dagkrant 7 - deSingel

auteur: © Karolien Byttebier
Beste Gabrielle,
Geluk. Het houdt er zovelen bezig, in alle landen van de wijde wereld. De Franse
schrijver Nicolas Chamford zei “geluk is geen gemakkelijke zaak: het is erg moeilijk om het in
ons zelf te vinden en onmogelijk om het ergens anders te vinden.” Zijn Vlaamse collega, Johan
Daisne sprak dan weer als volgt: “Rijken hebben honderd rozen nodig voor een druppel parfum.
Dat is luxe. Het ware geluk bestaat erin doorns te verzamelen en een roos te vinden.” Of
Salvador Dalí: “Wie zou niet liever dom willen worden door het geluk, dan wijs door schade en
schande.” En er zullen vast nog wel enkele haiku’s van Van Rompuy het onderwerp bespelen.
Je weet niet wie ik ben, Gabrielle maar nadat ik zag hoe jij al die brieven schreef - ook naar
mensen die je niet echt kende – wou ik dat jij er eens één kreeg. Ik wil graag beginnen met een
complimentje, ik vond je huis namelijk wel mooi, of was het je huis niet? Het leek een beetje of
je in la grande Arche de la Défense stond, je weet wel, dat vierkant in Parijs, sober maar stijlvol.
Er hing een zekere sfeer, de lampen veranderden, geprojecteerde, kronkelden patronen over de
wand. Ook je kleurrijk kleedje was geslaagd (van dat opkomende merk Desigual?). Ik heb er vandaag
nog naar staan kijken op de Meir, prachtig gewoon .. Maar wacht, driehonderd euro voor
een jas, net als ik kan je dat waarschijnlijk niet betalen... Het spijt me. Hoe kan ik je opvrolijken,
weer gelukkig maken?
Jij die zoveel met geluk bezig bent. Je bent geïnteresseerd, geïntrigeerd hoe anderen er mee
omgaan. Je stelt vragen aan je collega’s, je kent er meer citaten over dan er elke dag treinreizigers
van de maaltijden eten die je inpakt. Kende je bovenstaande al? Of deze van Einstein: “ons eigen
geluk hangt af van de glimlach van anderen.” Ik denk dat je het daar niet mee eens zou zijn, je
gelooft niet dat er veel geglimlacht wordt in deze wereld. Teleurstelling is voor jou geen onbekende
maar toch, toch ben je soms intens gelukkig. “Het geluk bestaat daarin dat men met zijn
ongeluk tevreden is.” Dat wordt ook gezegd. Het lijkt een beetje op wat de treinconducteur zei
maar die ken je natuurlijk niet. Hij kwam later op avond opdagen, een lotgenoot in zekere zin,
en leek nogal fan van multimedia.
Maar ik moet het in de juiste volgorde vertellen; voor hem zagen we nog Rebecca en
Robert, je huis was toen ook anders, het licht was feller, kouder. Het huwelijksgeluk was daar
al lang vervlogen. Een lang gesprek, tussen twee ex-geliefden, vervreemd van elkaar maar met
genoeg kennis om te kunnen schoppen waar het pijn doet. Met vermoedens en verwijten, wensen
en dromen. “Heb jij er ooit aan gedacht om alles achter je te laten?” Ze praatten en praatten,
naast elkaar, tegen elkaar. Soms was het erg grappig maar dat wil je waarschijnlijk liever niet
horen.
De muziek die men speelde, was, al vond ik het niet altijd even mooi, erg passend. De juiste
snaar was geraakt. Het hielp je ook de juiste woorden te vinden, is het niet? Je hebt het soms
moeilijk met jezelf, dat zag ik. Je schreeuwde het uit, je worstelde met je evenbeeld. Wie zou je
helpen met al je vragen? Ik weet niet of ik het kan maar ik hoop dat de gedachten van anderen
wegwijzers kunnen zijn. Wegwijzers naar het geluk, of wacht, zo werkt het niet zeker? Nog
eentje om het af te leren, Buddha zei: “er is geen weg naar geluk, geluk is de weg.”
9
Veel liefs,
Karolien
Review
Review Rail gouRMet
Dinsdag 31 augustus.