XV. Ipuin Lehiaketa (PDF, 2 MB) - Arrieta

aina berak laster esan zidan. Egunak ordea aurrera zihoazen, eta laster hori
inoiz ez zela iritsiko pentsatzen hasia nintzen.
Asteak igaro ziren. Olivierrekin gero eta konfiantza gehiago hartuz
nindoan eta azkenean lagun handiak bihurtu ginen. Askotan berak
laguntzen zidan zuloa egiten, eta beste batzuetan neuk laguntzen nion…
Eta atsedenaldiak berbetan ematen genituen. Nire lehengusua bailitzan
ibiltzen nintzen berarekin. Bere arreba jada ez zen bisitan etortzen, eta
eskerrak, bestela oso urduri jarriko nintzen. Egia da bere bisitak barealdia
bezalakoak zirela ekaitzaren erdian, baina gertatu zitzaiona berriz gerta ez
zekion nahi nuen, eta horregatik lasaiago sentitzen nintzen herrian geratzen
zela ikusita. Gertakizun latz hartaz geroztik ez nuen berriz ikusi, baina
noizean behin gutun bat bidaltzen zidan, herriko kontuez hizketan, bera
neba zaintzeko eskatzen… Hirurotatik gazteena zen arren, guztion artean
arduratsuena eta argiena bera zen, eta nik asko estimatzen nuen.
Laugarren hilabetea mendi honetan. Egun euritsua bezain gogorra izan
da gaurkoa. Ez dut indarrik, hankak dardaraka ditut, eta ezin dut nire
begietatik malkoak isurtzea ekidin. Lanean aritu gara goiz osoan zehar jo eta
ke. Tunel estu‐estu bat egin dugu mendian barna, barru‐barruko lurra atera
ahal izateko. Ni sartu naiz lehenengo, ostean Olivier, gero ni ostera ere, eta
jarraian bera. Txandaka ibili gara, nagusiak arin ibiltzeko esan baitigu, eta
azkarren ibiltzeko modurik onena txandakatzea zelakoan, hala aritu gara.
Bera, ni, ostera ni, gero bera, ni eta bera. Ez da gehiagorik izan. Tximista
batek zuhaitz bat zatitzen duen moduan zauritu da nire bihotza. Bularrean
ikaragarrizko presioa sentitu dut. Ezin nuen ulertu. Nik ateratako lurra
gizonei ematetik bueltan, mendiak Olivier nola irentsi duen ikusi dut. Sentitu
egin dut. Segundo pare bateko kontua izango zen, baina amaiezina iruditu
54