Volkert, de moord en de mediastorm - Wageningen UR

wetenschap
FOTO: LINEAIR
De hulp van ontwikkelingsorganisaties
is niet altijd even effectief.
Ze is sterk gericht op fondsenwerving
en kiest daarom vooral voor
projecten die goed liggen bij het
publiek, zelfs als organisaties elkaar
daarbij in de weg lopen. Dat
zegt hoogleraar Thea Hilhorst.
Hilhorst en collega’s deden onderzoek
naar de hulp aan slachtoffers
van verkrachting in de Democratische
Republiek Congo. In de oorlog
kwamen er meldingen van
massa-verkrachtingen die verontwaardiging
wekten in de internationale
gemeenschap. Gevolg was
dat de hulporganisaties massaal
toestroomden. In de provincies
North and South Kivu, waar Hilhorst
onderzoek deed, bieden nu
rond de vierhonderd organisaties
hulp aan slachtoffers, met een
RESOURCE — 19 april 2012
budget sinds 2010 van bijna 90
miljoen dollar.
Door de aandacht voor verkrachting
kregen andere noden minder
aandacht, zoals kraamhulp, stelt
het rapport van het onderzoek, dat
gistermiddag uitkwam. De hulp
was bovendien eenzijdig: veelal
medische bijstand op de korte termijn.
Aandacht voor de achterliggende
oorzaken, namelijk een
zwakke positie van de vrouw in
Congo, was er niet. De hulp wordt
teveel aangestuurd vanuit de buitenlandse
hoofdkantoren van
internationale ontwikkelingsorganisaties,
zonder goed onderzoek
naar de behoeften van mensen en
een integrale aanpak daarvan.
Veel internationale organisaties
zijn ‘opportunistisch’, staat in het
rapport: ‘Ze hebben geen concrete
expertise en zijn vooral geïnteresseerd
in het zekerstellen van fondsen.’
Organisaties richten zich
vooral op grote aantallen slachtoffers,
en kiezen daarom voor mak-
kelijk te bereiken locaties. Ook
blijken arme vrouwen soms verkrachting
voor te wenden omdat
het de enige manier is om hulp te
krijgen.
COMMERCIE
Hulp na seksueel geweld is verworden
tot commercie, concludeert
het rapport. Daarbij is seksueel
geweld zowel voor internationale
organisaties als voor individuen in
Congo business geworden. Dat
staat de echte bestrijding van het
probleem eerder in de weg dan dat
het helpt. ‘Ontwikkelingsorganisaties
spelen te veel in op emoties en
lopen hypes achterna, om op die
manier geld van donateurs te krijgen’,
zei Hilhorst in een reactie op
Radio 1. ‘Dit laat in feite zien wat
er kan gebeuren met de ontwikkelingssamenwerking
als er minder
overheidsfinanciering voor komt.
Ik pleit voor een publiek gefinancierdeontwikkelingssamenwerking.’
JT
Martijn Eggink, promovendus bij
Plantenveredeling teelde 35 verschillende
types van de paprika uit
allerlei landen. Daartoe behoorden
ook elf pepers - de peper is
nauw verwant aan de paprika. Hij
zette de hete pepers voor aan een
testpanel, dat de knapperigheid,
fruitigheid, zoetheid, zuurheid en
geur van de pepers beoordeelden.
Aan de hand daarvan selecteerde
hij een lekkere peper met een opvallende
smaak en kruiste die met
de paprika’s van zijn werkgever,
veredelingsbedrijf Rijk Zwaan. Dat
levert een nieuw paprika-ras op
met een ‘exotische smaak’.
Eggink probeert in zijn promotieonderzoek
het meer fundamentele
verband tussen het paprikagenoom
en de smaak te begrijpen.
Naast de pepers zette hij een
smaakpanel 24 verschillende paprika’s
voor. Bovendien bepaalde
hij de inhoudsstoffen van deze paprika’s
met een gaschromatograaf.
Zo kwam hij er achter dat de zoetheid
van de paprika meest wordt
bepaald door suikers, met name
glucose en fructose. Van vetzuur
afgeleide vluchtige stoffen bepalen
de fruitigheid en de geur van de paprika.
Alleen de zuurheid van de
paprika blijft een raadsel. ‘Het lijkt
erop dat de zuurheid wordt gemaskeerd
door andere stoffen, vooral
suikers. Welke chemische component
de zuurheid bepaalt, weten
we nog niet goed.’ De promovendus
publiceerde zijn resultaten in
Food Chemistry.
De volgende stap is om de genen
te vinden die verantwoordelijk
zijn voor de inhoudsstoffen die de
smaak veroorzaken. Daar is Eggink
nog mee bezig. Het lastige is dat
maar liefst 224 smaakstoffen mogelijk
een rol spelen.