TEGEN IDE KWAKZALVERIJ - Vereniging tegen de Kwakzalverij

-tijd ook in Amsterdam gevestigd was : „Onlangs
werd ik bij een hotelhouder (de naam en woonplaats
wordt in het stuk opgegeven, maar zal
zeker aan onze lezers geen belang inboezemen)
geroepen, die reeds sedert 4 dagen lijdende was
aan neiging tot braken en diarrhée. Ik vond
hem te bed, steunende van'pijn en brakende na
het gebruik van de geringste hoeveelheid spijs
of water. Op de vraag of hij een breuk had,
antwoordde hij toestemmend, maar dat beteekende
niets omdat hij een goede breukband
en een nog betere breukzalf had-, welke hij, op
een advertentie, voor 24 gulden uit Engeland
betrokken had. Als leverancier werd RICE aangewezen.
De breükband (een dubbele, ofschoon
de man aan een linkerbreuk leed) was zeer slecht,
de breuk, ongeveer ter grootte van een kippenei,
was onder de band uitgetreden en ontstoken,
| Ik waagde het niet de breuk naar binnen te
brengen maar* liet den patiënt terstond naar het
ziekenhuis vervoeren, waar hij den volgenden dag
aan buikvliesontsteking stierf."
INGEZONDEN.
Sloan's liniment.
Geachte Redactie !
Ik wil U eens een boekje open doen over het
reeds vroeger in dit Maandblad vermelde :
Sloan's nerve and bone family liniment,
middel tegen : „rheumatisme, vliegende jicht,
tandpijn, heupjicht, zijdepijn, aamborstigheid,
gezwellen, ver stuikingen, wonden en kneuzingen,
brandwonden, keelpijn, samengetrokken spieren,
zweere gommen, zweere tanden, breukkrampaderen,
steken van muggen en vergiftige insekten".
Dit pracht middelt je tegen alles en nog wat
bevat een paar bestanddeelen nl. terpentijnolie
en cajeputolie, die alles behalve onschadelijk
zijn, niet alleen bij uitwendig, doch nog meer
bij inwending gebruik waarvoor dit middel ook
wordt aanbevolen, zoo bv. tegen pijnlijke hoest
eenige druppels op een beetje suiker gegoten, of
tegen kramppijnen of koliek, waarvoor 6 of 10
druppels op een weinig suiker in te nemen. Dit,
op de bekende snorkende kwakzalversmanier
tegen alle kwalen aanbevolen goedje heeft bijna
oen mijner patiënten het leven gekost ; wonder
boven wonder is alles nog goed terecht gekomen.
Ik heb al eens meer leelijke dingen ondervonden
van kwakmiddeltjes, doch dit is niet om te
verzwijgen. Jammer, dat de meeste medici zoo
weinig tijd en soms ook lust hebben om elk
wedervaren op dit gebied bekend te maken en
dat de betrokken patiënten ook meestal uit
schaamtegevoel zwijgen, anders zou men aardig
wat tegen-attestjes krijgen. Doch ter zake :
Mejuffr. de R. alhier had tandpijn. Haar
dochter gaf haar 't fleschje, dat deze weer van
een ander gekregen had. Een paar keer deed
juffrouw de R. er eenige druppels van op een
watje tegen de zeere tand. De juffrouw, die
te voren behalve haar tandpijn gezond was,
kreeg toen plotseling binnen een paar uur de
volgende verschijnselen, door mij persoonlijk geconstateerd
:
Een hevig, over 't geheele lichaam verspreid,
jeukend uitslag, waardoor 't gelaat, de oogen en
lippen monsterachtig opzwollen, 't Gelaat was
daarbij paars ; de juffrouw, hevig benauwd
raakte telkens bewusteloos, terwijl de polsslag
niet voelbaar was ; de ontlasting liep haar in
bed af ; zij maakte voortdurend braakbewegingen,
daarbij had ze hevige buik- en maagpijn ;
voeten en neus waren ijskoud ; patiente loosde
slechts weinig urine, die bij onderzoek blijk gai,
dat ook de nieren niet geheel in orde waren.
Na eenige uren ging zij braken en braakte nog
24 uur later. Onder een zorgvuldige behandeling
herstelde patient gelukkig na eenige dagen.
Dat hier geen andere oorzaak als bedorven
spijs of drank schuld kon hebben, blijkt wel
daaruit, dat de man en de tien kinderen geen
verschijnselen vertoonden. De juffrouw had ook
verder geen dingen gebruikt, die in de verste
verte de oorzaak konden zijn en daar het geheele
beeld een frappante acute vergiftigingstoestand
was, zonder eenigen twijfel, kan dus niets
en niemendal anders dan 't genoemde heerlijke
üesohje de schuldige zijn geweest!
