B-magazine februari-maart 2013 - Babylon

B-magazine
februari-maart 2013

B-magazine is een uitgave van
Babylon VZW
Babylon VZW
Blijde Inkomststraat 21
3000 Leuven
http://kringbabylon.be
kringblad@kringbabylon.com
REDACTIE
Morien Raeymakers
Alexander Swerts
Anke Van Roy
WERKTEN MEE
Michael Bauwens
Katrien Berger
Brent Bertels
Sophie Huys
Ans Janssens
Jurgen Lahey
Kathleen Lewyllie
Laura Muylle
Michiel Neskens
Loes Rom
Saar Van Acker
Tine Van Calster
Gijs Van den Broeck
Jasper Vanhaelemeesch
Wout Van Praet
Maarten Vrenken
2 B-Magazine 2012-2013 nr:3
Babylon Bedenkt
Voorwoord
Lieve geletterde lezers,
Het is koud, op het moment van schrijven. De lucht is een gruwelijk
grijzig-grauw, en bij het buitenkomen klapperen tanden
vrolijk mee op de maat van mijn immer gejaagde tred. Doe mij
maar zomer. Gelukkig is er B-magazine om jullie wat op te warmen.
En als je niet zo voor boek- en kringbladverbrandingen
bent, dan zal je zien dat we deze keer ook weer een hele boel
artikels hebben.
Na het praatje van de preses, bieden we jullie een interview met
bekroond auteur Koen Peeters, en een vervolg op de inkijk in
de proffenkantoren (de decortip van het jaar blijkt “boeken” te
zijn). Omdat we daarnaast bij Babylon ook altijd met alles mee
zijn, vinden jullie ook stukken over Harlem Shakes, het al dan
niet gebruiken van de term “allochtoon”, en een kennismaking
met de wondere wereld van slam poetry. We geven het woord
weer aan onze Razende Hollander, linken de Tiny-boekjes aan
promiscuïteit, leren jullie verschillende variaties op het woord
“muilen” (handig om op familie-etentjes mee uit te pakken),
en hebben een overzichtje van het belangrijkste nieuws uit literatuurland.
Omdat we ten slotte allemaal wereldburgers zijn,
kunnen jullie lezen hoe Limburg de provinciezuip won, hoe
Latijn blijkbaar nog relevant is (relevant genoeg, althans, om de
talenzuip te winnen), en steken we de grens over naar Parijs. En
dan zijn er nog de spelletjes. En poëzie, en ons lang kortverhaal.
Zo, daar hebben jullie jullie handen wel even mee vol (en hopelijk
ook warm). Zoals altijd geldt nog steeds het adagium dat
“wie zin heeft om mee te werken aan een editie van B-magazine,
mag altijd een mailtje sturen naar kringblad@kringbabylon.be”.
Zo, zeg dus niet dat je het niet wist! Veel leesplezier,
de B-magaziniers!
Maart
19 Duitse filmavond Keinohrhasen @MSI 01.28
20 Redactievergadering B-magazine 19u @Cafetaria
Letteren
21 Café Français 13u @Babylon Perma
22 Galabal der Letteren 21u @Sportoase
25 Dubbelcantus VTK 20u30 @Waaiberg
26 British Comedy Night 20u30 @MSI 00.28
April
16 Italiaanse cantus 20u30
17 Themafeestje 22u @Praatkamer
18 Café Français 13u @Babylon Perma
Duitse Cantus
22-28 Kiesweek
29-2 Toneelweek 20u @Zwartzusterkapel

Babylon Bedenkt
Presespraat
Liefste linguïsten, letterlingen of lukrake luisteraars,
Er moet soms ook eens over serieuze zaken gepraat worden in deze
“column”. Ik zou het dus deze keer graag hebben over verslavingen.
Voordat jullie denken dat hier een preek volgt over de dodelijke gevolgen
van roken, drugs of de “literatuur” van E.L. James; wees gerust! Ik
heb het over een veel fijnere, en hopelijk ook onschuldige, vorm van
verslaving: guilty pleasures.
De Leuvense student staat erom bekend. We spenderen uren aan een
stuk achter onze pc- of Mac-schermen (en nee, die discussie ga ik nu
niet beginnen). Idealiter werken we dan aan een paper, liefst een van
formaat zoals een scriptie, en in de ogen van menig prof en opzichter
zit de bib dan ook vol ijverige studenten. Niets is minder waar. Constant
worden wij verleid, en we kunnen er echt niets aan doen, door
alle guilty pleasures die een computer met zich meebrengt. De ene
speelt onophoudelijk “Angry Birds” (the Star Wars edition), de andere
checkt om de vijf seconden of die ene love interest al heeft geantwoord
op die link op zijn/haar Facebook wall. Voor mij persoonlijk zijn
er echter twee grote obstakels die ik moet overwinnen telkens als ik
op die mooie aan/uit-knop van mijn laptop duw: Youtube en alle fijne
series die je kan downloaden of live streamen.
Youtube heeft een gegarandeerd entertainment level voor iedereen; van geiten die schreeuwen als mensen en ontelbare
boerenpummels die op ontelbare manieren op hun gezicht gaan tot je favoriete muziek of stand-up comedian.
Of je nu aan het “studeren” bent of je aan het klaarmaken voor het volgende Babylonfeestje; Youtube is the way to
go. Persoonlijke party favoriet: alle “Pop Danthologies”. Persoonlijke taalkundefavoriet: “Oppan Chomsky Style”.
De favoriete guilty pleasures tijdens de blokuren zijn toch wel de series. Of het nu een uurtje ugly crying is met
“Grey’s Anatomy” of de volgende spannende aflevering van “Homeland”, we weten allemaal perfect hoe verslavend
het werkt. De lijst van series die we volgen, is meestal gigantisch en er komen er steeds nieuwe bij. Een mix tussen
vertrouwd en nieuw, grappig en serieus, brainless en intelligent; alles wordt vertegenwoordigd in ons persoonlijk
palmares der TV shows. Lang leve het internet en zijn mogelijkheden, maar een dikke “boe!” naar die gehate downloadlimiet
van Kotnet. Mijn go-to serie in alle omstandigheden: “Friends”. Mijn ultieme guilty pleasure in donkere
tijden: “Geordie Shore”.
Mijn allergrootste guilty pleasure, naast het uitvoerig code switchen in deze tekst, moet echter toch wel de docentenevaluatie
zijn. Om de twee jaar krijgen de studenten weer de kans om hun professoren eens te evalueren en
feedback te geven. Die omkering van de rollen heeft toch een zekere aantrekkingskracht waaraan niemand kan
ontsnappen. Noem het zoals je wil (machtsgeilheid of plain common sense), maar dat gevoel is beter dan welke serie
dan ook. Er is met andere woorden geen enkele reden om niet deel te nemen aan deze evaluatie. Hopelijk zijn jullie
allemaal tot dezelfde conclusie gekomen? Zo niet, kijk dan zeker uit naar de volgende evaluatie!
Ondertussen staat er een aflevering “Geordie Shore” klaar, na een donkere scriptiedag.
Ik zie jullie allemaal op het Galabal der Letteren!
Peace out.
Tine
Index
3 Presespraat
4 Onderwijs
5 - 7 Koen Peeters + literaire feitjes
8 - 9 Kantoorverhoor
10 Slampoetry
11 Buitenland
12 - 13 Lang kortverhaal
14 Poëzie
15 Literatuur en mode +
Babylonische spraakverwarring
16 Harlem Shake
17 Mannen die vrouwenboeken
haten
18 Van spreken naar eufemisme
19 De razende hollander
20 - 21 Provincie- en talenzuip
22 - 23 Gat van de B-reld & de literaire
spelletjes
nr:3 2012-2013 B-Magazine
3

Babylon Bedenkt
Onderwijspraat
Misschien zijn slechts weinigen van jullie zich bewust van het bestaan van onderwijsverantwoordelijken. Wanneer het
woord “onderwijs” valt, is de aandacht doorgaans immers nogal ver te zoeken. Onderwijs, voilà, het hoge woord is
eruit. Dit artikel gaat over onderwijs en wat er in onderwijsland aan de gang is. Probeer de drang om verder te bladeren
toch maar te onderdrukken. Want waar wij ons mee bezighouden kan – echt waar – ook voor jou belangrijk zijn. Deze
keer spraken we met professor Ingelbien, programmadirecteur van de POC Taal- en Letterkunde, over het probleem bij
de masters Taalkunde, Westerse Literatuur en Taal- en Letterkunde.
Wij, als taal- en letterkundigen in opleiding, zweten en zwoegen om uiteindelijk dat masterdiploma in de hand te kunnen
houden. Of dat nu een master Taalkunde is, een master Westerse literatuur of een master Taal- en Letterkunde, na het
ontvangen van dat diploma ligt de wereld aan onze voeten. To infinity and beyond. We worden journalist, werken bij de
bank, schrijven ons beroemd of besluiten te gaan lesgeven. Bij dat laatste knelt echter het schoentje.
4 B-Magazine 2012-2013 nr:3
Afgestudeerden met een van die drie masterdiploma’s en
eveneens een SLO op zak, zijn natuurlijk allemaal even be-
kwaam om les te geven. Nochtans lijkt dat voor de overheid
niet zo te zijn. Door de onderwijshervormingen van 2004
staan de masters Taalkunde en Westerse Literatuur niet op
de lijst met vereiste bekwaamheidsbewijzen. Ze worden wel
als “voldoende geachte” diploma’s beschouwd, en je kan
er dus mee aan de slag in het onderwijs. Maar bij sommige
diensten (vooral bij de VDAB) wordt er in de eerste plaats naar
leerkrachten met “vereiste” diploma’s gezocht. De master
Taal- en Letterkunde is tot nu toe de enige “volwaardige”, exclusieve
opvolger van de vroegere diploma’s Germaanse, Romaanse
et cetera. Onterecht natuurlijk, en jammer dat alumni
met een master Taalkunde of Westerse Literatuur zo verschillende
vacatures kunnen mislopen.
De master Taal- en Letterkunde heeft echter ook zo zijn problemen. Op de eerste pagina van het diploma staat immers
enkel de hoofdtaal – de taal die je in je master als major hebt gekozen – vermeld. De tweede taal of module staat in het
supplement. Als je met zo’n diploma solliciteert via de VDAB, gaat de dienst zoeken naar vacatures waar je “hoofdtaal”
vermeld wordt. Dat kan voor vervelende situaties zorgen. Nieuwe leerkrachten Latijn die geen diploma master Taal- en
Letterkunde met als major Latijn bezitten en in de eerste graad lesgeven, krijgen bijvoorbeeld minder betaald dan zou
moeten.
Professor Ingelbien hoopt dat het probleem door enkele technische aanpassingen opgelost kan worden. In Gent is men
er blijkbaar wel in geslaagd de twee talen op de voorpagina te krijgen. “Indien de Leuvense administratie zoiets niet kan
klaarspelen, zullen we programmawijzigingen moeten invoeren die het probleem oplossen”, zegt Ingelbien. Er zal dan
ook gekeken worden naar wat er retrospectief kan gebeuren, voor bijvoorbeeld afgestudeerden die het zeker nodig hebben.
Over het algemeen benadrukt prof. Ingelbien dat we ons niet meteen zorgen moeten maken. Als je enkel via de VDAB wilt
solliciteren voor het middelbaar onderwijs, kan je volgens hem op veilig spelen door een master Taal- en Letterkunde te
kiezen en er goed op te letten welke major je neemt. Bij spontane sollicitaties blijken de naam van je masterdiploma en je
“hoofdtaal” minder belangrijk – veel directies moeten immers nog aan de nieuwe terminologie wennen. Een “nee ik heb
geen Germaanse gedaan, tegenwoordig kan je alles combineren”-uitleg daarbij kan ook van pas komen.
Dus keep calm en alles komt wel goed.
Op dinsdag 23 april geeft Raphaël Ingelbien hierover extra uitleg op de Masterinformatieavond. Mis ‘em niet!
Loes Rom & Kathleen Lewyllie

