Klik hier voor 13e editie juli 2009 - Indo Privé

Ascheidstour
Vorig jaar besloot dochter lief auto rijlessen te nemen. Wat vliegt de tijd, ik zie haar nog liggen op mijn schoot, terwijl
ik haar de fles geef. Pap, ga je mee, ik heb van middag auto rijles en ik ging mee.
Een rondtour gehad door mijn eigen stad en teruggeworpen in het verleden terwijl ik naar buiten keek. Ik reed door de
straat waar mijn oma had gewoond en in die tijd lag daar straks asfalt, niet onderbroken door verkeersdrempels, die mij
wakker schudde uit mijn overpeinzingen. In mijn beleving, toen, was het een brede straat. Nu gereduceerd tot een
smalle twee baansweg waar het verkeer zich door heen probeert te persen, stapvoets 30 km., woonerf. De portieken, die
je vroeger uitbundig uitnodigden om naar binnen te komen, afgesloten door ijzeren hekken. De deur bellen verplaatst
naar het straat niveau, om het gespuis buiten de deur te houden. We reden door ik wist dat ik op die straat hoek met een
kleine vlieger in mijn hand had gestaan, omdat de wind daar altijd waaide. De vlieger gemaakt van een A4tje, kwam
hoog boven de lantaarnpaal uit, en zat vast aan het klosje ijzergaren welke ik had gepakt uit de naaidoos van mijn Oma.
Ik zag me weer lopen naast mijn Oma, ik trok het boodschappen karretje, vol met de spullen die ze had gekocht op de
markt.
We reden verder en ik keek reikhalzend uit naar de dierenwinkel die daar was, daar lagen de hondenpups in de etalage.
Ik voelde me weer zitten in die oude grijze Opel Record van mijn vader, die hij had meegenomen uit Nieuw Guinea.
De hobbel van de verkeersdrempel liet mij weer belanden in deze tijd.
We vertrokken naar een rand gemeente.
Ik keek rond en we passeerden het eerste ouderlijk huis waar ik had gewoond, toen wij in Nederland kwamen. We
woonden op de vierde etage, ik zag me alweer lopen en er leek geen eind aan te komen, geen lift. Je voetstappen gaven
een bepaalde echo in het portiek. Elke maandag bracht mijn vader de volle asemmer naar beneden en wij als kind
hadden de taak om de lege asemmer bij thuiskomst naar boven te tillen, het huisnummer 201 had mijn vader met rode
verf op de deksel geschilderd. We hadden er twee en het was altijd een onderling gevecht, wie die krengen naar boven
moest tillen. En ik verloor van mijn oudere zussen. Zij deelden de last tussen elkaar en ik was de pineut, kreeg altijd de
beurt. En zonder dat ik het wist begon mijn lichaam zich te stalen, de spieren ontwikkelde zich.
We reden weer verder, door de buurt.
Opeens was ik jong en ik zag mijzelf weer lopen, van het eindpunt buslijn 18, deze stopte toen in Spoorwijk, naar het
huis van mijn opa waar we de eerste maanden in Nederland hadden gewoond. Het leek eindeloos de route van het huis
van mijn Opa naar de bus halte, langs de Put, Ter Werve. Ik heb daar de flats zien bouwen, speelde met de kinderen uit
de buurt verstoppertje. Ik zag het allemaal opeens voor bij flitsen.
Ik ontwaakte uit het geheel, stond weer voor mijn eigen huis. Verwonderlijk stapte ik uit. Ik weet dat er geen toeval
bestaat. Ik begreep het niet wat en waarom. En nu in de stilte van de nacht besef ik dat ik het jasje van mijn jeugd heb
uitgetrokken, achter mij gelaten. Ik ben volwassen geworden.
Rick Simons