De effectiviteit van kortdurende video- hometraining in de ... - TNO

TNO-rapport | TNO/CH 2011.028 | Juni 2011 40 / 37
4.8 Meer problematisch sociaal en emotioneel gedrag van kinderen in de
interventiegroep
De sociaal-emotionele ontwikkeling en het gedrag van kinderen werd in deze studie
uitsluitend gemeten op beide nametingen. Opvallend was het grote verschil tussen
de beide groepen direct na de interventie. Op dat moment bleek in de
interventiegroep sprake van meer problematisch sociaal en emotioneel gedrag dan
in de controlegroep. Doordat er geen voormeting was op deze maat, is niet duidelijk
hoe dit verschil tussen beide groepen te verklaren is. Hoe verhoudt dit zich
bijvoorbeeld tot de negatievere uitgangspositie waar in de interventiegroep sprake
van leek te zijn? Of is in tegenstelling tot de verwachtingen als gevolg van de
interventie een negatievere perceptie bij moeders ontstaan over het gedrag van
hun kind? De laatste aanname lijkt niet te ruimen met de positieve effecten die we
gevonden hebben op huilperceptie van moeders. Deze vragen zullen in deze studie
echter onbeantwoord blijven. Op lange termijn leek in beide groepen sprake van
een positieve ontwikkeling. In beide groepen nam problematisch gedrag volgens
moeders af. Naar verhouding was deze afname in de interventiegroep iets sneller
dan in de controlegroep. Tussen scores van vaders uit beide studiegroepen
bestond ten aanzien van sociaal en emotioneel gedrag geen verschil.
4.9 Conclusie
Het oorspronkelijke doel van het onderzoek was om de effectiviteit van K-VHT te
onderzoeken in een grootschalig RCT. Daarbij zouden ook ouder-, kind-, gezins-,
trainer- en programmakenmerken onderzocht worden als mogelijke moderatoren
van effecten. Echter, de instroom voor dit project verliep niet goed, waardoor
effectiviteit van K-VHT slechts binnen een kleine steekproef geëvalueerd kon
worden en het analyseplan bijgesteld moest worden. Voor zowel conclusies over
geobserveerde vooruitgang na deelname aan K-VHT als conclusies over het
ontbreken hiervan, geldt dat deze door de kleine steekproef met de nodige
voorzichtigheid moeten worden geïnterpreteerd.
Meer systematisch onderzoek naar K-VHT in de praktijk van de JGZ in Nederland is
gewenst. Gezien verschuivingen in het werkveld, zoals de implementatie van de
concept JGZ-richtlijn excessief huilen en zoals de inzet van hulpverlening aan
moeders met zorgen over huilen op huilbaby’s in ziekenhuizen, adviseren wij in
toekomstig onderzoek naar K-VHT binnen de JGZ een focus op ouders met zorgen
over de opvoeding van iets oudere kinderen (bv. peuters in plaats van baby’s) te
overwegen.
In dit onderzoek leek K-VHT op de eerste plaats een middel om ouderlijke stress te
verlagen en het gevoel van ouderlijke competentie te vergroten. De verzamelde
gegevens in deze studie bieden een bescheiden indicatie voor de effectiviteit van
K-VHT. Gelet op de in deze studie gevonden indicaties voor een afname in
ouderlijke stress, een verhoogd gevoel van opvoedcompetenties en een toename in
sensitieve responsiviteit van moeders als gevolg van de interventie, kan begeleiding
met K-VHT aangemerkt worden als een nuttige aanvulling op de reguliere
begeleiding van ouders die zich zorgen maken over huilen.