
ความน้อยใจ ความคิดมาก ฟุ้งซ่านถ้ามีมาก<br />
จะเป็นตัวลดทอนเสน่ห์ของตัวเอง<br />
จิตที่มีความสุขมีการให้อภัย<br />
ไม่คิดมากไม่ฟุ้งซ่านจะทำให้มีเสน่ห์โดยไม่ต้องทำเสน่ห์<br />
ทำให้อีกฝ่ายหนึ่ง<br />
มีความสุขตามไม่ขัดแย้งกัน<br />
สารบัญ <br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong>
คำคมชวนคิด<br />
อ่านบนเว็บ • ฟังเสียงอ่าน<br />
สุภาษิตนานาชาติ<br />
Wisdom and virtue are like the two wheels of a cart.<br />
ปัญญาและความดีเปรียบเสมือนล้อสองข้างของเกวียนที่ต้องไปคู่กันเสมอ<br />
สุภาษิตญี่ปุ่น<br />
ถอดความโดย พิณธารา<br />
<br />
Better a hundred enemies outside the house than one<br />
inside.<br />
มีศัตรูนอกบ้านเป็นร้อยคนดีกว่ามีศัตรูในบ้านตนเพียงคนเดียว<br />
สุภาษิตอาหรับ<br />
ถอดความโดย อภิวันท์<br />
<br />
A single arrow is easily broken, but not ten in a bundle.<br />
สามัคคีคือพลัง<br />
สุภาษิตญี่ปุ่น<br />
ถอดความโดย พิณธารา<br />
<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
15
16<br />
A weapon is an enemy even to its owner.<br />
อาวุธนั้นเป็นศัตรูต่อทุกคน<br />
รวมทั้งเจ้าของของมันด้วย<br />
สุภาษิตตุรกี<br />
ถอดความโดย ศิราภรณ์ อภิรัฐ<br />
<br />
We make more enemies by what we say than friends by<br />
what we do.<br />
พวกเราสร้างศัตรูเพราะคำพูด มากกว่าสร้างมิตรเพราะการกระทำของพวก<br />
เรา<br />
สุภาษิตสเปน<br />
ถอดความโดย ภริมา<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
<br />
Don’t look where you fall, but where you slipped.<br />
อย่ามองตรงจุดที่ล้มเหลว<br />
ให้มองตรงสาเหตุที่ท่านล้มเหลว<br />
สุภาษิตแอฟริกา<br />
ถอดความโดย สิทธินันท์<br />
<br />
สารบัญ
สัพเพเหระธรรม<br />
อ่านบนเว็บ • ฟังเสียงอ่าน<br />
“ ตัวกู ของกู ”<br />
โดย แอน<br />
เรื่องมีอยู่ว่าดิฉันได้ไปปฏิบัติธรรมที่สถานสำหรับปฏิบัติธรรมแห่งหนึ่งของ<br />
จังหวัดเชียงใหม่ สถานที่นี้มีการจัดระเบียบไว้ได้อย่างดีเยี่ยม<br />
เวลาจะเดินจงกรม<br />
ผู้ปฎิบัติธรรมจะมีหมายเลขและ<br />
Lock ที่จะเดินให้ทุกคนเดินในที่<br />
ๆ จัดไว้ให้อย่าง<br />
เป็นระเบียบเรียบร้อย<br />
ดิฉันได้เดินใน Lock ที่จัดไว้ให้เป็นเวลา<br />
3 วันแล้ว พอเข้าวันที่<br />
4 ของการ<br />
ปฏิบัติธรรม ดิฉันก็ได้ประสพกับเหตุการณ์จริง ในขณะที่ดิฉันพักจากการเดิน<br />
จงกรมชั่วคราวเพื่อไปห้องน้ำและกลับมายังที่<br />
Lock ที่ดิฉันเดินจงกรมประจำก็เห็น<br />
ผู้ปฎิบัติธรรมหญิงอีกคนหนึ่งกำลังเดินอยู่ใน<br />
Lock ที่ดิฉันเดินประจำ<br />
ทันทีที่เห็นก็<br />
รู้สึกร้อนวูบขึ้นที่ใบหน้ารู้ทันทีว่านั้นคืออาการโกรธ<br />
แต่จิตก็บอกว่าดูไปก่อนอย่าเพิ่ง<br />
ไปทำอะไร อีกใจหนึ่งก็แย้งว่า<br />
“ยายนี้จะเดินใน<br />
Lock ฉันอีกนานไหม” พอเห็น<br />
ผู้ปฎิบัติธรรมนั้นเดินจนไปสุด<br />
Lock เพื่อไปหยิบฟูกรองนั่งที่อยู่ริมหน้าต่างซึ่ง<br />
ต้องเดินผ่าน Lock ที่ดิฉันเดินประจำนั้น<br />
ความรู้สึกอีกแบบหนึ่งก็วูบขึ้นมา<br />
ในใจ “น่าละอายใจจริง ๆ เขามาแค่เดินผ่านเพื่อหยิบฟูกที่รองนั่ง”<br />
ดิฉันไม่กล้า<br />
แม้แต่จะมองหน้าเขา ในใจก็บอกตัวเองว่า Lock ที่เดินอยู่นี้ก็ไม่ใช่ของเรา<br />
เขาแค่จัดไว้ให้เราเดินชั่วคราว<br />
รู้สึกได้ประจักษ์ในธรรมของท่านพระพุทธทาสที่ว่าด้วยเรื่อง<br />
“ตัวกู ของกู”<br />
เป็นเช่นนี้เอง<br />
และได้นำมาเป็นคติธรรมสอนตนเองจวบจนทุกวันนี้คะ<br />
สารบัญ <br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
17
18<br />
ความรักนอกกำมือ<br />
โดย ชลนิล<br />
หลายคนเคยบอก...มนุษย์เรามักไม่เห็นคุณค่าสิ่งของที่อยู่ในกำมือ<br />
ตราบเมื่อสูญเสียมันไป<br />
ถึงได้รู้ค่าของมัน<br />
แล้วค่อยมานึกเสียดาย...<br />
...เสียดายแน่หรือ?...น่าแปลกที่ฉันคิดผิดแผกจากผู้อื่น...<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
เรื่องสั้นอิงธรรมะ<br />
อ่านบนเว็บ • ฟังเสียงอ่าน<br />
งานเลี้ยงรุ่นคืนนี้ครึกครื้นกว่าทุกปี<br />
เพราะนายเอก ประธานรุ่นของเรา<br />
สามารถพาตัว “ลาน” เพื่อนร่วมรุ่นที่กลายเป็นศิลปิน<br />
ดารานักร้องชื่อดัง<br />
สาว ๆ<br />
กรี๊ดกันทั่วเมืองมาได้<br />
ทุกคนสนุกสนานกันใหญ่ โดยเฉพาะกลุ่มเพื่อนหนุ่มสาวที่ห้อมล้อม<br />
หยอกล้อลานเป็นดาวล้อมเดือน<br />
ลานยังเหมือนเดิม เป็นผู้ชายยิ้มง่าย<br />
หัวเราะง่ายเข้าได้กับเพื่อนทุกคน<br />
สมัยเป็นนักเรียนหัวเกรียน เขาแทบไม่ฉายแววดาราดังเลย แค่เด็กหนุ่มตัวสูงโย่ง<br />
ผอมขาว หน้าตี๋<br />
ตาตี่<br />
ๆ แต่มีแววบริสุทธิ์ใส<br />
ไม่เป็นพิษภัยกับใคร<br />
“ลาน ขอลายเซ็นหน่อย จะเอาไปให้ลูก” แป๋ว เพื่อนสาวร้องบอกต่อเขา<br />
“หา...อะไรนะ เธอมีลูกแล้วเหรอ” ลานแกล้งทำตาโต ตกใจ<br />
“ย่ะ รอเธอมาขอไม่ไหว เลยรีบเออออกับหนุ่มคนแรกที่มาจีบ”<br />
แป๋วตอบอย่างร่าเริง<br />
หลายคนหัวเราะครื้นเครง<br />
จะมีสักกี่คนรู้<br />
กว่าแป๋วจะมายืนยิ้มตรงจุดนี้ได้<br />
ต้องผ่านอะไรมาบ้าง...
