meinummer - Remonstrantse Broederschap

miniatuur
geluk!
NoG EVEN GENIEtEN VAN DE VRIJHEID DIE wIJ HIER HEBBEN,
tE MoGEN ZIJN wIE JE BENt EN BINNEN REDELIJKE GRENZEN
tE MoGEN DoEN wAt JE wILt.
Op het perron naast me staat een meisje, net als ik te
genieten van de zonnestralen waar we al zo verschrikkelijk
lang naar snakken. Hopelijk zijn die uitbundiger
en warmer tegen de tijd dat u dit leest, dan dat ze de afgelopen
maanden waren. We genieten zo erg dat we bijna
de trein missen die van het spoor aan de overzijde blijkt
te vertrekken. Het is bijzonder hoe die paar zonnestralen,
op een perron, je zo intens gelukkig kunnen maken.
Geluk… wat is dat eigenlijk? En hoe kan het dat het in
zulke kleine dingen kan zitten, terwijl wat tot ongeluk
leidt vaak veelomvattender is. Zo had ik me door mijn
dagblad laten verleiden om naar de Trouw-publieksdag
(een buitensporig deel van de lezers is nageslacht van
dominees) van het Movies that Matter-festival in Den
Haag te gaan. Drie door Trouw uitgekozen films op één
dag. In een zaal vol met geëngageerde Trouw- lezers. Ik
laat even in het midden of je van een volle zaal Trouwlezers
zo gelukkig moet worden, van de films van die
dag werd je dat zeker niet. Wat mensen elkaar willens en
wetens allemaal aandoen, overal op de wereld en op alle
niveaus van de maatschappij, is ronduit verschrikkelijk.
En dat festival gaat een week door, met tientallen films:
een litanie van menselijke ellende. En toch… die Noord
Koreaanse vluchteling uit een werkkamp: hij lacht om
kleine dingen, en ook hij laaft zich in een trein aan de
zon. En toch… die Congolese straatkinderen maken met
elkaar muziek, daartoe uitgedaagd door een gesjeesde,
ongetwijfeld zichzelf suf blowende, straatartiest. Kortom:
ondanks de duisternis om hen heen, en vaak ook in hun
hart, leven deze jonge mensen hun leven. Met kleine,
maar misschien daardoor ook juist veelbetekenende
geluksmomenten.
Ik ga nog even op mijn perron in de zon staan. Nog even
genieten van de vrijheid die wij hier hebben. Om te mogen
zeggen wat je vindt, te mogen zijn wie je bent en binnen
redelijke grenzen te mogen doen wat je wilt. Dat kader in
ons land, moet geluk toch mogelijk maken. Maar benutten
we dat altijd even goed? Ik zit ondertussen in de trein,
met om mij heen mopperende mensen: het is zo koud,
de winter duurt zo lang. Terwijl ik net nog zo lekker in de
zon stond, samen met die jongedame. De rest van de medereizigers
stond aan de schaduwzijde van het perron en
daar was het inderdaad bitter koud. Met andere woorden:
de klagers hadden ook in de zon kunnen gaan staan, in
plaats van in de schaduw aan de andere zijde van het perron.
Geluk is misschien niet altijd een keuze, maar soms
is ze dat dus wel! •
Jan Berkvens
Lid van de gemeente oude wetering
jaargang 24 nr. 5 mei 2013 11
foto: Sabine Joosten / HH