Aqua Noord Limburg - home.euphonynet.be

Aquarium
Het biologisch droogfilter
internet
André De Jonghe
Om onze dieren in optimale conditie te houden zoeken wij naar steeds betere
filtermethoden. In de aquariumhandels worden diverse types aangeboden,
die alle hun nut hebben, maar de veeleisende aquariaan niet volledig
tevreden stellen.
Het biologisch droogfilter bestaat zeker reeds vijftien jaar, maar is nog door
velen niet gekend. Dit filter dienen wij echter zelf te vervaardigen. Het systeem
is de eenvoud zelf: een bakje dat wij op het dekglas plaatsen, gevuld
met argexkorrels, keramische pijpjes of ander filtermateriaal met daarboven
perlonwatten of een dunne kwaliteitsmousse.
Het water, dat uit de uitlaat komt van een ander filter wordt via een
geperforeerde buis naar dit filter gebracht. Door gaatjes in de bodem van het
bakje druppelt het water opnieuw in het aquarium.
Bij gebruik van dit filtersysteem in mijn tanganyika-aquarium zag ik dat de
perlonwatten nog vuil werden, zodat ik kan stellen dat dit filter zowel biologisch
als mechanisch werkt.
Ik ben er geen voorstander van om rechtstreeks vanuit het aquarium via een
dompelpomp het water naar de droogfilter te leiden: de gaatjes van de
geperforeerde buis geraken gemakkelijk verstopt en de wat wordt te vlug
vuil; beter is te werken in combinatie met een reeds bestaand filter zodat het
water reeds over een filtermassa gelopen heeft.
Deze filter voegt extra zuurstof toe aan het water, wat de vissen zeker ten
goede komt.
Om een dergelijk filter te bouwen kan je gebruik maken van een glazen
bakje, dat je zelf gelijmd hebt, of een langwerpige plastiek bloembak die je
dan op de gewenste hoogte afzaagt. Ik geef de voorkeur aan de laatste
oplossing omdat je met plastiek gemakkelijker kunt werken dan met glas.
Best is geen al te krachtige pomp te gebruiken, omdat je anders tegendruk
krijgt waardoor de pomp vlugger verslijt.
Het duurt ongeveer drie weken vooraleer dit filter begint te werken: kristalhelder
water en levendiger vissen is het eindresultaat.
Killivissen - Seizoenvissen? Koen Van Gelder
Op een van onze ruilbeurzen arriveerde een
Nederlandse kweker, na wat rondzwervingen,
behoorlijk laat. Meteen begon hij op zijn
tafel plastic zakjes uit te stallen, die elk een
koppel killivisjes bleken te bevatten. Grote
toeloop en veel vragen. Eén van de vragen
die door verschillende aanwezigen werd
gesteld was : zijn dit seizoenvisjes? Een
goede gelegenheid voor de redactie om nog
eens op deze prachtige visjes terug te komen.Killivisjes behoren de orde
van de tandkarpers (Cyprinodontiformes). Tot deze orde behoren de zogenaamde
levendbarende en eierleggende tandkarpers. Over de eerste groep
verscheen een stukje in het vorige nummer van Tropicana-info, ditmaal gaat
het over de eierleggende soorten. Tot de familie van de eierleggende tandkarpers
of Cyprinodontidae behoren verschillende onderfamilies en geslachten.
Voor de aquariaan is vooral de onderfamilie van de Rivulinae belangrijk
(voor wie zich andermaal overdonderd voelt door de wetenschappelijke namen:
kyprinos is Grieks voor ‘karper’, en odon betekent ‘tand’ in het Grieks.
Rivulinae is afgeleid van het Latijnse woord rivus, beek). Bekende Rivulinae
zijn de Aphyosemion-, Epiplatys-, Nothobranchius en Roloffiasoorten, die in
Afrika leven, de Rivulus- en Cynolebiassoorten uit Amerika en de
Aplocheilussoorten uit Zuid-Azië. Vooraleer daar verder op in te gaan, komen
we tot de seizoenvissenkwestie. Killivisjes leven in plassen, ondergelopen
velden, sloten, waterloopjes. Sommige van die biotopen drogen - in
het droge seizoen natuurlijk - uit. Dat geeft aanleiding tot twee levensvormen:
de niet-perodieke en de periodieke. De niet-periodieke visjes brengen
hun leven door in water dat niet uitdroogt en dat leven ziet er dus hetzelfde
uit als dat van andere vissen. In aquaria kunnen sommige soorten tot vijf
jaar oud worden. De ‘seizoenvissen’ leven in water dat niet bestendig aanwezig
is. Hun eitjes moeten dus een droge periode kunnen overleven, terwijl
ze zelf uiteraard omkomen. De eitjes kennen twee rustpauzes: een eerste