dagkrant 7 - deSingel

Regelmatig verschijnend blad met nieuws, opinie, advertenties, enz…
WOENSDAG
7 1 SEPTEMBER

auteur: © Flor Declercq
Gisterenavond, na Kermis in de Hel, een café
niet ver van de kathedraal. “Wat doet ge? Ge
schrijft over theater?” en dan verzandt het
gesprek in een pijnlijke stilte. Ze kijken u nog
wat schaapachtig aan, prevelen iets onbegrijpelijks
(verontschuldigingen zich, omdat ze
voor dit gegeven even geen woorden vinden)
en beginnen onderling een zorgvuldig gekozen
onderwerp waarover je zelf niet kan meepraten.
Uiteindelijk hebben ze zich, door middel
van een subtiel stappenplan, op hun barkruk
omgekeerd en kijk je naar twee frêle ruggen. In
een mum van tijd verspreidt deze info zich onder
alle aanwezigen, voel je smalende blikken
priemen en zit er niets anders op dan in jouw
eentje de avond verder te zetten. Koester als recensent
dus nooit hoop op een greintje aanzien
onder het vrouwelijke theaterpubliek. Recenseren
bevordert op geen enkele manier jouw sexappeal.
Wanneer zo’n woord valt, gaan mensen
naar hun schoentippen kijken. “Verdomme”,
zie je ze dan denken, “weer zo iemand met een
mening (een ziekte van deze tijd) die gegarandeerd
heel de avond vol zal kletsen.” Verder
durven ze niks meer zeggen. Ze zijn bang voor
een spervuur van tegenargumenten, vrezen een
uiteenzetting over de plaats van de afgelopen
voorstelling binnen de lange traditie die theater
is, of een ellenlange tirade over deze ‘rotvoorstelling’.
Het zou ook niet baten, mocht je
zeggen dat dit ook maar een hobby is (dan ben
je niet gedreven), dat je het eigenlijk ook niet
Editoriaal
EEN BEETJE TEDERHEID
2 Dagkrant nr. 6
weet (ze betichten je dan van valse bescheidenheid)
of dat je het als wielertoerist vervelend
vindt om op zaterdag naar het theater te gaan,
omdat je eigenlijk vroeg in je bed wil (typisch,
zo één die denkt dat hij grappig is). Nee, nee,
onthul nooit jouw ware identiteit! Doe je je
voor als een partijvoorzitter, conciërge van
een instelling, leeuwentemmer (men zou het
nog slikken) of zelfs professor (het vakgebied
maakt niet uit maar geen theaterwetenschap!)
dan nog zal je sneller dames versieren dan een
manspersoon die voor de Dagkrant schrijft. En
toch, ook hij zoekt een beetje tederheid!
Het heet überhaupt een wonder te zijn
dat gisteren wat kon gekeuveld worden na de
voorstelling. Normaal snellen de medewerkers
van deze krant in allerijl naar het redactielokaal,
likken onderweg hun potloodpunt nat
om onmiddellijk bij het binnenkomen hun
ongezouten mening neer te pennen. En dit met
een grote vorm van angst. Want het gezellig
ogende plastieken kwartier, wordt geleid door
een ware gesel van de kunstkritiek. Uit eigen
zelfbehoud toon je best enige nederigheid, knik
je zonder verpinken voortdurend ja, lach je
met haar mopjes en respecteer je de deadlines.
Zoniet wordt ze een veelkoppig, zwavelspuwend
monster (uit neusgaten én oren) die jou
met huid en haar verslindt. Het is maar dat u
het weet. Het punt van dit alles: wij hebben
dringend nood aan tederheid!

DE
KEUZE
VAN
Dit is zeker niet mijn ‘favoriet’,
het is wel een beeld dat
mij enorm heeft gefrappeerd.
Gecreëerd in het heetst van de
verkiezingsstrijd in de Verenigde
Staten, viseert het de
gezondheidshervorming van
presidentskandidaat Barack
De Keuze Van
Bart Van
Den Eynde
In De Keuze Van…vragen we aan enkele hang-arounds hun
favoriete beeld toe te lichten aan de hand van een korte tekst.
Vandaag Bart Van Den Eynde, coördinator van de opleiding
advanced scenography, onderdeel van a.pass!
Obama met een eenduidige
stelling; Obama is een psychopaat,
hij is de Joker uit de
Batman-saga. Er is heel veel
dat ik fascinerend vind aan
deze foto-montage (de tegenstrijdigheden,
de gelaagdheid,
het netwerk van referenties, de
3 Dinsdag 31 augustus.
demagogie,...). Toch heb ik het
beeld niet gekozen vanwege die
complexiteit maar omdat ik,
elke keer opnieuw, getroffen
wordt door de directe agressiviteit,
door de power of the image.