ที่จริงเธอพลาดตั้งท้องตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย<br />
ต้องหยุดเรียนไปคลอดลูกเป็นปี<br />
กัดฟัน อดทนกลับมาเรียนใหม่จนจบ ระหว่างนั้นต้องทำงาน<br />
เรียน และแบ่งหน้าที่<br />
เลี้ยงลูกกับแฟนจนเป็นที่กล่าวขวัญกันในหมู่เพื่อนสนิท<br />
แป๋วเป็นตัวอย่างของเพื่อนที่พลาดล้มแล้วไม่ยอมท้อถอย<br />
รอยยิ้มของแป๋ว<br />
เป็นยิ้ม<br />
ที่ผ่านคราบน้ำตามาไม่รู้กี่ครั้ง<br />
<br />
งานเลี้ยงของเราได้รวบรวมเพื่อนฝูงสมัยมัธยมที่แยกย้ายกันไปเรียน<br />
และเพิ่งเริ่มต้น<br />
ชีวิตการทำงานหลังจบมหาวิทยาลัยกันไม่กี่ปี<br />
จึงมีความหลากหลายของสีสันอาชีพ<br />
มาเล่าสู่กันฟัง<br />
แต่ละคนมีความสดใสของวัยหนุ่มสาวที่ยังมองโลกในแง่ดี<br />
นัยน์ตามี<br />
ประกายงดงามความหวังของวันข้างหน้า<br />
“เอาล่ะ ต่อไปนี้เป็นการเผาดารา”<br />
เอก ประธานรุ่นประกาศก้องถึงไฮไลต์ของงาน<br />
“เฮ้ย ไหนบอกว่างานนี้ไม่มีการเผากันไงวะ”<br />
ลานรีบโวยวาย<br />
“เฮอะ ขืนบอกไป ก็หลอกให้เอ็งมางานนี้ไม่ได้สิ...”<br />
เอกย้อนพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์<br />
“มีใครอยากรู้เรื่องความรักครั้งแรกของไอ้ลานกันบ้าง”<br />
เสียงเฮรับ ยกมือกันสลอน ข้าวปลาอาหารวางเต็มโต๊ะแทบไม่มีใครสนใจ เครื่องดื่ม<br />
ในแก้วถูกปล่อยทิ้งจนน้ำแข็งละลาย<br />
“ตอนนั้นมันอยู่ม.๕”<br />
เอกเริ่มเรื่อง<br />
“แอบไปปิ๊งสาวคนหนึ่งเข้า<br />
คอยแอบตามต้อย ๆ<br />
ไปส่งเขาที่บ้านทุกวันโดยผู้หญิงเขาก็ไม่รู้”<br />
“ใครวะ ใครวะ” แทบทุกคนอยากรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร<br />
เอกยิ้มกริ่ม<br />
ไม่ตอบ แกล้งเล่าต่อ<br />
“มันคอยตามไปส่งเขาจนขึ้นม.๖<br />
โน่นแน่ะ”<br />
“เออ...แล้วยังไงต่อ” เพื่อนเร่ง<br />
อยากรู้<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
19
20<br />
“แม่สาวนั่นก็เพิ่งสังเกตเห็นน่ะสิ”<br />
“โหย...ความรู้สึกช้าจัง”<br />
มีเสียงบ่นปนหมั่นไส้<br />
“แล้วยังไงอีก”<br />
“ผู้หญิงคนนั้นก็จู่โจมถามไอ้ลานตรง<br />
ๆ เลยว่า...ตามมาทำไม บ้านไม่ได้อยู่ทางเดียว<br />
กันสักหน่อย” เอกหลิ่วตาล้อเลียนเพื่อนหนุ่มคนดัง<br />
“เป็นไงลาน...บอกรักเลยหรือเปล่า” มีคำถามถึงเจ้าตัว<br />
เจ้าของเรื่องไม่ตอบ<br />
เอาแต่อมยิ้มนั่งฟังราวกับไม่ใช่เรื่องของตัวเอง<br />
“ฟังกูนี่<br />
ๆ...เดี๋ยวเล่าต่อเอง”<br />
เอกรีบเรียกความสนใจคืน<br />
พอเพื่อนหันกลับมาให้ความสนใจ<br />
เขาก็ต่อเรื่องด้วยประโยคเด็ด<br />
“ไอ้ลานมันก็เอ๋อไปสามวิฯ แล้วตอบว่า...เอ่อ...เราต้องมาซื้อก๋วยเตี๋ยวฝากแม่ก่อนก<br />
ลับบ้านน่ะ!”<br />
เพื่อน<br />
ๆ ต่างฮาครืน รวมทั้งลานและฉันด้วย...ความทรงจำย้อนไปถึงวันนั้น...<br />
เนิ่นนานหลายปี<br />
แต่รู้สึกราวกับเพิ่งผ่านไปเมื่อวาน...<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
<br />
“ฉันไม่เคยรู้เลยนะ<br />
ว่าแถวบ้านมีก๋วยเตี๋ยวเจ้าอร่อย”<br />
จำได้ว่าฉันเคยตอบไปอย่างนั้น<br />
“เหรอ...งั้นส้มตำล่ะ<br />
แม่เราชอบกินส้มตำเหมือนกัน แถวนี้มีส้มตำอร่อยหรือเปล่า”<br />
สีหน้าท่าทางของลาน ทำให้ใครเห็นก็อดขันไม่ได้<br />
“นี่ลาน<br />
นายมีอะไรกับฉันก็บอกมา”<br />
“เอ่อ...ก็...มีนิดหน่อย” เขาตอบแบบเขิน ๆ<br />
“ว่ามาสิ มัวอ้ำอึ้งอยู่ได้”<br />
ฉันเริ่มรำคาญนิด<br />
ๆ
“คือ...ฉันชอบเธอน่ะ” คำพูดโพล่ง ๆ ง่าย ๆ ของเขาทำให้ฉันอึ้งไปนานเหมือนกัน<br />
เด็กมัธยมสมัยนั้นไม่ไร้เดียงสากับเรื่องพวกนี้แล้ว<br />
หนุ่มสาวควงกันเป็นแฟนออกเกร่อ<br />
ฉันก็เคยมีผู้ชายมาจีบเหมือนกัน<br />
เพียงแต่ไม่มีใครดูบริสุทธิ์<br />
จริงใจเหมือนลาน<br />
ฉันจำคำพูดตัวเองต่อจากนั้นไม่ได้แล้ว<br />
รู้แค่มันเป็นช่วงเวลาเริ่มต้นของวันที่สวยงาม<br />
ครั้งหนึ่งในชีวิต<br />
<br />
“สรุปว่าไอ้ลานมันก็จีบติด” เสียงเอกเรียกฉันกลับสู่ปัจจุบัน<br />
“ทำไมไม่มีใครรู้เลยว่าไอ้ลานมันมีแฟน”<br />
มีคนสงสัย<br />
“โธ่...ตอนนั้นไอ้ลานมันไม่ใช่คนดังนี่หว่า<br />
อีกอย่างผู้หญิงเขาก็ขี้อาย<br />
เลยคบกับแบบเงียบ ๆ ไม่ยอมเปิดตัวให้ใคร ๆ รู้กัน”<br />
“เออ...แล้วยังไงต่อ” เพื่อนอยากรู้ตอนจบ<br />
ฉันหันไปมองลานโดยไม่ตั้งใจ<br />
พบว่าเขาทอดสายตารออยู่ก่อนแล้ว<br />
แววตามีรอยยิ้ม<br />
ของมิตรภาพที่เห็นแล้วก่อให้เกิดความอบอุ่นใจ<br />
“คบกันแค่ปีเดียว มันก็อกหักตอนจบม.๖” เอกสรุป<br />
“อ้าว ทำไม?”<br />
“ผู้หญิงบอกว่ามัน<br />
“ดี” เกินไป” คำตอบนี้เรียกเสียงแหวะจากคนฟังทั่วหน้า<br />
ฉันอมยิ้ม<br />
จำได้ว่า...ไม่เคยพูดอย่างนั้น<br />
“โหย...น้ำเน่า...แล้วทีนี้ไอ้ลานทำไงล่ะ”<br />
“มันก็ไปนั่งดีดกีตาร์<br />
ร้องเพลงอกหักอยู่กลางถนน<br />
รอให้รถมาเหยียบ” เอกตอบ<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
21
22<br />
“แล้วมันรอดมาได้ยังไงวะ” ความสงสัยยังมีต่อ<br />
“โธ่...ก็รถที่ไหนจะมา...มันไปดีดกีตาร์ร้องเพลงเศร้ากล่อมหมากลางถนนในซอย<br />
บ้านมัน แล้วซอยนั้นมันตัน<br />
ไม่มีรถผ่านหรอก”<br />
“แหม...แต่ก็ดีนะ ไม่งั้นเราคงไม่ได้มีเพื่อนเป็นศิลปินดังอย่างนี้แน่”<br />
รอยยิ้มจุดพราวในดวงตาลาน<br />
เป็นรอยยิ้มของคนที่มองความเศร้าในวันวาน<br />
เป็นเพียงสายลมที่ผ่านเลย<br />
ไม่อาจมาเกาะเกี่ยวหัวใจให้เป็นทุกข์ได้อีก<br />
“แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใครวะ<br />
โคตรโง่เลย” เพื่อนผู้ชายบางคนสงสัย...<br />
เรื่องราวความรักครั้งนั้น<br />
มีเพื่อนสนิทรู้ไม่กี่คน<br />
“นั่นสิ<br />
ถ้าเขามาเห็นลานตอนนี้นะ<br />
รับรองต้องร้องไห้ เสียดายแทบผูกคอตาย<br />
ที่ปล่อยให้ลานหลุดมือ”<br />
สาว ๆ ออกความเห็นบ้าง<br />
ฉันอมยิ้ม<br />
เคยถามใจตัวเองตั้งแต่ตอนที่ได้เห็นลานขึ้นเป็นนายแบบหน้าปกนิตยสาร<br />
ชื่อดังครั้งแรกแล้วว่า...เสียดายหรือไม่<br />
ที่ปล่อยผู้ชายดี<br />
ๆ คนนี้ให้หลุดมือ...<br />
