ALTlJD GOED OP DE HOOGTE - deBuren
ALTlJD GOED OP DE HOOGTE - deBuren
ALTlJD GOED OP DE HOOGTE - deBuren
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
Boekarest<br />
bedachtzaam bij. Maar dit duurt niet lang: spoedig begin je klanken,<br />
woorden te herkennen.<br />
Dichters en gekken ruimen het veld.<br />
Ontmoetingen<br />
Er is een lunch waarbij je aan twee Roemeense schrijvers zult worden<br />
voorgesteld. Je hebt van tevoren twee oudere heren bedacht.<br />
Donkere baarden en gegroefde gezichten. Mannen met ogen waarin<br />
het vuur van revoluties smeult en met gehavende oren, door censuur<br />
aangeknaagd als door een stadsrat. In werkelijkheid luncht<br />
niemand. Iedereen rookt. Eén van de schrijvers ziet eruit alsof hij<br />
een zware kater heeft. Zijn linkeroog hangt, zijn rechteroog staat<br />
wijd open. Hij drinkt mierzoet ruikende energiedrank uit een blikje<br />
en lacht af en toe naar je. Als hij spreekt, spreekt hij Engels met een<br />
fraai, donker accent. Op zijn kaalgeschoren hoofd kun je littekens<br />
zien. De andere schrijver heeft een gezicht vol schaduwen. Heldere,<br />
alerte ogen. Zijn donkere haar valt voortdurend over zijn voorhoofd.<br />
Ook hij rookt. Wanneer hij zijn sigaret even weglegt speelt hij met de<br />
suikerzakjes die in een schaaltje op tafel staan of trommelt met zijn<br />
vingers tegen zijn koffiekopje. Niemand voelt zich hier erg gemakkelijk.<br />
Er vallen veel stiltes die door de gastheer worden opgevuld<br />
met anekdotes en beschouwingen. Het karakter van de Roemenen<br />
komt ter sprake. De volksaard. Bezienswaardigheden. Musea. De<br />
voor- en nadelen van het openbaar vervoer. De schrijvers zeggen<br />
maar weinig. Zelf zwijg je ook. Als de gastheer even naar het toilet<br />
gaat buigt de schrijver met de suikerzakjes zich naar je toe en<br />
vraagt, haast fluisterend: ‘Do you play pingpong?’ Zo komt het dat<br />
je die avond, in een grote hal aan de rand van de stad, fanatiek naar<br />
een balletje loert.<br />
Als een kat naar een muis.<br />
Piata ˛<br />
Universitatii – een sprookje<br />
Er was eens een arts die uitkeek op een plein, vanaf de zesentwintigste<br />
verdieping van een groot hotel. De arts keek naar beneden en<br />
koesterde grimmige vermoedens die leken te passen bij het schemerige<br />
decemberlicht. Het plein waarop hij uitkeek, dat eerder een<br />
brandpunt van verschillende, brede straten vormde, was veranderd<br />
39