Themanummer Routine Outcome Monitoring - Kim de Jong

More documents

Recommendations

Info

“Psychotherapie leent zich niet voor economische Wat was de aanleiding om dit boek te schrijven? “Ik begon in mijn eigen beroepsomgeving te zien dat mensen therapeutisch werk gingen verzinnen, gewoon omdat ze er meer geld mee konden verdienen. Ik zag ondertussen dat er een ingewikkeld DBC-systeem op ons werd losgelaten, dat geen rekening hield met de aard van ons werk. Ik heb het boek uit verontwaardiging over de marktwerkingsmaatregelen in de GGZ geschreven.” Wat is een goed voorbeeld van zo’n marktwerkingsmaatregel? “De DBC GGZ-productstructuur is zo’n maatregel. Ik denk dat in onze sector het concept van de DBC's niet deugt, omdat het gebaseerd is op de DSM-classificaties. De mensen die de DBC's hebben bedacht, hebben niet goed beseft of begrepen dat de DSM-classificaties geen echte diagnoses zijn, ook al staat dat sinds jaar en dag te lezen in het voorwoord van de DSM. Diagnoses zijn glibberig, het zijn geen harde medische feiten. Je moet er dan geen uiteenlopende tarieven aan willen toekennen. Neem bijvoorbeeld de DBC voor de diagnose 'aanpassingsstoornis'. Deze betaalde tot en met 2011 beter dan die voor 'depressie' of 'persoonlijkheid', mits < 1800. Dus, dan wordt dienstverlening” Arno Goudsmit (1955) is psychotherapeut, NVVP-lid en houdt praktijk in Maastricht. Op 12 oktober is zijn boek Psychotherapie in tijden van administratie; afgevinkte frustraties over de nieuwe gekte in de geestelijke gezondheidszorg verschenen bij Uitgeverij SWP in Amsterdam. de declarerende zorgaanbieder vanzelf beloond voor die diagnose. Vervolgens, vanaf 2012, wordt de DBC 'aanpassingsstoornis' ineens niet meer vergoed. Dat maakt dat de therapeut gaat nadenken: welke diagnoses mag ik nog stellen die ik ook betaald ga krijgen? Dat zou niet mogen; het stellen van de diagnose moet een belangeloze kwestie zijn en blijven. Ook mag het niet zo zijn dat een patiënt zich prettiger voelt als hij voor zijn behandelaar een hoger uurtarief opbrengt. Daarnaast vind ik ROM als benchmarkinstrument ook zo’n typische marktwerkingsmaatregel.” Vertel eens verder….. “ROM wordt op dit moment misbruikt voor benchmark om zorgaanbieders met elkaar te vergelijken. In dat opzicht was ik erg blij met het artikel van Jim van Os c.s. hierover, eerder dit jaar. Het is onethisch om ROM te gebruiken voor oneigenlijke doelen, en de sector wordt hiertoe wel gedwongen. Ik denk dat we hiertegen groot bezwaar moeten maken, in plaats van te doen alsof het allemaal prima is, want resultaten en behandeleffecten zijn bijzonder moeilijk te objectiveren. De meetinstrumenten die nu gebruikt worden, zijn daartoe nauwelijks in staat, en ze zijn daarvoor in ieder geval niet ontwikkeld. Op zich vind ik het een goede 24
zaak als de effecten van behandelingen goed zichtbaar zijn. Maar we kunnen onszelf beduvelen en denken dat we met onze nu beschikbare meetinstrumenten ook valide effectmetingen kunnen verrichten. Dat is niet het geval. Juist psychotherapie vraagt subtiele criteria als we de effecten echt zichtbaar willen maken, en vaak is het pas achteraf, na afloop van een behandeling, goed mogelijk om te zien op welke dimensies een therapie-effect goed zichtbaar is. ROM is ontwikkeld voor feedback binnen het verloop van een behandeling, en niet voor het benchmarken van behandelaars.” Zorgverzekeraars lopen vanwege de marktwerking financieel risico en willen grip krijgen op de zorguitgaven en willen de zorg zo goed mogelijk inkopen. Daarom hechten ze veel belang aan benchmark via ROM. Wat zouden zorgverzekeraars dan voor instrumenten moeten gebruiken om regie op de uitgaven van de GGZ te houden? ”Ik denk dat het meten van recidive nuttige informatie kan zijn voor zorgverzekeraars. Als