Klik hier voor 13e editie juli 2009 - Indo Privé

Ron: “Rob, kapan sih, wij gaan weer samen main”. Ik: “Zeg maar, dit jaar of tahun depan”.
Ron: “Rob, jij udah bilang, die vent moet niet zeuren, anders risiconya sendirri”.
Ik: “Al, al, gua udah bilang”. Zo converseerden Ron en ik al bijna 40 jaar met elkaar. Het nederlands en de bahasa door
elkaar. Hij was dan ook één van de weinigen zo niet de enige met wie ik op die manier converseerde.
Ik ontmoette Ron in 1972 bij de broers Bacas, Sammy en James, aan de Barentstraat in Den Haag. Hij zat achter een
drumstel een beetje te spelen. Hij was 21 jaar en ik 22. Zijn verkering was net uit en evenzo de mijne dus hadden wij
een gezamenlijk onderwerp om er over te praten. Hij zei mij dat hij graag in een band wilde spelen, maar, met welke
jongens? Tja, ik zat destijds nog niet zo in de muziek en kon zijn vraag dan ook niet beantwoorden. Maar, nog geen 2
maanden later werden zowel Ron als ik gevraagd om op de bruiloft van mijn zus Sylvia en mijn zwager Ronald op te
treden. Gerry Lubis, mijn broer, Jules Makadoero (Ron‟s broer) en Onno van de Vooren, hadden The Nightbreakers
verlaten om een nieuwe band op te richten. Ron vond het prachtig dat hij gevraagd werd. Eindelijk kon hij muziek
maken. Ik vond het maar niets elke week repeteren. Achter de meisjes aanlopen was veel interessanter. Maar Ron wist
mij over te halen. “Als je straks bekend bent lopen ze vanzelf achter je aan”. En hij had gelijk.
Achteraf gezien was ik maar al te blij dat hij mij overgehaald heeft. Marabunta werd de naam van de nieuwe band.
Niets vermoedend wat de band in de jaren 70 teweeg zou brengen in de indo-scene, speelden wij met veel passie onze
muziek. Ron was heel erg trots dat de faam van Marabunta groter werd en dat de band uiteindelijk “de” indo-band uit
de jaren 70 werd. Hij was populair bij de chics en zijn verschijning was ook al opvallend met zijn hele lange haren
(bijna tot aan zijn billen). De Indiaan, werd hij soms genoemd. Ron was altijd gemotiveerd zowel bij het repeteren als
bij het optreden. Nimmer te beroerd om te sjouwen of dingen te regelen. In 1975 verliet hij, met veel pijn, Marabunta
en werd hij drummer bij The Nightbreakers. Martin Dijkstra, die toen bij The Nightbreakers achter de drums zat ging
naar Marabunta. De redenen dat Ron wegging bij Marabunta wist ik pas jaren later. Maar hij zei mij toen dat hij eens
weer terug zal komen. En dat was ook zo. Van 1979 tot 1981 zat Ron weer achter de drums bij Marabunta.
Totdat de band in 1981 voorgoed uiteenviel.