Babylon Bevraagt
Auteurs die in de prijzen vallen
“‘s Nachts bedekken we de dingen,
maar ‘s ochtends is alles nat”.
Duizend heuvels, van Vlaams auteur Koen
Peeters, is een caleidoscopische weergave van
het verhaal van Rwanda, het land dat Hutu’s,
Tutsi’s en Twa’s niet altijd vredig delen. In de
vijf hoofdstukken wordt het telkens vanuit een
ander oogpunt verteld. Van jongensdromen,
over een zwarte priester, tot missiepaters op
rust. Verhalen over pingpong met spreekwoorden,
magische trommels en geheimdoe-
nerij maar ook over exploitatie, ontheemdheid
en genocidairen.
We zitten in de keuken, in het gezelschap van
twee katten en mevrouw Koen Peeters die
zichzelf een theetje zet. Ze is van West-Vlaanderen,
dat schept een band. Er liggen schriftjes
op tafel, van hem, en we hebben ook allebei
ons gele exemplaar van Duizend heuvels in de
aanslag. Mevrouw Koen Peeters verhuist naar
de living, waar de hond haar vergezelt.
B-magazine: Vele andere auteurs studeerden Germaanse talen, u ook?
Peeters: «Ik studeerde Pers- en Communicatiewetenschappen en nog een master Antropologie.
Ik kom veel germanisten tegen, maar er zijn nog veel vreemde eenden op
het neerhof van de literatuur.»
B-magazine: Maar de stap om schrijver te worden, wordt toch minder evident.
Peeters: «Begin jaren tachtig hadden we een ironisch clubje opgericht, the Indepen-
dent Research center. We waren een stel jonge gasten - studenten, werklozen, net al
werkenden - en we hadden wilde dromen. Ons plan was om bekend te worden met
ofwel kunstwetenschappen, ofwel administratie. Ik typte teksten op een mechanische
typemachine, fotokopieerde die vervolgens en verkocht die aan mijn vrienden.»
«Zo begon ik te schrijven over mijn eigen interesses. Toen waren dat spa treatments,
het koningshuis, Tervuren, het Atomium en Oostende - waar mijn vrouw van is. Ik zocht
vanalles op, kocht boeken op de rommelmarkt en maakte kleine opstelletjes. Het waren
telkens conversaties met K, die koning Boudewijn was. Toen ik zei dat ik er een boek van
ging maken, zei een vriend van me: ‘Dat lukt je nooit’. Daar was ik natuurlijk op aan het
wachten.» (lacht)
B-magazine: Zijn je boeken als geschreven documentaires?
Peeters: «Het onderwerp zoekt zijn vorm, maar je hebt ook een eigen stijl en verborgen
gebreken. Ik ben drie jaar heel intens met Duizend Heuvels bezig geweest, het was een
verslaving. Alle Belgische antropologen en witte paters die nog bij hun verstand waren,
heb ik opgezocht. Het is een compact wetenschappelijk corpus, aangezien de oude antropologie
van Rwanda enkel in België werd bestudeerd. Zo verzamelde ik heel veel
materiaal, waarin ik dan begon te snoeien en te schikken tot het een compacte vorm
had en alles op z’n plaats viel. Zo werk ik altijd.»
Literaire faits
divers
Op 15 februari zou Willy
Vandersteen honderd
jaar zijn geworden. Als
eerbetoon heeft Standaard
Uitgeverij het goede doel-
label Suske en Wiske helpen
kinderen opgericht. De
eerste actie is op 15 fe-
bruari van start gegaan
en helpt via Facebook kinderen
in ziekenhuizen aan
stripboeken.
Begin februari vond in Antwerpen
een Vandersteenstripveiling
plaats. De
veiling bracht maar liefst
230.400 euro op. Begin
maart heeft een Hergéveiling
bijna 400.000 euro
opgebracht. Voor het meest
gewilde stuk – een schets
uit 1942 van een schaatsende
Kuifje – betaalde een
verzamelaar iets meer dan
85.000 euro. Een deel van
de opbrengst gaat naar een
goed doel.
‘De Kat’ (Le Chat), het
bekende figuurtje van
striptekenaar Philippe Geluck,
verschijnt vanaf 23
maart niet meer in de krant.
Geluck besliste er na exact
dertig jaar een punt achter
te zetten. De Kat verscheen
op 22 maart 1983 voor het
eerst in de Franstalige krant
Le Soir.
Naast veertien Nederlandse
schrijvers zijn ook
vier Belgen geselecteerd
voor de longlist van de
Libris literatuurprijs 2013,
de prijs voor de beste Ne-
derlandstalige roman van
het afgelopen jaar. De Belgen
op de longlist zijn Elvis
Peeters met Dinsdag, Peter
Terrin met Post Mortem,
Joost Vandecasteele met
Massa en Christophe Vekeman
met Een uitzonderlijke
vrouw. Het totale prij-
nr:3 2012-2013 B-Magazine
5

Babylon Bevraagt zengeld bedraagt 65.000
B-magazine: In het boek wordt een spel gespeeld met de waarheid.
Peeters: «Rwandezen zeggen tegen mij: ‘Je moet oppassen met Rwandezen, want die
liegen.’ Die zeggen dat zelf! Dat is een klassiek sofisme, maar dan weet je niet meer wat
je moet denken natuurlijk. Dan zie je alleen maar dat er een spel met de werkelijkheid
en met de waarheid wordt gespeeld, en het gaat ook niet over de waarheid. Het gaat
niet over wat je vertelt, maar over hoe je ‘t vertelt.»
«Er zijn nog groepen Afrikanen die daar zo mee omgaan, met een omweg. Je moet de
molen van het gesprek gaande houden, om zo te weten te komen waar het eigenlijk
over gaat. Soms merkte ik pas bij het opschrijven hoe gruwelijk bepaalde dingen waren
die ze vertelden. Dat heb ik geleerd, in een quote zit altijd iets wat niet gezegd wordt. Je
moet goed luisteren voor je dat ontdekt.»
«Bovendien is er na een conflict zoals de genocide geen waarheid. Iedereen is schuldig.
Je hebt Hutu’s die Tutsi’s vermoord hebben, terwijl ze zelf Hutu’s verborgen hielden in
hun huis.»
“Het Belgisch model is fantastisch omdat
het onmogelijk is”
B-magazine: Het verleden is belangrijk in uw boeken.
Peeters: «Ik ben vooral bezig met hoe de geschiedenis doorwerkt in het dagelijkse
leven, zeker ook met Rwanda, heel de genocide kan je pas snappen wanneer je terug
gaat tot voor 1900. De patronen van het verleden komen gewoon terug vandaag. Wij
zijn heel vaak geneigd om dingen uit causaliteit te verklaren, alles moet een oorzaak
hebben. Je zou net zo goed kunnen zeggen dat alles terugkomt, maar in een andere
vorm.»
«Het is ook geen politiek boek. Het is niet à la Peter Verlinden, die vaak nostalgisch is
naar de goeie oude tijd. Maar natuurlijk gaat het boek onvermijdelijk ook over het koloniale:
Wat hebben we daar gedaan? Hoe hebben we mensen ontworteld? Hoe schuldig
zijn we? Zonder te dramatiseren.»
B-magazine: Maar hoe kunnen wij daar als Belg dan mee omgaan?
Peeters: «We zijn natuurlijk betrokken partij, we hebben een relatie die ons verplicht
om daarmee in contact te treden. Kunnen wij nog samenleven, kunnen wij nog samen
mooie dingen doen?»
«Geld geven uit schuldgevoel, daar ben ik geen voorstander van. Maar dat speelt
natuurlijk mee op de achtergrond.»
6 B-Magazine 2012-2013 nr:3
“Ik ben een echte belgicist, zoals er
meer zouden moeten zijn”
B-magazine: U schrijft over een land waarin de twee bevolkingsgroepen het aan de
stok krijgen met elkaar. Ziet u een parallel met België in zijn huidige situatie, in het
licht van het succes van de N-VA?
Peeters: «Wij wonen hier in Leuven, op tien kilometer van Wallonië. Het is een fantastisch
stuk van ons land, ik ga daar geregeld toerkes fietsen.»
«Het Belgisch model is fantastisch omdat het onmogelijk is. Dingen die niet samenhoren
en toch samengezet worden, die hybriditeit, daar kan ik perfect mee leven. Dus ja, ik
ben een echte belgicist, zoals er meer zouden moeten zijn. Wat mij heel erg stoort in het
discours van de N-VA, dat is het wij-zijverhaal. Het doet mij denken aan de onzekerheid
van een puber die zich afvraagt: ‘Wie ben ik?’ Wanneer je volwassen bent, dan kan je
in contact met anderen treden. Misschien kan ik dat zelfs ruimer formuleren: in contact
treden met de Andere, l’Autre. Van iemand die hetzelfde is als jou, daar kan je eigenlijk
niks van leren.»
«Binnen de antropologie heb je een richting die de etniciteit bestudeert. Er is niks essentialistisch
dat dé Vlaming of dé Waal definieert, maar dat wordt wel graag zo ge-
euro.
De verfilming van de
erotische bestseller 50
shades of grey moet
tegen de zomer van 2014
in de bioscopen draaien.
Universal Pictures kocht
de rechten op de 50
shades-trilogie al in maart
vorig jaar, maar er is nog
steeds geen scenarist
of regisseur aangesteld.
Schrijfster E.L. James
heeft wellicht enkele miljoenen
dollar gekregen.
Het Vlaamse Woord van
het Jaar 2012 is friet-
chinees geworden, een
Chinese of Aziatische
frituurhouder. Yolo,
wrijftelefoon, gagnamstijl,
sjoemelstroom en
foefelakkoord wonnen
in de categorieën jonge-
rentaal, lifestyle, sport/
amusement, economie
en politiek.
De geschiedenisschrijfster
Donna Tartt, die begin
jaren negentig nog
de ‘redder van de Amerikaanse
literatuur’ genoemd
werd, brengt dit
najaar haar derde roman,
The goldfinch, uit.
De Nederlandse satirische
striptekenaar Willem
(71) heeft de Grote
Prijs van de stad Angoulême
gekregen. Willem
tekende strips, illu-
straties, fictie, reportages
en cartoons met thema’s
als politiek, seks, oorlog,
genocide, extremisme en
religie. De Japanner Akira
Toriyama (57), auteur van
het mythische Dragon
Ball, won de Speciale Prijs
voor zijn gehele oeuvre.
Dragon Ball is met 230
miljoen exemplaren de
meest verkochte manga
ter wereld.

