2315_volledige_tekst - WODC

was. De rechtbank moet de voorliggende regeling vergelijken met de situatie dat er geen
regeling zou zijn.
72. Naar aanleiding van een suggestie van de Insolvency Service in 2000 is er debat geweest over
de vraag of nieuwe investeringen in een bedrijf dat in moeilijkheden verkeert, bijvoorbeeld
binnen een CVA, een bijzondere hoge rang in een mogelijk daaropvolgende vereffening
zouden moeten krijgen. De regering besloot uiteindelijk echter om dit niet in te voeren, onder
meer met als reden dat de markt de condities van financiering dient te bepalen, ook wanneer
het slecht gaat met een onderneming. 70
73. Een verschil met de scheme of arrangement is dat bij een CVA de bezwaar makende partij
moet aantonen dat de CVA unfair is, terwijl bij de scheme de rechter zelfstandig toetst. Verder
kan een scheme wel zekerheidsgerechtigden binden en een CVA niet. Een scheme is echter
beduidend complexer en uitgebreider dan een CVA. Dat houdt er onder meer verband mee dat
de stemming bij een scheme in classes plaatsvindt.
4.2 Akkoord in insolventie
74. Van de verschillende Engelse insolventieprocedures is administration de belangrijkste
procedure die is gericht op het voortbestaan van de onderneming. Andere reorganisatieprocedures,
zoals administrative receivership worden nauwelijks nog en ook steeds minder
toegepast. 71
75. Administration is een insolventieprocedure die kan worden geopend door de rechtbank op
verzoek van de vennootschap zelf, de bestuurders, één of meer schuldeisers, bepaalde
magistraten, en de supervisor van een eventuele CVA van de vennootschap. De administration
is geregeld in schedule B1 bij de Insolvency Act 1986. Onder omstandigheden kan de
administration ook zonder tussenkomst van de rechter worden geopend door de houder van
een floating charge, of door de vennootschap zelf.
76. De rechtbank wijst het verzoek om opening van de administration toe als het bedrijf zijn
schulden niet kan voldoen, of daar waarschijnlijk niet toe in staat zal zijn, en het
waarschijnlijk is dat de administration zijn doel bereikt. Dit doel kan zijn het redden van het
bedrijf als lopende onderneming of het bereiken van een beter resultaat voor de schuldeisers
dan wanneer er direct tot liquidatie zou worden overgegaan. Wanneer deze doelen niet bereikt
kunnen worden kan de administrator ook zijn taken uitoefenen met het doel een uitkering te
doen aan de zekerheidsgerechtigde of preferente schuldeisers, mits daarmee niet onnodig de
belangen van de gezamenlijke schuldeisers worden benadeeld.
70
A. McKnight, ‘The Reform of Corporate Insolvency Law in Great Britain – the Enterprise Bill 2002’ (2002)
17 JIBL 324.
71
Zie R. Parry, Corporate Rescue, London: Sweet & Maxwell 2008, p. 227.
17