Ramen dicht - De Pers

Achtergrond
Ze roepen ‘verrader!’
Marokkaans, politieagent en dan ook nog eens in
het beruchte Amsterdams-West. Een driedubbele
handicap of juist een zegen?
Buurtregisseur Mohsine el Mazouni op zijn ronde door de ‘Westside’ van Amsterdam.
Hafi da Aabbad
Ze zit huilend op een stoel, alleen, te wachten
op hulp. ‘Verkracht, zegt ze. En ze kan nergens
terecht. Laat de GGD hierheen komen’,
roept een agent door de kamer. Een collega
meldt dat er vandaag helemaal niks gebeurt.
‘Ik heb maar drie waarschuwingen uitgedeeld.’
Er heerst een spannende dynamiek op het politiebureau
aan de Lodewijk van Deijsselstraat in Slotermeer.
Het wijkteam vertoeft tijdelijk in een bunker, wegens
verbouwingen. De motoragent die zojuist sprak van een
rustige dag, ontvangt complimenten van een collega.
‘Goed dat je geen boetes hebt uitgedeeld, want we staken
nog steeds, vergeet dat niet.’ Ondertussen wandelt agent
Mohsine el Mazouni het kantoor binnen. Hij oogt autoritair
en zelfverzekerd in zijn uniform. Toch overwoog
hij meerdere malen zijn pet in de ring te gooien.
Overloper
Steekpartijen, overvallen en rellen veroorzaakt door Marokkaanse
jeugd in Amsterdam-West. Het zijn een paar
voorbeelden van de problemen waar het westelijk deel
van Amsterdam mee kampt. Vooral de autobranden in
Slotervaart - naar aanleiding van het doodschieten van
een Marokkaanse schizofreen door een politieagente -
domineerden enkele maanden geleden dagelijks het
nieuws. Zelfs de doorgaans milde en sussende burgemeester
Job Cohen uitte zijn zorg over de Neder-Marokkaanse
probleemjongeren. Eind oktober zei hij in de
Amsterdamse gemeenteraad: ‘Met een aanzienlijk deel
van de jeugd in Amsterdam-West gaat het niet goed. Er
zijn te veel Marokkaanse jongeren die dreigen af te glijden
naar de criminaliteit.’
De Amsterdamse politie probeert al langer Marokkaanse
agenten het korps binnen te halen, om meer grip
te krijgen op de problemen in West. Met de opgelopen
spanningen van de laatste tijd zouden die hun nut moeten
bewijzen. Hoe handhaaft bijvoorbeeld Mohsine el
Mazouni, politieman van Marokkaanse afkomst én
werkzaam in Amsterdam-West, zich in dit kruitvat van
grotestadsproblemen?
‘De eerste jaren waren zwaar, heel zwaar’, vertelt Mazouni.
Eind jaren tachtig verruilde hij zijn leven in het
sprookjesachtige Marrakech voor een avontuur in het regenachtige
Holland. In 1996 start hij zijn carrière in de
politiewereld. Hij begint als agent aan het bureau op de
Linneausstraat in Amsterdam-Oost. ‘Ik heb een paar keer
op het punt gestaan te stoppen. Maar ik zette door, ik
wilde niet opgeven.’ Elke beginnende agent moet zich
bewijzen, maar Mazouni leert al snel dat een Marokkaan
nog harder moet vechten voor een eigen plek. Is er sprake
van discriminatie binnen het politiekorps? ‘Ik wil
Vooral
jongeren
zitten niet
te wachten
op een
gesprek
met de
buurtregisseur
Mazouni
staat in de
buurt
bekend
als een
eerlijke
agent: een
‘good cop’
niet zeggen dat ik gediscrimineerd werd, maar ik moest
echt hard werken om erkenning te krijgen. Op het bureau
en op straat, waar ik ineens met Marokkaanse probleemjongeren
te maken kreeg door wie ik niet
geaccepteerd werd en mij als overloper zagen.’
De avonturen in Oost liggen inmiddels achter hem,
nu werkt Mazouni als buurtregisseur in Slotermeer.
Deze wijk grenst aan Slotervaart, dat dankzij de autobranden
landelijke bekendheid geniet (‘Parijse toestanden’).
Mazouni’s verantwoordelijkheid ligt in buurt
vier, de wijk rondom de Slotermeerlaan. Ook deze omgeving
kent specifi eke problemen, van overlastgevende
jongeren tot inbraken. ‘Het is niet makkelijk. En ik zeg
ook niet dat wij alle problemen hebben opgelost. Maar
als team, vaak in samenwerking met verschillende instellingen
en door gesprekken met buurtbewoners, lukt
het ons om hier en daar de rust te herstellen.’
Niet iedereen helpt mee. Vooral jongeren zitten vaak
niet te wachten op een gesprek met de buurtregisseur.
Een incident herinnert Mazouni zich levendig, al zou
hij dat het liefst vergeten. ‘Voor het eerst gingen we naar
een zogenoemde VVP-locatie, een veilige vindplaats.
Een soort jongerencentrum. Daar aangekomen stonden
de kids klaar om ons te bekogelen met suikerklontjes,
ze noemden me landverrader. Buiten bleken onze scooters
helemaal vernield.’ Tja, en wat doe je dan als buurtregisseur?