Babylon Bevraagt
definieerd. Het is eigenlijk puur perspectivisch, want een groep bestaat nooit op zich.
Die bestaat enkel in contrast met een andere groep die kan zeggen ‘wij zijn niet zoals
zij’. Er zijn partijen in de samenleving gebaat bij zo’n essentialistische blik. De media
spelen daar een rol in, net zoals bepaalde politieke partijen en instituties. Die grijpen
terug naar 1302 en de Eerste Wereldoorlog, en ze kleuren gebeurtenissen bij zoals het
hen uitkomt. Ze instrumentaliseren de geschiedenis vanuit een frustratie die ze vandaag
hebben, vanuit onzekerheid en armoede. En dat allemaal terwijl we rijk zijn. We hebben
het nog nooit zo goed gehad, met onze zonnepanelen.»
B-magazine: Nog een laatste vraag: heb je schrijftips voor aanstormend talent?
Peeters: «Je moet je urgentie ontdekken. Je moet toch wel wat pretentie hebben,
ambitie om de waan van de dag te overschrijden, een licht belachelijk onafhankelijkheidsstreven.
Je moet natuurlijk heel veel lezen en jaloers kijken naar al wat je voorgangers
gedaan hebben.»
«Vroeger zei men dat ik postmodern was, maar ik vind dat ik dat steeds minder ben. Ik
wil een ethische impact hebben, schrijven is niet vrijblijvend. Allez, vrijblijvend schrijven
kan, maar dat is toch niet zoals het moet, denk ik. Zelf schrijf ik dan ook geen huis-, tuin-
en keukenboeken. Daar zijn ze te taai voor.»
«Ik vind dat je een boek moet herinneren zoals je in een huis bent geweest, je moet
weten welke sfeer daar hing. Je weet niet meer waar de trap stond, maar je weet wel
nog hoe het licht binnenviel.»
p 113 De antropologen waren her-
kenbaar aan hun nomadische rugzakken
en jassen met overal zakken en
zakjes. Naarmate het congres vorderde,
stonden overal volle en lege bekers op
de vloer. Water, slappe thee en koffie.
Ik bekeek met hen etnografische films
over Kimbangu, gekke profeten en familieruzies
in Botswana. Zo werkte deze
wetenschap blijkbaar. Ten eerste leken
ze elkaar allemaal persoonlijk te kennen.
Ze citeerden, breiden verder, vitten,
streden, bedachten ieder op hun beurt
nieuwe theorietjes. Deze wetenschap
was een gistingsproces, een voedselketen,
een krabbenmand. Elke theorie was
weer een uitdaging om aan te vechten
of te weerleggen. Villein noemden ze
het werk van een collega ‘elegant maar
onwetenschappelijk’, waarna die een
hartaanval kreeg.
p 142 En ook hun vrouwen waren mooi als de heupwiegende koeien, zag Smith, die
trouwens enkele keren een Tutsi-vrouw huwde. Hun oogopslag was loom als die van het
vee. De vrouwen droegen opschik als de hoornen van de koeien, en wanneer ze dansten
vormden ze met hun armen de vorm van die hoornen. Ook zij toonden het feestelijke
lichaam. Een mooie huid zonder littekens of wonden, glanzend van boter. Rwandezen
hielden blijkbaar niet van zware dingen. Alles moest kunnen worden meegenomen,
zoals gedichten en verhalen, dans, hun eigen lichaam. Misschien was het dit: de werke-
lijkheid volstond zoals ze was. Ze was op haar mooist als ze aangekleed was door de taal.
Daarom hadden Rwandezen geen beeldende kunst nodig, besloot Smith.
De shortlist van de
Gouden Boekenuil, de
belangrijkste literaire
prijs in Vlaanderen, is
bekend. Naast de Ne-
derlanders Oek de Jong,
Arnon Grunberg, Marja
Vuisje en Tommy Wieringa
maakt Peter Terrin
als enige Vlaming ook
kans op de prijs. De winnaar
wordt op 4 mei 2013
bekendgemaakt.
Drie jaar na Sprakeloos
verschijnt in september
een nieuwe roman van
Tom Lanoye, genaamd
Gelukkige slaven.
Janneman Pairon, negen
jaar oud, heeft net zijn
eerste boek uit, toepasselijk
genaamd Mijn
eerste boek. De zoon van
dichter Marc Pairon is
daarmee de jongste gepubliceerde
schrijver van
Vlaanderen. Al op zijn vijfde
wist hij dat hij later
schrijver wou worden,
maar “popster is ook
oké”.
Lexima, een bedrijf dat
ICT-oplossingen voor
lees- en leerproblemen
ontwikkelt, heeft
een speciaal lettertype
ontwikkeld om mensen
met dyslexie met minder
moeite te laten lezen en
schrijven.
Volgens een onlangs uitgevoerd
onderzoek zorgt
het lezen van chicklits
voor een slecht lichaamsbeeld
bij vrouwen.
De Vlaams-Nederlandse
dichteres Annemarie Estor
heeft de Herman de
Melanie Hacke
Coninkprijs gewonnen
voor haar dichtbundel
De oksels van de bok.
Michaël Vandebril ontving
de Debuutprijs voor
Het vertrek van Maeterlinck
en David Troch won
de Publieksprijs voor zijn
gedicht Gezel.
Anke Van Roy
nr:3 2012-2013 B-Magazine
7

Babylon Bezoekt
Kantoorverhoor (deel 2)
Elke letterenstudent hangt wel eens rond in het Erasmushuis. Om langs te gaan bij de cudi van Babylon, om groepswerk
te maken in de cafetaria, om te studeren in de bib of gewoon om in de paarse zeteltjes te hangen. Je zou dus kunnen
zeggen dat het een soort tweede thuis is voor ons. Maar meer nog dan voor de studenten, is dat zeker waar voor de
monitoren en proffen. Die hebben er namelijk elk hun eigen stekje. Wie weet welke geheimen er allemaal achter de
wanden van het Erasmushuis schuilen! Wel, wij weten het, want we gingen bij de proffen op visite voor een verhoor
over de inrichting van hun kantoor.
Naast onze bezoekjes aan professoren Bru en De Geest en monitor Mon (zie vorige editie), gingen we ook op de thee bij
David Martens, sloegen we een babbeltje met monitoren Katrien en Willem en gingen we zelfs langs bij onze enige echte
decaan, Luk Draye. Hier volgt ons verslag:
8 B-Magazine 2012-2013 nr:3
We begonnen onze tocht door het Erasmushuis bij monitor Katrien, de enige vrouw die we
uiteindelijk zouden ondervragen. En dat ze een echte vrouw is, kan je ook merken aan de inrichting
van haar kantoor. Met postkaartjes op de kasten, posters aan de muur, een grote zelfgetekende
zon op het bord en nog wat andere spulletjes, weet Katrien haar kantoor een persoonlijke
sfeer te geven. Achter haar bureau hangt een poster van Le Chat Noir. Stiekem had
Katrien ons willen vertellen dat ze de poster heeft gekocht in Parijs, een stad die haar hart wist
te veroveren. Enkele jaren geleden is ze daar namelijk met een vriendin naartoe gefietst. Maar
tot haar grote spijt moet Katrien toegeven dat de poster simpelweg uit de Expo komt. Emotionele
waarde nul dus, maar het is het gedacht dat telt, toch?
“Met sommige planten heb je nu eenmaal een betere band
dan met andere”
De postkaartjes en de poster van Sevilla blijken daarentegen wel effectief uit Spanje te komen. Katrien is namelijk ooit
met vier vriendinnen op Erasmus geweest naar dat zuiderse land. Zelf zat ze in Granada, maar aan de Feria de Sevilla, die
elk jaar plaatsvindt, heeft ze nog steeds goede herinneringen. Datzelfde geldt eigenlijk voor haar hele Erasmusperiode,
want ze keert nog steeds om de twee jaar terug naar Granada. Ze raadt dan ook iedereen die de kans krijgt aan om zeker
op uitwisseling te gaan, volgens haar een onvergetelijke ervaring. De postkaartjes zullen voor Katrien altijd vele mooie
momenten met zich meedragen. Daarmee zijn meteen zowel Frans als Spaans vertegenwoordigd op haar kantoor, wat
dan ook haar status van romaniste bevestigt.
Naast de poster van Le Chat Noir hangt een groot bord met daarop enkele geboortekaartjes
van collega’s, haar copycard – iets wat anders nogal snel verloren raakt – en merkwaardig
genoeg een foto van Sherlock Holmes. Niet omdat ze een grote fan is van Doyles geesteskind,
maar omdat ze als ombuds zelf een waardige detective bleek te zijn. Terwijl Katrien ombuds
was, kwamen twee studenten zich namelijk aangeven voor fraude. Dat werd door haar collega’s
beloond met een foto van de legendarische detective.
Naast een plastic bloemetje en twee orchideeën uit de Ikea, staat er ook een grote plant in de
hoek van het kantoor. Deze plant wist Katrien net van de dood te redden, de oorspronkelijke eigenaar
had hem helemaal verwaarloosd. “Met sommige planten heb je nu eenmaal een betere
band dan met andere”, verklaart Katrien. Met deze plant lijkt het dus wel te klikken.
Ten slotte vinden we nog een zwaarmoedige – althans volgens Willem – spreuk op de kast. “Het
heeft geen zin te willen bloeien in de herfst, of te willen overleven in het aanschijn van de dood.
Het niet-aanvaarden zal de loop van de dingen niet veranderen en leidt ook niet tot inzicht in de
werkelijkheid.” Het is een spreuk van Patricia De Martelaere, zo blijkt, een vroegere prof Taalfilosofie.
Deze wijze woorden zouden in de traditie van het taoïsme passen en volgens Katrien
zoveel betekenen als “Laat de dingen op je afkomen, wat komt dat komt.” Ik word er toch ook eerder melancholisch van …
“Het Erasmushuis is een afschuwelijk gebouw”
Bij monitor Willem hangen niet zulke morose spreuken aan de muur. Bij hem staan er daarentegen anatomische voorstellingen
van het spraakorgaan op de kast – ook enigszins luguber, maar ja, Willem is tenslotte een taalkundige. Dat zie
je ook aan de boeken die zijn kantoor herbergt: naast Taal is zeg maar echt mijn ding en Waarom een buitenboordmotor
eenzaam is, staan er ook exemplaren als La sémantique, La linguistique synchronique, Language and Communication en
een hele hoop andere taalkundige shizzle te pronken. Ook de drie delen van de Dikke Van Dale mogen natuurlijk niet ontbreken.
Die staan echter niet tussen de andere boeken in de kast, maar verdienen – vanzelfsprekend – een apart plekje
op Willems bureau. Een miniatuur van een Apollobeeldje staat erbovenop, alsof het de macht van de Van Dale nog eens
extra wil benadrukken. Want elke scrabblefanaat wéét dat dat werk AL-TIJD het laatste woord heeft, geen discussie mogelijk
– al zal professor Van De Mieroop daar anders over denken.