Review
4 Dagkrant nr. 6
fotos: © Robin Zenner

Review
JoyFul aDventuRes in
not unDeRstanDing
PaRt one: unFolD
auteur: © alex lazaridis Ferguson
I’m sitting at a table listening to a group of
young Belgian writers converse in Flemish. I
don’t understand a word, but it’s clear these
people are masterful in their ability to push mellifluous
flows speech at each other and receive
them effortlessly. It’s the same with speakers
of any language. When you don’t understand
a language you can really hear the music in it.
The best playwrights make the most of this and
the best actors are finely attuned to the writer’s
musicality, making it a joy to listen to.
But when the talking stops, space is left for
other kinds of communication to take precedence—the
moving body, breath, the acoustic
character of a room, the scenographic configuration
of a performance space. These elements
are always there, but we’re so habituated to seeking
out linguistic meaning that syntax becomes
the dominating modality pushing other kinds of
communication into the background. In texttheatre
we hear the writer’s expressed intent
and we think we’ve understood something.
Maybe we have, but sometimes it feels like just
so much blah-blah.
In the last two days at Het Theaterfestival
I’ve seen a few shows that for me, a speaker of
English (and Greek), presented different kinds of
language barriers and freedoms. The first, Unfold
by kabinet k/Kopergietery (Belgium), begins
with a girl, about 10 years of age, standing before
a gauze curtain that stretches across the stage.
Her back is to us as she contemplates a column of
postcards, letters, and old photographs hanging
on the fabric. Behind the gauze another child
appears at a microphone speaking a poem in
Flemish. Then the first child exits and reappears
at a sewing machine behind the gauze. It looks
like she’s sewing the postcards into a strip of the
same fabric. I don’t know what the child at the
mic is saying, but about a minute into the poem
laughter sort of falls out of the audience. There’s
something very genuine and relaxed about their
collective response. Together, the voice of the
child, the scenographic elements, and the audience’s
gentle laughter conspire to open me up to
the performance event. I don’t know why I’m so
full of delight and easy anticipation, but I immediately
feel that with kabinet k/Kopergietery I’m
in good hands.
Images continue to appear and disappear
behind the gauze: an adult male carries one
of the children across the space, another man
performs a brief duet with another child; eventually
the gauze is pulled away and the two men
and three children create a tableau. Are they
a family of sorts? One of the men picks up an
electric guitar and sings a ballad, while the girl
returns to the sewing machine. We enjoy a guitar
and sewing machine duet. The individuals
break off into tasks such as drawing a picture of
a house with windows that float away from it or
making a tent from a large piece of white cloth
on the floor. One of the highlights is watching
the children perform a contemporary dance trio.
The technique and choreography are such that
the children’s bodies aren’t distorted in the way
they are in ballet and some other dance techniques.
The movement seems very natural to
them, unforced and yet performed by the children
with aesthetic focus. It’s the most enjoyable
contemporary dance I’ve seen in a while.
At times the five performers gather for
more ‘family’ snapshots. There’s a tender balance
to the energy between the two men and three
children, something very reassuring; the impression
is of harmony, of a functioning group that
has the creative tools and understanding to deal
with what comes, including crisis, although there
is no crisis presented. Unfold engages us without
the necessity of dramatic conflict or even
of the angst or cynicism common to so many
contemporary dance performances. Children
and adults co-habit in creative play. They move,
invent and sing. And even though the songs are
in English I’m only dimly aware of the words
(as I write I can’t recall a single lyric) – it’s more
the spell woven by the playing and singing that
stays with me, subdued and unassuming, but
openhearted and seductive. Post-dramatic theory
posits a number of textual and non-textual
modes that can create interest in a performance
without resorting to conventional tactics. In Unfold
there’s no apparent story or characters. To
me it feels pre- rather than post-dramatic. It’s as
if the children haven’t yet internalized the forms
of 19 th and 20 th century dramatic structure. Is
Unfold about something? The program notes say,
“It’s about not being able to understand, and
still being happy.” What a relief.
5 Dinsdag 31 augustus.

sPRingville
Springville staat als
een huis
auteur: © stefanie van Rompaey Review
Springville, een naam voor een
dorp waar je zelf wel je huisje,
tuintje, boompje zou willen
zetten. En zie daar, op scène
staat een schattig kartonnen
huisje, met een schoorsteen
waar plastieken rookpluimen in
alle kleuren van de regenboog
uitwaaieren. Een Pleasantville,
zoals er duizenden zijn, waar
alles peis en vree is.
Dit is het huis van Miet Warlop, brein achter
Springville. Een creatieve duizendpoot die afstudeerde
aan de 3D/Multimedia-opleiding aan de
Academie in Gent. Haar eindwerk, de theatrale
installatie Huilend Hert/Aangeschoten wild won
meteen de prijs voor Jong Werk op Theater Aan
Zee 2004. In Gent ging ze daarna aan de slag bij
De Bank (Victoria), waar onder andere de serie
stadsperformances Grote Hoop/Berg ontstond.
“Een reeks proposities of voorstellen die de
toeschouwer binnenleiden in een wereld waarin
alles bevraagd wordt en niets evident is.” Ze is
niet alleen theatermaakster en scenografe maar
een all-round visueel kunstenares. Voor het eerst
sinds lang werkt ze weer met acteurs, speelt ze
zelf en verzorgde ze de regie en scenografie.
Back to Springville. De rust wordt verstoord
als een man in groen kostuum door het raam
duikt en pardoes op de grond knalt. Maar hij
is niet alleen; een kartonnen doos met benen
en sneakers komt nieuwsgierig naderbij. Met
simpele, kleine bewegingen krijgt het ding
karakter: het is een verlegen wezentje - met
een geil kantje, zo blijkt later - op zoek naar
contact. Ook andere objecten komen tot leven.
Een tafel op elegante vrouwenbenen met naaldhakken
wordt gedekt voor drie. Maar niemand
komt champagne drinken. Eén voor één gaan de
dingen fout. Een zekeringskastje heeft een exploderend
hart en sterft, ondanks de troost van
de groene meneer. Een passerende jogger slash
nieuwsgierige buur heeft alles gezien en komt
Review
6 Dagkrant nr. 6
niet heelhuids terug uit het huisje... Vanaf dan
is het hek van de dam. Niets of niemand blijft
overeind in Springville.
Catastrofen, daar helpt geen lievemoederen
aan. Het kan ver van je bed, in een nabijgelegen
stad, of om je eigen hoek gebeuren. Rampen
als de orkaan Katrina of de overstromingen in
Pakistan springen voor je netvlies. Ook hier
kunnen we enkel toekijken hoe dood materiaal
tot leven komt en dan weer ter ziele gaat. Maar
de tristesse wordt meteen omvergeblazen met de
occasionele gekleurde rookpluim, een schuifelende
voetje of een zingende krant. En natuurlijk
is het altijd lachen met het ongeluk van een
ander...
Hermetisch? Absoluut niet. Hoewel er niet
gesproken wordt - op de jogger zijn gebral na - is
er volop communicatie. Met minimale handelingen
worden signalen uitgezonden waar zelfs
de minder goede verstaander een heel verhaal
uit puren kan. De sterkte van de voorstelling is
de visuele esthetiek. Met beperkte middelen en
materialen suggereert Warlop van de pot gerukte
maar volkomen aanvaardbare taferelen. Op
een verbluffend, eenvoudige en mooie manier
worden een doos, een tafel, een huis ‘gereanimeerd’.
Of worden mensen voorwerpen? Het is
maar hoe je het bekijkt.
Half mens, half object sloft, jogt, paradeert
of stapt kwiek rond in een klein en absurd wereldje
dat gedoemd is om te vergaan. We lezen
nog snel de krant, drinken een kopje thee en zijn
ons van geen kwaad bewust. Alles moet ooit
eindigen, dus waarom Springville niet?

