biografie van Nico Richter - Julie and Frans Muller

was om uitgevoerd te worden en dus ging Richter,
voorgegaan door dien vriend, naar... Mengelberg. Maar
Mengelberg was er niet en dus bepaalde men zich
noodgedwongen tot Eduard van Beinum, die in dezelfde
straat woonde als de vriend. Men belde en werd
opengedaan. Op het “wie is daar”, antwoordde Richter’s
vriend (als een tweede Cyrano in de balkonscène): [“hier
is Nico Richter met een orkestwerk”. “Leg maar
doorgestreept JM]
“Ik ben Richter en ik kom een orkestwerk brengen”. “Leg
maar op de trap”, luidde Van Beinum’s hoopvolle
antwoord. Maar daarmee was Richter’s vriend niet
tevreden. Het ging er niet om, iets op de trap te
deponeren maar om het gespeeld te krijgen.
Van Beinum heeft het werk doorgekeken en een week
later zijn mening gezegd. Die was in menig opzicht
hoopgevend. Maar Richter zou nog veel moeten leren.
Zijn raad was, dat Richter de fuga als muzikale vorm
eens zou bestuderen en 200 fuga’s schrijven, die hem
werkelijk zelf aanstonden. Dat was in 1932-33.
Richter ging aan het werk, bestudeerde zelf werken over
muziekleer en besteedde een paar maanden aan het
schrijven van honderden fuga’s, waarbij 200 die hem
aanstonden. Het eerste werk, na die fuga’s, was het
vioolconcert , dat (zie Amsterdams muziekseizoen I-315)
door het orkest “Händel” in Amsterdam werd uitgevoerd.
Van Beinum zag in dit werk reeds grote vooruitgang.
Richter heeft het ook bij het Amsterdamse
conservatorium willen proberen, om zijn theoretische
kennis te verrijken. Dat is niet veel geworden. Op de
muziekschool, waar hij als voorbereiding voor het
toelatingsexamen-conservatorium werkte, kon hij het al
23