hoofdstuk i: dubieuze posten. - AH Bogaards

HOOFDSTUK I: DUBIEUZE POSTEN.
Iedere zakenman weet wel wat "dubieuze posten" zijn. Het zijn de vorderingen op die
debiteuren, waarover hij in ernstige twijfel verkeert of ze wel ooit geïnd zullen worden. Er
zijn oer-solide klanten, waar nooit iets mee te doen is. Ze voldoen op tijd aan hun verplichtingen.
Het gaat als met de regelmaat van een klok. Er moge zo nu en dan eens 'n kleine
achterstand wezen, maar die kous komt wel weer af. De grossier kent z'n klanten. Hij weet,
dat ze volkomen "safe" zijn, en hij maakt er zich geen ogenblik zorgen over dat het geld niet
binnenkomt. Maar de dubieuze posten, daar zit hij mee! Het zijn de chicaneurs, de
twijfelgevallen, waar je nooit voor honderd procent op rekenen kunt. Er staan nog posten
open van jaren her. Je hebt het al eens zus geprobeerd en zo, maar het helpt allemaal niets.
Loopt er nu eens zo'n labiel gevalletje doorheen, dan hindert dat niet zo heel erg. Een goed
zakenman wordt daar niet direct arm van, en hij heeft er meestal in z'n begroting op gerekend
dat niet alle posten binnen komen. Maar als het aantal "dubieuze posten" angstwekkend
groeit, dan moet dit voor de zaak op de duur ruïneuze gevolgen hebben. Het is nu eenmaal
niet mogelijk van verliezen te leven!
Met deze mercantiele inleiding ben ik minder ver van m'n terrein verwijderd, dan iemand
geneigd zou zijn te denken. Er is namelijk een zeer grote overeenkomst tussen het natuurlijke
en het geestelijke leven, en wat ik nu beweren wou is dit, dat er niet alleen in de zakenwereld,
maar ook in de kerk tal van zulke dubieuze posten zijn.
U weet, er zijn in hoofdzaak twee soorten van mensen, die men de helen en de halven zou
kunnen noemen.
De helen zijn de solide broeders. Zij leven in alles trouw mee. Zij bevestigen hun belijdenis
met een nauwgezette levenswandel.
Het zijn de lieden, waar men op aan kan, al laten ze natuurlijk wel eens een steek vallen. Ze
zetten geen hoge borst op, en zouden niet graag van zichzelf beweren, dat ze zo oer-degelijk
zijn. Integendeel: ze delen zichzelf in bij de grootste der zondaren.
Over hèn behoeft ge u geen zorgen te maken!
Wie ons wèl met zorg vervullen zijn de halven, de slomen, de slordigen, de...... dubieuze
posten!
Het zijn de niet-geïnde kwitanties, die al jaar en dag onbetaald teruggezonden worden, en
waarvan ernstige vrees bestaat, òf ze wel ooit betaald zullen worden.
Waar de Here in de eerste plaats recht op heeft, is een leven der dankbaarheid, een Gode
toegewijd leven, en dat is het punt, waarop ze maar aldoor in gebreke blijven.
Soliede christenen zijn het niet.
Er is niet één, maar er zijn meerdere steekjes aan los.
Het zijn hoogst-labiele kerkleden, waarvan u nooit weet of u ze hebt of dat u ze niet hebt. Het
zijn kerkleden, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Dat wil zeggen: u kunt er niets meer
van zeggen. Zij zelf hebben nog veel meer te zeggen. Ze zijn vrijwel nooit uitgesproken. Ze
hebben critiek op alles. Het is hier te breed en daar te kort. Ze vragen: Wat heb ik eigenlijk
aan de kerk, maar de vraag: wat heeft de kerk aan mij, is nog nooit bij hen opgekomen. Wij
zijn allen schuldig God lief te hebben, en daarna elkander lief te hebben. Dat zijn de
rekeningen die ons elke dag worden gepresenteerd, maar het zijn nu juist déze kerkleden, die
3