Babylon Bezoekt
“Ik heb uitzicht op een muurtje waar mannen nogal
vaak hun behoefte tegen komen doen”
Willem moet toegeven dat hij het Erasmushuis eigenlijk een afschuwelijk gebouw
vindt. Maar over zijn kantoor zelf is hij best wel tevreden. Hij stoort zich niet aan de
witte muren of de gele vloer en kan ook leven met de grootte van zijn kamertje. Ook
over zijn uitzicht is hij zeker niet misnoegd; hij kijkt namelijk uit op heel wat groen en
kan zo de seizoenen zien veranderen. Een enig nadeel is wel dat in zijn gezichtsveld ook
een muurtje staat waartegen mannen nogal vaak hun behoefte komen doen. Net iets
minder prettig om naar te moeten kijken …
(Bij het verlaten van Willems kantoor, valt onze blik nog op een exemplaar van de vorige
B-magazine. Zo hoort het!)
Ook het kantoor van David Martens, professor Franse Letterkunde en dé reden waarom vele meisjes de twee en een
half uur durende colleges maar al te graag bijwonen, is de moeite waard om te bespreken. Het is een plek waar talrijke
stapels boeken ieder vrij stukje van de vloer bedekken, waar iPod-houders en Chinese theesets de hoeken opvullen en
waar, vreemd genoeg, een houten formule-1 wagen een van de weinige nog beschikbare plekjes, dat vlak naast de deur,
inneemt. Meteen na aankomst krijgen we elk een driedelige drinkconstructie voorgeschoteld bestaande uit een bordje,
een tasje en een dekseltje met een gat in (waarbij ik van het laatste onderdeel absoluut het nut niet inzie), en terwijl de
thee pruttelt en trekt in onze tas, begint Martens met een toelichting van de inrichting. Zo zijn de stapels boeken in de
kamer het gevolg van een grote passie voor literatuur en een tekort aan opslagplaats en tijd om op te ruimen; de muziek
is voor Martens een onmisbare factor bij het werken.
Na de thee van merken zoals Lipton te hebben afgebroken, merken die volgens Martens
enkel smaken als je er heel wat suiker aan toevoegt, leidt hij ons in in de Chinese theecultuur.
Hier komt thee niet voor in de vorm van zakjes maar als kleine kruidenbolletjes
die rechtstreeks in de tas, een zogenaamde “zhong”, worden gedaan. Het dekseltje zorgt
ervoor dat je niet stikt tijdens het drinken en dat de bolletjes in de tas blijven, waardoor je
meerdere “zhongen” kan drinken die steeds minder fel zijn van smaak.
Indien je binnenkort bij professor Martens een mondeling examen moet afleggen en je
goed wil scoren, raden wij je aan groene thee mee te nemen, die is gezonder dan zwarte en
blijkbaar zijn favoriet. Mocht je voorganger echter ook dit artikel hebben gelezen en hier
al voor gezorgd hebben, kan je altijd nog een plant kopen, als je het mij vraagt momenteel
een groot gebrek in dit kantoor.
Ten slotte komt de houten formule-1 wagen ter sprake. Het blijkt een cadeautje van Martens’
collega’s te zijn voor zijn zoontje. De professor van literatuur en cultuur is namelijk
enkele maanden terug vader geworden. Tja, sorry meisjes, maar geef toe: het was te
verwachten.
Het kantoor van decaan Luc Draye staat in schril contrast met alle andere die we bezochten. Het meest opvallende aan
dit kantoor, is de zee aan ruimte. Hierbij vergeleken zijn de hokjes van de monitoren en professoren inderdaad eerder
pigeon holes te noemen, zoals professor Bru ze eerder al omschreef. Er staan niet enkel een bureau en wat kasten op dit
kantoor, er is zelfs een heel salon te vinden met zwarte leren zetels en een tafeltje, zo een dat in de films uiterst geschikt
zou zijn om illegale pokeravonden rond te organiseren lang na sluitingstijd van het Erasmushuis. Maar met zulke dingen
houdt onze decaan zich natuurlijk niet bezig. Dit kantoor dient namelijk ook als vergaderruimte, en daar heb je nu eenmaal
ruimte voor nodig.
Nadat we de enorme afstand tussen deur en bureau overbrugd hebben, vertelt de decaan ons dat hij eigenlijk niet veel
heeft gedaan aan de inrichting van het kantoor. De meeste dingen die er nu staan, stonden er al bij zijn voorganger. Aan
de indeling heeft hij eveneens niets veranderd, hij vond het “wel goed zo”. Op enkele familiefoto’s na, is er niet veel persoonlijke
inbreng te merken, wat resulteert in een eerder zakelijke sfeer. Enkel de chaos op het bureau past niet helemaal
in dat plaatje (voor een toonbeeld van orde verwijst hij ons door naar professor Geeraerts).
“Het Erasmushuis is een tijdloos mooi gebouw
dat visueel standhoudt”
De decaan weet ons ook enkele interessante weetjes te vertellen over het Erasmushuis zelf. Zo blijkt dat de witte muren
reeds zijn vastgelegd door de architect, en overschilderen is dus niet echt de bedoeling. We hebben dan ook op geen
enkel bureel een andere kleur aangetroffen, al doen er wel verhalen de ronde over een mysterieuze gele streep op de
muur bij professor Van De Mieroop. Ook achter de felle kleuren van de vloer blijkt een verhaal te zitten. Oorspronkelijk
was het de bedoeling dat er per verdiep een afwisseling zou zijn van oranje, geel en rood, maar dat patroon is er niet
nr:3 2012-2013 B-Magazine
9

Babylon Bezoekt
gekomen. De reden? De geschiedenisverdieping was niet tevreden over de kleur die ze hadden toegewezen gekregen,
en na een intense discussie heeft Taalkunde uiteindelijk kleur moeten bekennen. Taalkunde is geel geworden in plaats
van geschiedenis. Waar die geschiedkundigen zich toch mee bezig houden … Decaan Luc Draye weet ons ook te vertellen
dat het Erasmushuis zich bevindt op de locatie waar vroeger de neogotische Sint-Jozefskerk stond, een kerk die er slechts
honderd jaar heeft gestaan. Enkele decoraties uit die kerk hangen nu in dit kantoor. Zelf vindt hij het Erasmushuis een
tijdloos mooi gebouw dat visueel standhoudt. Misschien moet hij dat eens aan Willem vertellen.
10 B-Magazine 2012-2013 nr:3
Het – naar mijn bescheiden mening – meest begerenswaardige voorwerp in deze
ruimte, is niet het beeldje van Pieter De Somer, noch het schilderij van Valerius of de
drie kloostertekeningen aan de muur. Nee, het is de grote comfortabele bureaustoel,
zo een om je in om te draaien met de woorden “I’ve been expecting you”, die ik het
liefst naar mijn eigen kot zou meesmokkelen.
Wanneer al onze bezoekjes erop zitten, beseffen we dat er veel meer valt af te leiden
uit de inrichting van een kantoor dan je misschien eerst zou denken. Moesten
we een mentalist door het Erasmushuis laten lopen, hij zou meteen een psychosociale
analyse van alle inwoners kunnen maken, me dunkt. Conclusie: niet de kleren,
maar het kantoor maakt de man!
Anke Van Roy & Ans Janssens
Babylon Bestudeert
Slampoetry:
Smijtpoëzie, slagpoëzie? Een literaire bokswedstrijd?
Ik neem jullie mee naar de wereld van slam poetry.
Wikipedia omschrijft het als een moderne vorm van poëzie, een combinatie van een aantal disciplines, namelijk
voordracht, tijdsdruk en dichtkunst. De gemiddelde Babyloniër zit inmiddels natuurlijk al kwijlend en half opgewonden
te lezen, but wait, there’s more.
Sinds Belgium’s Got Talent (ja, dat programma) op tv is gekomen, heeft België er een bekende slam poet bij gekregen.
Zijn naam is Joost Stockx, beter bekend als Jee Kast. Hij haalde het tot in de finale en probeerde het grote publiek te laten
genieten van zijn woordkunst. Met succes! Maar met enige teleurstelling en lichte frustratie keek ik toe hoe literair geëngageerd
België blijkbaar toch niet naar talentenshows op VTM kijkt (ook al klinkt dat vrij logisch). Blijkbaar is België een
land waar enkel zingen als een “talent” wordt gezien. Het is dan ook zeer spijtig dat het genre enorm achterop hinkt in
België, ten opzichte van andere landen in Europa. Maar genoeg over mijn frustraties, let’s talk poetry.
Persoonlijk zou ik een slamdichter vergelijken met “een schilder van woorden met de performance
van een rapper die zich bevindt in een rederijkerskamer”. Ongeziene woordcombinaties,
gegoten in een acteursperformance in wedstrijdvorm. De driehoek van Petersen wordt
hier duidelijk overtroffen. Sommige slamdichters wijken zelfs af van het “literaire gedeelte”
van hun optreden, en brengen klankpoëzie. (Algemene Literatuurwetenschap I, do you feel
it?)
Hoe zulke slamwedstrijden net in elkaar zitten, is andere kost. Het leuke aan de zaak is
dat iedereen mag meedoen. Iedereen die de avond bijwoont, beslist ook gedeeltelijk
wie de winnaar wordt. Er is natuurlijk ook een jury aanwezig – Belgium’s Got Talent-
gewijs, hoera – die beslist over het lot van de kandidaten. Die krijgen ook maar gemiddeld
drie minuten de tijd om zich te bewijzen. De uitvinder van de wedstrijden, Marc
Smith, liet de dichters het zelfs tegen elkaar opnemen met bokshandschoenen aan,
terwijl het publiek commentaar kon geven op de gedichten. (Misschien kon de
verliezer zijn nederlaag zo eventueel “aanvechten”?) Gelukkig is de situatie inmiddels
veranderd …
Wie ondertussen zijn blad heeft volgekwijld en helemaal gebeten is door het
slamvirus; surf zeker naar http://www.beslam.be/poetry-slam/ en download
de publicatie!
Voor wie nog niet overtuigd is: beeld je dit gedicht van Jee Kast in met
een aangename performance:
Gebroken man glipt
door elegantste vingers
zandlopergewijs,
zoekt de aarde op
waar tijd grappen uithaalt en
sporen achterlaat.
Liefde waait als wind
door mijn takken worstelend
twijfels wortelen.
Slik de blad’ren weg
bekijk de kruin van de boom
tot de herfst verdwijnt.
- Jee Kast
Brent Bertels

Babylon Bezoekt
Buitenland
Een van de weinige dingen die mij nog kunnen verbazen na drie jaar studentenleven is wanneer iemand stellig beweert
niet zo te houden van Parijs. “Doe mij maar zon, zee en strand”, hoor ik hen zeggen, alsof men een sprankelend glas
Veuve Clicquot afslaat voor een Carapilsje. Vulgair, noem ik hen. Cultuurbarbaren! Want Paris is always a good idea,
zou Ms Audrey Hepburn me bijtreden.
Die mantra scanderend in mijn
hoofd, trok ik zes maanden geleden
de voordeur van het ouderlijk huis
in het godvergeten Sint-Amands
achter me dicht. De tippen van
mijn sneakers waren al naar het
bruisende stadsleven gericht, terwijl
het kleine kerkje iets verderop een
hoopje dorpsgenoten ophoestte na
de zondagsmis. Kleinburgerlijk plattelandsleven,
jou zal ik niet missen
op Erasmus.
Gewapend met een koffer vol zwarte kleren – want van andere
kleuren ontkent de cynische Parijzenaar het bestaan
wegens te opgewekt – reed ik de périphérique van Parijs binnen.
Geen domme zet, zo bleek, want dankzij een wildgroei
aan krantenkiosken lag nu op elke hoek van de straat een
stapel Paris Vogues te proclameren dat zwart de nieuwe
it-kleur van die winter zou worden. Baanbrekend ... Maar
geen probleem, deze jongen was voorbereid en bij wijze
van camouflage, die ervoor moest zorgen dat ik optimaal
in dit stijlvolle straatbeeld zou opgaan, trok ik mijn lange
zwarte jas over mijn schouders. Ik besloot de proef op de
som te nemen, en welke gelegenheid leent zich hier beter
toe dan ... ja ja, Paris Fashion Week? Al na één stap uit de
metro viel op dat mijn afgesleten sneakers, die zo gewend
waren aan de Vlaamse ondergrond, in het niets verbleekten
met de torenhoge stiletto’s, die meedogenloos klikten op
de marmerwitte trappen van het Grand Palais, waar Chanel
binnen enkele ogenblikken het kruim van de modewereld
zou verzamelen. Onder hen ook her royal highness, Anna
Wintour, zo hoopte ik, maar nergens in de kudde van peperdure
bontjassen viel haar karakteristieke pagekopje te
bespeuren: mevrouw was al langs een achteruitgang naar
buiten geglipt ... the sneaky bitch.
Aan de unief zal ik wel minder uit de toon vallen met mijn
H&M-outfitje. Wederom verkeerd gedacht: de gangen van
de Sorbonne vulden zich met een volkje dat er beduidend
excentrieker bijliep dan de gemiddelde Leuvenaar met zijn
kringtrui en zijn net-uit-bed-look (of vaker nog: zijn nooitin-bed-geraakt-look).
Als je het stereotiepe beeld van de
blasé Parisien, die van roken en koffiedrinken een kunst
maakt, bevestigd wil zien, moet je hier zijn: afgaande op
de menigte kettingrokers, die de ingang van het universiteitsgebouw
in een grote rookmist hulden, zou je geloven
dat het smogprobleem in Parijs piekt telkens wanneer een
prof lespauze geeft. Ik overdrijf, denk je misschien? Het
ging zelfs zo ver dat een van mijn proffen tijdens de les nonchalant
een sigaretje opstak terwijl ze Chomsky’s Universal
Grammar uitlegde, en ons iets later in alle stilte een tekst
liet lezen, opdat zij ondertussen haar tijd nuttig kon besteden
met het rollen van een nieuwe voorraad sigaretten.
Clichés zijn er om bevestigd te worden.
Dat moeten ook de Spaanse Erasmuscoördinatoren gedacht
hebben bij het selecteren van de uitwisselingsstudenten
die ze naar Parijs zouden sturen: “de typische
Erasmusser” roept uiteraard meteen het beeld op van feestende
Spanjaarden, maar de exemplaren die ik heb leren
kennen, hebben de semantische grenzen van wat ik onder
“marginaal” versta, danig verlegd. En wie mij kent, weet
welke mate van gortigheid dit impliceert ... Om even kort
te schetsen: bruingebakken breezersletjes in pantermotief,
nachtlawaai waarvoor men in Leuven een GAS-boete zou
krijgen om u tegen te zeggen, en liters tequila die al even
snel naar buiten kwamen als ze naar binnen waren gegaan.
What happens on Erasmus, stays on Erasmus, moeten ze
gedacht hebben ... tot het in uw B-magazine verscheen.
Geef mij tijd en een glas wijn, en ik vertel nog uren door
over wat het leven in Parijs zo zinnenprikkelend geweldig
maakt: van chique recepties en toastjes met foie gras in het
Maison des Belges, tot happy hours in de ietwat “aparte”
Banana Bar; van dragqueens spotten in le Marais, tot verloren
lopen in het Quartier Latin en uren gekluisterd zitten
aan oude boeken in de Shakespeare & co ... Parijs is meer
dan gewoon een mooi plaatje voor een postkaart of een
charmante achtergrond waartegen de hordes Chinezen en
Japanners “en masse” poseren. Paris pétille, Paris palpite ...
maar om dat volledig te vatten moet je er geleefd hebben.
Om even samen te vatten met de woorden van Gertrude
Stein, die ik na zes maanden Parijs de pretentie heb hier te
parodiëren: Belgium is my country, but Paris is my hometown.
Wout Van Praet
nr:3 2012-2013 B-Magazine 11

