ROODKAPJE VERKLAARD - Yoga Intervision Circle

meisje van een jaar of twee, drie, vier, vijf, kunt horen zeggen. “Ik zou je wel op kunnen eten,
zo lief vind ik je”. Vaak in de variant van “vreten”.
Wat anders drukt zich zo uit dan het teveel aan liefde, aan bezittende liefde, waardoor
narcistische bezetting wordt gekenmerkt! Wat anders betekent “ik zou je wel op kunnen eten”
dan het kind maken tot jouzelf! Tot hoe jij wilt dat het moet zijn. Wat anders betekent het dan
dat het moet blijven zoals het nu is: lief, vrolijk, slim, avontuurlijk, en toch netjes en beleefd.
Kortom: pleasing. “Als ze slapen zijn ze het liefst”, zegt moeder tegen vader. Het kind hoort
het, houdt zich slapend. Waarmee narcistische bezetting, en het offer waarmee het gepaard
gaat, ten voeten uit is getekend.
14. DE AFLOOP
In termen van exploratie, in termen van haar ware zelf, sluit de centrale gebeurtenis naadloos
aan bij onze thema-hypothese: van Roodkapje zelf, wie zij zelf zou kunnen zijn, blijft niets
over. Helemaal niets! Zij wordt immers opgegeten. Wat, zoals wij zo even aangaven, betekent
dat zij moest blijven zoals ze was. Om haar omgeving te behagen. De vraag die zich nu stelt is:
moeten we na zo’n duidelijke bekrachtiging van ons thema nog verder checken of we goed
zitten met onze thema-hypothese? En zo ja, hoe? Of is checken een te selffulfilling policy? En
moeten we, á la Karl Popper, de beroemde wetenschapsfilosoof, juist uit alle macht proberen
onze hypothese onderuit te halen, te falsificeren, zoals hij dat noemt?
Nou, dat gaat wel wat ver. Maakt van het interpreteren van sprookjes een welhaast
wetenschappelijk getint avontuur. Nee, laten we gewoon blijven toetsen. En dat falsificeren
van zo even vervangen door “open staan”. Open staan voor contradicties in het verdere
verloop van het verhaal. Vooral de afloop van het verhaal is daarbij van belang. De “regel van
de afloop” geeft aan: hoe beter de afloop op het thema aansluit, hoe correcter de hypothese.
Sluit de afloop niet aan dan is er sprake van een contradictie.
Laten we daarom een sprong maken in het verhaal en kijken naar de afloop van Roodkapje.
Wat hetzelfde is als kijken naar hoe het met Roodkapje afloopt. Wellicht dat de verteller ons,
zoals te doen gebruikelijk bij sprookjes, op een bevrijdende ontknoping onthaalt. Of juist niet,
wat ook voorkomt. Welnu, bezien vanuit ons centrale thema loopt Roodkapjes avontuur goed
af wanneer dat haar bevrijdt uit de klem van narcistische bezetting, haar bevrijdt van de haar
opgelegde dwang te blijven wie zij voor haar omgeving moet zijn. Haar de ruimte geeft haar
exploratiedrang te volgen. Haar avontuur loopt slecht af wanneer zij van de regen in de drup
komt. Terug naar af, terug in het gareel, terug naar pleasing. Beide mogelijkheden sluiten op
onze thema-hypothese aan. Laten we luisteren hoe het sprookje in werkelijkheid afloopt.
“Roodkapje haalde echter vlug grote stenen en zij en daarmee vulden zij de buik van de wolf
en toen hij wakker werd wilde hij weglopen, maar de stenen waren zo zwaar dat hij meteen in
elkaar zakte en dood ter aarde viel. Toen waren ze alle drie blij. De jager stroopte het vel van
de wolf af en ging ermee naar huis, de grootmoeder at de koek op en dronk de wijn die
Roodkapje had meegebracht en knapte weer op, maar Roodkapje dacht bij zichzelf: “Zolang
ik leef zal ik nooit meer in mijn eentje van het pad afgaan en het bos inlopen, wanneer mijn
moeder mij dat verboden heeft.” Welnu, ik aarzel niet: in de laatste zin, in wat Roodkapje bij
zichzelf dacht, zien we onze thema-hypothese zonder meer bevestigd. Helaas in de zin van
terug naar af, terug in het gareel, terug naar pleasing. Ten koste van exploratie, ten koste van
Roodkapjes ware zelf.
Roodkapje13 13