TEGEN IDE KWAKZALVERIJ - Vereniging tegen de Kwakzalverij

gebroken, dat alle bewegingen van het zieke
been weer zijn toegestaan, zal ook de rekking
[ weer beginnen van de vergroeiing ; de verslapping
van de glutaeusranden, zal niet meer de
'oorspronkelijke weerstand bieden, die aan het
been een zekere vastheid gaf.
Ik wensch niet vooruit te loopen, en waag
mij niet aan eene voorspelling. Liever wil ik
een 8-tal geopereerden in mijnen kring blijven
observeeren, en mij voorbehouden na eenigen
tijd mijne bevinding daaromtrent mede te deelen.
" üTrum April 1911."
Wij zijn zoo vrij geweest in het bovenstaande
stuk achter de wetenschappelijke de Nedèrlandsohe
namen, voor zoover het ging, te plaatsen.
Van geachte medische zijde ontvingen wij
het .volgend schrijven :
Van hier zijn drie personen om hulp naar
Gronau gegaan. Een meisje van 5 jaar, dat aan
beide kanten kreupelde; eerst ging het goed
maar later was het weer heelemaal mis.
Verder twee zusters, die maar weinig kreupelden,
de eene links en de andere rechts. De leef-
.tijd was tusschen 25 en 30 jaar. Een paar dagen
na de behandeling was de toestand weer als
voorheen.
UIT DE PERS.
Onbevoegde uitoefening* der journalistiek.
Onder den titel ,,onbevoegde uitoefening der geneeskunst
en magnetiseeren" bevat het Handelsblad
van 1 Juni, nog wel op een plaats, die doet vermoeden
dat een redacteur de schrijver is, een beschouwing,
waardig in één adem te worden genoemd
inèt het Standaard-Artikel, dat ik in het Tijdschr. v.
-Geneesk. 1911, Ie helft bfe. 1321 heb besproken (zie
$lolesóhott No. 43 blz. 711)'.' Ook hier een klacht over
• dö • -^erooî'deélîftg•-' van een kwakzalver, ook hier de
bewering dat „strijd tegen de kwakzalverij best is,
dat bedrog en geknoei moet worden voorkomen, maar
-dat dit alles veel te veel wordt vereenzelvigd met
geneesmethoden en genezers, die men gerust hun
gang kan laten gaan in 't belang der menschheid.'
Ook hier de eisch, dat van alle kwakzalvers juist
^diegenen door, den wetgever moeten worden ontzien
óp 1 w4ß 'de 'schrijver van het artikel nu eenmaal zijn
zinnen- heeft gezet. In dit geval zijn het het -„magnetisme",
de ,,Christian science"" (die zich daardoor
Onderscheidt, dat zij met christendom, noch met
' wetenschap iets te maken heeft), het ,,strijken", de
natuur-geneeswijzen, en let wel ! de genezing uit de
verte, waarvoor vrijdom wordt .geëisçht, gelijk De
Standaard dit verlangde voor De Haas, de „piskijkers"
. en de schandelijke oplichters, die beweren
,-aan iemands oogen, alles,-te kunnçn zien. wat men
mankeert. En ook hier weder de kwaadaardige
nonsens, dat de wetgever de kwakzalverij strafbaar
-stelt ..ten bate van niets anders dan het medische
vakmonopolie," en dat de rechters „zich zien gesteld
in den dienst van een beroepsbelang"
Men mag nu toch eindelijk eens eischen, deze insinuatie,
niet aan ons geneeskundigen, maar aan den
Nederlandschen wetgever, met de stukken bewezen
te zien.
Waar toch is gebleken uit een memorie van toelichting
of antwoord, uit afdeelings- of zittingsverslagen,
dat iets anders in de bedoeling van den
wetgever heeft gelegen dan om de bevolking te
beschermen tegen haar eigen domheid ?
En hoe noodig dit ook is, zelfs onder de klassen
die verdienstelijk Nederlandsen kunnen schrijven,
blijkt wel uit het midden Afrikaansch bijgeloof van
dezen Handelsblad-schrijver, die met alle bescheidenheid
verkondigt, dat er ,,waarlijk geen enkele wetenschappelijke
of menschelijke reden bestaat" om bijv.
„genezing uit de verte" zonder meer af te wijzen.
Moeten zulke menschen niet worden beschermd ?
Stel, dat zulk een stumpert onverhoopt een kwaadaardig
gezwel krijgt —j het is een voorbeeld uit de
dagelijksehe praktijk — dat hem het leven moet
kosten als het niet spoedig wordt ontdekt en verwijderd,
en die man laat zich maanden lang „behandelen"
door iemand, die hem nooit,heeft gezien,
of door een onderstationchef, die .,meende met
een van hem uitgaand fluïdum anderer lijden te kunnen
genezen" en wien dit nu volgens den Handelsblad-schrijver
niet had mogen worden belet !
