Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
sPRingville<br />
Springville staat als<br />
een huis<br />
auteur: © stefanie van Rompaey Review<br />
Springville, een naam voor een<br />
dorp waar je zelf wel je huisje,<br />
tuintje, boompje zou willen<br />
zetten. En zie daar, op scène<br />
staat een schattig kartonnen<br />
huisje, met een schoorsteen<br />
waar plastieken rookpluimen in<br />
alle kleuren van de regenboog<br />
uitwaaieren. Een Pleasantville,<br />
zoals er duizenden zijn, waar<br />
alles peis en vree is.<br />
Dit is het huis van Miet Warlop, brein achter<br />
Springville. Een creatieve duizendpoot die afstudeerde<br />
aan de 3D/Multimedia-opleiding aan de<br />
Academie in Gent. Haar eindwerk, de theatrale<br />
installatie Huilend Hert/Aangeschoten wild won<br />
meteen de prijs voor Jong Werk op Theater Aan<br />
Zee 2004. In Gent ging ze daarna aan de slag bij<br />
De Bank (Victoria), waar onder andere de serie<br />
stadsperformances Grote Hoop/Berg ontstond.<br />
“Een reeks proposities of voorstellen die de<br />
toeschouwer binnenleiden in een wereld waarin<br />
alles bevraagd wordt en niets evident is.” Ze is<br />
niet alleen theatermaakster en scenografe maar<br />
een all-round visueel kunstenares. Voor het eerst<br />
sinds lang werkt ze weer met acteurs, speelt ze<br />
zelf en verzorgde ze de regie en scenografie.<br />
Back to Springville. De rust wordt verstoord<br />
als een man in groen kostuum door het raam<br />
duikt en pardoes op de grond knalt. Maar hij<br />
is niet alleen; een kartonnen doos met benen<br />
en sneakers komt nieuwsgierig naderbij. Met<br />
simpele, kleine bewegingen krijgt het ding<br />
karakter: het is een verlegen wezentje - met<br />
een geil kantje, zo blijkt later - op zoek naar<br />
contact. Ook andere objecten komen tot leven.<br />
Een tafel op elegante vrouwenbenen met naaldhakken<br />
wordt gedekt voor drie. Maar niemand<br />
komt champagne drinken. Eén voor één gaan de<br />
dingen fout. Een zekeringskastje heeft een exploderend<br />
hart en sterft, ondanks de troost van<br />
de groene meneer. Een passerende jogger slash<br />
nieuwsgierige buur heeft alles gezien en komt<br />
Review<br />
6 Dagkrant nr. 6<br />
niet heelhuids terug uit het huisje... Vanaf dan<br />
is het hek van de dam. Niets of niemand blijft<br />
overeind in Springville.<br />
Catastrofen, daar helpt geen lievemoederen<br />
aan. Het kan ver van je bed, in een nabijgelegen<br />
stad, of om je eigen hoek gebeuren. Rampen<br />
als de orkaan Katrina of de overstromingen in<br />
Pakistan springen voor je netvlies. Ook hier<br />
kunnen we enkel toekijken hoe dood materiaal<br />
tot leven komt en dan weer ter ziele gaat. Maar<br />
de tristesse wordt meteen omvergeblazen met de<br />
occasionele gekleurde rookpluim, een schuifelende<br />
voetje of een zingende krant. En natuurlijk<br />
is het altijd lachen met het ongeluk van een<br />
ander...<br />
Hermetisch? Absoluut niet. Hoewel er niet<br />
gesproken wordt - op de jogger zijn gebral na - is<br />
er volop communicatie. Met minimale handelingen<br />
worden signalen uitgezonden waar zelfs<br />
de minder goede verstaander een heel verhaal<br />
uit puren kan. De sterkte van de voorstelling is<br />
de visuele esthetiek. Met beperkte middelen en<br />
materialen suggereert Warlop van de pot gerukte<br />
maar volkomen aanvaardbare taferelen. Op<br />
een verbluffend, eenvoudige en mooie manier<br />
worden een doos, een tafel, een huis ‘gereanimeerd’.<br />
Of worden mensen voorwerpen? Het is<br />
maar hoe je het bekijkt.<br />
Half mens, half object sloft, jogt, paradeert<br />
of stapt kwiek rond in een klein en absurd wereldje<br />
dat gedoemd is om te vergaan. We lezen<br />
nog snel de krant, drinken een kopje thee en zijn<br />
ons van geen kwaad bewust. Alles moet ooit<br />
eindigen, dus waarom Springville niet?
Change language