5 Mei 1923: Radio Malabar wordt geopend - Radio Kootwijk

Deze voorzorgsmaatregel was dus goed gezien. Op een wenk van de zenderbedienaar greep hij
naar de seinsleutel, welke zich op de bedieningstafel bevond en dadelijk daarna begonnen de
relais beneden met een oorverdovend lawaai op en neer te dansen waarbij de vonken in het rond
spatten. Dit alles was zó snel in zijn werk gegaan, dat zij, die niet tot de ingewijden behoorden,
niets van de storing gemerkt hebben. En zo zij al iets op de gezichten van het personeel gelezen
meenden te hebben, dan waren zij door de plotselinge herrie van de dansende relais enz. te
beduusd, om verder argwaan te hebben gekoesterd. Nog geen minuut, nadat de G. G. op het
knopje had gedrukt, werden de morsetekens, die het telegram aan H.M. de Koningin bevatten,
aan de aether toevertrouwd en hadden op hetzelfde moment te Sambeek gehoord kunnen
worden. Alles was nu in vol bedrijf. De motordynamo-aggregaten gromden, relais klepperden, de
boog siste, compressoren ratelden, kortom het was een lawaai van jewelste, waarbij horen en
zien je verging. Degenen van de aanwezigen, die nog nimmer iets dergelijks hadden gezien,
waren een en al verbazing. De grote gebeurtenis van dat ogenblik en de grote bewondering van
het Hoge gezelschap voor alles, wat zich om hen heen afspeelde, deed even een gevoel van trots
bij ons opkomen en we verbeeldden ons misschien wel - in navolging van de Lesseps - te kunnen
zeggen: dit werd door ons gewrocht. En als nu straks ook nog het bericht kwam van de goede
ontvangst van het telegram aan de Koningin, wel, dan kende ons geluk geen grenzen meer. ...
Wat een prachtig moment was dit, om nimmer te vergeten! Aan één stuk door werd Kootwijk
geroepen: PCG PCG PCG....de PKX PKX PKX...., waarna de tekst van het telegram volgde. De
grote boogzender deed het wonderlijk goed; ieder ogenblik kon het bericht van Tjangkring
komen over de goede ontvangst van het telegram en het antwoord hierop aan Zijne Exc. de
Gouverneur Generaal. Hier was het wachten op, want dit zou de bezegeling zijn van de opening.
Traag sprong de minuutwijzer van de grote electrische klok verder. Minuut na minuut verging en
nog kwam geen bericht. Op eens herinnerden we ons, dat het uur waarop gewerkt werd niet
goed was en het zuiver toeval zou zijn, als Sambeek ons hoorde; door de drukte en de
belangrijkheid van het ogenblik waren we dit helemaal vergeten. En een gevoel van angst kwam
plotseling bij ons op: veronderstel dat Holland ons niet hoort; wat moet de G. G. dan wel van de
vertoning denken? Al maar verder schokte de minutenwijzer. Het werd half twaalf, het werd
twaalf uur. Bijna een uur had de zender nu gedraaid. Hoewel nog nauwelijks merkbaar, begon hij
reeds zijn traditionele inzinking te vertonen, nog hoogstens een half uurtje en dan zou hij afgezet
moeten worden, voor het drogen van de vlamkamer. De Landvoogd met gevolg liet zich door het
station rondleiden. Vervolgens werd onder de tonen van een orkestje een koele dronk
geserveerd. Onderwijl ratelden de relais onvermoeid door. De zenderbedienaar deed wat hij kon,
om de boog aan te houden. "Nog even volhouden jongens", stond op zijn gezicht te lezen,
"misschien lukt het nog en is de eer van Radio Malabar gered." Maar hoe men zijn best ook deed,
het lukte niet! De boog moest afgezet worden voor het dichten der lekken, vóórdat bericht van
ontvangst van het telegram was binnen gekomen. Buiten wachtten nog altijd de G. G. en andere
autoriteiten. Men kon nu gerust naar huis gaan, want de eerste drie - vier uur kon de boog niet
weer bijgezet worden. Langer op Radio Malabar te blijven had dus geen zin meer. Het was half
twee' s middags, dat de laatste gasten naar Bandoeng terug keerden. Daarna was het weer
rustig op de Malabar, behalve in ons gemoed! In de loop van de middag werd de boog opnieuw
aangezet. Het zou de eerste keer zijn, dat hij bij afwezigheid van zijn geestelijke vader aan ging.
Stilzwijgend werd thans de bediening aan het personeel overgelaten. Na het droevige resultaat
van de ochtend, was de algemene stemming er niet op vooruit gegaan. Toch bleef een ieder zijn
uiterste best doen, om te proberen, het openingstelegram en het eerste Aneta-persbericht voor
de moederlandse bladen over te krijgen. De middaguren, wanneer het gehele traject in het
daglicht verkeert, waren gunstiger dan de ochtenduren. De machinezender en zelfs de kleine
booglamp waren tussen 3 en 9 uur A.T. ook wel eens neembaar geweest. Wanneer de zender
het goed deed en we hadden een beetje geluk, dan moest hij gehoord worden, dat stond vast.