B-magazine februari-maart 2013 - Babylon

Babylon Beschrijft
Lang kortverhaal
Babylon schrijft. Vaak. Veel. Graag. Onze Man in het veld nam het plan op om op een epische literaire queeste te
vertrekken. Elke editie presenteert hij jullie de volgende stap, het volgende hoofdstuk in zijn Verhaal. Deze maand:
deel drie.
Speer schudden rond het consumerend vuur
Ik zie het zo voor mij: de Betreurde die gewonden in
witte vodden een reeks Bacchiaanse dansen leidt terwijl
hij met een gebroken wandelstok het orkest van
kakofonisch drummende samenzweerders aanvoert. De
goudbruine scepter klieft onstuimig door de lucht en boort
zich in een kunstwand. Met twee handen rond de stok en
een maat vierenveertig tegen de wand trekt hij zo hard dat
hij zichzelf stomdronken achteruit katapulteert en door een
strategisch niet goed geplaatste glazen deur valt. Laconiek
veert hij weer recht en constateert hij dat niemand gewond
is, waarop hij een toost uitbrengt.
Fragmentarisch als is onze vertelling over deze hoogst
intelligente dorpsgek – und die Welt ist sein Dorf – zo
ook is zijn bestaan. Hij leeft maar op in de mate dat hij
gedenkwaardige graven plundert of meerijdt op een wilde
nachttrein naar de extremen van sociaal aanvaardbaar
gedrag. Kwantiteit regeert over kwaliteit als wij een
veredelde rockster volgen die de vaardigheid ontbeert om
een gitaar te stemmen, maar rolt in zelfverachting en restjes
sushi op beschimmelde matrassen. En het feest stopt niet
met het opkomen van de zon. Hij gaat door, door, door, op
het ritme van een bebop-melodie die knalt uit de aftandse
speakers van een jukebox in een bruin en rokerig wegcafé.
Onvermijdelijk de dalende roltrap
op klauteren zodat dit moment nooit
over zou gaan
Zijn alles-consumerende passie brandt niet zomaar uit
maar sublimeert nu en dan in pogingen tot artistieke
uitspattingen, zoals het schrijven van epigrammen op
geteisterde toiletdeuren. Of zoals onlangs vermeld, in de
vorm van briefjes aan zijn musen door wie hij zich tierig liet
verwennen. Lange afscheidsbrieven, bedankbrieven of ganse
elegieën over het hoe en waarom van zijn gedragingen.
Gemeenschappelijk hebben zijn schrijfsels echter dat er
geen hoe en waarom uitlegbaar is en zijn odyssee wordt
zo gereduceerd tot de futiele afwezigheid van enig proces
van leerzame ontwikkeling. Zijn hipster anti-establishmentattitude
was niet meer dan een pose, een flauw afkooksel
van een betekenisvol bestaan. Zoeken wij de moraal in zijn
amoraliteit, dan lopen we steevast een doodlopende steeg
in vol kapot glas en plassen urine zo diep dat de doorsnee
schoen er vol van loopt. Zoals beloofd hier een melig-
melancholisch fragmentje waar zijn Lolita’s voor smolten:
12 B-Magazine 2012-2013 nr:3
Jij, ik en een fles wijn, eentje met een kurk, een echte,
geen synthetisch gedoe. Een fles zo simpel dat het verkleurde
etiket niets onthult, maar dat detail is het laatste
wat ons bezig houdt, want de smaak wordt niet meer verzorgd
door gezegende vruchten als wel door het destillatieproces
doorheen jouw ogen, om als tranen engelenplasjes
achter te laten vooraan op mijn tong. Wees geen klankbord
vanavond, maar laat het ritselen van de lakens een
symfonie zijn die engelen uit de hemel haalt. Geen lied op die
platenspeler dat ik wil horen, geen klank bestaat er die het
moment recht zou aandoen. Laten we niet verroeren, op
wat uiterst voorzichtige en willekeurige strelingen na. Ik geniet
van je gewassen lichaam, ik zie het niet maar voel het
des te meer. Je prikkelt al mijn zintuigen zonder ook maar
te knipperen met die onopgemaakte oogleden waar ik niet
op uitgekeken raak. Je bent een andere van zo dichtbij. Een
andere persoon die als het ware op het punt staat deze
wereld te verlaten door je onaardse aura. Een schim ben
je, die er nog steeds is wanneer ik de ogen sluit. En dat is
alles wat ik doe, dat sublieme beeld vergelijken met wat
ik waarneem. Hoe kan ik weten dat mijn ogen me niet
bedotten? Omdat ik wil dat je zo mooi bent, ben je het
ook. In mijn beeld ben je de mooiste, geen wereldse
gelijkenis bestaat er. Je bent de mooiste zonsondergang, de
kleurrijkste graffiti onder een idyllisch bruggetje, schaduw
werpend over enkele verloren zielen. Daar tegen die ruwe
muur hoor ik thuis, in jouw zachte handen.
Er zijn nu even geen anderen meer. Dus denk niet, redeneer
niet, oordeel niet, verlichting brengt ons enkel dichter bij
het eind. En ik weiger, ontken alles wat redelijk is, want er is
geen einde. Dit moment is pure melancholie waarin ik elke
milliseconde verlang naar het minieme ogenblik ervoor,
opdat, als ik erin zou slagen die onvermijdelijk dalende roltrap
op te klauteren, dit moment nooit over zou gaan, maar
zou blijven draaien en draaien tot oud, grijs en verliefd we
ons samen kunnen laten glijden tot het einde van de rit.
Aan het einde van de snelweg
ligt er een vliegveld ...
En zo zit hij daar dan, op een bankje aan een tankstation,
met een Snickers in de hand. Hij staart naar de eindeloze
stroom van wagens die stoppen, starten, vertragen en optrekken.
En hij wacht. Hij proeft chocolade zonder zijn blik af
te wenden van het gemotoriseerde tuig. Als een eend in een
badkuip zit hij daar, te wachten, niet verveeld, ongeduldig
of opgewonden, neen, maar sereen, apathisch, onverschil-