sPRingville
Es fehlt nichts
fotos: © Robin Zenner auteur: © alexander schnackenburg Review
… und das, obwohl kaum etwas
vorhanden ist. Miet Warlop
kommt in Springville ohne Sprache,
ohne Geschichte und meist
auch ohne Gesichter aus
Ein bisschen komisch ist es schon, in großen
Worten eine Inszenierung zu würdigen, die
doch gerade zeigt, wie überflüssig Worte sind
– wenigstens hier. Miet Warlops Performance
Springville kommt gänzlich ohne Sprache aus.
Und doch fehlt dem Zuschauer nichts.
Obschon (oder gerade weil?) Warlop nicht
nur auf Worte verzichtet, sondern über weite
Strecken auch auf Gesichter. Sie verbergen
sich unter Pappkartons, Sperrholzkästen oder
auch – in einem besonders bizarrem Fall – unter
einer Tischplatte. Dieser Tisch steht, läuft und
wankt auf zwei schlanken Damenbeinen. So
gesehen handelt es sich noch nicht einmal im
herkömmlichen Sinne um eine ‚Figur‘, eher um
einen Mensch gewordenen Gegenstand, welcher
Review
entsprechend immer wieder in die Interaktionen
auf der Bühne einbezogen wird. Ängstlich etwa
ist dieser Tisch. Wir sehen es daran, wie er zurückweicht,
zittert oder auch davon läuft, wenn
es ihm zu laut wird.
Und das kommt durchaus öfter vor. Dann
etwa, wenn Miet Warlop einen laut brüllenden
‚Riesen‘ über die Bühne rasen lässt: offenbar ein
Mann, welcher einen anderen auf den Schultern
trägt. Das Publikum sieht vom unteren nur
die Beine, vom oberen Kopf und Arme. Alles
dazwischen bildet den gemeinsamen Rumpf des
Riesen – ein gewöhnungbedürftiger Anblick.
Laut wird es auch, wenn das kleine Häuschen
im Zentrum der Bühne auf einmal explodiert
– um ein neues, noch kleineres Häuschen frei
zu legen. Zwischendurch steigt Rauch in allen
erdenklichen Farben aus der Hütte auf; Warlop
geizt nicht mit Überraschungseffekten.
Eine Geschichte aber erzählt er seinem
Publikum nicht. Es ist mit der Geschichte genau
wie mit der Sprache oder den Gesichtern: es
gibt sie nicht, ohne dass sie einem fehlt. Das
ganze surrealistische Spektakel endet so verblüffend
wie es begonnen und eine knappe Stunde
lang ununterbrochen gewesen ist: eine Flutwelle
(oder doch eher ein Erdbeben?) aus einer
mit stetig mehr Luft unterfütterten Plastikfolie
bringt das kleine, ohnehin schon sehr mitgenommen
Häuschen ins Wanken, droht es gar
davon zu tragen. So weit lässt Warlop es dann
aber doch nicht kommen – und löscht einfach
das Licht. Wunderbar.
7 Dinsdag 31 augustus.