Wat is er in 1903 niet over te doen geweest, toen
in datzelfde Haarlem van dien onderstationchef iemand
zich schuldig had gemaakt aan onbevoegde uitoefening
der stationchefkunde ! Toe, mijnheer van het
Handelsblad, zou UEd. in den trein durven rijden
als daar in plaats van' de bevoegde deskundigen in
het station een man staat, die meent, dat van hem
een fluïdum uitgaat, waarmede hij de treinen op
het rechte spoor houdt, of die, elders in een kamer
zittende, beweert, van uit de verte te weten, hoe
de seinen moeten worden gezet ? Want als men niet
mag afwijzen het magnetisme van uwen Haarlemschen
gunsteling of de genezing uit de verte, bestaat
aan zijn 12000 kwakzalvers 36 millioen gulden per
jaar. De vorsten der kwakzalverij „behandelen" tófc
500*" patiënten per dag, en verdienen tot 144,000
gulden jaarlijks. Maar hoe het zij, hier is nu een wetgeving
die wèl onder den invloed der geneeskundigen is
ontstaan, en daarom is het maar goed, dat onzeNederlandsche
wetgever zich door die onpractische menschen
niet zóo heeft laten op sleeptouw nemen als
onze Handelsblad-schrijver wel durft beweren.
Maar misschien zou er aan de kwakzalverij wel
wat anders te doen zijn, nl. door beteugeling van de
onbevoegde uitoefening der journalistiek ! De heillooze
invloed van dagblad artikelen van ter zake onbekwame
personen „die onbekend wenschen te blijven"
zou kunnen worden tegengegaan, als de schrijvers
steeds met hun naam zouden moeten onderteèkenêa
en ieder dus gelegenheid zou hebben te beoordeelen
in hoeverre zij eenig recht hebben te schrijven over
het door hen gekozen onderwerp. Voor sommige
rubrieken is die voorzorg overbodig, bijv. de markt- |
en voetbalberichten. Daarbij zijn zulke gewichtige
belangen betrokken, dat de leiding van een dagblad
vanzelf wel zorgt, dat geen onbevoegde daarover
schrijft. Maar als zulke nietigheden als de gezondheidsbelangen
der bevolking in het spel zijn, wordt
dit niet zoo ingezien. En in ieder geval, als alle ar-r
tikelen werden onderteekend, zouden schrijvers als"
die van de hier besproken ontboezeming alleen zichzelf
belachelijk maken en niet tevens het blad waarin
zij schrijven. PINKHOF.
{Moleschott.)
RECHTSZAKEN,
„Prof." de Haas.
In hooger beroep is te 's-Gravenhage behandeld
de strafvervolging, ingesteld tegen A. J. D. H. te
Zoeterwouden, door den Leidschen kantonrechter
er zeker geen „wetenschappelijke of menschelijke veroordeeld tot twmtig.geJdhoeten.van f. 15 of twin­
reden"_ ç-m .den • treinmagnetiseur te beletten, zijn tig maal 10, dagen hechtenis, wegens het- onbevoegd
heilrijk ambt uit te oefenen. Slechts ten bate van uitoefenen van de geneeskunst.
het vakmonopolie der 3tationchefs zou de wetgever De beklaagde was niet verschenen, zoodat ver­
zoo iets misschien verbieden, maar U zou ook dan stek tegen hem werd verleend. De verdediger jhr.
moeten opkomen voor ..den plicht van den Staat om mr. B. C. DE SAVOKNTN LOHMAN deelde mede dat
dit te gedoogen."
zijn cliënt hem niet had medegedeeld, dat hij niet
Bij het bepleiten van dien plicht beroept de Han­ in persoon zou verschijnen en hem geen machtiging
delsblad-schrijver zich op de wetgeving van andere had verleend als zijn verdediger op te treden, het­
beschaafde staten, waar:;.ruimer e beginselen" worden geen hem dus thans onmogelijk zou zijn tenzij de
gehuldigd, bijv. op Duitschland. Hij wete dan, dat rechtbank de welwillendheid zou willen hebben
in Duitschland tér kwader ure door toedoen van de drie kwartier te wachten daar bekl. er zeer prijs op­
geneeskundigen die ruimere beginselen in toepassing stelde verdedigd te worden en dus ongetwijfeld
zijn gekomen. Dit is nu een kleine 40 jaar. geleden. gaarne •gehoor zou geven aan eene inmiddels ge­
Men meende dat de kwakzalverij haar aantrekkelijkzonden telegrafische oproeping.
heid zou verliezen als zij niet langer een verboden De president schorste hierop de terechtzitting
vrucht zou zijn, en dat de vooruitgang der volks­ voor drie kwartier.
ontwikkeling het bijgeloof wel zou overwinnen. De Ongeveer 3 uur 's namiddags is de geschorste
vrucht is geweest een ontwikkeling van de kwak- zitting heropend.
j zalverij met al haar gevolg van zedelooze praktijken Bekl. was per auto uit Leiden.. gekomen,
l en volksveibijsterjng, die in de duisterste tijden der - Drie-en-twintig getuigen à charge en vier à dé­
geschiedenis tevergeefs haar wederga zocht en die, charge hadden plaats genomen op de getuigenbanken
I blijkens het hier besproken artikel, zich ook over de op de gereserveerde en de publieke tribune was geen
Westelijke grenzen van Duitschland heeft uitgebreid. plaats onbezet.