ไม่เลย...ฉันตอบด้วยสัตย์จริง ซึ่งคงไม่มีใครเชื่อ<br />
<br />
ช่วงเวลาหลังจบม.๖ เป็นช่วงแห่งการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในชีวิต<br />
พ่อกับแม่ฉัน<br />
แยกทางกันด้วยเหตุผลที่เด็กไม่เข้าใจ<br />
มันทำให้ฉันหวาดกลัวอนาคต ไม่มั่นใจ<br />
ในเรื่องของความรัก<br />
กลัวความเปลี่ยนแปลง<br />
กลัวความผิดหวังอย่างคาดไม่ถึงที่อาจ<br />
มาเยือนได้ทุกเมื่อ<br />
ฉันบอกเลิกลาน ด้วยเหตุผลมากมายที่ตัวเองก็จำไม่ได้...ความรู้สึกแท้จริงที่ยากจะ<br />
บอกใครก็คือ...ฉันกลัวตัวเองเป็นฝ่ายถูกบอกเลิกก่อน กลัวจะต้องเสียใจอย่างแม่<br />
ที่ไม่คาดฝันว่าจะได้ยินคำบอกลาจากพ่อ<br />
ฉันไม่รู้ว่าอนาคตความรักระหว่างตนเองกับลานจะเป็นอย่างไร<br />
ถ้าความรักมัน<br />
เปลี่ยนแปลงอย่างไม่เคยบอกใครล่วงหน้า<br />
ถ้าหากอนาคตจะมีการเลิกรากัน<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong>
ฉันก็ขอเป็นฝ่ายเลือกที่จะบอกเลิกเสียในวันนั้น<br />
ก่อนที่จะต้องเสี่ยงกับการถูกเขา<br />
ทอดทิ้งอย่างเจ็บปวดเจียนตายอย่างแม่<br />
ระหว่างเรียนมหาวิทยาลัย ฉันเป็นฝ่ายชอบเฝ้าดูความรักของเพื่อนในแต่ละคู่<br />
เห็นคู่รักหลายรูปแบบประสบความสุข<br />
ความทุกข์ สลับกัน<br />
มีระยะเวลาแห่งการคบหา ที่สั้นยาวกำหนดไม่ได้<br />
คาดการณ์ไม่ถูก<br />
น่าแปลกที่พอฉันถอยมาเป็นผู้เฝ้าดูความรักของเพื่อนฝูง<br />
ความขลาดกลัวความรัก<br />
ในใจก็เลือนหาย มุมมองความรักในใจก็เปลี่ยนไป<br />
รู้สึกเป็นผู้ใหญ่ขึ้นกว่าเดิม<br />
ลานยังติดต่อมาสม่ำเสมอในรูปแบบของเพื่อน<br />
ซึ่งฉันไม่เคยปฏิเสธ<br />
รักษามิตรภาพของเราอย่างเสมอต้นเสมอปลาย จนเขาเริ่มมีชื่อเสียง<br />
เวลาน้อยลง การติดต่อก็ห่างออกไป สิ่งหนึ่งซึ่งยังดำรงในใจคือความรู้สึกดี<br />
ๆ<br />
ที่งดงามเสมือนดอกไม้ไมตรี<br />
ฉันมักรู้สึกว่าสัมพันธ์ฉันท์คู่รัก<br />
จะมีคำว่า “คนของเรา” อยู่เสมอ<br />
ราวกับว่าตนเอง<br />
สามารถกำใครสักคนไว้ในกำมือ โดยที่เขาไม่อาจหลุดรอดไปได้<br />
ทั้งที่จริง<br />
ไม่เคยมีใครเป็น “ของเรา” อย่างถาวร แม้จะใช้ความรัก<br />
เป็นเครื่องพันธนาการก็ตาม<br />
เพราะกระทั่ง<br />
“ความรัก” ก็ยังไม่เป็นตัวของมันเอง มันเกิดขึ้นเมื่อไหร่...<br />
อยู่นานแค่ไหน<br />
หายไปอย่างไร มีใครบังคับ ชี้นำได้บ้าง<br />
ฉันไม่เคยปฏิเสธความรู้สึก<br />
“รัก” ในหัวใจ แต่ก็ไม่ได้ยึดถือมันเป็นเรื่องสำคัญ<br />
ยิ่งใหญ่เหมือนเพื่อนหนุ่มสาววัยเดียวกัน<br />
<br />
งานเลี้ยงสังสรรค์ยังสนุกสนาน<br />
เฮฮาตามประสา ลานถูกเพื่อนอีกกลุ่มลากตัวไป<br />
ร้องคาราโอเกะ วงสนทนาเผาดาราก็แตกโดยปริยาย แป๋วลุกมานั่งข้าง<br />
ๆ<br />
พยักพเยิดให้ฉันมองไปทางลานแล้วถามทีเล่นทีจริง<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
23
24<br />
“แน่ใจน้า...ว่าไม่เสียดาย” แป๋วเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่รู้ว่าลานเคยจีบฉัน<br />
“จะให้ย้ำกี่ครั้งกันยะ”<br />
ฉันแกล้งขี้เกียจตอบ<br />
“อ้าว เผื่อเปลี่ยนใจไง<br />
ลานเขายังน่ารักเหมือนเดิม หายากจะตายผู้ชายแบบนี้”<br />
ข้อนั้นฉันไม่เถียง<br />
แต่อยากบอกแป๋วเหมือนกันว่า...พ่อฉันก็เป็นคนดี น่ารักมาตลอด<br />
จนถึงวันบอกเลิกกับแม่...<br />
“ถ้าลานมาจีบเธออีกครั้งจะว่ายังไง”<br />
แป๋วตั้งคำถามใหม่<br />
“จะให้ว่ายังไง” ฉันยิ้ม<br />
รู้สึกเหมือนได้ยินคำถามที่เป็นไปไม่ได้...ข่าวของลานกับ<br />
ดาราสาวในวงการมีมาเรื่อย<br />
ๆ ซึ่งฉันไม่เคยใส่ใจว่ามันเป็นเรื่องจริง<br />
หรือแค่การขายข่าว<br />
จุดที่เขายืนอยู่เวลานี้<br />
คงไกลจากฉันมาก เหมือนโลกกับพระจันทร์<br />
“ก็พูดมาสิ” แป๋วเร่งเอาคำตอบ<br />
“ไม่รู้สิ<br />
ตอบไม่ถูก ไม่เคยคิดสักที” ฉันตอบอย่างไม่เสแสร้ง<br />
“คบกับแบบเพื่อนอย่างนี้ก็ดีออก<br />
สบายใจดี ไม่เห็นจำเป็นต้องเปลี่ยนเป็นอย่างอื่น<br />
เลย”<br />
“แหม...หล่อน ไม่อยากลองลิ้มชิมรสชาติดุเด็ดเผ็ดมันของความรักบ้างเหรอ”<br />
แป๋วหยอก<br />
ฉันไม่ตอบ มองเห็นมาตลอดว่าความรักของเพื่อนคนนี้มีครบทุกรสชาติจริง<br />
ๆ<br />
ประคองคู่กันมาแบบตก<br />
ๆ หล่น ๆ มีลูกตอนเรียน ยันมีงานการทำเป็นหลักแหล่ง<br />
พ่อแม่วางใจ ถึงอย่างนั้นก็ยังมีเรื่องทะเลาะ<br />
ร้าวฉาน เลิกรา สลับกับคืนดีมาเข้าหู<br />
ให้เพื่อนสนิทได้ฟังไม่ขาด<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong>
ค่ำคืนแห่งการสังสรรค์เคลื่อนผ่านแล้ว<br />
แต่ละคนเริ่มทยอยกลับ<br />
บางกลุ่มนัดกันไปเที่ยวต่อ<br />
เอกพยายามชวนลานไปเที่ยวด้วย<br />
แต่เจ้าตัวปฏิเสธ<br />
อ้างว่าเดี๋ยวเป็นข่าว<br />
มีผลลบต่องาน<br />
“เอ็งนี่จริง<br />
ๆ เล้ย ไม่มีเวลาเป็นส่วนตัวหรือไงวะ”<br />
“ก็มี...แต่ต้องในที่ลับหูลับตาคนหน่อย<br />
อย่างที่ปิดห้องจัดมิตติ้งเผากูนี่ไง...”<br />
ลานตอบแกมหยอก<br />
“เออ...แล้วเอ็งมีเบอร์ส่วนตัวมั้ยวะ<br />
เบอร์ที่ให้มานี่<br />
โทร.ทีไร<br />
เจอแต่ผู้จัดการรับสายทุกที”<br />
เอกถาม<br />
“ก็เบอร์นั่นแหละ<br />
ของกูเอง แต่ส่วนใหญ่ทำงาน ไม่ค่อยมีเวลารับสายหรอก<br />
พี่เขาเลยช่วยรับแทนให้”<br />
“เบื่อจริง<br />
ๆ พวกคนดังนี่”<br />
เอกบ่นพลางเดินนำหน้าเพื่อนกลุ่มสุดท้ายออกจากร้าน<br />
ฉันอยู่ในกลุ่มสุดท้ายเหมือนกัน<br />
เดินกันเป็นกลุ่มใหญ่<br />
เกือบสิบคน<br />
“นุ่นจะกลับบ้านยังไง”<br />
เสียงนุ่ม<br />
ๆ ของลานดังใกล้ตัวฉัน<br />
“อ๋อ...ขับรถมาเองน่ะ” ฉันเงยหน้าตอบเขา<br />
“ไงจ๊ะ ถ้านุ่นไม่มีรถ<br />
จะอาสาไปส่งเองหรือเปล่า” แป๋วแซวทันที<br />
“ได้สิ...ตั้งใจอยู่แล้ว<br />
แป๋วก็เหมือนกันนะ ถ้าไม่มีรถ ผมไปส่งก็ได้”<br />
ลานพูดจากใจจริง<br />
“แหม เสียดายจริง ๆ ฝาละมีดันมารอรับซะแล้ว เดี๋ยวขอไปไล่มันกลับบ้านก่อนได้<br />
มั้ยนี่”<br />
แป๋วพูดอย่างเห็นขัน<br />
ลานหัวเราะเบา ๆ ก้มหน้ามองฉัน<br />
“เสียดายจัง วันนี้ไม่ค่อยได้คุยกับนุ่นเลย”<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