auteur: © tina ameel
Beste lezer van mijn column van vrijdag 27
augustus in deze krant,
U dacht misschien dat ik boos was, of dat
ik het helemaal gehad had met theater, of toch
theater zoals het vandaag bestaat. Ik moet mij
nader verklaren.
Ik schreef dat je tegenwoordig op een podium
kan gaan staan met niets dan de mededeling
dat je het echt niet weet. Empathie en bewondering
zullen je deel zijn zelfs als je niet verder
geraakt dan de vaststelling dat wat jou betreft de
woorden op zijn en de daden ook. Ik schreef dat
naar aanleiding van de State of the Union waarin
Benjamin Verdonck het echt niet wist.
Strikt genomen hangen er geen normen of
eisen vast aan een State. Maar door de benaming
State en door het tijdstip waarop hij wordt
uitgesproken, hangt er een aura van visie,
verantwoordelijkheid en alwetendheid rond dit
moment. In het beste geval maak je in een State
een balans op van het afgelopen theaterseizoen,
formuleer je een verwachting en een richting
naar het komende seizoen toe, betrek je die beschouwingen
op je eigen werk en het werk van
de rest van de sector, en link je je stellingen aan
de regerende wereldproblemen van het moment.
Ik was niet boos dat dat Verdonck niet
gelukt was. Dat heb ik niet goed verwoord. Het
zou niemand lukken op dit moment. Daar leek
iedereen het over eens, vandaar ook het warme
applaus na Verdoncks State. Zijn speech beantwoordde
aan een collectief verlangen verlamd te
mogen zijn, roerloos te mogen blijven neerzitten
zonder te worden lastiggevallen. Ook ik heb dat
verlangen. Heel vaak zien we het verwezenlijkt.
Maar ik was boos dat we niets kunnen en
ook niets doen met het besef van die immobiliteit,
niet in het leven, niet in de kunsten. Er is
zoiets als de erkenning van het probleem, en er
is zoiets als het probleem laten voor wat het is,
eraan voorbijgaan. To learn and to forget. Misschien
zijn we zo trots dat we de to learn-fase
met glans doorstaan hebben, dat we blijven
herhalen wat we nu weten, steeds dezelfde patstellingen
en platitudes, ik ook, in mijn teksten.
Maar temidden dit opbod van om ter meeste
woorden voor eenzelfde probleem drijven we
steeds verder weg van het to forget dat nu ligt te
wachten om te worden bereikt.
Het oude is gepersifleerd, gerecycleerd,
herhaald en onderuitgehaald. Zo tonen we
opnieuw en opnieuw dat we ons ervan bewust
zijn dat er nood is aan iets nieuws. Maar tot iets
nieuws komen we daarmee zelden.
Eigenlijk zijn mensen gemakkelijker dan
ooit in vervoering te brengen. Als je leeft in een
wereld van miljoenen eilandjes die elkaar niet
raken, is misschien de enige gewaarwording
waar je echt naar verlangt het gevoel dat iemand
oprecht tot je spreekt. Misschien is het vandaag
dan zaak in de kunsten het individuele te ver-
Column
8 Dagkrant nr. 6
woorden op een zo sobere en eenzame manier
dat het alomvattend wordt. Het individuele is
alles wat ons nog rest, laten we er gebruik van
maken. De hypocrisie daarrond mag onderhand
ophouden en plaatsmaken voor de erkenning dat
het individuele wel degelijk interessant genoeg
is om theater mee te maken.
Ik verlang naar een theater dat niet vindingrijk
wil zijn, niet vernuftig. Een theater dat
iedere artificiële scheiding afzweert tussen wie
toont en wie kijkt, wat hier binnen is en wat
daar buiten, een theater dat lak heeft aan het
optrekken van een realiteit die, met elke kunstgreep,
steeds minder een realiteit wordt.
Om plaats te maken voor een zodanig
hulpeloos en gevaarlijk theater moeten we,
hoe open we ook beweren daarin al te kunnen
denken, nog veel radicaler bereid zijn onze
verwachtingen los te laten van wat theater zou
moeten zijn; een plaatje waarin door bepaalde
codes een betekenis is aangebracht die je met
behulp van de juiste sleutels kan ontcijferen.
We moeten niet alleen weerstaan aan het gemak
steeds onze toevlucht te nemen tot dezelfde
codes maar ook aan de neiging op zoek te gaan
naar steeds dezelfde sleutels. Misschien is de
code van iemand die mij vanuit zichzelf iets
authentiek probeert aan te bieden, indrukwekkend
genoeg. En dat is óók een code, maar één
zonder verklaring, zonder voorgaande, zonder
navolging.
Na de vaststelling van de impasse komt
er een moment dat je het niemandsland moet
oversteken. Daar bots je dan op de leegte die je
achterliet toen je van aan de overkant de vijand
neermaaide. Zo sloot ik ook mijn column af: dit
is helemaal niets. Daarmee vind ik dat theater
aan de slag moet; met helemaal niets.

auteur: © Karolien Byttebier
Beste Gabrielle,
Geluk. Het houdt er zovelen bezig, in alle landen van de wijde wereld. De Franse
schrijver Nicolas Chamford zei “geluk is geen gemakkelijke zaak: het is erg moeilijk om het in
ons zelf te vinden en onmogelijk om het ergens anders te vinden.” Zijn Vlaamse collega, Johan
Daisne sprak dan weer als volgt: “Rijken hebben honderd rozen nodig voor een druppel parfum.
Dat is luxe. Het ware geluk bestaat erin doorns te verzamelen en een roos te vinden.” Of
Salvador Dalí: “Wie zou niet liever dom willen worden door het geluk, dan wijs door schade en
schande.” En er zullen vast nog wel enkele haiku’s van Van Rompuy het onderwerp bespelen.
Je weet niet wie ik ben, Gabrielle maar nadat ik zag hoe jij al die brieven schreef - ook naar
mensen die je niet echt kende – wou ik dat jij er eens één kreeg. Ik wil graag beginnen met een
complimentje, ik vond je huis namelijk wel mooi, of was het je huis niet? Het leek een beetje of
je in la grande Arche de la Défense stond, je weet wel, dat vierkant in Parijs, sober maar stijlvol.
Er hing een zekere sfeer, de lampen veranderden, geprojecteerde, kronkelden patronen over de
wand. Ook je kleurrijk kleedje was geslaagd (van dat opkomende merk Desigual?). Ik heb er vandaag
nog naar staan kijken op de Meir, prachtig gewoon .. Maar wacht, driehonderd euro voor
een jas, net als ik kan je dat waarschijnlijk niet betalen... Het spijt me. Hoe kan ik je opvrolijken,
weer gelukkig maken?
Jij die zoveel met geluk bezig bent. Je bent geïnteresseerd, geïntrigeerd hoe anderen er mee
omgaan. Je stelt vragen aan je collega’s, je kent er meer citaten over dan er elke dag treinreizigers
van de maaltijden eten die je inpakt. Kende je bovenstaande al? Of deze van Einstein: “ons eigen
geluk hangt af van de glimlach van anderen.” Ik denk dat je het daar niet mee eens zou zijn, je
gelooft niet dat er veel geglimlacht wordt in deze wereld. Teleurstelling is voor jou geen onbekende
maar toch, toch ben je soms intens gelukkig. “Het geluk bestaat daarin dat men met zijn
ongeluk tevreden is.” Dat wordt ook gezegd. Het lijkt een beetje op wat de treinconducteur zei
maar die ken je natuurlijk niet. Hij kwam later op avond opdagen, een lotgenoot in zekere zin,
en leek nogal fan van multimedia.
Maar ik moet het in de juiste volgorde vertellen; voor hem zagen we nog Rebecca en
Robert, je huis was toen ook anders, het licht was feller, kouder. Het huwelijksgeluk was daar
al lang vervlogen. Een lang gesprek, tussen twee ex-geliefden, vervreemd van elkaar maar met
genoeg kennis om te kunnen schoppen waar het pijn doet. Met vermoedens en verwijten, wensen
en dromen. “Heb jij er ooit aan gedacht om alles achter je te laten?” Ze praatten en praatten,
naast elkaar, tegen elkaar. Soms was het erg grappig maar dat wil je waarschijnlijk liever niet
horen.
De muziek die men speelde, was, al vond ik het niet altijd even mooi, erg passend. De juiste
snaar was geraakt. Het hielp je ook de juiste woorden te vinden, is het niet? Je hebt het soms
moeilijk met jezelf, dat zag ik. Je schreeuwde het uit, je worstelde met je evenbeeld. Wie zou je
helpen met al je vragen? Ik weet niet of ik het kan maar ik hoop dat de gedachten van anderen
wegwijzers kunnen zijn. Wegwijzers naar het geluk, of wacht, zo werkt het niet zeker? Nog
eentje om het af te leren, Buddha zei: “er is geen weg naar geluk, geluk is de weg.”
9
Veel liefs,
Karolien
Review
Review Rail gouRMet
Dinsdag 31 augustus.

