B-magazine februari-maart 2013 - Babylon

Babylon Bezoekt
Kantoorverhoor (deel 2)
Elke letterenstudent hangt wel eens rond in het Erasmushuis. Om langs te gaan bij de cudi van Babylon, om groepswerk
te maken in de cafetaria, om te studeren in de bib of gewoon om in de paarse zeteltjes te hangen. Je zou dus kunnen
zeggen dat het een soort tweede thuis is voor ons. Maar meer nog dan voor de studenten, is dat zeker waar voor de
monitoren en proffen. Die hebben er namelijk elk hun eigen stekje. Wie weet welke geheimen er allemaal achter de
wanden van het Erasmushuis schuilen! Wel, wij weten het, want we gingen bij de proffen op visite voor een verhoor
over de inrichting van hun kantoor.
Naast onze bezoekjes aan professoren Bru en De Geest en monitor Mon (zie vorige editie), gingen we ook op de thee bij
David Martens, sloegen we een babbeltje met monitoren Katrien en Willem en gingen we zelfs langs bij onze enige echte
decaan, Luk Draye. Hier volgt ons verslag:
8 B-Magazine 2012-2013 nr:3
We begonnen onze tocht door het Erasmushuis bij monitor Katrien, de enige vrouw die we
uiteindelijk zouden ondervragen. En dat ze een echte vrouw is, kan je ook merken aan de inrichting
van haar kantoor. Met postkaartjes op de kasten, posters aan de muur, een grote zelfgetekende
zon op het bord en nog wat andere spulletjes, weet Katrien haar kantoor een persoonlijke
sfeer te geven. Achter haar bureau hangt een poster van Le Chat Noir. Stiekem had
Katrien ons willen vertellen dat ze de poster heeft gekocht in Parijs, een stad die haar hart wist
te veroveren. Enkele jaren geleden is ze daar namelijk met een vriendin naartoe gefietst. Maar
tot haar grote spijt moet Katrien toegeven dat de poster simpelweg uit de Expo komt. Emotionele
waarde nul dus, maar het is het gedacht dat telt, toch?
“Met sommige planten heb je nu eenmaal een betere band
dan met andere”
De postkaartjes en de poster van Sevilla blijken daarentegen wel effectief uit Spanje te komen. Katrien is namelijk ooit
met vier vriendinnen op Erasmus geweest naar dat zuiderse land. Zelf zat ze in Granada, maar aan de Feria de Sevilla, die
elk jaar plaatsvindt, heeft ze nog steeds goede herinneringen. Datzelfde geldt eigenlijk voor haar hele Erasmusperiode,
want ze keert nog steeds om de twee jaar terug naar Granada. Ze raadt dan ook iedereen die de kans krijgt aan om zeker
op uitwisseling te gaan, volgens haar een onvergetelijke ervaring. De postkaartjes zullen voor Katrien altijd vele mooie
momenten met zich meedragen. Daarmee zijn meteen zowel Frans als Spaans vertegenwoordigd op haar kantoor, wat
dan ook haar status van romaniste bevestigt.
Naast de poster van Le Chat Noir hangt een groot bord met daarop enkele geboortekaartjes
van collega’s, haar copycard – iets wat anders nogal snel verloren raakt – en merkwaardig
genoeg een foto van Sherlock Holmes. Niet omdat ze een grote fan is van Doyles geesteskind,
maar omdat ze als ombuds zelf een waardige detective bleek te zijn. Terwijl Katrien ombuds
was, kwamen twee studenten zich namelijk aangeven voor fraude. Dat werd door haar collega’s
beloond met een foto van de legendarische detective.
Naast een plastic bloemetje en twee orchideeën uit de Ikea, staat er ook een grote plant in de
hoek van het kantoor. Deze plant wist Katrien net van de dood te redden, de oorspronkelijke eigenaar
had hem helemaal verwaarloosd. “Met sommige planten heb je nu eenmaal een betere
band dan met andere”, verklaart Katrien. Met deze plant lijkt het dus wel te klikken.
Ten slotte vinden we nog een zwaarmoedige – althans volgens Willem – spreuk op de kast. “Het
heeft geen zin te willen bloeien in de herfst, of te willen overleven in het aanschijn van de dood.
Het niet-aanvaarden zal de loop van de dingen niet veranderen en leidt ook niet tot inzicht in de
werkelijkheid.” Het is een spreuk van Patricia De Martelaere, zo blijkt, een vroegere prof Taalfilosofie.
Deze wijze woorden zouden in de traditie van het taoïsme passen en volgens Katrien
zoveel betekenen als “Laat de dingen op je afkomen, wat komt dat komt.” Ik word er toch ook eerder melancholisch van …
“Het Erasmushuis is een afschuwelijk gebouw”
Bij monitor Willem hangen niet zulke morose spreuken aan de muur. Bij hem staan er daarentegen anatomische voorstellingen
van het spraakorgaan op de kast – ook enigszins luguber, maar ja, Willem is tenslotte een taalkundige. Dat zie
je ook aan de boeken die zijn kantoor herbergt: naast Taal is zeg maar echt mijn ding en Waarom een buitenboordmotor
eenzaam is, staan er ook exemplaren als La sémantique, La linguistique synchronique, Language and Communication en
een hele hoop andere taalkundige shizzle te pronken. Ook de drie delen van de Dikke Van Dale mogen natuurlijk niet ontbreken.
Die staan echter niet tussen de andere boeken in de kast, maar verdienen – vanzelfsprekend – een apart plekje
op Willems bureau. Een miniatuur van een Apollobeeldje staat erbovenop, alsof het de macht van de Van Dale nog eens
extra wil benadrukken. Want elke scrabblefanaat wéét dat dat werk AL-TIJD het laatste woord heeft, geen discussie mogelijk
– al zal professor Van De Mieroop daar anders over denken.