25
26<br />
“โธ่...ก็ลานเป็นคนดังนี่<br />
พวกเพื่อนเขาก็อยากคุยด้วยทั้งนั้น<br />
แล้วอีกอย่าง ตอนนี้เรา<br />
ก็กำลังคุยกันอยู่ไม่ใช่หรือจ๊ะ”<br />
เขายิ้มใส<br />
รอยยิ้มสว่างจุดให้ดวงตาเป็นประกาย<br />
ฉายแววบางอย่างแทนคำพูดจา<br />
ระหว่างทางจากในร้านถึงที่จอดรถ<br />
เสมือนเส้นทางอันอบอุ่น<br />
อบอวลด้วยกลิ่นอายความสุข<br />
รถยนต์ขับออกไปทีละคัน รถของฉันอยู่ด้านในจึงต้องรอ<br />
ที่ข้างหน้ามีรถจอดขวางอีกคัน<br />
ฉันหันไปมองเพื่อนที่ยังไม่ขึ้นรถ<br />
พบว่าเหลือลานเพียงคนเดียว<br />
“ขอโทษที ผมจอดรถขวางนุ่นเอง”<br />
เขาพูดพลางรีบเปิดประตูรถ แต่ก็ชะงัก<br />
ลังเลชั่วครู่ก่อนเดินเข้ามาหา<br />
“มีอะไรเหรอลาน” ฉันถาม<br />
“เอ่อ...” ท่าทางเขากลับไปเป็นเหมือนเด็กหนุ่มเมื่อหลายปีก่อน<br />
“ผมมีโทรศัพท์ส่วนตัวจริง ๆ อยู่เบอร์นึง<br />
รับรองไม่ผ่านผู้จัดการแน่<br />
ๆ”<br />
พูดแล้วยัดกระดาษแผ่นหนึ่งใส่กำมือฉัน<br />
“ถ้านุ่นวางก็โทร.มาคุยได้ตลอดเวลาเลยนะ”<br />
คำพูดหนักแน่น พร้อมรอยยิ้มที่<br />
ไม่ผิดแผกจากเด็กหนุ่มหัวเกรียนคนเดิม<br />
“จ้ะ” ฉันตอบรับจากใจจริง<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
<br />
ขณะนั่งอยู่ในรถ<br />
มองรถของลานแล่นห่างออกไป ฉันรู้สึกคล้ายเห็นรอยยิ้มของเขา<br />
ประทับความทรงจำ และ “เห็น” ความรู้สึกยินดี<br />
พอใจเกิดขึ้นในจิตใจตน<br />
จะแปลกไหม...หากเรารู้สึก<br />
“รัก” ใครสักคนโดยไม่หวังคิดครอง ไม่เคยมองเขาเป็น<br />
“ของเรา” พอใจเพียงได้มองเห็นความสุขฉายในแววตาเขา ร่วมชื่นชมอยู่ห่าง<br />
ๆ
เมื่อเห็นเขาก้าวเดินไปสู่ความสำเร็จ<br />
ร่วมสุขกับเขาโดยไม่จำเป็นต้องอยู่ใกล้<br />
คอยส่งกำลังใจยามเขาทุกข์ ไม่สบายใจ<br />
ความรักเช่นนี้มันคงไม่อาจอยู่ในกำมือของใครได้<br />
มันเกิดขึ้น<br />
และเดินจาก<br />
ด้วยเหตุและปัจจัยของมันเอง<br />
ความรักเช่นนี้ทั้งไม่อาจเรียกร้องให้อยู่<br />
ทั้งไม่อาจผลักไสขับไล่ให้มันจากไปได้<br />
ฉันเพียงแค่ดู...และรับรู้ว่ามันยังอยู่ก็พอใจแล้ว<br />
อนาคตเป็นสิ่งไม่แน่นอน<br />
วันหนึ่งข้างหน้าลานอาจมีผู้หญิงตัวจริงสักคนในชีวิต<br />
ซึ่งฉันเชื่อว่าตนเองสามารถร่วมยินดีกับเขาอย่างจริงใจ<br />
ไม่มีแม้รอยเสี้ยนทุกข์<br />
มาเสียดแทงใจ<br />
<br />
พอกลับมาถึงบ้าน ฉันนึกถึงเบอร์โทรศัพท์ที่ลานยัดใส่มือมาให้<br />
จึงหยิบออกมาเพื่อจะจดใส่สมุด<br />
แต่ก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นข้อความที่เขาเขียนต่อท้าย<br />
หมายเลขโทรศัพท์นั้น<br />
มันเป็นข้อความที่เรียกรอยยิ้มให้ฉันได้อีกครั้ง<br />
“ถ้ามีความสุขแล้วไม่รู้จะบอกใครก็โทร.มานะ...ถ้าไม่สบายใจ<br />
อยากหาคนรับฟังก็โทร.มาได้...หรือถ้าเบื่อนักไม่รู้จะคุยกับใครก็โทร.มาหาเถอะ...<br />
เบอร์นี้เปิดสายตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง...จนกว่าคนโทร.จะเบื่อ<br />
แล้วคิดว่า...ไปเรียกให้<br />
เจ้าของโทรศัพท์มันมาหา แล้วสั่งให้นั่งคุยอยู่ใกล้<br />
ๆ จะดีกว่ากันเยอะเลย”<br />
ฉันยิ้มเต็มหน้า<br />
สัมผัสความอบอุ่นอ่อนโยนจากกระดาษแผ่นนั้นเข้าสู่กลางฝ่ามือ<br />
และมันค่อยซึมแทรกเข้าสู่หัวใจอย่างเชื่องช้า...อิ่มเต็ม<br />
“ความรักนอกกำมือ” เคยลงในนิตยสารขวัญเรือน ปักษ์แรกสิงหาคม ๒๕๔๙<br />
สารบัญ <br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
27
28<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
รูปชวนคิด<br />
อ่านบนเว็บ • ฟังเสียงอ่าน<br />
สิ่งละอัน<br />
พันละน้อย ที่เราพบเห็นผ่านตากันจนเคยชินในทุกวันของชีวิต<br />
แท้จริง อาจจะมีบางมุม... ที่ชวนสะกิดใจ<br />
ให้เราได้ย้อนหันมาเห็นเหมือนกันว่า<br />
ธรรมะนั้น<br />
สอนเราอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน<br />
รอบ ๆ ตัว และใกล้ ๆ ตัวเรานี่เอง<br />
ภาพหนึ่งพร้อมคำบรรยาย<br />
อาจเป็นหนึ่งในสื่อที่ดีที่สุด<br />
ในการสะท้อนข้อคิดมาสู่ใจผู้ชม<br />
ธรรมาภิสมัย<br />
<br />
คำว่าธรรมาภิสมัย คือการสนธิกันระหว่าง “ธรรมะ” ซึ่งในที่นี้แปลว่าความจริง<br />
กับคำว่า “อภิสมัย” ซึ่งในที่นี้แปลว่าการเข้าถึง<br />
ลักษณะของจิตที่เข้าถึงความจริงแบบอริยะนั้น<br />
จะมีการเบ่งบานไม่มีประมาณ<br />
และรับรู้ความมีอยู่ของนิพพานอันปราศจากประมาณเช่นกัน<br />
ท่านจึงเปรียบบัวบานออกรับแสงอาทิตย์<br />
เสมือนจิตที่เบ่งบานด้วยแสงธรรมอันโอฬาร<br />
ไร้ขอบเขต ไร้นิมิต ไร้ที่ตั้ง<br />
ภาพ และคำ โดย ดังตฤณ
จะปิดฝาล่ะ...<br />
ลองมองกลางรูปนี้แบบที่จะเห็นครอบทั้งหมดด้วยจิตใสใจเบาให้ได้สัก<br />
10 วินาที<br />
แล้วจะผุดความสว่างเบิกบานที่ีแปลกประหลาดขึ้นมากลางอก<br />
ประสบการณ์แบบนี้จะทำให้คุณเริ่มสัมผัสและเข้าใจ<br />
ว่าบุญอันเกิดจากการทำสังฆทานนั้น<br />
หน้าตาเป็นอย่างไร<br />
ภาพ และคำ โดย ดังตฤณ<br />
<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
29
30<br />
ไฟเผาขยะ<br />
คุณมักได้เห็นกองไฟเผาขยะในวัดเสมอ<br />
จะดีมากหากเราได้ทราบว่ามีไฟล้างกิเลสเกิดขึ้นในวัดบ่อยๆ<br />
แต่เสียดายที่ในความเป็นจริง<br />
ไฟล้างกิเลสเกิดขึ้นยากยิ่ง<br />
ไม่ว่าจะเป็นนอกวัด หรือในวัด<br />
เพราะเส้นทางไปนิพพาน หาได้ยากกว่าเส้นทางมาวัดมากนัก<br />
ขอเดชะแห่งการถวายหนังสือมหาสติปัฏฐานสูตร<br />
จงมีส่วนก่อไฟอันเป็นมหาธรรมาภิสมัยได้บ่อยกว่าที่ผ่านมาด้วยเทอญ<br />
_/\_<br />
ภาพ และคำ โดย ดังตฤณ<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong>
หากคุณเป็นคนหนึ่ง<br />
ที่เห็นภาพของผู้คนและสิ่งแวดล้อมต่าง<br />
ๆ รอบตัว<br />
ที่แม้จะดูแสนธรรมดา<br />
แต่สะท้อนธรรมะให้ปรากฏเด่นชัดขึ้นในใจคุณ<br />
อย่าเก็บภาพ และข้อความนั้นไว้เพียงลำพัง<br />
ทีมงานขอเชิญชวนให้คุณส่งภาพและข้อคิดนั้น<br />
มาร่วมเป็นกำลังใจให้กับเพื่อร่วมทางไปพร้อม<br />
ๆ กับนิตยสารของเรา<br />