De Summerschool toneelschrijven is intussen
een vaste waarde; voor de derde maal
op rij biedt Schrijverspodium enthousiastelingen
met interesse in toneelschrijven een
unieke kans om tijdens Het Theaterfestival
hun schrijfvaardigheden te ontwikkelen.
Vandaag een eerste selectie.
EEN lOSlOPEND WERkjE –
EEN fRAGMENT –
(een gigantische dikke vrouw zit op het podium,
vanop haar comfortabele hoogte kijkt ze om zich
heen, onderwijl lekkers in haar lichaam proppend.
Een magere, tengere man staat bij haar)
MAN: Rosa? Rosaatje? Nu zou ik je toch willen
vragen wat minder te eten.
VROUW: Ach zwijg, Jules. Je vindt me vast een
koei.
M: Rosaatje, liefjemijn, zover zou ik het niet
willen drijven. Ik ken je nu al vele jaren en ik heb
altijd van je gehouden. Ik wil je alleen vragen om
misschien wat aan je gezondheid te denken.
V: Wat bazel je toch allemaal, vreemde man
van me? Zet liever de televisie op.
M: Maar dat zal een kanaal in je openen. Mijn
woorden – want ik ben nog niet uitgepraat – zullen
je dan niet meer ten gronde raken. Er zal een wind
naar je toewaaien vol kleurige trillingen en ook je
oorhaartjes zullen beroerd worden met informatie die
jij niet bent. Dit lijkt me geen goed idee.
V: Zet de televisie op! Op!
M: Wat heb jij aan een afstandsbediening als
je een man hebt? Ik hoop dat dit je rustiger maakt.
Rosa, Rosaatje, ik zing deze klaagzang verder of je
nu wil of niet. Sinds lange tijden heb ik mijn mond
niet opengetrokken en lijdzaam toegezien maar nu
kan ik niet langer zwijgen.
V: Wil je je klep dicht houden? Ik probeer te
volgen.
M: Nee, ik zal mijn klep niet dichthouden.
V: Klep dicht!
M: Er zijn mannen geweest die Iowa Jim hebben
getrotseerd, die vlaggen op de maan hebben
geplant en die de belastingsaftrek hebben kunnen
reguleren. Bij die mannen voeg ik mij en ik zal niet
Schrijverspodium
zwijgen. Hoe zal ik mijn vrouwtje kunnen raken?
Hoe kan ik bij haar binnendringen tot haar kern,
die met scherpe doornen overwoekerde en dichtbegroeide
parelsteen? Het lijkt een taak uit een
ander sterrenstelsel waar kleine, frivole ruimtetuigjes
diep het hart van een valse planeet trachten
te penetreren om zo een nucleaire katharsis te
genereren voor een overwinning van het goede op
het kwade. Maar hoe dit te bereiken? Bestaat daar
een toverformule voor? Een set van welgekozen
woorden, die gerangschikt volgens een bepaalde
en precieze volgorde een cluster van inzichten
kunnen triggeren?
V: Sta jij daar nu in jezelf te praten?
M: Zou ik een strategie moeten bedenken? Een
vooraf uitgetekend plan van aanval? Als ik dit beslis
te doen, dan volgt daaruit dat. Zo is het altijd
al gegaan. Zo is de toren van Babel gebouwd en
ook weer vernietigd. O liefje, laat ons dit gesprek
staken. Het doet pijn aan mijn hoofd. Ik weet niet
wat te bedenken. Laat ons het televisielicht doven,
onze jassen aandoen en de straat opgaan. Een
wandelingetje maken in het park.
V: Het is doctor Phil.
M: Een nieuwigheid uitproberen. Wat frisse
lucht opsnuiven. De grootste omwentelingen beginnen
met het proeven van een nieuwe sensatie.
Je hebt nu al zovele sensaties door dat lichaam
van je laten stromen. Is het niet leuk om eens echt
iets beenderendcasserends te doen? Laten we
gaan wandelen.
V: Zie die geit nu bezig op de televisie. Alsof
ze het allemaal zo uitgetekend heeft voor zichzelf.
Alsof ze allemaal weet wat er in haar omgaat. En
met haar zoontje. Maar ondertussen vernaait ze
wel haar gezin en kijkt haar man niet meer naar
haar om. Wel dat heeft ze aan zichzelf te denken.
Denk jij ook zo over mij? Vind je mij ook dat
klootjesvolk? Zeg op. Ik wil het weten.
M: Lief honingkoekje, nee.
V: Ga dan wat cola halen. En snel.
M: Waar?
Deze activiteit wordt mogelijk
gemaakt met financiële steun
van het Nederlands Consulaat-
Generaal in Antwerpen

