Verdonk pakt haar boeltje bijeen - De Pers

8
De totale Ferry
een week wist ik elke dag precies wat
er de dag daarvoor was gebeurd.
B
ijeenkomsten, persconferenties,
toespraken, interviews – je
kon me alles vragen, behalve
hoe je bij de bijeenkomsten, persconferenties
en toespraken aanwezig kon
zijn. Waar ze werden gehouden. Hoe
je daar achter kwam.
Hoewel Ferry hier natuurlijk uitkomst
had kunnen bieden, had ik
toch de neiging weg te duiken als ik
hem ergens zag. Ik weet niet precies
wat het was tussen Ferry en mij; het
korte contact per mail en telefoon
had me niet veel goed gedaan.
Het korte contact
per mail en telefoon
had me niet veel
goed gedaan
Soms ging ik een droogrekje halen
voor in mijn nieuwe huis en liep hij
met gelijkmatige passen over de Lange
Poten. Hij leek niet in gedachten
verzonken, terwijl het daar op zijn
leeftijd misschien wel eens tijd voor
werd. Hij keek niet boos, hij was niet
blij. Het enige dat opviel, was dat zijn
kapsel en zijn huid niet hetzelfde
tempo van verval hadden gevolgd; de
scheiding – fris en glanzend – kwam
er minstens twee decennia achteraan.
Soms ook stond ik op de stoep
voor mijn huis ruzie te maken met
een monteur van de KPN en zag ik
Ferry journalistenrestaurant Nieuwspoort
uitstappen. Of instappen. Hij
had dan geen kladblokje in zijn handen,
nergens was een pen zichtbaar,
en verder kon ik uit zijn manier van
zich over het Binnenhof voortbewegen
alleen opmaken dat hij niet van
gezelschap hield – waar was Joost
Karhof, waar liep Pim van Galen,
waar stond Nienke de Zoeten, waar
was de camera? Ik wist het niet. Ferry
liep altijd alleen.
Ik genoot ook helemaal niet meer
van Den Haag Vandaag. Misschien
had ik in mijn leven al veel te veel
naar dat programma gekeken, veel te
lang geluisterd naar dat typisch Mingeliaanse
mengsel van duiding en
ironie, waarbij de ironicus – zo zag ik
nu pas – altijd op het punt stond een
beetje lacherig te worden van zijn eigen
ingevoerdheid.
Voor mij was dat niet goed. Voor
het land waarschijnlijk ook niet. Het
werd tijd dat iemand anders zich met
de zaak zou bemoeien. Een vers iemand.
Zonder vriendschappen, zonder
belangen. Ik. En zo, met deze wat
hooghartige houding, stak ik half
april voor het eerst de straat over om
de situatie in het parlement persoonlijk
in me op te nemen.
Het was saai in de Kamer.
Er gebeurde niets.
Honderd dagen was het nieuwe
kabinet in de wijken met de burger in
..........................................................
Ferry-fanhyve
De politiek verslaggever is populair op
internet. Op Hyves heeft Ferry Mingelen zijn
eigen fanhyve met ruim 2.500 volgelingen.
gesprek – je had, zei men hier, geen
slechter moment kunnen uitkiezen
om met je project te beginnen.
Ik maakte evengoed mijn uren op de
perstribune; een rij stoelen met tafels
voor de publieke tribune, vlak voor
een heuphoge, houten balustrade.
De revolutie was misschien gaan liggen,
maar de Hollandse onvrede leek
voorgoed in het Kamerlandschap geinterneerd.
Links en rechts in de Kamer zaten
twee grote, volksconservatieve blokken,
de Partij voor de Vrijheid en de
Socialistische Partij. Daarnaast zaten
de spagaatpartijen, de VVD naast
Wilders, de PvdA naast de SP, hun
voeten te verdelen tussen wat ze vonden
en wat ze dachten dat de kiezers
wilden horen.
Hiertussen speelden de CDA’ers
met hun nieuwe Blackberries. Dat
zijn moderne telefoons waar je ook
mee kunt e-mailen. De CDA’ers hadden
die van Jack de Vries gekregen, de
grote man achter Balkenende en de
honderd-dagenshow. Als de top van
de partij in vergadering was, kregen
alle CDA’ers in het land op hun Blackberries
te lezen wat ze tegen de pers
moesten zeggen als ze werden gebeld.
Helemaal vanuit het platgedrukte
midden kon je af en toe iets horen
opklinken dat van Pechtold of Halsema
afkomstig was – het niveau in
de Kamer was laag, telkens als iemand
een dom voorstel deed, kon
Femke weer naar de microfoon lopen
om uit te leggen hoe het ook al weer
werkte, democratie, zodat iedereen
haar een zeurkous en een betweter
ging vinden, op wie ze dan ook vet
niet meer gingen stemmen.
De vraag was: waar waren de journalisten?
