Babel - Universiteit Utrecht

In GESPrEK MEt Judith Sargentini
‘Rutte is een dief van zijn eigen
portemonnee’
Sargentini is van jongs af aan al politiek actief
geweest. Op haar vijftiende sloot ze zich aan
bij de voorganger van DWARS, de jongerenorganisatie
van GroenLinks die niet bang is om
de stoute schoenen aan te trekken. Zo sierden de
DWARS-posters ‘Voortaan voor iedereen die liefde
verdient: liefde’ Amsterdam als reactie op de VVDversie
‘Voortaan voor iedereen die straf verdient:
straf’. Hoe ervoer Judith het linkse nest? ‘Het was
een gezelligheidsvereniging, een plek waar je
veel mensen met dezelfde ideeën leerde kennen.
We voerden wel ingewikkelde politieke debatten,
hielden demonstraties en gingen weekendjes weg,
maar het was ook iets voor gelijkgezinden.’ Ze
heeft in die tijd vrienden voor het leven gemaakt.
Judith Sargentini studeerde Geschiedenis aan de
FGw en deed er, met een gap year incluis, zeven jaar
over. Binnen haar opleiding koos ze voor de specialisatie
‘Moderne Geschiedenis’, de tijd waarin de
Europese Unie werd geboren. De studiekeuze was
makkelijk: ‘Ik vond Geschiedenis gewoon het allerleukste
vak op de middelbare school.’ Daar kwam
bij dat ze geen wiskunde had gevolgd, waardoor
alle Sociale Wetenschappen afvielen. Ook de keuze
voor de UvA was snel gemaakt. Ik ben in Buitenveldert
geboren en opgegroeid, dus over mijn lijk
dat ik naar de VU ging. Bovendien ben ik met openbaar
onderwijs opgegroeid en dus was het logisch
dat ik naar de UvA ging.’
Actievriendjes
Judith kon binnen de UvA bijvakken in Politicologie
en Sociologie volgen. ‘Toen dacht ik: hier zijn al
mijn actievriendjes! Ik had me al afgevraagd waar
ze nou waren. Ik vond ze niet bij Geschiedenis.’
Want actie werd er hartstochtelijk gevoerd. In de
jaren negentig waren er namelijk een aantal stevige
studentendemonstraties omtrent de invoering
van de tempobeurs, die in 1994 sneuvelde.
‘Er werden studenten in elkaar geslagen op het
Malieveld en er moest politie te paard aan te pas
komen’, herinnert Judith zich. Toen ze in de trein
van Amsterdam naar Den Haag zat, op weg naar
de demonstratie, kwam ze nietsvermoedende
studiegenootjes tegen. ‘Oh, is er een demonstratie
vandaag?’, vroegen ze haar verbaasd. Wat hen er
bij bevestiging overigens niet van weerhield om
14
Europarlementariër Judith Sargentini (De Groenen) heeft aan de UvA
gestudeerd. We ontmoeten haar in haar nieuwe huis in Amsterdam, dat
ondanks alle verhuisdozen al aardig sfeervol is ingericht. Onder het genot van
een kop thee praat Babel met haar over haar studententijd, haar carrière in het
Europarlement en de huidige bezuinigingen.
toch maar bij de familie in Heemstede uit te stappen.
‘Geesteswetenschappers waren toen niet politiek
geëngageerd’, legt Judith uit. ‘Het actiewezen
van de UvA zat echt bij de faculteit Politicologie.’
De UvA beviel haar wel goed. ‘Ik heb het altijd een
leuke plek gevonden, maar in het begin deed ik
andere dingen dan mijn medestudenten. Ik hoefde
niet zoals de mensen van buiten Amsterdam een
nieuw leven op te bouwen.’
‘Toen dacht ik:
hier zijn al mijn
actievriendjes!’
