Klik hier voor 13e editie juli 2009 - Indo Privé

Over meerstemmigheid gesproken. Bij o.a. Donauwellen werd minimaal vierstemmig gitaar gespeeld. Een hele kunst
om dan niet de fout in te gaan met de verkeerde notenkeuze. Maar de gitaristen flikten het hem allemaal toch maar
eventjes (nou ja, eventjes je moet er wel voor “trainen” – indo taal voor oefenen - natuurlijk). Als afsluiter werd gekozen
voor het lied Those were the days dat natuurlijk refereerde aan de “ vergangene Zeiten” (er zat nogal wat Duits publiek
in de zaal en een goed verstaander had maar een half woord nodig om te begrijpen waarom Woody het ‟s middags in het
Indo Rock cafe behalve gebrek aan bier ook steeds over Alimentation had……). Het absolute coda werd ingeluid met
Guitar Boogie. Gelukkig was Harry Berg net op tijd (vertraging op de weg bij Stuttgart) om ook zijn sublieme gitaarspel
te laten horen. Geheel in eigen stijl echt passend bij Harry. Voor schrijver dezes en zeker ook voor de meeste
muzikanten is Guitar Boogie het ultieme lied, oorspronkelijk gespeeld door Mr. Arthur Smith op MGM single mèt geel
label, voor een waardige afsluiting. Met dit stuk zijn de meeste gitaristen begonnen. Hier konden de HH gitaristen
excelleren en dat werd dan ook voor de volle 100 procent gedaan. Schitterend, wat een feest der herkenning! En toen
was het afgelopen. Een daverend en verdiend applaus van het dankbare publiek, een staande ovatie. Dat wachtte op de
bloemen. Geen bloemen………………?! Wat een kater. Jammer, jammer, jammer! Was er dan echt geen geld voor een
simpel ruikertje? Voor 3 euro toeslag p.p. met een volle zaal kon de organisatie toch wel minimaal 7 rozen kopen?
Hadden wij als publiek dit maar geweten; we hadden de bloemen dan zelf wel gekocht.
Jammer was tevens dat enkele collega-muzikanten geen acte de presence gaven. Voor veel andere mensen bleek het ook
te duur: behalve de reis v.v. nog eens 17,50 euro betalen kan niet iedereen in deze financieel onzekere tijd. Daarom
alvast een tip: Houdt de media in de gaten. Er gaat nog een concert volgen compleet met after jam en collega-artiesten
vanaf de namiddag tot in de late uurtjes! Daarvan zal een professionele AV registratie gemaakt worden als herinnering
aan deze legendarische band.
Speciaal een woord van lof voor Leon Donnars. Bedankt Leon dat je in 1981 begonnen bent de Indorockers weer bij
elkaar te krijgen. Waarschijnlijk was wat nu allemaal (helaas te pas en te onpas) Indorock genoemd wordt niet mogelijk
geweest zonder jouw initiatief, inbreng, durf en inzet. Sterkte met alles!
Tevens een compliment aan de mannen van het geluid: perfect! Mede door hen was vocaal alles goed te horen en
klonken de instrumenten stuk voor stuk mooi, helder en genuanceerd in de zaal. Goed uitversterkt en in balans gebracht.
Ook dank aan alle mensen die achter de schermen mee hebben gewerkt aan dit evenement.
En niet te vergeten the Javalins, Black Dynamites, Tielman Brothers en alle alle andere Indobands van weleer: zonder
hen GEEN Indo rock. Of zoals een vriend altijd weer zegt: Knoop het goed in je oren, Indo rock gaat nooit verloren!
Tenslotte het begrip integratie in de aanhef van dit artikel.
Wat the Crazy Rockers niet hebben bevroed is dat zij vrijwel als eersten meegewerkt hebben aan de integratie van
andere bevolkingsgroepen in Nederland. Ga maar na:
Woody is geboren op de Antillen (door zijn perfecte imitatie van het petjoh altijd beschouwd als Indo), Sidney kwam uit
Suriname, Pim is een echte belanda,. De enige Indo‟s waren Eddie en Harry.
Hoezo Crazy Rockers een Indoband/Indorock?
Benny Stevens - B.M.