een patiënt een x aantal jaren vooruit kan na een behandeling, en zich niet meteen na een jaar weer elders aanmeldt voor een langdurige behandeling, dan was het waarschijnlijk een goede behandeling. Evenzo: als een patiënt na een behandeling bij een therapeut na een tweetal jaren nog eens terugkomt en dan aan drie sessies alweer genoeg heeft, dan was het ook een goede behandeling. Dus in het algemeen: de kosten die nog gemaakt moeten worden na afsluiting van een behandeling, zijn een goede indicatie voor het effect van die behandeling. Dit is eenvoudig meetbaar, en het geeft een goede aanwijzing of een therapie wel of niet goed genoeg was. Vandaar dat ik in mijn boek voorstel dat dit gebruikt gaat worden als een maat voor de kwaliteit van behandelingen, en niet al die gekke opinievragenlijsten die na afloop op een patiënt zouden moeten worden losgelaten.” Je vergelijkt DBC’s met derivaten, een term die vaak valt sinds de economische crisis. Denk je dat de DBC’s de GGZ een crisis bezorgen zoals ook de derivaten in de bankensector voor een crisis zorgden? “De DBC's worden door mij aangeduid als derivaten die een gebrekkige relatie hebben met hun onderliggende waarde. Dit betekent dat de overheid, lees DBC-Onderhoud, voor de Nederlandse Zorgautoriteit (NZa) geprobeerd heeft om de DBC's zo te groeperen dat het echte 'dingen' zijn. Maar dat zijn het niet. De DBC's zijn administratieve grootheden, zonder dat ze in de werkelijkheid echt bestaan, als objecten. De overheid en de zorgverzekeraars doen gewoon alsof ze die op een denkbeeldige markt kunnen kopen, maar als een verzekeraar bij een zorgaanbieder twintig depressie-DBC's inkoopt, dan koopt hij twintig verschillende objecten. Het is alsof je twintig blikken soep koopt met hetzelfde etiket, maar met telkens een andere inhoud en hoeveelheid. Het is dus een toneelstuk waarin 'gezondheidsmarktje’ wordt gespeeld, terwijl de koopwaren niet duidelijk gedefinieerd zijn. Dat is vragen om ellende. We hebben dan geen gezondheidsmarkt, maar een simulatie daarvan.” Stel je wordt gevraagd een advies uit te brengen over het DBC-systeem, welke onderdelen zou je dan meteen willen veranderen? “Ik zou graag willen dat de staffeling verdwijnt, zodat er geen perverse beloning is voor DBC's die net iets boven de staffelgrenzen liggen. Ook zou ik graag zien dat behandelaars beloond worden voor therapieën die aantoonbaar leiden tot geen of nauwelijks recidive. Dat zou namelijk de echte preventie in de gezondheidszorg zijn: het voorkomen van verdere kosten. Ook vind ik het zeer dubieus dat een kortdurende DBC automatisch wordt opgevat als een behandeling voor een relatief eenvoudig probleem. Dit doet onrecht aan de aard van de problematiek. Ik heb zelf veel geld en moeite geïnvesteerd in kortdurende dynamische therapiemethoden, maar dit systeem stimuleert vooral dat behandelingen worden uitgevoerd door mensen met zo min mogelijk opleiding, en dus met zo laag mogelijke arbeidskosten.” 25
Page 1 and 2: NVVP-magazine Themanummer Routine O
Page 3 and 4: Monique de Rooij Monique de Rooij i
Page 5 and 6: aanvullend instrument is om het eff
Page 7 and 8: ehandelingen van die therapeut te m
Page 9 and 10: “Een toenemend aantal leden ROM
Page 11 and 12: goed ROM-gebruik stimuleren en faci
Page 13 and 14: privacy van de data. Ouders en kind
Page 15 and 16: Thea in de praktijk Registraties: P
Page 17 and 18: Prof. Dr. Jim van Os (1960) is hoog
Page 19 and 20: lijkt dat de overheid en de zorgver
Page 21 and 22: ehandeling niet volgens plan verloo
Page 23: zorgaanbieders er overigens niet va
Page 27 and 28: De week van Annemarie van der Meer
Page 29 and 30: contract heeft gekregen voor zijn t

Themanummer Routine Outcome Monitoring - Kim de Jong

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?