โดยมีกติกามีดังนี้<br />
๑. ผู้ส่งต้องใส่ข้อความประกอบภาพ<br />
ที่เรียบเรียงขึ้นด้วยตนเอง<br />
๒. ลักษณะของข้อความควรกระชับ และให้ข้อคิดที่เป็นประโยชน์ต่อผู้อ่าน<br />
โดยเฉพาะความเจริญทางด้านจิตใจ<br />
๓. ไม่มีข้อความที่ขัดแย้งกับพุทธพจน์<br />
หรือพระไตรปิฎก<br />
๔. ถ้านำภาพมาจากที่อื่น<br />
ต้องเป็นภาพที่ไม่มีลิขสิทธิ์<br />
ได้รับอนุญาตจากเจ้าของภาพแล้ว และให้เครดิตที่มาของภาพด้วย<br />
๕. ไม่มีข้อความที่จาบจ้วง<br />
ดูหมิ่น<br />
สถาบันพระมหากษัตริย์<br />
สถาบันสงฆ์ หรือศาสนาอื่น<br />
๖. งดรับภาพและข้อความที่เกี่ยวข้องกับการเมือง<br />
หรือข้อความที่นำไปสู่ความขัดแย้งทะเลาะวิวาท<br />
ส่งภาพ (โดยไม่ต้องตกแต่งกรอบรูป) และคำบรรยายมาได้ที่<br />
http://www.howfarbooks.com/dharmamag/posting.php?mode=post&f=56<br />
สารบัญ <br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
31
32<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
พาเที่ยว<br />
เอี่ยวธรรม<br />
อ่านบนเว็บ • ฟังเสียงอ่าน<br />
แสงประทีปแห่งธรรมโชติช่วงบนยอดเขาที่เกาะสมุย<br />
โดย แก้ว<br />
สวัสดีค่ะ<br />
แก้วเพิ่งกลับมาจากการไปปฏิบัติธรรมที่จังหวัดสุราษฎร์ธานี<br />
เดินทางไป<br />
เกาะสมุยเมื่อวันที่<br />
๑๐ พฤษภาคมที่ผ่านมา<br />
ตั้งใจจะไปปฏิบัติธรรมที่เกาะสมุย<br />
แต่ขอเที่ยวชมเกาะสมุยสัก<br />
๒ วัน ก่อนขึ้นเขาอันเป็นสถานปฎิบัติธรรมในวันที่<br />
๑๒ – ๑๗ สถานปฏิบัติธรรมแห่งนี้เพิ่งสร้างขึ้นเมื่อไม่กี่ปีมานี้เอง<br />
ชื่อว่า<br />
“ทีปภาวัน<br />
ธรรมสถาน” ตั้งอยู่บนเขาโคกทรวย<br />
ตำบลมะเร็ด อำเภอเกาะสมุย เป็นจุดที่<br />
สามารถมองเห็นสีเขียวชอุ่มของทิวยอดมะพร้าว<br />
และเมื่อทอดสายตาไกลออกไป<br />
ก็เห็นสีครามของน้ำทะเลสุดลูกหูลูกตา<br />
เพียงแค่ได้ยืนอยู่บนจุดนี้<br />
ความเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทาง<br />
และการได้พบเห็น<br />
ความเปลี่ยนแปลงของเกาะสมุยที่มุ่งไปในทางวัตถุเสียมาก<br />
ก็ผ่อนคลายลง ได้<br />
หายใจลึก ๆ หวนคิดถึงความหลังย้อนไปเมื่อครั้งที่เคยมาเยี่ยมเยือนเกาะแห่งนี้<br />
เมื่อ<br />
๑๕ – ๑๗ ปีที่แล้ว<br />
วันนั้นยังเห็นต้นมะพร้าวเอียงลำต้นอ่อนเอนยื่นยาวไป<br />
ในทะเล มีมุมสงบให้ได้พักผ่อนร่างกายและจิตใจ แต่วันนี้หาความสงบได้ยากเต็มที<br />
มุมทะเลสวย ๆ ก็ถูกรีสอร์ท และร้านอาหารบดบังไปจนหมด บนชายหาดก็ตั้ง<br />
ร้านอาหารกันจนลูกค้าแทบจะต้องจุ่มเท้าในน้ำทะเลพร้อมกับรับประทานอาหารเย็น<br />
น้ำทะเลบางแห่งก็มีทุ่นลอยจัดแบ่งเป็นสัดส่วนของใครของมัน<br />
แขกของใครก็บังคับ<br />
ให้ว่ายอยู่ในเฉพาะกรอบของทุ่นลอยนั้น<br />
ๆ สงสารชาวต่างชาติที่ข้ามน้ำข้ามทะเล<br />
มาเพื่อชมความงามของเกาะสมุย<br />
กลับไม่ได้เห็นธรรมชาติอย่างที่ควรจะเป็น<br />
สำหรับเราผู้ตั้งใจจะขึ้นไปบนเขาเพื่อปฏิบัติธรรมนั้นเมื่อได้มายืนยังจุดที่สีเขียว<br />
จัดของต้นมะพร้าวบดบังความเสื่อมโทรมของเกาะสมุยไว้เบื้องล่าง<br />
รู้สึกว่าข้างบน<br />
นี้ช่างห่างไกลจากความวุ่นวายที่ได้พบเห็นบนเกาะ...<br />
ความวุ่นวายในเมืองหลวง...
และความวุ่นวายใด<br />
ๆ ในโลกนี้...<br />
สถานที่นี้คือสถานที่สำหรับผู้ต้องการหาความ<br />
สงบทางจิตใจเป็นสำคัญ...<br />
เมื่อมาถึงทีปภาวันธรรมสถาน<br />
โดยโทรนัดแนะให้รถมารับที่หน้าวัดศิลางู<br />
ซึ่งมีจัดบริการให้ตั้งแต่เวลา<br />
บ่ายโมงถึงบ่ายสี่โมง<br />
รถกระบะโฟร์วีลก็มารับขึ้นไป<br />
บนเขาที่มีถนนค่อนข้างชัน<br />
แม่ชีสุปราณีให้การต้อนรับ จัดอุปกรณ์มุ้ง<br />
ผ้าห่ม<br />
ให้ยืมใช้ และพานำชมสถานที่ที่เราจะใช้ร่วมกันกับผู้ปฏิบัติธรรมอื่น<br />
ๆ ในเวลา<br />
๕ วันนี้<br />
ที่นี่เราได้พบและอบรมกับพระภาวนาโพธิคุณ<br />
หรือพระอาจารย์โพธิ์<br />
เจ้าอาวาสสวนโมกขพลารามอย่างใกล้ชิด รวมทั้งพระอาจารย์อีกหลายท่าน<br />
จากสวนโมกขพลาราม มีการเทศน์อบรมทั้งในเรื่องธรรมะอันเป็นหัวใจของ<br />
พระพุทธศาสนา ทั้งในเรื่องของทุกข์<br />
การดับทุกข์ เรื่องอริยสัจสี่<br />
และเรื่อง<br />
ปฏิจจสมุปบาท รวมถึงได้แนะนำและฝึกปฏิบัติอานาปานสติภาวนา ซึ่งเป็น<br />
แนวทางเดียวกันกับท่านพุทธทาสที่สวนโมกข์<br />
หากไปฝึกที่สวนโมกข์ต้องใช้เวลา<br />
๘ คืน ๙ วัน สำหรับผู้ที่ไม่สามารถลาหยุดได้นาน<br />
ๆ ที่นี่ก็มีการอบรมจิตภาวนา<br />
แบบ ๓ วัน หรือต้องการมาแบบหนึ่งวันก็มาได้ในวันเสาร์แรกของเดือน<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
33
34<br />
ทีปภาวันธรรมสถานเป็นสถานปฏิบัติธรรมที่พระอาจารย์โพธิ์และญาติโยมผู้มี<br />
จิตศรัทธาจัดสร้างขึ้น<br />
เพื่อให้เป็นตัวอย่างของการนำเสนอธรรมะอันเป็นสิ่งที่<br />
พระพุทธเจ้าได้ฝากไว้เพื่อให้เป็นสมบัติของคนทั้งโลกมาไว้ที่เกาะสมุย<br />
อันเป็น<br />
สถานที่ท่องเที่ยวซึ่งมีชาวต่างชาติมาเที่ยวกันมาก<br />
ท่านอยากให้ชาวต่างชาติ<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong>
มองเมืองไทยในแง่ที่เราเป็นเมืองพุทธ<br />
เป็นประเทศที่มีคนนับถือพุทธศาสนา<br />
มากที่สุด<br />
และได้เผยแผ่สิ่งที่พระพุทธเจ้าฝากไว้แก่คนทั่วโลก<br />
ไม่เกี่ยงว่าเป็น<br />
ศาสนาใด ที่นี่จึงมีการอบรมธรรมะทั้งเพื่อชาวไทย<br />
ในวันที่<br />
๑๒ – ๑๗ และมี<br />
การอบรมชาวต่างชาติในวันที่<br />
๒๒ – ๒๗ ของทุกเดือน โดยไม่เสียค่าใช้จ่ายใด ๆ<br />
ที่นี่จัดให้ทั้งที่พักและอาหารมังสวิรัติวันละ<br />
๒ มื้อ<br />
ถ้าใครคิดจะมาลดน้ำหนักไปในตัว<br />
อาจต้องใช้ความพยายามมากสักหน่อยเพราะอาหารที่นี่อร่อยมาก<br />
ๆ<br />
การฝึกปฏิบัติที่นี่ต้องตื่นตี<br />
๔ เพื่อทำวัตรเช้า<br />
ฟังเทศน์ นั่งสมาธิ<br />
และออกกำลังกาย<br />
เสร็จสิ้นกิจกรรมในราวสองทุ่มครึ่งจึงเข้านอน<br />
บางวันได้ติดตามพระอาจารย์โพธิ์<br />
ไปยังสถานที่ปฏิบัติธรรมในที่ต่าง<br />
ๆ ที่ท่านได้สร้างไว้<br />