Na haar tussenjaar begon Judith zich socialer op
te stellen aan de faculteit. Ze spendeerde dagen in
de bibliotheek, ging met een vast groepje lunchen,
en zat in een 9 tot 5-studie-werkritme. Bovendien
nam ze geen genoegen meer met zesjes en begon
ze het ook leuker te vinden tussen de wereldvreemde
geesteswetenschappers met hun actuele
wazigheid. ‘Toen merkte ik dat mijn medestudenten
leuke mensen waren die allerlei soorten
hobby’s en activiteiten hadden, maar simpelweg
niet zo geïnteresseerd waren in de politiek. Ik heb
uiteindelijk nog best veel vrienden aan mijn studietijd
overgehouden.’
De eerste jaren was ze niet actief betrokken bij
haar studie, maar dat betekent niet dat ze thuis op
de bank hing. In haar studententijd is ze een jaar
secretaris geweest bij de Landelijke Studentenvakbond
(LSVb). Aldaar leerde ze van het bestaan
van ESIB (European Students Information Board),
dat nu de ESU (European Students Union) heet,
om daar vervolgens een jaar in het bestuur te vertoeven.
Over haar tijd bij de ESIB vertelt ze ons:
‘Internationale activiteiten fascineerden me en
ik dacht ook altijd dat ik na mijn studie iets met
Oost-Europa zou gaan doen. Voor mijn generatie –
ik was vijftien toen – was de val van de Muur een
indrukwekkende en belangrijke politieke gebeurtenis.
Heel Oost-Europa lag open, dat was een
nieuw continent. En het is hartstikke spannend om
actief te zijn met mensen van je eigen leeftijd, die
tekst /// Anne Meijnderts en Julia Keers
in hetzelfde geïnteresseerd zijn, maar andere levensverhalen
hebben. Er kwamen jongens uit
Kroatië die het jaar daarvoor nog in het leger met
een geweer hadden rondgelopen.’ Bij het ESIB
maakte ze ook kennis met studenten uit Bosnië,
Slovenië en Macedonië. ‘Ze bleken allemaal
dezelfde taal te spreken en ook dezelfde kindertelevisie
gezien te hebben in Groot-Joegoslavië
vroeger. Dat was fascinerend!’
het europarlement: gewoon leuk
Vandaag de dag is Sargentini politica in het
Europarlement in Brussel om de Groenen te vertegenwoordigen.
Dit betekent dat ze samen met
de groene partijen uit andere landen samenwerkt.
De verkiezingen voor het Europarlement
hebben altijd een lager opkomstpercentage dan
de verkiezingen voor de Tweede Kamer. Onterecht,
volgens Sargentini: ‘Uiteindelijk vind ik het
Europese Parlement een stuk leuker en ook belangrijker
dan Den Haag. Daar komt voor mij ook
die internationale dimensie bij. Het is gewoon heel
leuk om de hele dag met mensen uit verschillende
culturen om te gaan.’ Mensen kunnen zich niet
altijd een goede voorstelling maken van het politieke
leven in Brussel. ‘Soms begrijpen mensen
niet dat Europa ook verdeeld is in politieke stromingen.
Ik zit niet in een vak met Nederlanders,
ik zit bij de Groenen. Waar ze in de Tweede Kamer
meningsverschillen hebben, hebben wij dat ook.
Er is niet zoiets als “dit vindt Europa”’, aldus Judith.
Ze merkt op dat zelfs politici in de Tweede Kamer
dit niet altijd beseffen, maar ergens begrijpt ze de
nationalistische gevoelens wel. ‘Juist als je in een
internationaal forum werkt, word je nog Nederlandser.
Niet in je doen en laten, want je leert om
te gaan met andere culturen, maar juist in een internationaal
gezelschap moet je vaker praten over
wat het betekent om Nederlands te zijn.’
Hoewel GroenLinks door een stabiele achterban
van hoogopgeleide hotemetoten wordt gesteund,
staan er nog altijd mensen sceptisch tegenover
vernieuwing. Hoe wapent Judith zich tegen de
storm? ‘Als je niet meer geëmotioneerd raakt, dan
moet je wat anders gaan doen. Maar aan de andere
kant ben ik ook professioneel in mijn vak, dus ik
kan mijn emoties niet altijd toelaten. Je kunt niet