nr. 4 - KGK Deinze

3505
Hun initiatief genoot blijkbaar de steun van de respectieve burgervaders van de betrokken
gemeenten. Het aan de gouverneur gerichte document van 3 februari 1818 (nog in het
Frans opgesteld, en dàt na drie volle jaren van Hollands bestuur!) draagt immers de
volgende aanbeveling: “Vu et approuvé par Nous, Bourguemaître & Maire des Ville et
Communes, dénommées respectivement en texte, le Project et Règlement de Corporation
de haleurs, qui précède, au but duquel Nous ne pouvons qu’applaudir, et pour lequel Nous
postulons (…) sanction et approbation, parce que Nous l’envisageons comme pour un bienêtre
général. » Daarop volgen de elf handtekeningen van de burgemeesters (of hun
adjuncten) van Deinze en de overige Leiegemeenten. Al die burgervaders waren dus
blijkbaar ook op het Deinse stadhuis aanwezig op de bovenvermelde datum van 3 februari
1818. Ziehier hun namen:
C.J. De Paepe, maire van Machelen
J.B. Verhaest, maire van Gottem
J. Vandekeere, maire van Petegem
J. De Backer, adj.-maire van Deurle
C.L. Filliers, adj.-maire van St.-Maria-
Leerne
Claes, burgemeester van Deinze
C.L. Filliers, adj.-maire van Bachte
M. De Donker, maire van Olsene
B. Van de Keere, maire van Grammene
Liv. De Meijer, maire van Astene
C.L. Filliers, secr. van Sint-Martens-
Leerne (maire & adj.-maire absents)
Welke waren nu precies de argumenten van de boottrekkers, waardoor ook de resp.
burgemeesters zich hadden laten overtuigen? In het verzoekschrift staat te lezen (we citeren
in vertaling) dat zij “om zich van het dagelijks brood te kunnen verzekeren om hun familie te
voeden, geen andere nijverheid noch andere bronnen (van inkomsten) hadden dan alleen
maar de kleine opbrengst die ze konden halen uit het begeleiden van de boten die de Leie
op- en afvaren. Om zich niet verplicht te zien een beroep te doen op hun resp.
Weldadigheidsbureaus vragen ze dus (…) de toelating om zich te groeperen in een corps;
aldus zouden zij greep kunnen krijgen op de totaliteit van dit soort werk op de beide oevers
van de rivier tussen Deurle en Olsene, en wel bij beurtrol, die trouwens reeds gedeeltelijk
bestaat. Op die manier zal het dagelijks brood van de verzoekers en van hun gezellen
gedeeltelijk verzekerd zijn. Bovendien zullen de scheepvaart en de daarmee gepaard
gaande handel niet te lijden hebben onder vertraging noch slordigheid, hetgeen meer dan
dikwijls het geval is geweest, waarbij – door gebrek aan boottrekkers – vertragingen in het
reistraject voorkwamen.
1. Rijksarchief Gent, Prov. Arch. – Holl. Tijd, nr. 775/13, dd° 1818.
2. Eigenlijk had Deinze op dat moment geen eigen specifiek “Stadhuis”. De eeuwenoude stadshalle
midden op de marktstraat was in 1792 (moedwillig!?) door brand vernield en voor de oprichting
van het nieuwe stadhuis – op de huidige plek op de oostzijde van de markt – zouden de
Deinzenaars nog tot 1841/1842 moeten wachten.
2074. Stefaan DE GROOTE : Een Deinzenaar stelt tentoon in New York
Raoul De Keyser is uitgegroeid tot een internationaal zeer gewaardeerde kunstenaar.
Vooral in de Verenigde Staten wordt hij al enkele jaren op handen gedragen. Zijn
galeriehouder en organisator van tentoonstellingen ‘David Zwirner’ in New York heeft daar
zeker mee te maken. Het is Zwirner die de tentoonstelling ‘Recent Work’ (New York, 18
oktober tot 18 november 2006) begeleidde. Het is niet de eerste tentoonstelling van werk van
De Keyser in de Verenigde Staten. In 2000 was er al een opgemerkte expositie aan de
universiteit van Chicago.
Raoul (°1930) is inderdaad geboren en getogen in Deinze. Hij werkte eerst als ambtenaar en
werd begin jaren vijftig correspondent voor Volksgazet, de verre voorloper van het dagblad
De Morgen. De Keyser schreef vooral over kunst en sport, zowel over Roger Raveel als over
boksen. Begin jaren zestig volgde hij korte tijd les bij Roger Raveel, aan de Academie van