มิใช่โบสถ์หรือศาลาที่เลิศหรู<br />
อลังการ แต่คือลานดิน ลานหิน หรือลานทรายที่สวยงามอย่างธรรมชาติ<br />
ตามแต่<br />
ตรงไหนที่ท่านเห็นว่าเหมาะสม<br />
ลานดินถูกสร้างทำขึ้นเพื่อเป็นที่สำหรับนั่งสมาธิใน<br />
แบบที่ผู้นั่งต้องนั่ง<br />
สมาธิราบลงไปบนดิน บนหิน หรืออย่างดีก็นั่งกันบนถังซีเมนต์<br />
ที่ท่านหามาจัดตั้งไว้<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
35
36<br />
การนั่งสมาธิแบบใกล้ชิดกับธรรมชาติเช่นนี้เป็นแบบเดียวกับที่พระพุทธองค์<br />
ได้ทรงกระทำเป็นแบบอย่างไว้ในครั้งพุทธกาล<br />
จะมาถึงที่นี่ต้องปีนเขาขึ้นไป<br />
ไม่ยากเย็นนักเพราะมีการทำขั้นบันไดเล็ก<br />
ๆ ไว้ให้ เดินขึ้นไปประมาณ<br />
๓๐๐ ขั้น<br />
จะได้นั่งสมาธิบนหน้าผาที่มองเห็นทะเล<br />
พระอาจารย์โพธิ์ให้ชื่อที่แห่งนี้ว่า<br />
“ถีรธารา”<br />
อันแปลว่าน้ำนมแห่งธรรมะ เพราะบนหน้าผานี้มีต้นนมสวรรค์ขึ้นอยู่มาก<br />
เวลานั่ง<br />
สมาธิจะมีปัสสาวะของจั๊กจั่นเรไรประพรมให้อยู่ตลอดเวลา<br />
พระอาจารย์โพธิ์ว่า<br />
นี่แหละคือน้ำนมแห่งธรรมะ...<br />
อีกที่หนึ่งเป็นจุดท่องเที่ยวที่ชาวต่างชาตินิยมเช่ารถจี๊ปมาขับตะลุยบุกป่าแบบ<br />
ซาฟารี สามารถมาได้ด้วยรถแต่จะให้ดีควรเป็นโฟร์วีล หรือกระบะที่แรงดี<br />
ๆ<br />
หน่อย ที่นี่ท่านจัดเป็นสถานที่นั่งสมาธิเช่นกัน<br />
ให้ชื่อว่า<br />
“ลานธรรมะเภรี”<br />
อันแปลว่ากลองแห่งธรรมะ ท่านอยากจะตีกลองธรรมะให้ดังไปทั่ว<br />
แต่ที่นี่ไม่มี<br />
กลองใด ๆ ให้ตี หากแต่ความเงียบอันเกิดจากสมาธิ และความสุขใจของผู้มาปฏิบัติ<br />
สมาธินั่นเองคือเสียงที่ดังที่สุดที่สามารถแผ่ขยายออกไปได้ในทุกทิศทุกทาง<br />
พวกเรามากันในวันเปิดใช้สถานที่นี้อย่างเป็นทางการในวันแรก<br />
มีการทำพิธี<br />
เปิดอย่างง่าย ๆ พระอาจารย์โพธิ์มีโครงการที่จะนำแผ่นป้ายธรรมะมาติดทั้งภาษา<br />
ไทยและภาษาต่างประเทศ เพื่อให้ชาวเกาะสมุย<br />
ชาวไทย และชาวต่างชาติที่แวะ<br />
มาเที่ยว<br />
ได้ใช้ประโยชน์จากบริเวณนี้ในการสงบจิตใจ<br />
นั่งสมาธิ<br />
หรือได้รับธรรมะ<br />
เล็ก ๆ น้อย ๆ ติดตัวกลับไป นี่คงเป็นอีกอย่างที่พระอาจารย์โพธิ์พยายามชี้แนะ<br />
แนวทางการพัฒนาให้มุ่งเน้นไปทางด้านการพัฒนาจิตใจ<br />
มิใช่มุ่งสร้างเพียงวัตถุ<br />
โดยหลงลืมแก่นแท้ของคนไทยที่มีศาสนาพุทธหยั่งรากลึกมานานกว่า<br />
๒,๕๐๐ ปี<br />
เรายังมีสิ่งมีค่าที่คนทั่วโลกต่างค้นหา<br />
มิใช่บ่อเพชร หรือบ่อทอง แต่เรามี<br />
“บ่อแห่งธรรม” ที่หากใครมาค้นหาและได้พบจะมีความสุขชั่วนิรันดร์...<br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong>
นอกจากจะได้เห็นความงามของเกาะสมุยในมุมมองที่ไม่เคยพบเห็นมาก่อนแล้ว<br />
ที่ทีปภาวันธรรมสถานยังทำให้เราได้ซาบซึ้งในการเสียสละทั้งทรัพย์และเวลาของ<br />
ชาวเกาะสมุย เพื่อให้สถานปฏิบัติธรรมนี้เกิดประโยชน์มิเพียงแต่ชาวเกาะสมุย<br />
ชาวไทย แต่รวมถึงชาวต่างประเทศทั่วโลก<br />
ที่นี่เราได้เรียนรู้ธรรมะ<br />
และยังได้<br />
ปฏิบัติอานาปานสติภาวนาร่วมกับพระอาจารย์โพธิ์<br />
ซึ่งเรามิได้เรียนรู้จากสิ่งที่ท่าน<br />
เทศน์อบรมเพียงอย่างเดียว แต่เราเรียนรู้อย่างมากจากการได้เห็นวัตรปฏิบัติ<br />
ของท่าน ทั้งความสงบเย็น<br />
เรียบง่าย แต่มีพลังมหาศาลในการทำงานอย่างไม่รู้จัก<br />
เหน็ดเหนื่อย<br />
กลับบ้านคราวนี้ขอให้ได้สักเศษเสี้ยวของพระอาจารย์โพธิ์ชีวิตของเราคงมีความสุข<br />
และเป็นประโยชน์ต่อผู้อื่นได้อีกมาก<br />
ขอขอบคุณทุก ๆ ท่านที่ทีปภาวันธรรมสถาน<br />
ที่ทำให้เราได้เรียนรู้สิ่งใหม่<br />
ๆ มากมาย ที่ที่ทำให้เรารักเกาะสมุย<br />
รักเมืองไทย และ<br />
ภูมิใจที่ได้มีโอกาสศึกษาธรรมะของพระพุทธองค์...<br />
สารบัญ <br />
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
37
ร่วมส่งบทความ<br />
นิตยสาร เล่ม นี จะ ้ เป็น นิตยสาร คุณภาพ ได้ ก็ ด้วย เนื้อหา<br />
ดี ๆ ภายใน ฉบับ ที่<br />
จัดสรร ลง อย่าง ต่อ เนื่อง<br />
นะ คะ<br />
หาก คุณ ผู้<br />
อ่าน ท่าน ใด มีค วาม สามารถ ใน การ เขียน มี<br />
ศรัทธา และ ความ เข้าใจ ใน คำ สอน ของ พุทธ ศาสนา ไม่<br />
ว่า จะ ใน ระดับ เบื้องต้น<br />
เบื้อง<br />
กลาง หรือ เบื้อง<br />
ปลาย<br />
และ มี ใจ รัก ที อยาก ่ จะ สื่อสาร<br />
ถ่ายทอด สิ่ง<br />
นั้น<br />
ให้ กับ ผู อื ้ ่น<br />
ได้ ทราบ และ ได้ ประโยชน์ จาก สิ่ง<br />
เหล่า นั้น<br />
เช่น เดียว กับ<br />
ที่<br />
เรา อาจ เคย ได้ รับ จาก ผู้<br />
อื่น<br />
มา แล้ว ก็ ขอ เชิญ ทุก ท่าน<br />
ส่ง บทความ มา ร่วม เป็น ส่วน หนึ่ง<br />
ของ <strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
ด้วย กัน นะ คะ<br />
คุณ อาจ ไม่ จำเป็น ต้อง เป็น นัก เขียน ฝีมือ เลิศ แต่ หาก มี<br />
ใจ ที่<br />
คิด อยาก จะ ถ่ายทอด มี สิ่ง<br />
ที่<br />
คิด ว่า อยาก แบ่งปัน<br />
ความ รู้ความ<br />
เข้าใจ นั้น<br />
ให้ กับ คน อื่น<br />
ๆ ก็ ลอง เขียน ส่ง<br />
เข้า มา ได้ เลย ค่ะ<br />
<br />
๑. คอ ลัมน์ที่<br />
เปิด รับ บทความ<br />
คอลัมน์: ธรรมะ จากคนสู้กิเลส<br />
เนื้อหา:<br />
เปิด โอกาส ให้ คุณๆ ได้ เล่า ประสบการณ์ จริง<br />
ของ ตน เอง ว่า ผ่าน อะไร มา บ้าง มี อะไร เป็น ข้อคิด ที เป็น ่<br />
ประโยชน์ บ้าง อะไร ทำให้ คน ธรรมดา คน หนึ่ง<br />
กลาย<br />
เป็น คน ดี ขึ้น<br />
มา และ ทำให้ คน มี กิเลส เยอะ กลาย เป็น<br />
คน กิเลส บาง ลง ได้ มี แต่ คน ที่<br />
เปลี่ยนแปลง<br />
ตัว เอง แล้ว<br />
เท่านั้น<br />
จึง จะ เขียน ธรรมะใกล้ ตัว ได้ สำเร็จ<br />
คอลัมน์: นิยาย/เรื่องสั้นอิง<br />
ธรรมะ<br />
เนื้อหา:<br />
เปิด โอกาส กว้าง สำหรับ คน ที่<br />
ชอบ คิด ชอบ<br />
เขียน โดย เฉพาะ อดีต นัก ฝัน ที่<br />
เพิ่ง<br />
ผัน ตัว มา อยู่<br />
ใน<br />
โลก ธรรมะ เพื่อ<br />
สร้างสรรค์ เรื่องราว<br />
ให้ คน ได้ ข้อคิด ข้อ<br />
