hoofdstuk i: dubieuze posten. - AH Bogaards

HOOFDSTUK II: LOT.
Een van de eersten die we bijschrijven onder de dubieuze posten is Lot. Wij kennen zijn
levensgeschiedenis in hoofdzaak uit het boek Genesis, en wat ons daar van hem gezegd
wordt, boezemt ons niet buitengewoon veel respect in. Integendeel.
We zien hem voortdurend in gezelschap van zijn oom Abraham, maar wat een verschil tussen
die twee, als tussen dag en nacht!
Abraham is de vader aller gelovigen.
Lot is de vader van alle halven en tweeslachtigen, die er de kantjes aflopen.
Abraham volgt gewillig God naar het land, dat de Here hem wijzen zal, maar Lot kiest
eigenwillig het land dat z'n oog boeit en z'n hart begeert.
Abraham staat als een rots in de branding van zijn tijd, maar Lot is als een golf van de zee,
die door de wind heen en weer bewogen wordt.
Ook het Nieuwe Testament zegt iets van Lot.
In de 2e brief van Petrus wordt zijn naam genoemd en wordt hij geplaatst naast Noach.
Beiden werden, zegt Petrus, uit de geweldige gerichten Gods gespaard, Noach uit de
zondvloed, en Lot uit vuur en zwavel van Sodom, maar daar houdt dan ook alle
overeenkomst mee op.
Noach heet de prediker der gerechtigheid, die getuigde, en zijn bezwaren inbracht tegen de
geest der eeuw. Lot daarentegen houdt z'n mond, en we horen niet, dat hij ook maar eenmaal
de mensen heeft gewaarschuwd, in wier midden hij woonde.
Noach bouwt de ark en bespreekt voor z'n gezin een plaats in het scheepke onder Jezus'
hoede — ze zijn veilig als het noodweer losbarst, maar Lot ziet toe en doet niets, en laat z'n
geslacht ondergaan in de hel van Sodom.
Ik lees aandachtig de levensbeschrijving van Lot, maar verneem van geen enkele daad die
hem eert, en hoor hem geen woord spreken, dat mij zeggen doet: Lot, ik houd van je, en geef
me de hand, want je bent mijn broeder in Christus.
Ik wandel langs de galerij van geloofshelden in Hebr. 11, en zie daar weer Abraham, die door
het geloof Izak offerde, en Noach, die door het geloof de ark heeft toebereid, maar.... van Lot
geen spoor!
Lot lijkt geestelijk zo dood als een pier, is geen mede-arbeider Gods, maar een die God
voortdurend voor de voeten loopt, en de meeste last bezorgt, een woekerplant in Gods tuin,
een vlek op Gods kleed, een nietsnut en een slappeling.
Grijp in het leven van Lot waar u wilt, in z'n jeugd, op rijpere leeftijd en in z'n ouderdom, en
't is over de hele linie mis.
In z'n jeugd.
Zeker, hij trekt met Abraham uit z'n land en uit z'n maagschap, staat devoot bij elk altaar dat
Abraham bouwt, en luistert mee naar de Godsopenbaring, die zijn oom ontvangt.
Maar als hij dan, zodra hij op eigen wieken drijft, terstond met alle aartsvaderlijke tradities
breekt, in de stad gaat wonen inplaats van in tenten, en zich met de Kanaänieten vermengt,
dan krijg ik de indruk, dat hij tot nu toe maar meeloper was, voer in het kielzog van
Abraham, en nu ja, naar de kerk ging omdat hij moest.
5