TEGEN IDE KWAKZALVERIJ - Vereniging tegen de Kwakzalverij

Een merkwaardige vrouw.
Onder dit .opschrift wordt in Rotterdam een
'Overdruk verspreid van een artikel uit het
Weekblad, gewijd aan de studie van het bovenzinnelijke,
onder redactie van C. DE JONG JOH.ZN.
te Capelle a. d. IJsel.
In dit geschriftje, voor welks toezending wij
hartelijk dank betuigen, wordt voortdurend
reclame gemaakt voor eene Mevrouw VAN
LEEUWEN, een somnambule, ofschoon de schrijver
telkens beweert, dat het zijn bedoeling niet is,
propaganda te maken. Tal van voorbeelden
worden bijgebracht, om haar helderziendheid te
bewijzen en ten overvloede verklaart de schrijver :
,-Voor lezers van dit blad buiten Rotterdam,
die haar (Mevr. v. L.) willen raadplegen, kan
nog worden gezegd, dat ik reeds meermalen als
tusschenpersoon optrad en dus tegen* vergoeding
van het honorarium van Mevr. v. L. en portokosten,
bereid ben dit te blijven doen."
Wanneer de lezer van het bedoelde boekje
nog eens anders willen ingelicht zijn, dan zijn
wij zoo vrij hem hierbij een verhaal aan te bieden
van een fcezoek bij de vermaarde dame, een
verhaal, dat reeds vroeger in ons blad — ter
waarschuwing — een plaats gevonden heeft.
,,Toen wij, zoo meldt onze berichtgever, bij
de slapende juffrouw (volgens haar kaartje Mevr.
de Wed. KIEL, geb. VAN LEEUWEN, Crooswijksche
Singel 29a) waren binnengelaten, klaagde
ze dat ze vreeslij k moe was en gaf ze te kennen,
dat ze sterk naar het einde van het spreekuur
verlangde, ten einde zich te ruste te kunnen
'begeven. Toen begon de séance, eerst prevelde
ze een lang gebed, waarvan ik alleen verstond
dat ze genezing smeekte voor den kranken
broeder en dat Gods wil en niet de hare geschiede.
Ze maakte allerlei, grimassen en was
„weg". Ze vroeg woonplaats, straat en huisnummer
(geen naam). Blijkbaar kon ze den
weg niet direct vinden, want ze draaide lang
op haar stoel heen en weer ; plotseling was ze
bij Gouda, toen wist ze den weg en ons huis
spoedig. Nog nooit was ze bij ons geweest, zei
ze. Ja, daar zag ze den zieke. Ze trok toen
allerlei vreeselijke gezichten en stiet akelige geluiden
uit en „och, wat is hij vermagerd", riep
-ze uit. We zeiden dat 't nog al ging (hij weegt
-85 kilo en is 21 jaar, 't gaat dus wel).
Plotseling vroeg ze „bent u getrouwd", blijkbaar
was ze weer terug, daarna voortzetting.
Om nu de eerste foutieve gissing te herstellen,
vertelde ze later dat zijn buik dikker geworden
was, weer wat later dat hij dikke beenen
nad.
Voortdurend deed ze opmerkingen op vragenden
toon, als : hij is al lang ziek ? waarop we
antwoordden : „al eenigen tijd", of : hij hoest |
"wel ? waarna we zeiden : „och ja, wel eens."
Plotseling zei ze, u gelooft niet aan 't slapen.
Wij verzekerden haar dat we 't wel deden, 't I
:geen onze tegenwoordigheid toch wel bewees.
Ik dacht dat de scène afgeloopen was, maar 't
was . slechts een intermezzo. Enfin ze vertelde!
dat mijn broer ziek was van zijn 14de jaar af.
dat hij lijdt aan hart, lever en nieren, dat hij
-vol pukkeltjes zat (toen we dat ontkenden, zei
-ze, dat ze dan van binnen zaten) en dat zijn
linkeroog niet heelemaal in orde was. Met de
mededeeling dat hij met Gods hulp en haar
"kruiden genezen zou, was de séance afgeloopen
Toen kwam ze „bij".. Wat had ze 't benauwd,
-ze spuwde op den grond, maakte braakbewegingen,
zuchtte diep, enz.
Toen ze goed en wel bij was, vroegen we wat
patiënt nu eigenlijk scheelde, omdat we 't nog
niet heelemaal begrepen hadden, waarop ze antwoordde
dat zijn hart, lever en nieren aangedaan
waren. Toen we er op in wilden gaan,
zei ze, dat ze niets van de ziekten afwist, zelfs
niet waarvoor haar medicijnen dienden ; ook
beweerde ze niet eens te weten voor wie ze
geslapen had. Alleen als ze sliep, had ze er
verstand van. De kruiden wilde ze ons niet
meegeven. Wel gaf ze ons 't kaartje van een
drogist, waarschijnlijk met de bedoeling ze daar
klaar te laten maken.
In de_ wachtkamer Jhoorde ik vertellen, dat zij
haar kunst „uit een ziekte gehouden" heeft