ธรรม ผ่าน ความ สนุก ของ รูป แบบ นิยาย หรือ เรื่องสั้น<br />
ได้ อย่าง เพลิดเพลิน<br />
คอลัมน์: คำคมชวน คิด<br />
เนื้อหา:<br />
รวบรวม ข้อคิด หรือ คำคม ของ บุคคล ต่าง ๆ<br />
ที่<br />
เคย ได้ยิน มา แล้ว สะดุดใจ มาบ อก ต่อ ยิ่ง<br />
ถ้า ใคร<br />
สามารถ สร้างสรรค์ วรรค ทอง ได้ เอง ยิ่ง<br />
ดี เพราะ จะ<br />
ได้ ฝึก ริเริ่ม<br />
วลี สะดุดใจ ซึ่ง<br />
เป็น แม่บท ของ กรรม ที ทำให้ ่<br />
มีค วาม คิด สร้างสรรค์ ได้ อย่าง สุด ยอด เนื่องจาก<br />
แง่ คิดดีี<br />
ๆ จะ ช่วย ให้ คน อ่าน คิด ดี หรือ ได้คิด เพื่อ<br />
เปลี่ยนแปลง<br />
ชีวิต วิบาก ที ย้อน ่ กลับ มาส นอง ตอบแทน<br />
คุณ ก็ คือ การ ผุด ไอ เดียเหมือน น้ำพุ ไม่ รู้<br />
จบ รู้<br />
สิ้น<br />
กับ ทั้ง<br />
เป็น ที่<br />
ยอม รับ ใน วง กว้าง ด้วย<br />
กติกา: หาก เป็นการ คัด มา จาก ที่<br />
อื่น<br />
หรือ แปล มา จาก<br />
ภาษา อังกฤษ กรุณา ระบุ แหล่ง ที่มา<br />
หรือ ชื่อ<br />
ของ บุคคล<br />
ผู้<br />
เป็น เจ้าของ คำคม ด้วย นะ คะ<br />
คอลัมน์: สัพเพเหระธรรม<br />
เนื้อหา:<br />
เรื่องราว<br />
เรื่อง<br />
เล่า อาจ มา จาก ฉาก หนึ่ง<br />
ใน<br />
ชีวิต ของ คุณ ที่<br />
มี เกร็ด ข้อคิด ทาง ธรรม หรือ ข้อคิด ดี ๆ<br />
อันเป็น ประโยชน์ อาจ เป็น เรื่อง<br />
เล่า สั้น<br />
ๆ ใน รูป แบบ ที่<br />
เสมือน อ่านเล่น ๆ แต่ อ่าน จบ แล้ว ผู อ่าน ้ ได้ เกร็ด ธรรม<br />
หรือ ข้อคิด ดี ๆ ติด กลับ ไป ด้วย<br />
คอลัมน์: กวีธรรมะ<br />
เนื้อหา:<br />
พื้นที่<br />
ที่<br />
เปิด กว้าง สำหรับ กวี ธรรมะ ทั้งหลาย<br />
โดย ไม่ จำกัด รูป แบบ และ ความ ยาว ของ บท กวี หรือ<br />
หาก จะ คัด เอา บท กวี ที่<br />
น่า ประทับใจ ให้ แง่ คิด อะไร<br />
ใน เชิง บวก ก็ สามารถ นำ มา ลง ได้ เช่น กัน แต่ ถ้า ให้ ดี<br />
กลั่นกรอง<br />
ออก มา ด้วย ตน เอง ได้ ก็ ยิ่ง<br />
ดี ค่ะ<br />
กติกา: หาก เป็นการ คัด มา จาก ที่<br />
อื่น<br />
ต้อง ระบุ ที่มา<br />
ที่<br />
ไป อย่าง ชัดเจน ด้วย นะ คะ<br />
คอลัมน์: เที่ยววัด<br />
เนื้อหา:<br />
รับ หมด ไม่ ว่า จะ เป็น วัด สวย หรือ สถาน ที่<br />
ปฏิบัติธรรม ข้อมูล ข่าวสาร จาก ทั่ว<br />
ประเทศ นั้น<br />
ไม่ มี<br />
วัน ที่<br />
ใคร คน เดียว จะ รู้<br />
ได้ หมด ถ้า ช่วย เป็น หู เป็น ตา ให้<br />
แก่ กัน ก็ คง จะ มี ประโยชน์ อย่าง มหาศาล<br />
กติกา: นอกจาก ข้อมูล เกี่ยว<br />
กับ สถาน ที่<br />
บรรยากาศ<br />
ปฏิปทา ฯลฯ ของวัด แล้ว ต้อง ขอ รบกวน ส่ง ภาพ<br />
สวย ๆ มา ประกอบ บทความ อีกทั้ง<br />
ไม่ พา ชม หรือ<br />
แทรก ธรรมะ ด้าน การปฏิบัติ ที่<br />
ขัดแย้ง กับ แนวทาง ของ<br />
นิตยสาร นะ คะ<br />
คอลัมน์: ธรรมะปฏิบัติ<br />
เนื้อหา:<br />
ร่วม บอก เล่า ประสบการณ์ จริง ประสบการณ์<br />
ตรง จาก การ ปฏิบัติธรรม เพื่อ<br />
เป็น ทั้ง<br />
ธรรม ทาน และ
เป็น ทั้ง<br />
กำลังใจ สำหรับ ผู้<br />
ที่<br />
กำลัง ร่วม เดินทาง อยู่<br />
บน<br />
เส้น อริยมรรค เส้น เดียวกัน นี้<br />
คอลัมน์: ของ ฝากจากหมอ<br />
เนื้อหา:<br />
นำ เสนอ ข่าวสาร ใน วงการ แพทย์ หรือ<br />
สาระ น่า รู้<br />
อันเป็น ประโยชน์ เกี่ยว<br />
กับ สุขภาพ ที่<br />
คน<br />
ทั่วไป<br />
สนใจ หรือ นำ ไป ใช้ได้ เพื่อ<br />
เป็น วิทยาทาน ให้ กับ<br />
ผู้อ่าน<br />
จาก แง่มุม ต่าง ๆ ทีแพทย์<br />
่ แต่ละ แขนง มีค วาม รู้<br />
ความเชี่ยวชาญ<br />
ต่าง ๆ กัน<br />
กติกา:<br />
• หาก เป็น บทความ ที่<br />
แนะนำ ให้ มี การ ทดลอง กิน<br />
ยา หรือ แนะนำ ให้ ผู้<br />
อ่าน ปฏิบัติ ตาม ด้วย ขอ<br />
จำกัด เฉพาะ ผู้<br />
เขียน ที่<br />
เป็น ผู้<br />
เรียน หรือ ทำ งาน<br />
ใน สาขา วิชาชีพ ที่<br />
เกี่ยวข้อง<br />
เท่านั้น<br />
เพื่อ<br />
ป้องกัน<br />
การ นำเสนอ ข้อมูล ที คลาดเคลื ่ ่อน และ อาจ ส่งผล<br />
ต่อ ผู้<br />
อ่าน ได้ ค่ะ<br />
• หาก นำ เสนอ ประเด็น ที่<br />
ยัง เป็น ที่<br />
ถกเถียง อยู่<br />
ใน<br />
วงการ แพทย์ ขอ ให้ มี การ อ้างอิง ด้วย เช่น มา<br />
จาก งาน วิจัย ชิ้น<br />
ไหน หรือ หาก เป็น เพียง ความเห็น<br />
ส่วนตัว ของ หมอ ก็ กรุณา ระบุ ให้ ชัดเจน ด้วย ค่ะ<br />
<br />
๒. อ่าน สัก นิด ก่อน คิด เขียน<br />
เนื่องจาก<br />
ใน แต่ละ สัปดาห์ มี งาน เขียน ส่ง เข้า มา เป็น<br />
จำนวน มาก ชิ้น<br />
ขึ้น<br />
เรื่อย<br />
ๆ ดังนั้น<br />
เพื่อ<br />
เป็นการ ช่วย ลด<br />
เวลา และ ลด ภาระ ให้ กับ อาสา สมัคร ใน การ เข้า มา<br />
ช่วยกัน คัดเลือก และ พิสูจน์ อักษร ของ ทุก บทความ<br />
ต้อง ขอ รบกวน ผู ส่ง ้ บทความ เรียบเรียง งาน เขียน ตาม<br />
แนวทาง ดังนี้<br />
ด้วย นะ คะ<br />
๒.๑ ตรวจ ทาน คำ ถูก ผิด ให้ เรียบร้อย<br />
ก่อน ส่ง บทความ รบกวน ผู เขียน ้ ทุก ท่าน ช่วย ตรวจ ทาน<br />
ให้ แน่ใจ ก่อน นะ คะ ว่า ไม่ มี จุด ไหน พิมพ์ ตกหล่น พิมพ์<br />
เกิน พิมพ์ ผิด พลาด หรือ เขียน ตัวสะกด ไม่ ถูก ต้อง ผ่าน<br />
สายตา ของ ผู้<br />
เขียน แล้ว<br />
หาก ไม่ แน่ใจ ตัวสะกด ของ คำ ไหน สามารถ ตรวจ สอบ<br />
ได้ จาก ที่<br />
นี่<br />
เลย ค่ะ<br />
เว็บ เครือ ข่าย พจนานุกรม ราชบัณฑิต ยสถาน<br />
http://rirs3.royin.go.th/ridictionary/lookup.html<br />
๒.๒ จัด รูป แบบ ตาม หลัก งาน เขียน ภาษา ไทย<br />
เพื่อให้<br />
ทุก บทความ มี ลักษณะ ของ การ จัด พิมพ์ ที่<br />
สอดคล้อง กัน ขอ ให้ ใช้ การ จัด รูป แบบ ใน ลักษณะ ดังนี้<br />
นะ คะ<br />
• เครื่องหมาย<br />
คำ ถาม (?) และ เครื่องหมาย<br />
ตกใจ (!)<br />
เขียน ติดตัว หนังสือ ด้านหน้า และ วรรค ด้าน หลัง<br />
เช่น “อ้าว! เธอ ไม่ ได้ ไป กับ เขา หรอก หรือ? ฉัน<br />
นึก ว่า เธอ ไป ด้วย เสีย อีก ”<br />
• การ ตัด คำ เมื่อ<br />
ขึ้น<br />
บรรทัด ใหม่<br />
สำหรับ คน ที่<br />
นิยม เขียน แบบ เคาะ [Enter] เพื่อ<br />
ตัด ขึ้น<br />
