2315_volledige_tekst - WODC

53. De in art. 103 e.v. InsO neergelegde regels zijn van dwingend recht. De toepasselijkheid ervan
kan niet contractueel worden uitgesloten of beperkt. 55 Hoe ver dit verbod precies gaat is echter
niet geheel duidelijk. In ieder geval worden hierdoor contractuele bepalingen getroffen die
rechtstreeks ingrijpen in de keuzebevoegdheid van de bewindvoerder, zoals bepalingen die
voorschrijven dat de bewindvoerder eerst moet onderhandelen met de wederpartij. Algemeen
wordt aangenomen dat wettelijke en contractueel overeengekomen mogelijkheden om
overeenkomsten te beëindigen die niet zijn gebaseerd op de insolventie van de schuldenaar
(maar bijvoorbeeld op tekortkoming of ‘change in control’) ook tijdens de insolventieprocedure
kunnen worden ingeroepen. Hierbij moet worden opgemerkt dat de beëindiging van
een overeenkomst op de enkele grond dat de vorderingen die zijn ontstaan vóór opening van
de insolventieprocedure onbetaald zijn gelaten, niet is toegestaan. 56 Over de vraag of een
beroep kan worden gedaan op contractuele bepalingen die de wederpartij de mogelijkheid
geven de overeenkomst te beëindigen dan wel deze van rechtswege laten eindigen op gronden
die rechtstreeks verband houden met de insolventie van de schuldenaar (bijvoorbeeld het
bestaan van een situatie van betalingsonmacht, de indiening van een verzoek tot opening van
een insolventieprocedure, e.d.) verschillen de meningen in de Duitse literatuur. De heersende
opvatting lijkt te zijn dat dergelijke bedingen geldig en inroepbaar zijn. In dat verband wordt
een beroep gedaan op de parlementaire geschiedenis, waaruit blijkt dat een specifieke
andersluidende bepaling uit de Insolvenzordnung is geschrapt tijdens het wetgevingsproces.
55 Art. 119 InsO.
56 LG Rostock, ZIP 2007, p. 2379.
13