V: In de ijskast natuurlijk, sufferd.
M: Ja, natuurlijk.
Ik moet dat televisielicht terug uit krijgen.
(haalt een klein balletje uit zijn zak) Liefje, zie je dit
balletje?
V: Wat?
M: Zie je dit balletje? Dit balletje is doctor Phil.
En hem laat ik door mijn vingers rollen. Volg het
balletje. Volg doctor Phil. Zie je, dit balletje is
de geest van doctor Phil en die geest omvat de
aarde. Jij beweegt je voort op die aarde. Je bent
er in geschapen als een mens, een dubbel mens.
Ooit zijn er krachten samengekomen die jou tot
een Rosaatje beslist hebben en toen ben je uit de
spleet van je moeder gekropen en hebt aandachtig
rondgekeken. En je werd verwelkomd zoals elke
baby verwelkomd wordt. En je ogen en je mond en
ook je oren laafden zich aan al het lekkers dat er al
in die wereld was en gretig zoog je dat allemaal in
je op. Een verslaafde werd je, hoe kon het ook anders.
Jij komt in de wereld en die wereld is al daar
met zijn voorgekauwde kost die je enkel hebt op te
warmen en in te slikken. Volg het balletje, liefje, kijk
goed. Met dit balletje ga ik die kankerverwekkende
duivel in jou te lijf. Wat is dat woord ‘duivel’ ook
mijn rozenblaadje? Een woord is enkel een gat
waar de werkelijkheid zich naar binnen naait. De
duivel is niets anders dan de stoffen die zich in
jouw lichaam genesteld hebben bij gratie van jouw
steeds verder woekerende gedachteneuronen. Ik
zal die duivel uitdrijven.
V: VROUW
Je… je klinkt als een bezetene.
M: Neen, liefjemijn, ik ben helder nu. Helderder
dan ik ooit voordien was.
V: Wat wil je?
M: Enkel jou verlossen en ons heil veiligstellen en
zo ook het heil van de gehele mensheid verlossen en
veiligstellen.
V: Je bent krankzinnig.
M: Toe, stil nu en concentreer je op dit balletje.
De geest des mensens werkt het beste als het
zich kan concentreren op één enkel punt. Daarom
is God ook zo populair. Omdat het een abstractie
is, een krankzinnige non-vorm waarbij niemand
zich echt iets kan voorstellen maar die zomaar is
als een is-heid zonder uitleg. Dat doet overspoelen
van liefde. Liefje, het balletje.
V: Wat duizelt het zo allemaal voor mijn ogen.
M: Dat is goed. Je raakt je ondergrond kwijt. De
veilige haven van je ratio begint te wankelen. Ik
zal je afbreken, dikke lekkere slet van me.
V: Wat zeg je?
Schrijverspodium
M: Ik zeg dat je een dik rund bent.
V: Je wordt grof, Jules. Pas op, dit laat ik niet…
M: Dit laat je wat niet? Jij dikke zeug. Waarschijnlijk
werd jij seksueel misbruikt op je tiende en
vraag je daarom nu wat compensatie in de vernietiging
van wat eens een puur voedselidee was.
V: Jules…? Wat doe je?
M: Niets, liefje, enkel wat toveren als een magiër
die van lood goud kan maken. Nee, waarschijnlijk
had je geen seksueel misbruik nodig. De
realiteit is banaler. Mijn verontschuldigingen aan
alle seksueel misbruikten. Dat is het ergste, dat
de werkelijkheid banaler is. Dat alle banaliteit
in ons, armzaligen, moet samenkomen en zich
uitsplinteren in een valse werkelijkheid. Alle blablabla
manifesteert zich tot ware materialiteiten.
En wij, wij vinden dat maar normaal. Maar ik zeg
nogmaals, mijn suikerpoepje, dat ik, Jules Verswijfelt,
daar genoeg van heb en dat ik daar tegenin
ga door jou aan te vallen.
V: Jules, ik krijg hoofdpijn… zwijg.
M: Nee, ik zal niet zwijgen. Niet nu ik de code
aan het activeren ben die jou kan kraken.
Paul Govaerts