บรรทัด ใหม่ แทน การ รวบ คำ อัตโนมัติ ของ<br />
โปรแกรม คอมพิวเตอร์ อยาก ให้ ช่วย ดู การ ตัด<br />
คำ ด้วย นะ คะ ว่า ตัด ได้ อย่าง เหมาะสม คือ อ่าน<br />
ได้ ลื่น<br />
ไม่ สะดุด ไม่ แยก คำ หรือ ไม่ ขึ้น<br />
บรรทัด<br />
ใหม่ ผ่า กลาง วลี ที่<br />
ควร อ่าน ต่อ เนื่อง<br />
กัน โดย ไม่<br />
จำเป็น เช่น<br />
“ฉัน ไม่ อยาก ให้ เธอ ทำ แบบ นั้น<br />
ก็ เลย บอก เธอ ไป ว่า ผลก รรม<br />
ข้อ กา เม นั้น<br />
หนัก ไม่ ใช่ เล่น ”<br />
“ฉัน ไม่ อยาก ให้ เธอ ทำ แบบ นั้น<br />
ก็ เลย บอก เธอ ไป ว่า<br />
ผลก รรม ข้อ กา เม นั้น<br />
หนัก ไม่ ใช่ เล่น ” (อ่าน ง่าย กว่า ค่ะ)<br />
หรือ ดู หลักเกณฑ์ อื่น<br />
ๆ ได้ จาก ที่<br />
นี่<br />
เพิ่มเติม<br />
ด้วย ก็ได้ ค่ะ<br />
ราชบัณฑิต ยสถาน > หลักเกณฑ์ ต่าง ๆ<br />
http://www.royin.go.th/th/profile/index.php<br />
๒.๓ ความ ถูก ต้อง ของ ฉันทลักษณ์ สำหรับ ชิ้น<br />
งาน ร้อยกรอง<br />
สำหรับ ท่าน ที่<br />
แต่ง ร้อยกรอง เข้า มา ร่วม ใน คอลัมน์<br />
กวีธรรม ขอ ให้ ตรวจ ทาน ให้ แน่ใจ สัก นิด นะ คะ ว่า<br />
บทกลอน นั้น<br />
ถูก ต้อง ตาม ฉันทลักษณ์ แล้ว หรือ ยัง จะ<br />
ได้ ช่วย กัน ใส่ใจ และ เผยแพร่ แต่ ใน สิ่ง<br />
ที่<br />
ถูก ต้อง ให้ ผู้<br />
อื่น<br />
กัน ค่ะ<br />
คุณ ผู้<br />
อ่าน สามารถ ตรวจ สอบ หรือ หาความ รู้<br />
เพิ่มเติม<br />
เกี่ยว<br />
กับ ฉันทลักษณ์ ของ กวี ไทย ได้ จาก ที่<br />
นี่<br />
ด้วย นะ คะ
ร้อยกรอง ของ ไทย<br />
(โคลง ฉันท์ กาพย์ กลอน ร่าย)<br />
http://thaiarc.tu.ac.th/poetry/index.html<br />
๒.๔ ความ ยาว ของ บทความ และ การ จัด ย่อหน้า<br />
ปกติ แล้ว เรา ไม่ จำกัดความ ยาว ของ ชิ้น<br />
งาน ใน ทุก คอ<br />
ลัมน์ค่ะ แต่ ก็ อยาก ให้ ผู้<br />
เขียน ใช้ ดุลยพินิจ ดู ด้วย ค่ะ ว่า<br />
ความ ยาว ประมาณ ใด น่า จะ เหมาะสม โดย ลอง ดู จาก<br />
บทความ ที ลง ่ ใน เล่ม และ ลอง เทียบเคียง ความ รู้สึก<br />
ใน<br />
ฐานะ ผู้<br />
อ่าน ดู นะ คะ<br />
สำหรับ เรื่องสั้น<br />
หรือ นวนิยาย ทีอาจ<br />
่ มีค วาม ยาว มาก<br />
กว่า บทความ อื่น<br />
ๆ และ มี การ เปลี่ยน<br />
ฉาก อยู บ้าง ่ อย่า<br />
ลืม เบรก สายตา ผู้<br />
อ่าน โดย การ ขึ้น<br />
ย่อหน้า ใหม่ เมื่อ<br />
ถึง<br />
จุด หนึ่ง<br />
ๆ ของ เรื่อง<br />
ที่<br />
เหมาะสม ด้วย นะ คะ เพราะ<br />
การ เขียน เป็น พรืด เห็น แต่ ตัวหนังสือ ติด ๆ กันลง มา<br />
ยาว ๆ จะ ลด ทอน ความ น่า อ่าน ของ บทความ ไป อย่าง<br />
น่า เสียดาย ค่ะ<br />
หาก บทความ ใด อ่าน ยาก ๆ หรือ มี จุด บกพร่อง ที ต้อง ่<br />
แก้ไข เยอะ มาก ๆ ทาง ทีม งาน อาจ จะ ต้อง ขอ อนุญาต<br />
เก็บ ไว้ เป็นอัน ดับ หลัง ๆ ก่อน นะ คะ<br />
<br />
๓. ส่ง บทความ ได้ที่<br />
ไหน อย่างไร<br />
๓.๑ กระดาน ส่ง บทความ<br />
เมื่อ<br />
เขียน อ่าน ทาน และ ตรวจ ทาน บทความ พร้อม ส่ง<br />
เรียบร้อย แล้ว งาน เขียน ทุก ชิ้น<br />
สามารถ โพ สท์ส่ง ได้ที่<br />
กระดาน “ส่ง บทความ ” ได้ เลย ค่ะ ที่:<br />
http://dungtrin.com/forum/viewforum.php?f=2<br />
โดย หัวข้อ กระทู้<br />
ขอ ให้ ใช้ ฟอร์แมท ลักษณะ นี้<br />
นะ คะ<br />
(ชื่อ<br />
คอลัมน์) ชื่อ<br />
เรื่อง<br />
โดย ชื่อ<br />
ผู้<br />
แต่ง<br />
เช่น<br />
(สัพเพเหระ ธรรม) เทพธิดา โรง ทาน โดย คน ไกล วัด<br />
(ธรรมะ ปฏิบัติ) เส้นทาง การ ปฏิบัติ 1 โดย satima<br />
(ของ ฝาก จาก หมอ) เครียด ได้...แต่ อย่า นาน โดย หมอ อติ<br />
เพื่อ<br />
ช่วย ให้ ทีม งาน สามารถ จัด หมวด หมู่<br />
ของ ชิ้น<br />
งาน<br />
ได้ เร็ว ขึ้น<br />
ค่ะ<br />
๓.๒ แนบไฟล์ Word มา ด้วย ทุก ครั้ง<br />
หาก แปะ เนื้อความ<br />
ลง ใน กระทู้<br />
เลย ฟอร์แมท ต่าง ๆ<br />
เช่น ตัว หนา ตัว บาง ตัว เอียง จะ หาย ไป ค่ะ เพื่อ<br />
ความ<br />
สะดวก รบกวน ทุก ท่าน แนบไฟล์ Word ทีพิมพ์<br />
่ ไว้ มา<br />
ด้วย นะ คะ (ใน หน้า โพสต์ จะ มี ปุ่ม<br />
Browse ให้ เลือก<br />
Attach File ได้ เลย ค่ะ)<br />
ใคร มี รูป ประกอบ ก็ Attach มา ด้วย วิธี เดียวกัน นี้<br />
เลย<br />
นะ คะ<br />
และ หาก ไฟล์มี ขนาด ใหญ่ ทำเป็น zip เสีย ก่อน ก็ จะ<br />
ช่วย ประหยัด พื้นที่<br />
ได้ ไม่ น้อย ค่ะ<br />
<br />
๔. ส่ง แล้ว จะ ได้ ลง หรือ ไม่<br />
ปกติ แล้ว เวที แห่ง นี เป็น ้ เวที ที เปิด ่ กว้าง หาก บทความ<br />
นั้น<br />
ให้ เนื้อหา<br />
สาระ ที เป็น ่ ไป เพื่อ<br />
เกื้อกูล<br />
กัน ใน ทาง สว่าง<br />
และ เป็น แนวทาง ที่<br />
ตรง ตาม แนวทาง คำ สอน ของ<br />
พระพุทธเจ้า หรือ เป็น ประโยชน์ ต่อ ผู้<br />
อ่าน จาก ผู้<br />
รู้<br />
จริง<br />
ใน ด้าน ที่<br />
เชี่ยวชาญ<br />
ก็ จะ ได้ รับ การ ลง แน่นอน ค่ะ<br />
ทั้งนี้<br />
รวม ถึง ความ ยาก ง่าย ใน การ อ่าน พิจารณา<br />
บทความ การ แก้ไข จุด บกพร่อง ต่าง ๆ ใน งาน พิสูจน์<br />
อักษร หาก เป็น ไป อย่าง คล่องตัว ก็ จะ ช่วย ให้ พิจารณา<br />
ชิ้น<br />
งาน ได้ ง่าย ขึ้น<br />
ด้วย ค่ะ<br />
แต่ หาก บทความ ใด ยัง ไม่ ได้ รับ คัดเลือก ให้ ลง ก็ อย่า<br />
เพิ่ง<br />
หมด กำลังใจ นะ คะ วัน หนึ่ง<br />
คุณ อาจ รู้<br />
อะไร ดี ๆ<br />
และ เขียน อะไร ดี ๆ ใน มุม ที่<br />
ใคร ยัง ไม่ เห็น เหมือน คุณ<br />
อีก ก็ได้ ค่ะ : )<br />
และ ถ้า อยาก เริ่ม<br />
ต้น การ เป็น นัก เขียน ธรรมะ ที ดี ่ ก็ ลอง<br />
ติดตาม อ่าน คอลัมน์ เขียน ให้ คนเป็น เทวดา ที คุณ ่ ‘ดัง<br />
ตฤณ ’ มา ช่วย เขียน เป็น นัก เขียน ประจำ ให้ ทุก สัปดาห์<br />
ดู นะ คะ<br />
ขอ อนุโมทนา ใน จิต อัน มี ธรรม เป็น ทาน ของ ทุก ท่าน ค่ะ
<strong>ธรรมะใกล้ตัว</strong><br />
dharma at hand<br />
มาร่วมเป็นอีกหนึ่งกำลัง<br />
ที่ช่วยสร้างภาพใหม่ให้กับพระพุทธศาสนา<br />
ด้วยการร่วมส่งบทความ ดูข้อมูลเพิ่มเติมได้ที่ท้ายเล่ม<br />
หรือที่<br />
http://dungtrin.com/dharmaathand/