Babylon Beschrijft
Lang kortverhaal
Babylon schrijft. Vaak. Veel. Graag. Onze Man in het veld nam het plan op om op een epische literaire queeste te
vertrekken. Elke editie presenteert hij jullie de volgende stap, het volgende hoofdstuk in zijn Verhaal. Deze maand:
deel drie.
Speer schudden rond het consumerend vuur
Ik zie het zo voor mij: de Betreurde die gewonden in
witte vodden een reeks Bacchiaanse dansen leidt terwijl
hij met een gebroken wandelstok het orkest van
kakofonisch drummende samenzweerders aanvoert. De
goudbruine scepter klieft onstuimig door de lucht en boort
zich in een kunstwand. Met twee handen rond de stok en
een maat vierenveertig tegen de wand trekt hij zo hard dat
hij zichzelf stomdronken achteruit katapulteert en door een
strategisch niet goed geplaatste glazen deur valt. Laconiek
veert hij weer recht en constateert hij dat niemand gewond
is, waarop hij een toost uitbrengt.
Fragmentarisch als is onze vertelling over deze hoogst
intelligente dorpsgek – und die Welt ist sein Dorf – zo
ook is zijn bestaan. Hij leeft maar op in de mate dat hij
gedenkwaardige graven plundert of meerijdt op een wilde
nachttrein naar de extremen van sociaal aanvaardbaar
gedrag. Kwantiteit regeert over kwaliteit als wij een
veredelde rockster volgen die de vaardigheid ontbeert om
een gitaar te stemmen, maar rolt in zelfverachting en restjes
sushi op beschimmelde matrassen. En het feest stopt niet
met het opkomen van de zon. Hij gaat door, door, door, op
het ritme van een bebop-melodie die knalt uit de aftandse
speakers van een jukebox in een bruin en rokerig wegcafé.
Onvermijdelijk de dalende roltrap
op klauteren zodat dit moment nooit
over zou gaan
Zijn alles-consumerende passie brandt niet zomaar uit
maar sublimeert nu en dan in pogingen tot artistieke
uitspattingen, zoals het schrijven van epigrammen op
geteisterde toiletdeuren. Of zoals onlangs vermeld, in de
vorm van briefjes aan zijn musen door wie hij zich tierig liet
verwennen. Lange afscheidsbrieven, bedankbrieven of ganse
elegieën over het hoe en waarom van zijn gedragingen.
Gemeenschappelijk hebben zijn schrijfsels echter dat er
geen hoe en waarom uitlegbaar is en zijn odyssee wordt
zo gereduceerd tot de futiele afwezigheid van enig proces
van leerzame ontwikkeling. Zijn hipster anti-establishmentattitude
was niet meer dan een pose, een flauw afkooksel
van een betekenisvol bestaan. Zoeken wij de moraal in zijn
amoraliteit, dan lopen we steevast een doodlopende steeg
in vol kapot glas en plassen urine zo diep dat de doorsnee
schoen er vol van loopt. Zoals beloofd hier een melig-
melancholisch fragmentje waar zijn Lolita’s voor smolten:
12 B-Magazine 2012-2013 nr:3
Jij, ik en een fles wijn, eentje met een kurk, een echte,
geen synthetisch gedoe. Een fles zo simpel dat het verkleurde
etiket niets onthult, maar dat detail is het laatste
wat ons bezig houdt, want de smaak wordt niet meer verzorgd
door gezegende vruchten als wel door het destillatieproces
doorheen jouw ogen, om als tranen engelenplasjes
achter te laten vooraan op mijn tong. Wees geen klankbord
vanavond, maar laat het ritselen van de lakens een
symfonie zijn die engelen uit de hemel haalt. Geen lied op die
platenspeler dat ik wil horen, geen klank bestaat er die het
moment recht zou aandoen. Laten we niet verroeren, op
wat uiterst voorzichtige en willekeurige strelingen na. Ik geniet
van je gewassen lichaam, ik zie het niet maar voel het
des te meer. Je prikkelt al mijn zintuigen zonder ook maar
te knipperen met die onopgemaakte oogleden waar ik niet
op uitgekeken raak. Je bent een andere van zo dichtbij. Een
andere persoon die als het ware op het punt staat deze
wereld te verlaten door je onaardse aura. Een schim ben
je, die er nog steeds is wanneer ik de ogen sluit. En dat is
alles wat ik doe, dat sublieme beeld vergelijken met wat
ik waarneem. Hoe kan ik weten dat mijn ogen me niet
bedotten? Omdat ik wil dat je zo mooi bent, ben je het
ook. In mijn beeld ben je de mooiste, geen wereldse
gelijkenis bestaat er. Je bent de mooiste zonsondergang, de
kleurrijkste graffiti onder een idyllisch bruggetje, schaduw
werpend over enkele verloren zielen. Daar tegen die ruwe
muur hoor ik thuis, in jouw zachte handen.
Er zijn nu even geen anderen meer. Dus denk niet, redeneer
niet, oordeel niet, verlichting brengt ons enkel dichter bij
het eind. En ik weiger, ontken alles wat redelijk is, want er is
geen einde. Dit moment is pure melancholie waarin ik elke
milliseconde verlang naar het minieme ogenblik ervoor,
opdat, als ik erin zou slagen die onvermijdelijk dalende roltrap
op te klauteren, dit moment nooit over zou gaan, maar
zou blijven draaien en draaien tot oud, grijs en verliefd we
ons samen kunnen laten glijden tot het einde van de rit.
Aan het einde van de snelweg
ligt er een vliegveld ...
En zo zit hij daar dan, op een bankje aan een tankstation,
met een Snickers in de hand. Hij staart naar de eindeloze
stroom van wagens die stoppen, starten, vertragen en optrekken.
En hij wacht. Hij proeft chocolade zonder zijn blik af
te wenden van het gemotoriseerde tuig. Als een eend in een
badkuip zit hij daar, te wachten, niet verveeld, ongeduldig
of opgewonden, neen, maar sereen, apathisch, onverschil-

Babylon Beschrijft
lig. Misschien wacht hij op iemand? Of iets? Zijn gedachten
zijn vooralsnog ondoordringbaar en vermoedelijk versufd,
hoewel het een nuchter moment lijkt. Hij wacht wel degelijk
op iemand die hem de hand reikt, zachtjes door zijn haar
strijkt en teder fluistert: “We gaan naar huis, ik heb wafels
gebakken.” Vermoedelijk
hoopt hij die
ene persoon tegen
te komen en route,
weg van alles wat
hem steeds weer als
een jokari-bal terug
de routine in sleurt.
Er is echter geen
ontkomen aan. Een
uitweg bestaat noch
in het leven, noch in
de dood, getuige zijn
afwezigheid op zijn
eigen begrafenis. Er
bestaat geen weg
naar ‘weg’. ‘Weg’
is slechts ergens
anders, en elke
persoon op aarde
zoekt die plek ooit
op, de ene al wat
vaker dan de andere.
De Betreurde
is onder-weg, maar
niets is veranderd.
Hij wil verder weg,
maar het baat niet.
Hij geraakt niet verder
dan onderweg,
maar dat besef bereikt
hem niet, dus
staart hij in de verte
naar, ja, naar wat?
Hij zoekt blind met
open ogen, op de
tast, naar een plek
waar hij kan, mag
en wil zijn. En dat is
niet hier, maar ginds
in de verte, ver, ver
weg. Zijn Snickers is
op. Hij wacht nu enkel
nog op zichzelf.
Aan het einde van de
snelweg ligt er een
vliegveld ...
An errant knight once loved and young was stranded
through the power of tongue. I am his horse, his eyes, his
heart long lost, due to the grace his path once more had
crossed …
Jasper Vanhaelemeesch
nr:3 2012-2013 B-Magazine
13

Babylon Beschrijft
Ode
Deprimern’de druppels vallen neer,
donkergrijze wolken keer op keer.
’t Binnendringen van de somb’re lucht,
’t enige warme is m’n lange zucht.
Je warm figuur ontbreekt me reeds te lang,
je zoete lippen en je rozige wang.
Jouw komst is nu het enige waar ik op wacht,
Alleen door jou krijg ik weer nieuwe kracht.
Oh, mijn lieflijke Lente, waar blijf je toch?
Michael Bauwens
OCCLUSIEF
Ik wijs ze de deur.
De ingang.
De uitgang.
De gedachtegang.
Die we bewandelden,
hand in hand.
Maar het vuur tussen ons
heeft onze handen verbrand.
En nu het vuur uit is,
de lont is gedoofd,
barst de bom
nog harder.
Versteend kijk ik toe
hoe alles in rook
opgaat.
Brent Bertels
14 B-Magazine 2012-2013 nr:3
Zij
Had altijd het laatste woord
Zij
Wist altijd wat te zeggen
Zij
Kon dichten, schrijven, componeren
Zij
Was op een dag verdwenen
Ik
Ben haar gaan zoeken
En
Daar
Was ze,
Verloren lopend
In een wereld
Vol woorden
Die zij gevormd had
Saar Van Acker
haar noten kraken door de bomenbalk
(de vraag van het antwoordt blijft)
zijn ogen gooien - win -
(de stilte hangt lager dan nooit)
zij dansten van de drup naar de regen
(verwarring is al wat hij weet)
- en terug –
(en zij,
zij lacht)
Saar Van Acker

