Jobat-krant 12 november 2011

BEROEPSGEHEIM
‘Na 25 jaar koppig te hebben
volgehouden, zonder
compromissen, krijg ik
loon naar werken’
Guido Belcanto,
zanger
‘Alleen zijn, is mijn favoriete manier van in het leven
staan. Een eigen stijl is een voordeel. Ik pas niet in hokjes.
Het heeft lang geduurd voor mensen me konden
plaatsen, maar nu ben ik plots hip. Ik sta op festivals
waar ook dEUS optreedt. Na 25 jaar koppig te hebben
volgehouden, zonder compromissen, krijg ik loon naar
werken.
Misschien overkomt dit me nu omdat ik goed in mijn
vel zit. Het is begonnen met mijn vorige plaat, Ik Zou
Mijn Hart Willen Weggeven. In het verleden klampte ik
me vast aan het levenslied. Omdat ik iets wou doen dat
zijn wortels in de Lage Landen had. Met die vorige cd
heb ik eindelijk ook alle Angelsaksische invloeden, zoals
blues en country, een plaats gegeven.
Saboteren
Vroeger deed ik heel erg mijn best om op te vallen tussen
de rest. Mijn fysieke verschijning moest de belichaming
zijn van mijn muziek. Die drang om me te manifesten,
is weg. Had ik voorheen de neiging om tegen de
stroom in te roeien, vandaag laat ik me meedrijven. Er
zijn genoeg zangers van mijn leeftijd die moeten teren
op hun oude hits. Eindeloos herkauwen, moet verschrikkelijk
zijn.
Mijn bron is lang niet opgedroogd, al schrijf ik minder
songs dan vroeger en het gaat ook wat trager. Dat de
liedjes blijven komen, heb je zelf in de hand. Ik heb er
altijd voor gezorgd dat mijn leven boeiend genoeg is.
Als een relatie op wieltjes liep, ging ik onbewust saboteren.
Uit schrik om in slaap te sukkelen.
Alle ideeën die me te binnen schieten, schrijf ik op. Als
ik op fietsvakantie ga, neem ik al dat kladwerk mee.
Fietsen in de natuur bevrijdt me van de stress. In die
omstandigheden slaag ik er beter in ideeën uit te werken.
Toen ik dertig was, had ik die vlucht nog niet nodig.
Toen kon ik langer mijn concentratie vasthouden.
Schaamteloos
Ik wil de mensen troosten en vermaken. Toeschouwers
die na afloop komen zeggen dat ik hen weer energie
heb gegeven, dat is het schoonste wat er is. Muziek
is de sociale taak waarvoor ik op de wereld ben gezet.
Zingen geeft me het gevoel iets te betekenen voor anderen.
Dat is belangrijker dan veel geld te verdienen.
Toen ik debuteerde, vond ik de Vlaamse zangers veel
te braaf. Ze zeiden nooit eens wat ze écht dachten.
Kwamen nooit voor hun seksuele fantasieën uit. Mijn
teksten waren beïnvloed door de boeken van Charles
Bukowski. Ik was ervan overtuigd dat je die rauwheid
ook in songs kon gieten. Over abortus zong ik in In De
Wachtzaal Van De Dokter. Een schokkend relaas dat ik
zelf had meegemaakt en van me af moest schrijven. Die
bijna schaamteloze openheid schrok het grote publiek
af. Heimelijk kickte ik op dat exhibitionistische, maar
met het ouder worden, is het navelstaren verdwenen.
Ik heb al genoeg bloot gegeven, laat me nu maar proberen
om mooie dingen te creëren. De inspiratie blijf ik
dicht bij mezelf zoeken, maar choqueren hoeft niet
meer.’ (pvd)