Moge dit geval eene waarschuwing zijn voor PI. findigde met in het licht te stellen, dat
anderen, die niet alleen dit, doch elk ander | zijn cliënt is een naïef en weinig ontwikkeld
aangesnorkt geheimmiddeltje zouden willen be-1 man, die niet de groote uitbuiter is, die men
proeven, Hoe het nog noodig is, dat men voor, | zich in hem heeft gedacht. Bovendien is de
zoo'n eenvoudige zaak, als een perpetuum mobile, j aanklacht een gevolg van wraakzucht.
moet doorblijven gaan met waarschuwen, is on- | En ten slotte kon pi. mededeelen, dat zijn'
begrijpelijk. Ik bewonder de menschen, die er cliënt hem heeft beloofd, wat ook de uitspraak-
maar steeds en steeds opnieuw lust toe gevoelen. zou zijn des kantonrechters, niet meer te doen
Dankend voor de plaatsruimte,
wat hij gedaan heeft.
E. MOGENDORFF.. arts.
Amsterdam, 17 Nov. 1911.
Pleiter achtte, in zijn slotsom zijn pleidooi
samenvattende, het punt der artsenijbereidkunde
geheel geëlimineerd, het tweede punt niefr bewezen,
terwijl, mocht de kantonrechter het hier­
RECHTSZAKEN^
mede niet eens zijn, in den persoon van pi.'s
cliënt alle aanleiding is tot het opleggen van
een geringe geldboete.
Bij de uitspraak is beklaagde veroordeeld tot
f 50 boete, subs. 10 dagen hechtenis, met vrijspraak
van het meer of anders ten laste gelegde.
(A T . Rott. Ct.).
Kloostermiddel en.
g Te 's-Gravenhage is behandeld het verzet
door J. P. van O., wonende te 's-Gravenhage,
tegen een bij verstek gewezen vonnis van den
Haagschen kantonrechter, waarbij hij was veroordeeld
tot tweemaal / 300 boete, subsidiair
tweemaal 60 dagen hechtenis wegens het onbevoegd
geven van geneeskundigen raad en bijstand
en het verstrekken van geneesmiddelen.
(Zie vorig no.). .
Beklaagde was niet verschenen, doth mr. A.
Hij mans was als zijn gemachtigde ter terechszitting
aanwezig.
Uit het medegedeelde ter gelegenheid van de
eerste behandeling der zaak zij herinnerd, dat
bekl. van een zijner patiënten / 500 ontving, na
aanvankelijk ƒ 1000 te hebben gevraagd, om haar
van een zenuwziekte te genezen, doch genezing
bleef achterwege, volgens bekl. wegens het niet
goed toepassen van de voorschriften.
Bekl. was in verzet gekomen, omdat hij niet
bewezen acht, wat bewezen is verklaard en omdat
z. i. strafbaar is verklaard, wat niet strafbaar
is. ||jp
Uit een vraag van bekl's. raadsman bleek,
dat de zoon van bovenbedoelde patiënte, die* de
aanklacht tegen bekl. heeft ingediend, van bekl.
/ 160 heeft geleend en hij dezen blijft weigeren
dit geld terug te geven. De gemachtigde achtte
de vaststelling van dit feit van belang voor den
moreelen ondergrond van deze zaak.
Nadat de getuigen à charge, bij de eerste behandeling
gehoord, hunne destijds afgelegde
verklaringen hadden bevestigd, werd als getuige
à décharge gehoord iemand, die verklaarde, dat
hij bekl. kent als iemand, die renteniert, levende
van de opbrengst van huizen en dien getuige
kent als philantroop en niet als egoïst.
Het O. M. achtte, dat geen nieuwe gezichtspunten
over deze zaak zijn opgegaan en eischte
derhalve bekrachtiging van het bij verstek gewezen
vonnis.
Mr, Heijmans zeide, dat, als zijn cliënt. de
gevaarlijke kwakzalver was, die hij volgens de
verslagen van de eerste behandeling zou zijn,
zeer wel te begrijpen zou zijn de oplegging van
twee malen de hoogste boete, die de wet kent.
Doch dan zou pi. op deze plaats niet staan.
Dat bekl. niet de eerste maal verschenen is,
mag niet aan hem geweten worden, daar een
bekend zaakwaarnemer voor hem zou occupeeren,
doch bekl., om welke redenen weet pi. niet,
in den steek liet.