Babylon Beschrijft Babylon Bekt
AanMODEren
Gooi uw geitenwollen sokken en bermuda niet meteen bij
het huisvuil, liefste letterenstudent. Stijlvol door de gangen
van het Erasmushuis paraderen is zo passé. Laat Vogue op
uw nachtkastje liggen en verstop die stijltips van Trinny en
Susannah tussen uw collectie Harry Potter-boeken. De dosis
narrativiteit die u elke dag met zich meezeult – neen,
niet de Norton Anthology – is wat ertoe doet. U kleedt
zich, dus u bent (nudisten even ter zijde gelaten). Met elke
beslissing die u ’s morgens – houten kop of niet – voor uw
kleerkast maakt, schrijft u een nieuwe lijn in uw levensverhaal.
Een LBD van Herr Karl (Lagerfeld, modebarbaar!)
hoeft het niet te zijn. Een H&Mmeke, 100% uit polyester,
en een goed ontwikkelde verbeelding of een paar shotjes
tequila volstaan om auteur te worden van een narratieve
kleerkast met intriges waar de scenaristen van Thuis jaloers
op zouden zijn.
Een garderobe is het belangrijkste hulpmiddel van de mens
om zichzelf aan de wereld voor te stellen: het uithangbord
van uw identiteit. Kiest u liever voor een opzichtige print
dan voor basic zwart? Dan kan daar een lang verhaal vol
psychologische uitweidingen rond gesponnen worden.
Mark Freeman, een hoge piet
als het om het uitstallen van uw
identiteit gaat, beschrijft de mens
als het meest misleidende wezen
on earth. Via onze woorden leggen
wij onze interpretatie van de
wereld op aan andere mensen.
Unreliably reliable, om het met
zijn geletterde – sic, uiterst vage
– woorden te benoemen.
Bon, dat we via woorden onze impressies van onze omgeving
uitdrukken, is nu niet echt het heruitvinden van het
wiel. Freeman had zich beter eens aan onze garderobes
gewaagd om de menselijke misleidendheid te duiden. Concreet
voorbeeld: ik koop enkel stukken waar ik mij gemakkelijk
in voel en die mijn figuur passen, dat is mijn reliability.
Met een crazy-ass decolleté zal je mij niet zien pronken. Aan
de andere kant trek ik op een galabal steevast mijn meest
hippe en sexy kleedje aan en draag ik talons die de gemiddelde
dansvloerdraler doen duizelen. No way José dat ik
hier ga verkondigen dat ik gemakkelijk loop op hakken van
12 cm. Unreliably reliable, tiens. Als u uw afschuwelijke pull
wilt aantrekken die u droeg in de Fak toen u die hete poeze
muilde, go your gang. Menig fashionista zal u als een modebarbaar
bestempelen, maar ’t is een kledingstuk met een
integer – uhum – verhaal. Fasheption – samentrekking tussen
fashion en deception, zal bij deze in het psychologischnarratieve
wereldje geïntroduceerd worden, true story.
Laura Muylle
Babylonische
spraakverwarring
Liefste Babyloniërs,
We zijn goed bezig! Er wordt volop aan onze toren ge-
spouwd – ik bedoel gebouwd. Dat we elkander nu verstaan,
is natuurlijk een groot voordeel. Maar aangezien
spouwen maar een individuele activiteit is – al is het in
Leuven vaak eerder een collectief gebeuren – hebben we
nog iets nodig om de Babylonische teamspirit te bevorderen.
Want alleen is maar alleen, samen staan we sterk!
Daarom stel ik voor, beste vrienden, om eens goed met iemand
te amandeltennissen. Wablief? Amandeltennissen,
ja! Of huigtikken. Kopkluiven misschien? Vijzen, afwassen,
totten, toezen, snavelen, snoetjeknovveln. Zegt het u allemaal
niets? Misschien is dit al wat duidelijker: speeksellepelen,
tongworstelen, aflekken, lebberen, bekken. Draai
uw mede-Babyloniër met andere woorden gewoon eens
deftig een tong! Och ja, het Leuvense studentenras gebruikt
daar een andere term voor. Je hoort het je vast al zeggen:
“Ik heb gisteren in een zatte bui de preses van [vul aan
met een kring naar keuze] gemuild!” Inderdaad, in Leuven
muilen wij, en niets anders! Als taal- en letterkundestudenten
speeksel uitwisselen, dan wordt er gemuild. Zoenen, da’s
voor kleine kinderen. Al moet ik eerlijk toegeven dat ik dat
best wel zwoel vind klinken – alsof je enkel kan zoenen met
Zuiderse Juanen en gebronsde Carlossen. Kussen, dat doe je
bij het arriveren op een familiefeest met iedereen behalve
misschien die tante met iets te veel haar op de bovenlip.
En tongen, dat klinkt dan weer net iets te vulgair naar mijn
mening. Muil houden en muilen, dat is dus de boodschap!
Niet huilen, maar muilen. Alleen zo kunnen we ons groepsgevoel
versterken, alleen zo maakt onze toren een kans. Tot
slot nog een laatste goede raad: neem misschien eerst een
muntje, na dat spouwen. Kwestie van het toch een beetje
aangenaam te houden.
Anke Van Roy
nr:3 2012-2013 B-Magazine
15

Babylon Bestudeert
Harlem Shake
Het moderne carnaval
Als u ondertussen nog niet gehoord hebt van de Harlem
Shake, dan wil dat zeggen dat u de afgelopen weken in een
grot hebt geleefd.* De absurde dansfilmpjes van de Harlem
Shake veroverden de afgelopen weken stormenderhand het
internet, al zal de rage al wel weer over zijn eens dit stuk gepubliceerd
wordt. Maar wat verklaart nu het succes van deze
toch wat ongewone rage? Wat bezielt mensen om zichzelf en
plein public zo compleet belachelijk te maken? Het lijkt enigs-
zins op planken, al kan je het volgens mij veel beter vergelijken
met de eeuwenoude traditie van, jawel, carnaval.
Waar zit de link met planken? Het grappige van planken is ook
dat je iets doet dat eigenlijk compleet absurd is. Tegelijk ziet
het er visueel heel goed uit. Dat nodigt ertoe uit het massaal
zelf te doen en de foto’s dan wel filmpjes ervan met iedereen
te delen. Maar er is meer. In een vorige jaargang van B-magazine
analyseerde ik planken als de deconstructie van de moderne,
op efficiëntie ingestelde ruimte. Je kan echter moeilijk
volhouden dat dit ook het geval is bij de Harlem Shake, want
ruimtegebruik speelt niet echt een rol in de dansjes.
Maar wat zit er dan wel achter de Harlem Shake? Laten we om
te beginnen de structuur van de filmpjes aan een close reading
onderwerpen. Laten we meer in het bijzonder kijken naar
het verwachtingspatroon ervan. De filmpjes beginnen zoals
gezegd met iemand die op zijn eentje een beetje vreemd staat
te dansen terwijl de andere mensen met serieuze zaken bezig
zijn en het niet lijken te merken. Normaal verwacht je dan dat
iemand de dansende persoon op zijn minst vreemd gaat bekijken.
Dat gebeurt echter niet. Wat wel gebeurt, is daarentegen
het laatste wat je verwacht: dat iedereen plots meedoet.
Dus niet alleen het absurde dansen zelf doorbreekt normale
verwachtingspatronen, de structuur van het filmpje versterkt
dat nog eens.
En het wordt nog beter, als we kijken naar de locaties van de
Shakes. Zeker de meer populaire filmpjes spelen zich af op
plekken waar je het het minste verwacht. Zeer populair zijn
de capriolen van het Noorse leger, of van het wielerteam van
Quick Step. Zowel het leger als een wielerteam zouden normaal
een schoolvoorbeeld moeten zijn van een no nonsense
geoliede machine. Ook opvallend zijn de Harlem Shakes in
kantoorruimtes of op de metro, de laatste plekken waar je eraan
denkt om gek te gaan dansen. Ook de locatie draagt er
dus toe bij dat ons normale verwachtingspatroon volledig op
zijn kop wordt gezet. Kortom, een Harlem Shake is dus niet zo-
maar gek doen, het is gek doen op een moment dat je het het
minst verwacht, waar je het het minst verwacht.
Wat heeft dit nu te maken met carnaval? Laat verwachtingspatronen
doorbreken nu juist hetgene zijn waar carnaval oorspronkelijk
rond draaide. Carnaval was die ene dag in het jaar
dat niet de echte prinsen het voor het zeggen hadden, maar
prins carnaval. En prins carnaval was het absolute tegengestelde
van een prototypische vorst, hij was een brassend feestbeest.
Zij die goed hebben opgelet in de lessen Vroegmoderne
Literatuur van prof. Van Vaeck, weten dat de essentie
van carnaval de omkeer is van de normale morele waarden en
verwachtingen. Eén dag in het jaar golden die niet en kon je je
eens goed laten gaan. Carnaval is dus een moment van escapisme
uit de maatschappij.
En zo zou je ook de Harlem Shake kunnen zien. Het gaat om de
volledige – evenwel eenmalige – omkering van de maatschappelijke
verwachtingspatronen. En kijk, het heeft toch al een
uitlaatklep kunnen bieden aan duizenden mensen wereldwijd
in klaslokalen, vergaderzalen, legerpelotons, wielerpelotons
enzovoort.
Als je vanuit dit opzicht het verwachtingspatroon van het
filmpje herbekijkt, dan zie je trouwens dat er wel degelijk logica
inzit. De danser aan het begin, die niet opgemerkt wordt
door de omstaanders, symboliseert in zekere zin al dit escapisme.
Hij laat zich even gaan zonder dat iemand zich eraan
lijkt te storen. In de tweede helft van het filmpje wordt dit gewoon
doorgetrokken, maar dan in het extreme. Iedereen laat
zich gaan, en laat zich zo volledig gaan dat duidelijk niemand
er twijfels bij heeft, laat staan dat iemand zich eraan stoort.
We kunnen dus besluiten dat de Harlem Shake niet het
equivalent is van iemand die stokstijf op zijn keukentafel
ligt. Tom Boonen, het Noorse leger en de gekke danser op
zijn stokpaard bieden eerder een moderne variant van een
breugheliaans tafereel met een schare bonte, maatschappelijk
onverantwoorde carnavalsgangers. Het heeft niks te
maken met paarden, planken of stokken, maar veeleer met
escapisme, het escapisme van even de normale verwachtingspatronen
en maatschappelijke stokpaardjes op hun kop te
kunnen zetten.
Gijs Van den Broeck
* Voor zij die de afgelopen weken effectief in een grot hebben geleefd, toch nog even het fenomeen uitleggen. Hoe ziet de Harlem Shake eruit? De filmpjes beginnen
telkens met iemand die rustig staat te dansen op de tonen van het liedje Harlem Shake van een zekere DJ Baauer. De mensen rondom hem negeren hem volledig en
zijn bezig met hun normale, alledaagse taken. Wanneer de muziek zijn climax bereikt, gaat het filmpje over naar een volgend shot, waarop plots iedereen in de ruimte
op een zo gek mogelijke manier, liefst nog met zo gek mogelijke attributen, staat te dansen.
16 B-Magazine 2012-2013 nr:3