Volgens matige schatting (zie Maandblad voor Zieken­ Beklaagde gaf op 75 jaar oud te zijn, zonder beroep.
verpleging 1911, blz. 22) offert het Duitsche volk
Rechter SCHXINGEMANN deed voorlezing van de
te overtuigen. Zij hebhen toch als redenaars afgelegen plaats als mijn dorp kwam, dat op zijn ' Daar hij wel merkte, dat hij met mij niet kon
vooral groot e belang bij een goede conservatie I best een vijftigtal huizen telde ; daar mijn ge­ opschieten, maakte hij zich gereed, om te ver­
hunner dentuur, daar het ontbreken vooral Van meente uit wel twee en twintig gehuchten betrekken. I Hij vouwde zijn lijst met de attesten
de tanden het spreken bemoeilijkt en onduidestond, zoo verstrooid woonden de menschen. Wat weer dicht, stopte haar in den binnenzak van
lijk maakt. Ik heb bij de heeren, uwe ambts­ moest hij hier zoeken bij menschen, waaronder zijn jas, trok zijn handschoen weer aan en nam
broeders gelukkig een goede ontvangst aange­ maar bij uitzondering een enkele aan kiespijn zijn slappen hoed op. Ten slotte vroeg hij mij,
troffen. U'ziet hier, nu nam hij het vel schrijf­ leed ? (Zoover mijn ondervinding reikt schijnt om hem den weg naar Zwischenahn uit te duipapier
op, een attest door verscheidenen van deze kwaal bij de bewoners van hoog gelegen den en hem te zeggen, of er op den weg der­
I-hen get eekend, waaruit blijkt, dat zij over mijne heigronden weinig voor te komen. Ik zelf heb waarts ook een logement was, waar hij zijn in­
diensten uitnemend tevreden zijn. . Ik heb het gedurende mijn verblijf aldaar er nooit last van trek kon nemen. Ik zei hem van neen. Voor
genoegen gehad de gebitten dier heeren na te genade Was het voor hem wel verantwoord, een dokter zooals hij ging het niet aan om in
zien en van kalksteen, dat groote bederf voor
als hij zijn patiënten in Hannover in den steek een boerenherberg to logeeren. Hij kon om zijn
de tanden, te ontdoen en verder te reinigen.
liet, waarvan wellicht de een.of ander juist zijn stand op te houden nergens minder gaan dan in
Een geheel pijnlooze bewerking, die, dank zij
hulp kon noodig hebben, om haar hier aan" te het Kurhaus te Zwischenahn. (Voor mij zelf
mijn geoefendheid, niet heel veel tijd in beslag
bieden, waar niemand haar begeerde ? Hierop echter was het wel eenigszins twijfelachtig of ze
neemt."
antwoordde hij, dat zijn patiënten wisten, dat hem daar zouden opnemen ; hij zag er al te on-1
Ik nam het papier op en bekeek die namen hij elk jaar een paar weken op reis ging, ten gunstig uit). Zoo stapte hij dan op ; om in ons
•eens,' om te zien of er óok een paar van bekende einde overal de menschen te overtuigen van de dorp althans nooit weer terug te komen. Toch
«eollegas opstonden. Want ik was nog te. kort in I noodzakelijkheid om tijdig hun gebit te laten heb ik hem nog eenmaal gezien, maar dat was
't laiid, om ze alle te kennen en dé handteeke-l nazien en ze auf den Bealsiandpunkt te brengen. misschien wel een jaar later, in het spoorweg­
| njngen waren mij op een paar na onbekend. Wat hij daarmee bedoelde kon ik niet begrijpen station van het genoemde Zwischenahn. Hij be­
Één naam onthield ik goed, omdat ik den dra­ en ik informeerde er Ook maar niet naar, daar vond er zich in de wachtkamer der eerste en
ger daarvan persoonlijk, zeer goed kende, ten ik den man maar liefst zoo spoedig mogelijk wilde tweede klasse in hetzelfde costuum als waarin
I -einde hem bij gelegenheid te vragen, of hij wer­ loozen. Ik zei hem dus kort en goed, dat. ik waarin hij zich ten mijnent had gepresenteerd.
kelijk zijn handteekening onder dat stuk had van zijn hulp geen. gebruik zou maken, daar ik Ik was nieuwsgierig met welke klasse hij zou
gezet en den moed had gehad, om zijn mond mij nog in 't bezit eener goede dentuur mocht reizen. Ik dacht, dat hij zich met de derde zou
te laten behandelen door iemand die er zoo verheugen.
tevreden sbellenf doch ik vergiste me. Mijnheer
in-smerig uitzag, J
Onder 't spreken had ik opgemerkt, dat zijn | stapte deftig in de tweede klasse, en verdween
Na de inzage van dat stuk nam ik het woord eigen gebit er alles behalve' fraai uitzag en 't | voor altoos uit mijn oog. ^ijj
-en betuigde er mijne verwondering over,, dat hij wel leek alsof hij misschien vroeger veel tabak
•als gevestigd tandarts te voet naar zulk een had gepruimd.
M. BL.