biografie van Nico Richter - Julie and Frans Muller

33
werd door Nico bewaard, evenals die uit het Neues Winterthur
Tagblatt van 2 december, waarin de recensent
zich vooral afvroeg hoe zinnig het is om een kort stukje
van een zeer jonge componist te spelen, tussen de
Tweede Symfonie van Bruckner en Dvoraks Celloconcert.
Zijn collega H.H. van de Arbeiter-Zeitung was op 3 december
positiever, vooral over het tweede deel; een
oordeel waar de componist het mee eens was. Tenslotte
verscheen op de 10e in een recensie van dit vierde abonnementsconcert
door H. Sp. in de Landbote:
… Ein keckes und schmissiges Werklein das vor allem
auf dem Papier ganz fabelhaft aussehen muss. Aber
nichts fur dumpfe Geniesser, die ihre Ohren vor
klanglichen Bissigheiten behüten wollen. Freilich auch
nicht sonderlich viel für Freunde wertbeständiger
Zeitkunst. Das erste der drei Sässchen, von denen jedes
nicht viel länger als ein Fliegenleben dauert, ist eine wohl
von Hindenmith [sic. JM] beeinflusste motorische
Angelegenheit mit allerlei Kontrapunkt und vielen tot hier
Reibungsdissonanzen; das Lento hört sich wie eine
Huldigung an Alban Berg an, während die Kürze und die
Extravaganz des Presto-Finale dem ton- und
motivzupfenden Anton v. Webern abgelauscht sein
könnten. 5
5 Gezien het grote aantal recensies, is het des te opvallender dat een
bespreking van Nico Richters werk ontbreekt in het Maandblad voor
Hedendaagse Muziek. Het prijswinnende Concertino wordt alleen
genoemd in de rubriek “Wie voerde wat uit?”, 5e jaargang, nummer 6
(april 1936) en 9 (juli/augustus 1936).