Pleiter trad nu in -een uitvoerige, toelichting
van de bovengenoemde reden van het verzet
tegen het verstekvonnis, concludeerende dat zijn
cliënt, dank zij de inkleeding der dagvaarding,
zal moeten worden ontslagen van rechtsvervolging,
wat het eene deel der aanklacht betreft,
(het onbevoegd uitoefenen der pharmacie), terwijl
hij zal moeten worden vrijgesproken, wat
aangaat het onbevoegd geven van geneeskundiraad
en bijstand. Breedvoerig betoogde pleiter,
dat de afgelegde getuigenverklaringen geen bewijsmateriaal
opleveren voor dit ten laste gelegde,
evenmin' voor dat, betrekkelijk het uitoefenen
als beroep van deze handelingen.
PL's cliënt heeft nooit reclame gemaakt, doch
slechts incidenteel aan kennissen de „kloostermiddelen",
die hem van suikerziekte genezen
hebben,, verschaft. Misschien is dat niet meer
gebeurd, dan tien keeren in vijftien jaren.
Ook is niet bewezen, betoogde pi., dat zijn
cliënt „buiten noodzaak" heeft gehandeld, zooals
bekl. is ten laste gelegd.
De Hooge Raad heeft uitspraak gedaan in de
zaak van R. C. S., onder-stationschef bij de H. IJ.
S. M. te Haarlem, door het Gerechtshof te Amsterdam
(waarheen zijn zaak door den Hoogen
Raad verwezen was), wegens onbevoegde uitoefening
der geneeskunde veroordeeld tot 3 geldboeten
van / 5 of 1 dag hechtenis voor elke boete. Hij
had in 1909 een aantal personen behandeld met
z.g. magnetisme.'
In cassatie was nu betoogd, dat de geneeskundige
wet van 1865 alleen beoogde strafbaar
te doen zijn de toepassing van de kunde en de
technische vaardigheid van den medicus door
onbevoegden in den vorm van raad of bijstand,
terwijl in verband met de artsenwet het magne-.
tisme hier niet onder zou vallen, daar dit niet
genoemd is onder de speciale vakken, waarin de
arts zich heeft te bekwamen.^
De Hooge Raad overwoog daaromtrent, dat •
de" bevoegdheid om de geneeskunst uit te oefenen
in de wet van 1865 verleend, zich uitstrekt
tot de geneeskunst in haar geheel, onverschillig
welke methoden daarbij worden gebezigd. En
onder geneeskundigen bijstand valt te verstaan
iedere handeling verricht met de voorgewende of
werkelijke strekking om genezende werking op
den zieken mensch uit te oefenen.
Het beroep werd dus verworpen.
Voor het kantongerecht te Zevenbergen heeft
terecht gestaan A. D. L., rondreizend koopman,
beschuldigd van het onbevoegcL uitoefenen
der geneeskunde. Hij had n.1. onder
Hoeven aan een kankerlijder een drankje verkocht
onder voorgeven, dat het gebruik daarvan
tot genezing zou leiden en zich daarvoor een
gulden laten betalen.
Tegen beklaagde, die niet verschenen was, werd
ƒ 100 boete subsidiair 35 dagen hechtenis geëischt.
Onbevoegde uitoefening der tandheelknnst.
In perceel Sarphatistraat No. 3 te Amsterdam
wonen twee bevoegde tandartsen, die met elkander
geassocieerd zijn. Zij worden ter zijde gestaan
door twee zoons van den eenen tandarts.
Deze zoons fungeeren als tandtechnicus en zijn
niet bevoegd de tandheelkunst in Nederland uit
te oefenen. Wat niet belet, dat ook zij wel tandheelkundige
hulp verleenden, al of niet onder
toezicht van den bevoegde.
De kantonrechter te Amsterdam veroordeelde
althans den eenen zoon voor twee gevallen van
tandheelkundigen bijstand buiten noodzaak als
bedrijf tot twee geldboeten à ƒ 100 of 60 dagen
hechtenis voor iedere boete. De andere zoon
werd voor drie gevallen veroordeeld tot drie
geldboeten elk van / 200 of driemaal 60 dagen
hechtenis, terwijl hij voor één geval werd vrijgesproken.
Van deze vonnissen kwamen de beide „tàndtechnici"
in hooger beroep, evenals het O. M. bij
het kantongerecht*
De appèlzaken dienden de vorige maand voor de
5e kamer der rechtbank. De eerste zaak, die tegen
i den tot twee geldboeten veroordeelden zoon,
moest uitgesteld worden, omdat een der getuigen
niet verschenen was. De andere zaak kon worden
behandeld.
Het O. M., mr. LUYKEN GLASHORST, achtte