Epiduroscopie - Ziekenhuis Oost-Limburg

Buitenuit >
tief leven. De meesten moeten het met
veel minder stellen.
Tijdens hun verblijf bezochten Hilde, Lieve
en Guy de centres de santé in het gebied.
Eénderde van de regio bestaat uit moerasgebied.
Hier woont het watervolk op
eilandjes die door hun voorouders eigenhandig
werden aangelegd. Het enige vervoermiddel
is er de prauw.
De ZOL-zendelingen werkten in Bokonzi -
bij wijze van kennismaking - op zowat alle
ziekenhuisdiensten mee. Zo assisteerde
Lieve er o.a. bij operaties en bevallingen
en gaf Hilde prenatale kiné.
Beiden waren erg onder de indruk van de
professionaliteit van de ziekenhuiswerkers.
Verpleegkundigen houden er consultaties,
stellen diagnoses en opereren er zelfs zonder
supervisie van de arts. De omstandigheden
zijn primitief maar ondanks het
schaarse materiaal wordt er zeer verantwoord
gewerkt. De oude bedden en brancards
van het ZOL doen er goed dienst.
Sinds de autoclaaf ontplofte, wordt er
gesteriliseerd in een oude hogedrukketel
op een houtvuurtje. De operatiehandschoenen
en compressen zijn er schaars
en worden na ieder gebruik gewassen.
Alle gezondheidswerkers - zelfs in de
gezondheidscentra diep in de jungle -
34 Ziekenhuis Oost-Limburg I ZOLarium
Dr. Guy Coppens, Lieve en Hilde in gesprek met een
‘matrone’ zoals de vroedvrouwen er genoemd worden.
lopen er in ZOL-uniformen.
Er werd meestal gewerkt tot 15 uur. Om
18 uur wordt het immers snel donker.
Elektrisch licht en stroom waren slechts
beperkt beschikbaar tot 21 uur.
’s Avonds verbleef de delegatie in het
klooster bij de Congolese zusters. Ze
deden er zelf hun was. Koken gebeurde
op een houtskoolvuurtje. Douches waren
niet beschikbaar. Het water schepten ze
met emmertjes uit een ton. Het dagelijkse
leven was dus primitief maar ze hadden er
niets te kort en niemand werd ziek.
Ten opzichte van de andere Memisazendelingen
hadden Hilde en Lieve het
enorme voordeel dat ze in gezelschap
waren van dr. Guy Coppens die geheel
vertrouwd is met de streek en de mensen,
de plaatselijke taal en cultuur kent. Dat
maakte de integratie een stuk gemakkelijker.
Naarmate ze integreerden werden de
werkdagen langer. De laatste 2 dagen
vóór hun terugreis naar Kinshasa hadden
ze werkdagen van 12 uur waarbij ze ’s
nachts nog opgeroepen werden voor een
bevalling.
Alhoewel midden in de brousse zagen ze
nauwelijks wilde dieren, tenzij op hun
bord. Op het menu kwam regelmatig krokodil,
slang, aap of rietrat, ‘Simbiliki’
genoemd, een plaatselijke lekkernij.
Luipaarden, olifanten en apen behoren
ook tot de plaatselijke fauna maar tijdens
hun verblijf kwamen ze niet in de buurt.
Insecten wel, vooral kakkerlakken. In het
begin werden deze nog opgemerkt maar
al snel waren het vertrouwde huisgenoten.
Veilig bevallen
In Congo overlijdt 1 op 13 vrouwen aan
de gevolgen van één van haar zwangerschappen
(In België is dat 1 op 5600). De
moedersterfte in Congo moet dus dringend
omlaag. Daarom koos Memisa dit
jaar in het kader van de Ziekenhuis-voor-
Ziekenhuis-projecten voor het thema
‘Veilig bevallen’.
Naast de verschillen tussen de werelddelen
en landen, zijn er ook binnen het land
zelf opmerkelijke variaties tussen de welgesteldere
families en de armere gezinnen
en tussen de mensen die op het platteland
leven en de bevolking in de stad.
Volgens Lieve Pulinx, die tijdens haar verblijf
in Bokonzi meermaals assisteerde aan
de bevallingstafel, noteert men in het
Bokonzi-ziekenhuis nagenoeg geen moedersterfte
en in de gehele zone ‘slechts’ 2
à 3 gevallen per jaar, dit in tegenstelling
tot de andere zones waarover schrijnende
verhalen de ronde doen. Ze schrijft de uit-