Je roept om versterking en spreekt ze streng
toe. Mazouni staat in de buurt bekend als een eerlijke
agent, of ‘good cop’. Hij spreekt eerst mensen aan op
hun gedrag of geeft ze een waarschuwing, maar als iemand
echt over de scheef gaat, schroomt hij de harde
aanpak niet.
The Westside
Tijd voor actie. Mazouni moet de straat op. In zijn politiebus
koerst hij naar wijk vier. Onderweg spot de politieman
een groepje hangjongeren. Hij stopt de bus
precies voor de neus van de jongens. Eén van hen kijkt
op, geeft een knikje en draait meteen zijn hoofd om.
Een ander loopt, op verzoek van Mazouni, richting wagen.
Er volgt een ontspannen dialoog tussen de twee.
‘Hoe gaat het, wat doe je?’, en klaar is Kees. Maar waarom
draaide een ventje meteen zijn hoofd weg? Mazouni
legt uit: ‘Hij heeft mij een keer in het Marokkaans voor
verrader uitgemaakt. Hij had niet in de gaten dat ik hem
in de smiezen had. Ik ben toen naar hem toe gelopen,
zette hem voor al z’n maten voor schut en heb hem met
een waarschuwing weer laten lopen. Sindsdien durft hij
weinig tegen me te zegen.’ Zo dwing je dus respect af ‘in
the Westside’, zoals Amsterdam-West ook wel wordt
genoemd.
Op de Slotermeerlaan, normaal een drukke straat, is
het vrij rustig. Mazouni loopt even een hotel binnen, om
met de eigenaar te praten. Voor de nabijgelegen Febo
hangen wat jongens. Hangen doet het goed in dit deel
9
MARTIJN DE VRIES
van de stad. ‘Mohsine is oké, maar soms is hij echt wel
streng’, zegt een van de mannen. ‘Er stonden van die
bankjes aan de overkant en daar zaten wij vaak. Gewoon
lekker chillen, verder deden we niks verkeerds. Hij heeft
die bankjes laten weghalen.’ Op de vraag waarom ze daar
dan ‘hangen’, antwoordt een andere jongen: ‘We hadden
weinig te doen hier in de buurt, weet je. Er was een ouderencentrum
en een plek voor kinderen, maar wij konden
bijna nergens heen. Dan ga je je vervelen.’ Verveling
leidde tot kattekwaad, biecht hij schuldbewust op. ‘Maar
ik ben nooit opgepakt. Ik heb wel een keer een boete
gekregen voor beledigen van een politieman.’
‘Je moet een duidelijk onderscheid maken tussen probleemjongeren
en echte criminelen’, reageert Mazouni
even later. ‘Die eerste groep haalt inderdaad wel kattekwaad
uit, vaak uit verveling. Maar die problemen zijn
goed op te lossen. De criminelen zijn wat lastiger. Die
maken zich schuldig aan inbraken, autobranden en dat
soort dingen.’ De wandeltocht gaat richting de Emmanuel
School. Mohsine wijst naar een voetbalveldje dat ze
moesten sluiten, een sportveld van een school. Jongeren
kwamen daar na schooltijd samen om te voetballen,
maar omdat er rondom het veldje huizen staan, sneuvelde
er soms een ruit. Per ongeluk. Al snel spraken
buurtbewoners onrustig over ‘problemen met Marokkaanse
jongeren’. Mazouni: ‘Als je dan met die kinderen
praat, hoort dat ze alleen maar willen voetballen, dan ga
je kijken wat je voor ze kunt betekenen.’ Samen met instanties
in de buurt is hij vervolgens de ‘Emmanuel-kooi’
begonnen: een voetbalkooi waar iedereen een balletje
kan trappen, zonder overlast te veroorzaken. In dit geval
een simpele oplossing voor een simpel probleem.
Alcoholverbod
De ronde door de wijk zit erop en Mazouni eindigt waar
hij begon, op de Slotermeerlaan. Er staat een ietwat verwarde
man bij het politiebusje. Mazouni stapt op hem af
en spreekt hem voorzichtig aan. Opeens schreeuwt de
man met dubbele tong: ‘Rot toch op! Ik doe niks verkeerd
toch?’ Mazouni antwoordt kalm: ‘Hier geldt een
alcoholverbod, je mag hier dus niet drinken.’ Na een
korte discussie loopt de dronkaard, bierfl es in de hand,
mompelend weg. De buurtregisseur aarzelt, laten gaan
of erachteraan? ‘Normaal zou ik hem pakken, maar ik
laat hem nu maar lopen.’ Optimistisch concludeert hij
dat dit erbij hoort. ‘Ik vind mijn werk ontzettend leuk. Ik
leef er voor. Je kunt zoveel bereiken door goed met mensen
samen te werken en naar ze te luisteren.’
Hij lijkt de jongeren in zijn wijk nu goed onder controle
te hebben. Is het niks voor Mazouni een switch te
maken naar het beruchte Slotervaart, waar het niemand
lijkt te lukken om de rust in de buurt terug te brengen?
‘Nee. Ik zit hier nu twee jaar en ik heb prima contact met
iedereen. Het kost tijd om zulke relaties op te bouwen.
Ik laat mijn buurt niet zomaar in de steek.’ p