Jobat-krant 12 november 2011
Jobat-krant 12 november 2011
Jobat-krant 12 november 2011
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
MIJN LOON<br />
1.720<br />
LINDA LAMBETIT (53), HEIST-OP-DEN-BERG<br />
■ Beroep: schoonmaakster ■ Privé: ongehuwd, twee kinderen<br />
■ Brutoloon: 1.720 euro ■ Nettoloon: 1.400 euro ■ Extra’s: geen<br />
Wat vind je van je job?<br />
Ik doe dit werk al jaren. Ik poets kamers in een ziekenhuis. Dat is wel altijd hetzelfde,<br />
maar op mijn leeftijd ga ik niet meer veranderen. En er zijn ook wel leuke kantjes aan<br />
mijn job. Vooral het contact met de mensen vind ik prettig. Elke week leer ik nieuwe<br />
mensen kennen, en met wie er langer ligt, heb ik meer contact. Soms komen patiënten<br />
na enkele jaren terug en kennen ze me nog.<br />
Wat vind je van je inkomen?<br />
Het mag altijd iets meer zijn natuurlijk. Misschien wordt het binnenkort wel aangepast.<br />
We zijn onlangs met een ander ziekenhuis samengevoegd en de medewerkers<br />
van dat andere ziekenhuis blijken iets meer te verdienen dan wij. Misschien wordt<br />
dat rechtgezet tegen de tijd dat we echt één ziekenhuis vormen.<br />
Spaar je?<br />
Ik doe aan pensioensparen, zo’n 70 euro per maand. Mijn dochter van 19 zit op kot,<br />
en haar school is mijn grootste kost. Ze studeert voor leerkracht in het secundair<br />
onderwijs en wil les geven in handel en godsdienst. Mijn zoon van 24 werkt bij zijn<br />
papa in de bouw.<br />
Waar geef je met plezier geld aan uit?<br />
Aan ontspanning, eens naar de cinema gaan bijvoorbeeld. Verder heb ik eigenlijk<br />
geen echte hobby’s. Nog voor de vakantieperiode ben ik wel al op reis geweest, naar<br />
Lloret de Mar.<br />
Waar kan je geen geld aan geven?<br />
Aan goede doelen in het buitenland. Ik denk altijd dat de mensen zelf er ginder niet<br />
veel van zullen zien. Ik sponsor wel dingen, maar dan liever in eigen land, want hier<br />
zijn er ook sukkelaars genoeg.<br />
Wat zou je doen als je de lotto wint?<br />
Een eigen huisje kopen, want ik huur nu, en iets opzijleggen voor de kinderen.<br />
Heb je een grote droom?<br />
Eigenlijk niet, want ik ben best tevreden. Ik hou de dingen liever eenvoudig. (bvdb)<br />
COLUMN<br />
Professor<br />
08<br />
09<br />
De promotor van mijn thesis was een man naar wie al zijn studenten<br />
opkeken. Een imposante verschijning ook, die grote, struise<br />
vijftiger met zijn motorjas. Zijn lange, grijze haren en zijn baard<br />
deden hem er statig, maar toch zachtaardig uitzien. De vakken die<br />
hij doceerde waren populair, niet alleen om de inhoud, maar zeker<br />
ook om de manier waarop hij ze gaf. De professor kon urenlang<br />
met autoriteit en passie praten over film, of bij uitbreiding<br />
over om het even welk onderwerp: het timbre van zijn stem verplichtte<br />
je om naar hem te blijven luisteren.<br />
Telkens wanneer hij een deadline had opgelegd, stond de gang<br />
voor zijn bureau wekenlang vol met half idolate studenten, zenuwachtig<br />
wachtend op zijn feedback die altijd streng was, maar<br />
nooit te hard. De kritiek die hij gaf klonk als een aanmoediging, of<br />
misschien was dat alweer dat timbre. Zijn opmerkingen zette hij<br />
kracht bij met rustige, gecontroleerde handgebaren. Na afloop<br />
van zo’n bespreking kwam je zijn bureau steevast buiten met een<br />
lijst van films die je nog moest zien of een stapel boeken die je kon<br />
lenen. Of met goede raad: toen ik ooit een paper schreef over een<br />
film over de Amerikaanse tabaksindustrie vroeg hij mij of ik zelf<br />
rookte. Ik gaf toe van wel. Hij knikte begrijpend, maar drukte mij<br />
op het hart dat ik daar beter mee kon stoppen vóór mijn vijfentwintigste<br />
- wat ik uiteindelijk ook heb gedaan.<br />
Toen ik mijn thesis af had en de universiteit verliet, nam ik ook<br />
schijnbaar voorgoed afscheid van mijn promotor. Tot ik afgelopen<br />
jaar van werk veranderde.<br />
Nog helemaal bleu en on-<br />
voorbereid werd ik naar<br />
de andere kant van Brussel<br />
gestuurd voor een vergadering,<br />
waar een bekende<br />
stem mij bij het binnenkomen<br />
begroette met een<br />
onverwacht: ‘Maar, wij<br />
kennen elkaar!’<br />
Sindsdien zien de profes-<br />
JOBAT.BE/COLUMN<br />
Streven naar<br />
gelijkheid betekent<br />
toch vooral dat je<br />
de ander een paar<br />
treden naar beneden<br />
moet halen<br />
sor en ik elkaar opnieuw elke maand op dezelfde plaats, drinken<br />
wij rond dezelfde tafel dezelfde koffie en af en toe een glas wijn bij<br />
de lunch. Tijdens de pauze vraagt hij mij dan hoe het schrijven<br />
gaat en lach ik hem uit omdat zijn nieuwe iPad het internet nooit<br />
kan vinden. Ik blijf hem professor noemen, maar zelfs mijn vousvoyeren<br />
houdt niet tegen dat er bij iedere ontmoeting iets minder<br />
overblijft van de mythische figuur die ik vroeger in hem zag.<br />
Het doet mij denken aan die geniale eerste reeks van Mad Men,<br />
waarin een jong, naïef meisje als secretaresse terechtkomt in een<br />
gerenommeerd reclamebureau. Ze raakt er geïntrigeerd door de<br />
creatieve, succesvolle macho’s in het team van copywriters en<br />
doet er alles aan om zich op te werken tot een van hen. Zodra ze<br />
haar vroegere baas met zijn voornaam mag aanspreken, ontdekt<br />
ze echter dat ook hij maar een mens is van vlees en bloed, met<br />
evenveel en zelfs nog meer gebreken dan zijzelf. Streven naar gelijkheid<br />
betekent toch vooral dat je de ander een paar treden naar<br />
beneden moet halen.<br />
Ik denk dat ik er vanaf nu maar een erezaak van maak om de mensen<br />
naar wie ik opkijk nooit in het echt te ontmoeten. Niemand<br />
verdient het zijn helden te moeten verliezen aan menselijkheid.<br />
San F. Yezerskiy combineert een voltijdse job in de Vlaamse film<br />
met een prille carrière als zelfstandig schrijver. Om de beurt<br />
schrijven hij en Ruth Lasters de werkweek van zich af.
Change language