digitaal - Antares

Wonen onder een goed gesternte
Blik op Blerick in 1939 met
op de achtergrond de Sint
Lambertuskerk.
Eerst de mannen van het spoor, dan de rest
Dat is nodig omdat de corporatie in de
verdrukking dreigt te komen na een
fusie tussen de concurrerende woningverenigingen
Venlo-Blerick en Onze
Woning. Blariacum doet aan die fusie
niet mee. De vereniging hecht veel
waarde aan de eigen identiteit en blijft
liever zelfstandig.
Professionaliseren
De werkzaamheden nemen ondertussen
dusdanig toe dat men de uitvoerende
taken verder moet professionaliseren.
Daartoe stelt het bestuur in 1990
een directeur aan, die de dagelijkse
leiding op zich neemt. Als in 1995 de
afhankelijkheid van de Rijksoverheid is
weggevallen, maakt ook Blariacum de
ommezwaai naar een zelfstandige
onderneming. Daarvoor is de vereniging
in 1994 omgezet in een stichting en zijn
de statuten ingrijpend gewijzigd.
Autonoom
Blariacum is erg gesteld op de eigen
identiteit. Die identiteit komt niet snel
in gevaar omdat Blariacum een financieel
gezonde vereniging is, die zijn eigen
22
boontjes kan doppen. Desondanks
spreekt het bestuur in het najaar van
1973 over samenwerking met andere
corporaties. Aanleiding is de enigszins
zorgelijke situatie waarin de Gemeentelijke
Woningstichting verkeert. Collega
Venlo-Blerick wil een totale integratie
van alle corporaties die in Venlo actief
zijn. Blariacum en Onze Woning zien
een oplossing in een samenwerking.
Beide zoeken toenadering tot elkaar,
maar dat levert geen resultaat op.
In januari 1984 blaast burgemeester
Frans Fey het samenwerkingsproces
nieuw leven in. Hij wil op termijn nog
maar twee corporaties in Venlo, elk met
een zodanig breed draagvlak om ook op
langere termijn de volkshuisvestingsbelangen
op deskundige en slagvaardige
wijze te kunnen behartigen. Blariacum
is terughoudend. Het bestuur geeft
opnieuw te kennen wel te willen
samenwerken, maar ziet een fusie niet
zitten.
Voorzichtig
De problemen bij de Gemeentelijke
Woningstichting worden uiteindelijk
Eerst de mannen van het spoor, dan de rest
Wonen onder een goed gesternte
De onderhoudsploeg Ze zitten gezellig bijeen in het kantoortje van Molenbossen-huismeester
Jan Jacobs: Richard Rikken, Berto Smits, Frans van de Laar, Heinz Schroers
en Gijsbert Hendrix, medewerkers en oud-medewerkers onderhoud van woningstichting Blariacum.
Al snel komen de verhalen los, fraaie verhalen en minder fraaie. Jaren geleden vormden ze
met een man of acht het onderhoudsteam. Samen met de huismeester waren ze het gezicht van
de woningstichting, tenminste als er iets niet in orde was of als er moest worden gerenoveerd.
Het team deed in feite bijna alles, alleen ingewikkeld loodgieterwerk en een deel van de elektriciteit
werd uitbesteed.
Frans van de Laar steekt van wal en roept de tijd van de vleugelflat in herinnering toen er wagonladingen
met tegeltjes tegen de wanden van toiletten, douches en keukens werden gezet. “Ja, De
Knoepert, daar was altijd wel iets te doen”, vullen de anderen aan. Deuren en sloten vervangen,
omgetrapte muurtjes opmetselen en ga zo maar door. ‘s Morgens een deur afhangen, even een
boterham eten en dan met lede ogen constateren dat er weer een gat in zat.
“En weet je nog toen het hele zaakje er was bevroren?” roept Richard Rikken. “Het was rond de
Kerst toen de blokverwarming werd vervangen door individuele verwarming. Omdat er niet
overal werd gestookt, bevroren de leidingen in de kelder. Een week lang zijn we in de weer geweest
om dat te herstellen. Bewoners hadden het koud, maar ze konden gelukkig wel begrip opbrengen
voor de situatie.” “Het was in het begin allemaal kleinschaliger en gezelliger”, vult Gijsbert Hendrix
aan. “De mensen kenden ons. We dronken samen koffie en als het werk erop zat, kwam in sommige
buurten ook wel eens de fles Jonge Klare op tafel. We losten materiële problemen op, maar waren
ook sociale werkers. Ik heb ooit een mevrouw in de Jan Vermeerstraat in Venlo de steunkousen
aangetrokken. Mensen vertelden ons heel hun lief en leed.” “Dat is nog steeds zo”, vult Jan Jacobs
aan. “Er wonen hier in
de Molenbossen zo’n
twaalfhonderd mensen.
Die voelen zich er thuis
en daaraan dragen wij
met een open oor ons
steentje bij. Wat bijzonder
leuk is, is dat hier
steeds meer ex-bewoners
terugkeren. Het zijn
de starters van vroeger,
die de kinderen groot
hebben en hun eengezinswoning
inruilen
voor hun oude stekkie
aan de Maas.” Over de
oplevering van lege
woningen zijn de heren
best tevreden. Er wordt
wel eens wat gewijzigd,
maar er is tegenwoordig
- in overleg - veel mogelijk. Zo breken huurders regelmatig een muurtje uit, om van twee kleine
kamers één grote te maken. In de Molenbossen maken mensen ook wel eens een kleine verhoging in
de woonkamer, om nog meer te kunnen genieten van het fraaie uitzicht. De koffie en de vlaai zijn
op en ‘de heren van Blariacum’ nemen afscheid: Het was een mooie tijd.
23