Elektrische velden, magnetische velden, en ... - Elia

De
hoogspanningslijnen
De dynamo
Een transformator bestaat uit een magnetische kern
en een primaire en secondaire wikkeling, elk met
een verschillend aantal windingen.
Het industrieel gebruik van elektriciteit kwam op gang in de 19de eeuw, na de uitvinding van de
dynamo door Zénobe Gramme in 1869. In die tijd ging het enkel om gelijkstroom.
Door de toename van de vraag en de behoefte om steeds grotere elektrische vermogens te
transporteren, werd de gelijkstroom geleidelijk verdrongen door wisselstroom.
Na de uitvinding van de transformator in 1881 kon men de spanning van de verbindingen verhogen
en ook het verlies beperken bij het transport van elektriciteit over grote afstanden. Dit verlies
daalde nog verder met het overschakelen op driefasige wisselstroom, zoals die vandaag nog in
bijna alle toepassingen van elektriciteit wordt gebruikt. Enkele specifieke gevallen vormen hierop
een uitzondering: transportmiddelen (tram en klassieke trein), apparaten op batterijen of accu,
energietransport over zeer lange afstanden en sommige onderzeese hoogspanningskabels.
Om aan de stijgende vraag te kunnen voldoen, werden steeds krachtiger productie-eenheden gebouwd.
Hierdoor konden de kosten worden beperkt, evenals de totale pollutie voor eenzelfde hoeveelheid
geproduceerde energie. Om de toename van het aantal productiesites te beperken en om deze buiten
de stedelijke zones te houden, kwamen terzelfder tijd ook “vermaasde” netwerken tot stand die de
productiecentrales verbonden met de verbruikscentra. De structuur van zo’n netwerk lijkt op een
spinnenweb, zodat een gegeven punt in het net vanuit meerdere wegen gevoed kan worden.
Die vermaasde netwerken verbeteren in hoge mate de continuïteit en de leveringszekerheid van de
elektriciteit. Wanneer een centrale uitvalt of een verbinding niet werkt door een defect, wordt de
stroom onmiddellijk omgeleid zonder onderbreking.
11