Babylon Bekritiseert
Mannen die vrouwenboeken haten
Chick lit. De term alleen ontlokt een rabiate grijns aan meer dan een trotse drager van het Y-chromosoom. Als goede
literatuurwetenschappers weten we echter dat een mening gestaafd hoort te worden. Deze man neemt het daarom op
zich, a priori negatieve recensies te documenteren met tekstmateriaal. Zodat jullie het niet hoeven te doen.
Kleine meisjes worden groot
In deze tijden van moreel en ethisch verval en van het onvermijdelijke
vingerwijzen dat daar immer op volgt, was het
slechts een kwestie van tijd vooraleer ook deze redacteur
zijn steentje bijdroeg aan het voortwoekerende debat. Laat
ons beginnen met een situatieschets, en een aantal objectieve
en in de eerste plaats logische gevolgtrekkingen.
Primo. De studentenpopulatie van onze beminde kring
bestaat voor het grootste deel uit vrouwen. Secundo.
In een bijzonder spijtige ontwikkeling is het agnomen
van eerder genoemde studentes verworden tot “Baby-
lonische hoerren” [sic*]. Tertio. In een uitgebreid, diepgaand
en langdurig empirisch onderzoek hebben we vastgesteld
dat de meerderheid van de huidige generatie vrouwen is
opgegroeid met de geschriften van de heren Delahaye en
Marlier. Deze pleitbezorgers van de seksuele vrijgevochtenheid
hebben, doorheen de jaren, hun linkse ideologie
verspreid middels een ogenschijnlijk onschuldig platform:
de Tiny-boekjes.
De enige logische conclusie die uit deze objectieve vaststellingen
a fortiori naar voren kan komen, is dan ook de
volgende: Tiny is een bron van (seksuele) corruptie en
verloedering. Als we de publicatiegeschiedenis van de
reeks onder de loep nemen, wordt de evidentie van deze
aanklacht des te uitgesprokener. Een overzicht.
In Tiny’s prille kinderjaren hield het titulaire hoofd-
personage zich voornamelijk bezig met wat we slechts
kunnen betreuren als de teloorgegane deugdzame, goede
eigenschappen van de vrouw. Titels als Tiny helpt moeder
(1963), Tiny speelt moedertje (1968), en Tiny in de keuken
(1974) kunnen als exemplarisch voor zulk ideaal modelbeeld
beschouwd worden. Eventueel kan ook Tiny gaat winkelen
(1964) nog tot deze Gouden Tijd gerekend worden – al
veronderstelt dit natuurlijk wel dat een welwillende vader
(of later, echtgenoot) zijn kredietkaart ter beschikking stelt.
Er is een reden waarom er geen boekje bestaat dat Tiny
leert omgaan met geld heet.
Bij nadere inspectie blijken deze zeldzame expliciet positieve
rolmodellen echter slechts een poging te zijn om
de ware intentio auctoris in de rest van het oeuvre te
verbergen. De sixties waren in meer dan een opzicht
swinging – zoals het onschuldig klinkende Tiny gaat
kamperen (zie inzet) bij uitstek illustreert.
En het zou niet bij dat geïsoleerde geval van débauche
blijven. Latere albums doen niet eens meer de moeite,
zo lijkt het wel, om hun perverse seksuele ideologieën te
verbergen. Wat immers te denken van titels als Tiny
vindt een poes (1994) en Tiny ontdekt de natuur (2009)?
De auteurs gaan echter nog verder dan het promoten van
zelfverkenning. Andere boekjes beslaan een heel spectrum
aan tegennatuurlijke seksuele praktijken, waaronder incest
– Tiny gaat verhuizen (1992) is duidelijk een anagram voor
Tiny zuigt haar neve –, prostitutie (Tiny en de mysterieuze
prins (2010) had even goed gewoon Tiny de golddigger
kunnen heten), en de recentere ontwikkelingen in de
Belgische geschiedenis maken dat een titel als Tiny in opa’s
tuin als vanzelf geladen is. Om maar te zwijgen van Tiny en
de Kerstman, waar er een hele stal aan rendieren geïntroduceerd
wordt. Ho, ho ho, indeed.
We menen met andere woorden te kunnen stellen dat de
ogenschijnlijk onschuldig ogende titulaire protagoniste
mede verantwoordelijk kan worden gehouden voor de verregaande
promiscuïteit die zo kenmerkend is voor de jongere
generatie vrouwelijke studenten, en we roepen op tot
een meer moreel deugdzame invulling van het personage.
Waar blijven albums als Tiny maakt een sandwich en Tiny
leert zwijgen als de meneren aan het praten zijn?
Alexander Swerts
* De condition nécessaire et suffisante voor deze toch ietwat afwijkende spellingswijze is te vinden in het feit dat de
gemiddelde Historiaan, die de bijnaam in de mond pleegt te nemen, helaas niet bijzonder geletterd of belezen is.
nr:3 2012-2013 B-Magazine
17

Babylon Bestudeert
Van spreken naar eufemisme
Over het woord “allochtoon”
Spreken betekent altijd classificeren. Dat geldt niet alleen voor voorwerpen, maar even goed voor mensen. Als we
spreken over personen met een andere culturele of etnische achtergrond is dat niet anders. Ook hier is de eerste
vraag: hoe gaan we hen classificeren? Spreken we liever over, bijvoorbeeld, “een Belg van Marokkaanse afkomst”,
“een Gentse Spanjaard” of “een allochtoon”?
Door concepten in de buitentalige werkelijkheid met behulp
van woorden te classificeren, kunnen taalgebruikers
die concepten aanwijzen, en erover spreken met elkaar.
Wanneer er tussen twee concepten een betekenisverschil
bestaat dat in de beleving van de leden van een taalgemeenschap
groot genoeg is om in de communicatie aangeduid
te worden, zullen sprekers twee verschillende woorden
gebruiken om naar die concepten te verwijzen. Naar elke
signifié die voldoende verschilt van andere signifiés wordt,
met andere woorden, met een andere signifiant verwezen.
Een balpen en een schrijfpotlood dienen beide om te schrijven,
maar vertonen het onderscheid dat wat geschreven
wordt met een potlood, nog uitgegomd kan worden. Daarom
verwijzen we naar de twee types schrijfgerei met een
ander woord.
Onbekend is onbenoemd
Als een concept de leden van een taalgemeenschap onbekend
is, hebben ze er ook geen woord voor. Hetzelfde
geldt voor concepten die te weinig significante verschillen
vertonen met andere concepten. Wanneer een taalgemeenschap
kennis maakt met een nieuw concept dat
voldoende verschilt van andere concepten – wat soms pas
jaren na het eerste verschijnen het geval is – krijgt het een
nieuw woord opgeplakt. Begin jaren zeventig gebruikte de
Nederlandse sociologe Hilda Verwey-Jonker voor het eerst
het woord “allochtoon”. Ze had de bedoeling in haar onderzoek
op een eufemistische en algemene manier te verwijzen
naar mensen die vanuit andere landen naar Nederland
waren verhuisd. Enerzijds was het verschil tussen mensen
die nog niet zo lang naar Nederland waren geëmigreerd en
(kinderen van) mensen die dat al jaren daarvoor hadden
gedaan zo groot geworden dat een woord als “immigrant”
of “gastarbeider” niet langer volstond om naar beide te
verwijzen. Het woord “buitenlander” klonk dan weer te
negatief. Een nieuw woord was nodig, en daarom stelde ze
“allochtoon” voor.
Het nieuwe woord werd een gemakkelijk, handig middel
om snel te verwijzen naar alle inwoners van Nederland
met een niet-Nederlandse afkomst. De taalvondst bleef
ook Vlamingen niet onopgemerkt, en werd hier vrij gemakkelijk
overgenomen. Maar in de helft van september
vorig jaar besloot De Morgen het woord te verbannen uit
haar artikels. Voor eeuwig. De krant vroeg zich af of het per
definitie mogelijk is goede journalistiek te bedrijven met
“allochtoon” in de berichtgeving, goed beseffende dat het
stigmatiserend en uitsluitend werkt. De waarheid was, zo
18 B-Magazine 2012-2013 nr:3
argumenteerde de krant verder, dat het een simplistische,
veel te ongenuanceerde labeling van een groep mensen
was. Het ooit zo handige eufemisme was zelf verworden
tot scheldwoord.
Alternatieven
De Morgen had voor het verbannen van het woord “allochtoon”
van haar pagina’s ongetwijfeld de meest nobele
beweegredenen. Wij begrijpen haar motivatie, volgen haar
redenering en steunen haar bedoeling niet te willen stigmatiseren.
De vraag is of de alternatieven – degene die het
Nederlands biedt én degene die in werkelijkheid gebruikt
worden – zoveel beter zijn. Bepaalde alternatieven die wij
– sinds het initiatief van De Morgen – al hebben gelezen
en alleszins geen vooruitgang vinden, zijn “nieuwe Belg” of
“nieuwe Vlaming”, twee termen die aangeven dat er gradaties
van Belg- of Vlaming-zijn zouden bestaan, dat met andere
woorden sommige Belgen of Vlamingen meer Belg dan
wel Vlaming zijn dan anderen (Animal Farm, iemand?). Al
niet veel beter vinden wij “Belg van Marokkaanse afkomst”,
waarin de nadruk heel erg ligt op het woord “afkomst”, en
ook welke afkomst dat dan wel precies is. Hetzelfde geldt
voor termen als “Turkse Belg”, “Italiaanse Genkenaar” of
“Gentse Spanjaard”.
Elk spreken is classificeren. En soms is het nodig in een
gesprek of andere vormen van communicatie mensen
of groepen van mensen te classificeren op basis van hun
afkomst. Als het woord “allochtoon” in de publieke opinie
verworden is tot een dysfemistisch onding, dan is het volgens
ons beter in zoveel mogelijk gevallen over afkomst
geen details te geven dan dat wel te doen door middel van
alternatieven die zo mogelijk nog erger zijn.
Jurgen Lahey

