Babel - Universiteit Utrecht

6
‘Helden vallen
van hun voetstuk,
dat is volwassen
worden’
Beeld /// thomas Huisman
maar zulke oordelen interesseren hem niet. Dat hij
in de jaren negentig werd weggezet als de ultieme
representant van de zogenoemde ‘Nix-generatie’,
vindt hij voor zichzelf irrelevant, maar hij begrijpt
dergelijke vragen wel: ‘Ik vind het heel goed dat
wetenschap op zo’n manier probeert te duiden
wat er in de literatuur aan de hand is, daar heb ik
met liefde ook aan meegedaan en dat lees ik ook
graag. En zo’n term als Nix… nou ja, whatever. Eigenlijk
een beetje treurig dat jullie daar nog steeds
mee geconfronteerd moeten worden.’ Toen hij
nog Nederlands studeerde, benaderde Giphart de
literatuur anders: ‘Ik heb, samen met Bert Natter
en Jean Marc van Tol (de striptekenaar van Fokke
en Sukke die toen nog schrijver wilde worden -
red) gedweept met literatuur. Bij mij thuis had ik
een grote witte muur – ik hield erg van scheikunde,
ik heb altijd getwijfeld of ik scheikunde zou gaan
studeren – met daarop het periodiek systeem der
elementen. Wij hadden het periodiek systeem der
schrijvers. We hadden ze allemaal in dat systeem
ondergebracht.’
‘Schrijven is de
grootste bevrediging’
Nu, vele romans en een indrukwekkend oeuvre
aan columns, essays en gastronomische verslagen
later, wijdt Giphart zich weer aan de weten-
schap. Vanaf februari 2011 is hij schrijver op
locatie aan de Vrije Universiteit. ‘De wetenschap
bemoeit zich met het échte scheppingsverhaal.’
Giphart voelt zich thuis in de wetenschap: ‘Als
schrijver ben ik ook een schepper.’
Met zo’n honderdvijftig studenten – ‘Ik laat me
inspireren door dit getal uit het boek The Wisdom
of Crowd, waaruit blijkt dat de massa de waarheid
het beste kent’ – wil hij de balans opmaken: hoe
belangrijk zijn literaire grootheden nu echt? ‘Nu de
grote drie – Mulisch, Hermans en Reve – dood zijn,
kunnen we eens goed onderzoeken hoe belangrijk
zij zijn voor de Nederlandse literatuur.’
We eindigen ons gesprek met een dilemma: nooit
meer lekker eten of nooit meer schrijven? Beide
gaan culinair fanaat Giphart aan het hart. Hij
twijfelt dan ook, maar stelt uiteindelijk: ‘Dan toch
maar nooit meer lekker eten. Kijk, als je schrijft
dan kun je tenminste nog verbeelden dat je lekker
eet. Het bevredigen van de zinnen in het schrijven
is groter dan elke andere vorm van bevrediging.
Hoewel, als je me nu vraagt: nooit meer seks of
nooit meer schrijven…’
Babel