ROODKAPJE VERKLAARD - Yoga Intervision Circle

misverstand dat, wanneer wij menen dat wij deze of gene vanwege herhaalde slechte
ervaringen maar beter kunnen vermijden, wij hem daarmee tekort doen.
Bezien vanuit Roodkapje, gaat het om de vraag hoe wij ons verhouden tot het feit dat wij de
wolf niet kennen en eigenlijk ook niet willen kennen. De vraag lijkt dezelfde als de vraag naar
wat er verloren gaat zodra wij de wolf in de ander, dat deel van hem dat anderen manipuleert,
onder ogen zien. Zou het kunnen dat het onze kinderlijke onschuld is die wij niet willen
verliezen? Immers vanaf dat moment denken we óók kwaad van de ander. Vanaf dan houdt de
wereld, als uitsluitend roze, op te bestaan.
Althans als wij niet al te veel op Roodkapje lijken. Roodkapje die bang is van het pad af te
gaan, het onbekende bos in. Roodkapje die alleen de bloemetjes wil, maar de wolf niet.
Opeens nemen we waar dat niet alleen wijzelf het centrum van de wereld zijn, maar ieder
ander óók. Opeens klinkt er een stemmetje in ons, dat zich afvraagt: manipuleren wij anderen
niet soms net zo? Winden wij anderen soms ook om onze vinger? Met die vraag, dat besef, is
veel gewonnen. Als dat het verliezen van onze onschuld is, wat wij menen dat het is, dan kan
het niet anders dan dat het zo moet gaan. Althans, willen wij volwassen worden.
23. DE ZINTUIGEN
Aan het verliezen van onze onschuld, aan het herkennen van ook het kwade in onszelf is
overigens niet alleen de buitenwereld debet. Onze zintuigen spelen er een belangrijke rol in.
Een intermediaire rol. De twee wijzen waarop de wolf de functie van onze zintuigen
omschrijft laat dat zien. Om te beginnen de kwade kant. Die komt naar voren in de dialoog
tussen de verklede wolf en Roodkapje. Daarin prijst de wolf de zintuigen aan als uitsluitend
ten behoeve van eigen, respectloos, kwaadaardig gebruik. Luister maar.
“Daar lag grootmoeder met de muts over het gezicht getrokken en zij zag er erg vreemd uit.
“O, grootmoeder”, zei zij, “wat heb je grote oren.“ “Dat is om je beter te kunnen horen.”
“Maar grootmoeder, wat heb je grote ogen.” “Dat is om je beter te kunnen zien.” “Maar
grootmoeder, wat heb je grote handen.” “Dat is om je beter te kunnen pakken.” “Maar
Grootmoeder, wat heb je een verschrikkelijk grote mond.“ “Dat is om je beter op te eten.” En
nauwelijks had de wolf dat gezegd of hij was met een sprong het bed uit en verslond het arme
Roodkapje.”
Willen we horen over de mooie kant van onze zintuigen dan hoeven we slechts terug te gaan
naar de eerste ontmoeting tussen Roodkapje en de wolf. Eenmaal Roodkapje uitgehoord over
waar zij naartoe op weg was, vatte de wolf het plan op niet alleen grootmoeder op te eten,
maar ook Roodkapje. Toen hij wist hoe dat aan te pakken “liep hij een eindje met Roodkapje
mee en zei toen: “Roodkapje, zie je al die mooie bloemen niet die overal in het rond staan,
waarom kijk je niet om je heen? Ik geloof dat je niet eens hoort hoe liefelijk de vogeltjes
zingen. Je loopt maar door alsof je naar school gaat en dat terwijl het hier buiten in het bos
zo verrukkelijk is.”
Ogen, oren en ook handen, om bloemen te plukken, passeren de loep. Nu echter niet voor
respectloos eigen gebruik, maar om ervan te genieten. Van al het schoons dat het bos te
bieden heeft. Bewonderend, verwonderend. Dat de bloemen heerlijk ruiken, de bramen zoet
smaken, het mos zo zacht is, laat de verteller aan onze verbeelding over. Voor hetzelfde geld
had hij dat er bijgezegd. Daarmee onze zintuigen met neus, mond, tastzin gecomplementeerd.
Roodkapje20 20