GESPREkkEN MET MIjN VADER
(fragmenten)
(Iemand belt voor m’n vader, maar die is niet
thuis dus ik neem de hoorn op. )
V: Zeg, ik heb gehoord dat het zo goed was?
Ik: Dat wat zo goed was?
V: Gisteren. Wat je gemaakt had. Je vader zei
dat het zo’n succes was.
Ik: Heeft hij dat gezegd?
V: Ja. Hij zei dat hij trots op je was.
Waarom heb je niks gezegd? Dat had ik toen
moeten vragen. Waarom je godverdomme
niks gezegd had.
Pa: Ik dacht dat je dat wel wist.
Ik: Hoe zou ik dat moeten weten? Hoe moet ik
ooit iets weten als jij nooit iets zegt?
En ik probeer me voor te stellen wat je dan
zou zeggen, maar in mijn hoofd zeg je niks.
Want ik heb het ook nooit gezegd. Ik heb je er
ook nooit mee geconfronteerd dat ik het erg
vond dat je nooit wat zei. Hoe kan jij weten
hoe blij ik zou zijn moest je me ooit in mijn
gezicht zeggen dat je trots op me bent?
Pa: Ja. Hoe kan ik dat nu weten?
Ik: Elk kind is blij dat zijn vader zoiets zegt.
Weet je dat ik mijn eigen dochter doodknuffel
en het risico loop een narcistisch kreng
van haar te maken?
Pa: Dus dat is mijn schuld?
Ik: Zwijg, pa. Ik probeer me voor te stellen hoe
dit gesprek zou gaan, maar je stuurt het elke
keer een andere richting uit.
Pa: Wat wil je dan dat ik zeg?
Ik: Dat je trots op me bent.
Pa: Ik ben trots op je.
Ik: Niet zo. Ik wil dat je het meent.
Pa: Ik meen het.
Ik: Je meent het niet want je hebt er geen reden
toe. Ik heb nu niks gedaan om trots op te
zijn.
Ik zou het moeten weten. Ik zou het moeten
voelen.
Pa: Je bent toch schrijver? Subtekst. Als iemand
daar doorheen zou moeten kijken, dan
ben jij het wel.
Stop pa, je hebt gelijk. Dat was niet de bedoeling.
Je ging sorry zeggen in dit gesprek, geen
gelijk hebben.
Pa: Sorry dan.
Ik: Ga weg.
Pa: Waarom?
Ik: Stop met dingen te zeggen omdat ik het wil.
Je moet ze menen!
Schrijverspodium
Pa: Waarom wil jij altijd alles gezegd hebben?
Ik: …
Pa: Waarom bestaan dingen voor jou pas als
iemand ze gezegd heeft?
Ik: Omdat ik er dan niet meer aan kan twijfelen.
Pa: Dus je twijfelt aan mij? Ik moet zeggen dat
ik trots op je ben omdat je twijfelt of dat
anders wel zo is terwijl je dat zou moeten
weten. Wie van ons heeft dan het recht zich
beledigd te voelen?
Nee, nee. Stop. Mijn vader heeft altijd gelijk.
Zelfs in mijn gedachten heeft hij altijd gelijk.
Hij zegt wat ik hem laat zeggen en nog heeft
hij gelijk en zit ik vast en kan niet duidelijk
maken wat ik bedoel.
Ik: Bij Jonas laat je dat anders wel merken.
Pa: Laat je broer er buiten.
Ik: Waarom?
Pa: Jonas is Jonas en jij bent jij. Jij bent als kind
naar de andere kant van de tafel verhuisd
omdat je naast je moeder wou zitten.
Ik: He, he. Daar heb ik je dan toch gehad.
Pa: En als ik je vroeger iets probeerde te vertellen
dan zei je: ja, dat weet ik al wel hoor.
Ik: En dus zeg je maar niks meer? Omdat ik
toch zeg dat ik het allemaal al weet, zelfs als
dat niet zo is? Omdat je te koppig bent dus?
Pa: Weet je nog dat ijsje aan…
Ik: Begin nu weer niet over dat ijsje aan de
Bodensee.
Pa: Het was warm en dat ijs liep langs je handen
naar beneden en…
Ik: En ik was koppig en ik wou niet dat je van dat
ijsje likte. Ik weet het pa.
Pa: Nu doe je het weer.
Ik: En jij pakte dat ijsje en je gooide het van
pure collère in het water.
Pa: En jij brulde en krijste net zo lang tot je een
ander kreeg.
Ik: En nu ga je zeggen dat wij dat zijn: dat dat
typisch is voor ons en hoe we tegenover
elkaar staan en dat we daar maar mee
moeten leren leven.
Pa: Zoiets ja.
Ik: Zie je wel dat ik het al weet?
Pa: Waarom wil je dan in godsnaam dat ik het
nog eens zeg?
Ik: Laat zitten. Bedankt voor het gesprek pa. Al
weet ik dat we het nooit zullen hebben.
Pa: Graag gedaan.
Ik: Nog één ding: ik zou willen dat je peter
wordt van… Shit! Bijna de naam verraden.
Pa: Ik?
Ik: Ja, jij, ja.
Pa: … Wat wil je dat ik daar op zeg?
Ik: Niks. Laat zitten. Ik weet zo ook wel dat je
daar blij om bent.
Matthias De Paep

PROlOOG
hier stond ik
dag in dag uit
te wachten
golven beukten
op het strand
net als het gemis
in mijn buik
rotsvast
het vertrouwen
de veilige terugkeer
een kwestie van tijd
nu verlang ik
naar dat wachten
de hoop
die ik had
alles
beter
dan de zekerheid
van een einde
het grijsgroene van je ogen
lange wimpers
het jongensachtige van je lach
het moedervlekje
op je linkertestikel
geschoren
zacht
het strakke, gladde
van littekens
op enkel
hand en kin
deukjes
boven bilnaad
sleutelbeenderen
lijn van lippen
lange rug
strakke dijen
brede schouders
onbevangen
geen bezit
jij hoort bij mij
ik ben de enige
nu
een ander lijf
in jouw armen?
ik ken jou toch
ben toch
in jouw hart
jouw hoofd
en jij
in het mijne
maar dit verlangen
verdient geen plaats
hoe durf ik zo kwetsbaar
hoe laat ik me gaan
ik verzet
vecht
uit alle macht
dit gemis
niet te verdragen
verscheurde gevoelens
spuug op woorden
zwarte gedachten
vergane glorie
jij bent diegene
hebt het recht niet
de pijn te dempen
troost te vormen
met herinneringen
de polaroidplaatjes
in mijn hart
van living colour
naar grijsschakeringen
mijn gevoel
slechts verboden verlangens
onze relatie
een mythe
waar is dit goed voor?
leer hiervan
hoe overleef je?
even doorbijten
geloof jij het?
koude douche
ik wil leven
zonder jou
ik weet alleen niet hoe
ik hield ervan
naar je te kijken
terwijl je sliep
te luisteren
naar je ademhaling
nu lig ik aan jouw kant
en is het bed koud
zijn mijn armen leeg
alles anders
ik hoor dat ze lief is
een engel naast je
op de troon
als je bij haar bent
denk dan niet aan mij
als ze naar je lacht
als je met haar vrijt
ik rijd rondjes
in mijn hoofd
op een rood fietsje
woorden
herhaald
in cirkels
je zit altijd in m’n hoofd
als een deuntje
een lied
dat je ’s ochtends als eerste
hoort
en de hele godganse dag
niet meer kwijtraakt
een la-la-la-l-liedje
irritant goed in het gehoor
liggend
Schrijverspodium
je neuriet de melodie
mompelt de tekst
zingt het refrein
de irritatie loopt op
het is tijd voor iets anders
of helemaal niets
en toch
ik wil jou
op dit gekmakende moment
op het toppunt
van deze pijn
verlang ik naar je
wil zo graag
neuken
met jou
heftige hitte
de spanning
het geile
de lijfelijkheid
van ons tweeën
duizend schokgolven
als je me aanraakt
het vonkt
het knettert
tongen
handen
vingers
zachtjes
teder
ik ruik aan je
proef
voelt zo vertrouwd
ik wil zo graag
hard
wil zo graag
mijzelf verliezen
met jou
ik
medea
fragment medea
naar de tragedie van
Euripides
in een bewerking van
Sandra Lange
www.dekrachtcentrale.
info