Waar was Ferry? Waarom
zat ik alleen op de perstribune? Als ik
bij de vergadering zat, leek het alsof
de Kamerleden woordelijk herhaalden
wat ik die ochtend al in de kranten
had gelezen. En als ik naar een
debat zat te luisteren –
Fleur Agema (PVV): ‘Hun weten
niet eens wat kindermishandeling
is!’
Agnes Kant (SP): ‘Armoede is ook
een vorm van kindermishandeling!’
Rita Verdonk (VVD): ‘Ik ken anders
genoeg mensen die prima kunnen
rondkomen.’ – kon ik de journalisten
door de ramen van de achterwand
op de eerste verdieping zien
staan. Hoefden zij niet aan het werk?
Hoefden zij niet te luisteren naar wat
de politici zeiden? Nam de pers hier
soms het initiatief? Was de Kamer een
spel? Een ritueel? Ik begreep het niet.
Ik moest daar ook naartoe.
V
Lacherig om zijn eigen ingevoerdheid. HOLLANDSE HOOGTE
roeger was de wandelgang de
echte wandelgang, direct ach-
ter de plenaire zaal, waar de
parlementariërs konden bellen of
overleggen met collega’s of de pers,
maar op een gegeven moment begonnen
deze bilateraaltjes de vergaderingen
zo te verstoren dat de wan-
delgang werd gesloten voor journalisten
en de eerste verdieping van het
Kamergebouw in gebruik genomen.
Deze ruimte werd gedeeltelijk overhuifd
door de bekende roltrappen,
die naar de tweede verdieping en de
tribune gingen. Er stond een lange
balie van blank hout, waarachter de
bodes zaten, en waar Ferry wel eens
tegen leunde als hij alvast een standupje
voor de camera deed, terwijl de
vergadering binnen nog even verder
ging.
Waar was Ferry?
Waarom zat ik
alleen op de
perstribune?
Het was er vooral druk tijdens het wekelijkse
Vragenuur op de dinsdagmiddag,
waarmee de parlementaire
week begon, want daarna moest elk
Kamerlid aanwezig zijn voor de stemmingen.
Dan stonden er zo’n dertig
journalisten op hen te wachten, kladblokjes
en microfoons in de aanslag.
Ze zagen er netjes uit: kennelijk hoorde
het bij het beroep van parlementair
verslaggever dat je je in dezelfde
maatpakken hulde als de mensen bij
wie je om quootjes moest vragen, dat
............................................................
Lookalike
Jaarlijks wordt op de fanhyve een
Ferry Mingelen lookalike-competitie gehouden.
Vorig jaar was Leopold Bijlmakers de winnaar.
Achtergrond Binnenland
In hetzelfde pak als de mensen bij wie hij om quootjes vraagt.
je je zodanig met je onderwerp ging
identificeren dat de verschillen langzaam
werden opgeheven.
Er leek systeem te zitten in de wijze
waarop de journalisten zich ten opzichte
van elkaar hadden opgesteld.
Ze stonden er in clubjes van twee à
drie, alle clubjes een eindje uit elkaar.
Je kon niet horen wat ze tegen elkaar
zeiden, want ze praatten op gedempte
toon met elkaar, en als ik er wel
eens luchtig langsliep of er even bij
kwam staan, vielen de gesprekken
stil, en keek men naar mij, de nieuweling.
Joost Karhof was er vaak. Rutger
van Santen van de Wereldomroep.
Dominique van Het Journaal. Die
lange man van Radio 1. En heel soms
Ferry, luisterend naar wat zijn ondergeschikten
zoal uit Kamerleden wisten
te halen. Dan stelde hij zich vlak
achter de cameraman op, het hoofd
scheef, de mond een eindje open. Als
iemand hem iets probeerde te vragen,
trok hij met duim en wijsvinger
aan zijn oorlel en zei: ‘Ssst!’
Dag in dag uit stonden ze daar,
vaak jarenlang, en Ferry volgens mij
al vanaf het einde van de jaren zestig.
Allemaal stelden ze dezelfde vragen
aan dezelfde mensen, raadpleegden
ze dezelfde bronnen, schreven dezelfde
berichten, en sloegen op teevee
dezelfde teksten uit. In Amerika
heette dit pack-journalism, en het was
moeilijk je aan de pack te onttrekken:
nieuws was pas echt nieuws als iedereen
het had, en hoe meer kranten dat
nieuws op de voorpagina zette, hoe
belangrijker de pack het nieuws
maakte, des te belangrijker het zichzelf
kon vinden.
Het cliché wilde: de journalist was
objectief. Maar in werkelijkheid was
hij iemand die op een staatsbeurs vier
...............................................................................
Omroep Ferry
Op zijn fanhyve wordt Ferry Mingelen niet alleen vereerd, er wordt
ook om hem gelachen. Zo wordt zijn vermeende nieuwe toupet
afgekeurd en de in oprichting zijnde Omroep Ferry aangekondigd.