Patiëntgericht presteren door te innoveren - UCB

38 UCB Jaarverslag 2009
Systemische lupus
erythematosus
Systemische lupus erythematosus
valt cellen en weefsel in het
lichaam aan, met ontstekingen en
weefselschade tot gevolg. Onze
antilichaamgebaseerde behandeling
voor deze ziekte, epratuzumab,
wordt momenteel ontwikkeld en
leverde in 2009 al bemoedigende
resultaten voor Fase IIb op.
Over de ziekte en de niet-ingeloste noden van
patiënten
Systemische lupus erythematodes (SLE) of ‘lupus’ is een
chronische auto-immuunziekte die schade kan toebrengen
aan elk lichaamsdeel, met inbegrip van huid, gewrichten en
interne organen, wat leidt tot ontstekingen en weefselschade.
Immunologische afwijkingen bij SLE-patiënten produceren
overmatige hoeveelheden antilichamen die zich tegen het eigen
lichaam keren, de zogenaamde ‘auto-antilichamen’. Chronisch
betekent dat de tekenen en symptomen langer dan verschillende
weken en vaak jarenlang aanhouden. Het is een ziekte met
opflakkeringen (de symptomen verergeren en de patiënt voelt
zich ziek) en remissies (de symptomen verbeteren en de patiënt
voelt zich beter). Sommige patiënten ervaren een relatief
goedaardige ziekte met weinig medische tussenkomsten, terwijl
anderen een ernstige en agressieve ontwikkeling meemaken die
kan leiden tot grote en mogelijk levensbedreigende schade aan
organen zoals de nieren, de hersenen, het hart en de longen.
Er bestaat nog geen remedie tegen SLE. Het overlevingscijfer vijf
jaar na de diagnose bedraagt 85%. Het ziekte- en sterftecijfer van
SLE is te wijten aan weefselschade door de voortgang van de
ziekte. Mensen met SLE-aspecten die niet bedreigend zijn voor de
organen kunnen evenwel een volledig en normaal leven leiden.
Hoewel de oorzaak van SLE nog een raadsel is, wordt gedacht
dat verschillende factoren zoals genen, hormonen en omgeving
een rol spelen. De diagnose van SLE is moeilijk om de volgende
redenen:
• het is een multi-systeemziekte.Vooraleer dit type van ziekte kan
worden gediagnosticeerd, moeten doorgaans veel lichaamsdelen
symptomen vertonen die de aanwezigheid van een multisysteemziekte
bekrachtigen;
• de ziekte ontwikkelt zich traag en evolueert mettertijd.
Symptomen komen en gaan en het kan maanden en zelfs
jaren duren voor er genoeg symptomen zijn die een duidelijke
diagnose mogelijk maken;
• er bestaat geen diagnosetest voor SLE, en de arts moet een
volledig onderzoek en verschillende tests uitvoeren voor hij
besluiten kan trekken.
Dokters stellen meestal een diagnose met behulp van een lijst
met 11 criteria die werd ontwikkeld door het American College
of Rheumatology (ACR). Voor een diagnose mogelijk is, moet
een persoon voldoen aan minstens vier van de 11 criteria,
opeenvolgend of tegelijk, tijdens eender welk observatie-interval.
Die criteria omvatten tekenen en symptomen die meestal
voorkomen bij SLE, zoals te veel auto-antilichamen, lupus-uitslag,
niet-erosieve artritis, nierstoornissen en serositis.