Babylon Beschrijft
De razende Hollander
Ah … Pokémon! Wie zijn idee was dat,
een alinea en we beginnen goed!
De grootste marketingstrategie van
Nintendo sinds jaar en dag,
gericht op het feit dat we
allemaal zelfingenomen
bastaardjes waren die zo nodig
zulke dingen wilden
hebben. Wat was het allemaal wel niet, tyfus
flippo’s, syfilis kaarten, cholera spellen, ehm …
ballen films, en die vreselijke tv-serie, je kon er gewoon niet
omheen draaien. Wat was jullie favoriete aflevering? De
mijne was die van Misty die meedeed aan een schoonheidswedstrijd,
en waarin James plotseling borsten had!
(Hoera, nostalgie!)
Misschien was ik toen iets beïnvloedbaarder, ik weet het
niet – ik was zeven. Desalniettemin heb ik tot nu toe pas
één Pokémonspel gespeeld, en dat was Pokémon Yellow,
op de Gameboy Color. Het spel waarbij de verschillende
steden nog werden gedifferentieerd door een nieuwe
kleurenfilter. Ik hoop dat de plot van de nieuwe Pokémon
niet te veel verschilt van zijn voorgangers. Het is in ieder
geval geruststellend dat deze franchise niet is veranderd
door de vloeken van de moderniteit. Al is dat wel alleen
maar omdat het geen ene meter is opgeschoven in vijftien
jaar.
Moesten we onszelf met een drilboor even zo’n grote
hersenbeschadiging geven dat we het hele plot zouden
vergeten, dan geef ik nu een korte samenvatting. In
een wereld waar het schoolsysteem wordt gehaat met
universele minachting, worden kinderen gemotiveerd om
de wildernis in te gaan, en te vechten met dieren en elke
toevallige passant die zich in hun gezichtsveld bevindt,
om daarna hun geld af te pakken wanneer ze verliezen!
Tegelijkertijd gym leaders verslaan die je de nodige
badges verschaffen om een man te worden, in een samenleving
waar volgens mij iedereen lijm en cocaïne bij de vleet
snuift. Het verhaal binnen Pokémon maakt niet echt uit.
“Hier zijn wat Pokémon” vat het goed samen, denk ik.
Babylons hoogsteigen Razende
Hollander geeft zijn mening over
actuele thema’s. Of jullie er nu om
vragen of niet.
Zoals altijd, beste lezer, heb ik aan het begin van deze tirade geen enkel aanknopingspunt met de actualiteit. Met andere
woorden: ik weet niet waar ik het deze keer weer over moet gaan hebben. Gelukkig is er voor zulke gevallen de
creatieve stimulans van tv. Wanneer ik hem aanzet, is – tot mijn verbazing – de met meerdere controversiële afleve-
ringen bekroonde tv-serie Pokémon nog steeds aan de gang, dus ik dacht … haal die oma-onderbroeken uit de kast, leg
je racistische woordenboek op tafel, het is weer tijd voor NOSTALGISCH GENIETEN!
De grootste marketingstrategie is om steeds een nieuwe
hoop van die kleine eikels te produceren. Nee, serieus, dat
is het. Er zijn er nu meer dan zeshonderd, dus als je van plan
bent om ze allemaal te vangen, hoop ik dat je een heleboel
schepjes hebt ingekocht. Het hele spel lijkt gemaakt voor
mensen met OCD, mensen die per se alles moeten hebben.
Waarom bespaar je je niet gewoon het geld, teken zelf
een honderdvijftigtal verzonnen dieren als dat idee je zo
leuk lijkt. Of bewonder even je collectie glinsterende melk-
flessen-dopjes, want kennelijk ben je makkelijker te
plezieren dan Keith Richards in het magazijn van een
apotheker.
Zo verzint men nieuwe Pokémon: pak een dier dat in het
echt voorkomt, verander een letter in de naam, of draai de
naam om. Een alternatief is: laat je pen en papier achter bij
een chimpansee en voeg daarna anime-ogen toe aan het
resultaat (iets bozer kijkende ogen voor de geëvolueerde
vorm). Maar het is juist rond dit concept dat het spel (en
een heel universum) is opgebouwd. Waar zijn eigenlijk
alle mensen naartoe, die onverschillig blijven tegenover
Pokémon? Zijn die verhuisd, of allemaal ritueel op de
brandstapel gesmeten?
Daarbij is elk gevecht hetzelfde. Er zijn flitsende overdreven
openingsanimaties, en elke Pokémon heeft zijn eigen roep
die klinkt alsof het beest zijn staart tussen een autodeur
heeft zitten. Na een tijdje bracht dit geluid bij mij hetzelfde
effect teweeg als wanneer je je tanden schoonmaakt
met een pizzasnijder. En in de tekenfilmserie konden zij
alleen maar hun eigen naam zeggen, wat voor Squirtle heel
grappig was, omdat hij stiekem hintte naar een seksuele
actie.
Zo kan ik dus nog uren doorgaan – maar laat ik toch een
korte conclusie maken. Laten we zeggen dat Pokémon
iets is voor gekke mensen. Voor hen die niet kunnen
functioneren zonder honderd procent van iets te hebben.
Persoonlijk vind ik puzzels betere spellen, want die geven
tenminste niet tweehonderd nieuwe stukjes uit, elk jaar.
Maarten Vrenken
nr:3 2012-2013 B-Magazine
19

Babylon Bejubelt
Limburg boven
Ode aan de overwinnaars van de provinciezuip
Wanneer je rondom enkel nog gras en bos ziet, ben je in het noordoosten van Vlaanderen aangekomen. Een
streek die niemand onberoerd laat. Toeristen komen van her en der voor de purperen heide, voor het fenomeen
fietspad dat je hier in overvloed aantreft en voor de vele verrukkelijke streekproducten. In Limburg
vind je niet alleen prachtige uitgestrekte weiden met bloesems en graan, maar er heerst nog een verborgen
kracht in deze provincie. Als je goed zoekt, ontdek je haar in eender welk boerendorp: de kracht van het
Limburgse zuipen. Niemand overtreft de Limburger in zijn eeuwige dorst naar goudblonde godendrank. Uiteraard
mag Leuven trots zijn op haar Stella Artois en verdienen de paters van West-Vleteren een staande
ovatie voor hun prestatie. Maar wat zouden zij betekenen zonder de Limburgse kannenkijkers? Limburgers
houden de drankindustrie in stand!
Niet alleen bier slaan wij olijk achterover, in Hasselt is er
zelfs een heus jenevermuseum gevestigd. U leest het goed,
Babyloniër, een heel museum gewijd aan de prachtige geschiedenis
van de jenever. Kers op de taart is de unieke
Hasseltse graanjenever. We staan dan wel achter op vele
zaken - hoewel dat relatief is, aangezien we misschien in
2017 ook al over een tramlijn zullen beschikken - maar op
vlak van alcoholische dranken zijn de Limburgers een hoogstaand
volkje.
We bewezen dat eens te meer op de jaarlijkse provinciezuip
in de befaamde Fakbar Letteren. Vanaf de eerste minuut
stond men gespannen de grafieken in het oog te houden.
Om de concurrentie geen blijk te geven van enige onze-
kerheid, maakten we tactisch gebruik van een pokerface en
zongen en dansten we. Desalniettemin wist iedereen diep
vanbinnen dat het menens was. Rond 2u was het alvast
duidelijk dat Limburg aan de top stond. De strijd was gestreden.
We hebben vorige week dan misschien wel Komen
Eten verloren, maar de provinciezuipoverwinning was binnen.
En als de alcohol niet zo indrukwekkend onstuimig
door onze aderen stroomde, hadden we het zeker ook nog
stevig gevierd!
Niet janken,
maar tanken!
Steve Stevaert noemde het ooit het “Limburggevoel”. Het
gevoel dat in ieder vroom Limburgs man en vrouw ontwaakt
als we in het nauw gedreven worden. Als onze naam op het
spel staat. Vergelijk het met de smurfen. Als Gargamel hen
met een list opnieuw wil ten onder brengen, spannen alle
smurfen samen om zo het smurfendorp te redden. Zo is het
ook in Limburg gesteld: als we het opnieuw moeten opnemen
tegen non-Limburgers, helpen we elkander. Al draag
je een bril, heb je een witte baard of ben je een blonde
vamp: samen staan we sterk. En zo, mijn beste vrienden,
20 B-Magazine 2012-2013 nr:3
wisten we ook dit jaar de Antwerpse student te verslaan.
Met z’n allen dronken we ons naar de overwinning, zonder
een druppel te verbrassen. Of misschien toch enkele druppels
hier en daar. De muren en de vloer begonnen dan ook
plots totaal onverwacht te bewegen.
Dus aan alle studenten daar buiten die Limburgmopjes
maken en spotten met ons uniek zang- en spraakvermogen:
Limburg heeft wel degelijk kwaliteiten! Naast onze appels
en exquise taarten rijzen in Limburg boerengaten als paddenstoelen
uit de grond en drinken we naar hartenlust. God
gaf ons ploeg en spade om onze talloze akkers te bewerken.
En een fantastisch zuiptalent om te blijven gaan. Niet
janken maar tanken! Laat tot slot duidelijk zijn dat wij van
Antwerpen hebben gewonnen. Gewonnen van Antwerpen
hebben wij. Antwerpen heeft verloren van Limburg. Proost!
Michiel Neskens

Babylon Bedrinkt
De triumpho classicorum
Of hoe de Latinisten de talenzuip wonnen
Vele monden vielen open toen ze het scorebord tijdens de talenzuip zagen. “Huh, what the ****, die van Latijn zijn toch
nerds? Die taal is toch dood?” Dat had je gedacht. Niets bleek minder waar te zijn: het Romeinse volk was sterker dan
ooit. Venimus, vidimus, vicimus. Dat noemt men dan dood-simpel. Met 339 pintjes, sangria’s en ciders dronken wij ons
voor het vierde jaar op rij naar de top. Waarom? Omdat het maar eens duidelijk mocht zijn: Latijn is awesome!
Het argument dat Latijn zo dood is als een pier, stopt hier.
Het Latijn is moderner dan ooit, zowel in zijn woorden als in
zijn gebruik! Ik zie de sceptici al hun wenkbrauw optrekken.
Nieuwe woorden verzinnen voor een dode taal is toch vals
spelen? Fout! Latijnkenners zijn naast ongelofelijk slim, sexy
en stoer, ook nog zeer slinks. Ze nemen immers bestaande
klassieke woorden en vormen die gewoon gezellig om tot
moderne concepten. En zo wordt hun taal weer net zo upto-date
als bij Cicero! Zin om een Latijns tijdschrift te maken?
No problemo, gebruik gewoon een “exterioris paginae
puella” als covergirl en je bent helemaal in thema! Wil je
een vriend sms’en over het voetbal? Aarzel dan niet en gebruik
gewoon het “pediludium”! Can’t get enough of it? Het
lexicon recentis latinitatis is volledig gratis te bezichtigen op
de website van het Vaticaan!
Een levende taal is natuurlijk niet altijd a priori een nuttige
taal. Maar ook het Latijnse nut is meermaals bewezen de
voorbije jaren. Chiovinna Charri … Giovanni Chirra … Giovanna
Chirri had immers nooit op haar Twitter zoveel likes
kunnen hebben als ze geen Latijn had gekend. En geef toe,
dat zou zonde zijn. Deze journaliste had door haar goede
oor tijdens het live beluisteren van de Latijnse toespraak
van Benedictus meteen begrepen dat de man wilde stoppen
en moe was! Twee angstige telefoontjes later en BAM!
Primeur van de eeuw! Wat Latijn allemaal niet kan doen
voor je carrière …
Ik ken alvast een iemand die zich zijn gebrek aan kennis van
het Latijn zal hebben beklaagd: Harry Potter. Menig latinist
wist immers allang dat Draco Mal-fidus onmogelijk te vertrouwen
was. Dat Remus Lupos een verliezende weerwolf
zou zijn, was ook geen grote verrassing meer. Afgezien van
spoilers zou Harry ook veel betere punten hebben kunnen
halen op Zweinstein! De spreuken en bezweringen “nox”
(= nacht) en “expecto patronum” (= ik verwacht een be-
schermer) zouden geen geheimen meer voor hem hebben
gehad. Dus, de nieuwe reden om Latijn te gaan studeren: je
staat weeral een stapje verder bij de grote onderscheiding
in je verdere studies op Zweinstein Hogeschool voor Hekserij
en Hocus-Pocus.
Maar eigenlijk gaat het hier helemaal niet over. Of Latijn nu
dood is, of onnuttig, dat verandert niets. De beoefenaars,
fans en LatijnLoverkes44aC zullen hun afkomst niet verloochenen.
Samen gaan we niet voor de taal, maar voor het
groepsgevoel. Wij zullen niet snel “tu quoque, fili mi” moeten
roepen. Er is nu eenmaal geen broeder die niet wil toegeven
dat hij Latijn heeft gestudeerd. Want geef toe, het
heeft zo zijn charme. Wat ons samen houdt, is meer dan
de –us, -a, -um, de intellectuele stimulering en het cachet.
Het is de kracht om geheimen uit de mythische oudheid
vele eeuwen later samen te kunnen ontsluieren. En dan
vermeld ik de knappe dames en fantastische feestjes nog
niet! Wie durft het tegen zo’n eenheid op te nemen in de
volgende talenzuip? Cedetis maiori?
Morien Raeymakers
Een selectie uit de grappigste recente Latijnse woorden:
Karate = oppugnatio inermis Iaponica (letterlijk: Japans gevecht van ongewapenden)
Nachtclub = taberna nocturna (letterlijk: nachtelijke kroeg)
Playboy = iuvenis voluptarius (letterlijk: welwillende jongen)
Smog = fumus et nebula (letterlijk: rook en nevel)
Spaceshuttle = spatiale vehiculum reciprocum (letterlijk: terugkerend ruimtelijk voertuig)
Wodka = valida potio Slavica (letterlijk: sterke Slavische drank)
nr:3 2012-2013 B-Magazine
21

22 B-Magazine 2012-2013 nr:3

Babylon Brost
De literaire spelletjes
Ben jij ook steeds diegene die het hardst kan lachen met taalmopjes? Amuseer je rot!
Oplossing: bedrog, Bangkok, feestnummers, kussensloop, schildpad, plakband
nr:3 2012-2013 B-Magazine
23