XV. Ipuin Lehiaketa (PDF, 2 MB) - Arrieta

zait niri. Mendiaren hegal bat maldan behera abiatu da, buztinezko erreka
bat osatuz, eta bertan joan da Olivier ere, igerian ez zekien arrainaren
antzera. Debekatu egin didate bere atzetik joatea, eta esku batzuek estu
heldu naute, ihes egin ez dezadan.
Bakarrik nago. Aita apenas egunean behin edo birritan ikusten dut.
Lanean bakarrik aritzen naiz, eta beldur naiz. Olivier mendiak irentsi zuen.
Inoiz ezagutu dudan bere adineko mutilik azkarrena zen, eta mendi batek
irentsi du. Bitartean guk lanean dihardugu, herritik urrun, eta okerrena da ez
dakidala zertarako!
Gaur atsedenaldian aitak papera eta boligrafoa lortu dizkit, eta gutuna
idazten hasi naiz. Ez nekien nola hasi. Ez nekien ondo idatziko nuen ala ez,
baina gertatutakoa Cecileri kontatu beharra neukan, hala sentitzen nuen.
Inor ez zen herrira jaitsi, eta Olivierren familiak ez zuen gertatutakoaren
berririk. Ez dut gaur amaitu, ez dut asti nahikorik izan, baina bihar derrigor
amaitu behar dut. Olivierren familiak gertatutakoaren berri izan behar du,
eta inork ez duenez horretarako asmorik, neuk
idatzi beharko dut gutuna. Ez dakit herrira nork
eraman ahal izango duen, baina lortuko dut
hala edo hola gutuna Cecileren eskuetara
heltzea. Negar egin dut. Aitak ikusi egin nau,
baina ez dit ezer esan. Ez da ausartzen
erantzunaren beldur delako, edo agian ez dio
garrantzirik ematen. Bakarrik sentitzen naiz.
Gutunak hau dio: “Chris naiz eta hamabost urte ditut. Kivu herrialdekoa
naiz. Bi urtez joan naiz eskolara, bertan idazten eta irakurtzen ikasi dut.
55