unFolD
eMotions
auteur: © Christoffel Hendrickx
Review
hoe meer iets ontwikkeld is
hoe ingewikkelder het wordt
untold
unsold
unfold
de onschuld van kinderen
14 Dagkrant nr. 6
onthoud dit
ontvouw mij
als een blaadje papier
met woorden die
als een lichaam
oplossen
in het duister
vervaagd
achter gordijnen
verhalen verborgen
met rode draad gestikt
op de plek waar je wou zijn
het huis van je dromen
die groeien, leren, ademen
tussen de regels door
grenzeloze onverstaanbaarheid
tot je elkander treft
op een wit blad papier
waarin je jezelf terug vind
het dier, de ontspanning, de beweging
in een herinnering aan muziek
van snaar tot snaar trillend
als je stem die woorden lost
over zien en voelen en denken
dan weer toevouwt als een tent
vertrouwend op de nacht
om je jong te houden

fABULEUS entert TF
emma Dehaene
entert
ilay den Boer
Ello people
Goeiendag bonjour,
Voor mij graag een pakske friet met:
Emma Dehaene, zestien jaar oud. Wonend in
Borchtlombeek, in de buurt van Brussel. De school
waar ik heen ga: Kunsthumaniora Brussel
Graag zou ik U nog iemand anders voorstellen:
fABULEUS is een productiestructuur in
Leuven voor theater- en dansmakers.
Zowel jongeren als jongpro-
Fabuleus
fessionelen krijgen er begeleiding
op maat. Ze presenteren hun
creaties aan een ruim publiek, met
7 onbevangen jongeren tussen 15 en 23 jaar
werden uitgenodigd om zich minstens voor
de duur van het festival fataal aangetrokken
te voelen tot één van de aanwezige theatermakers.
Als buitengewone toeschouwer,
spoorzoeker, stalker, jonge maker of schrijver
brengen zij elke dag verslag uit over hun
mysterieuze missie. Te volgen op hun blog,
via snapshots in deze dagkrant en hier en
daar live op het festival.
Ilay den Boer. Eerlijk gezegd had ik nog nooit van
hem gehoord maar ik heb wat onderzoek gedaan
op (rarararaaa...) tinternet; Mijnheer Ilay den Boer
is afkomstig van Jeruzalem, geboren in 1986. Hij
verhuisde op zijn drie jaar naar Nederland, hij studeerde
aan de Amsterdamse Hogeschool voor de
Kunsten. Sinds seizoen 2008 en 2009 maakt hij een
zesdelige reeks voorstellingen Het Beloofde Feest.
Dit verwacht ik van het spetterende project (trommelgeroffel...):
Wel, ik hoop me te amuseren, veel bij te leren,
nieuwe mensen te leren kennen maar vooral, nog
meer in de theater wereld ondergedompeld worden.
En een curryworst alstublieft, da zalt zijn.
Tot de volgende!
Mijn ‘Dit is mijn vader’(foto)
15 Dinsdag 31 augustus.
speciale aandacht voor jongeren
en kinderen.

Kalender
DONDERDAG 2 SEPTEMBER
Rechtzettingen:
in de krant van gisteren kon u lezen dat een zekere norman Fischer
de artistiek leider is van Push-festival in vancouver. norman
Fischer is volgens google een veelzijdig man maar geen artistiek
leider. De man die we eigenlijk bedoelden is norman armour.
en nu we toch bezig zijn, ook Felix timmermans is niet uit
de doden opgestaan om foto’s te maken voor Dagkrant 3,
deze waren wel degelijk gemaakt door Felix Kindermann.
sorry norman en Felix! Terug vriend!
16 Dagkrant nr. 6
Parallel
programma
12:00 18:00 20:00 21:00 22:00 23:00
Radio Angelo
Projectie Snorro
deSingel kleine zaal
Boekpresentatie
Eric De Volder
deSingel kleine zaal
Podcast op de website – www.theaterfestival.be
Tentoonstelling xpo JARDIN/COUR Kurt Van der Elst
ingang deSingel
Festivalcentrum met bookshop, dagkrant, barbecue
festivalcentrum
De
DagKRant
luisteRt
Graag horen wij uw reacties
over deze dagkrant op
dagkrant@theaterfestival.be
Dagkrant medewerkers:
Hoofdredactie:
Carmen Van Cauwenbergh
Ontwerp:
Ward Heirwegh
Redactie:
Tina Ameel, Karolien Byttebier,
Flor Declercq, Alex Ferguson,
Christoffel Hendrickx, Alexander
Schnackenburg, Stefanie
Van Rompaey, Femke
Van De Pontseele
Fotografie:
Felix Kindermann, Jens
Pée, Robin Zenner
Coverbeeld:
Robin Zenner
À l’attente du livre d’Or
deSingel rode zaal
Dit is mijn vader
Monty
Nagesprek ‘Dit is mijn vader’
Monty ABN
Keuze
2010