Fatsoen en regeren moet je doen - De Demmink Doofpot

heb ik een voormalig topambtenaar van Justitie, die rechtstreeks onder Demmink
gewerkt en hem op buitenlandse reizen vergezeld heeft, om een rapport verzocht.
Dat rapport, deel I in dit boek, is 15 februari 2010 uitgebracht en onthullend.
Daaruit blijkt overduidelijk dat de werkelijke macht op Justitie bij s-g Demmink
berust, bovendien nog veel verder reikt door zijn uitgebreide en machtige netwerk
op andere ministeries. Voorts dat er sprake is van macht gebaseerd op terreur.
Daarvan getuigt het eind van het eerste deel van zijn rapport. Daartoe citeer ik hier
zijn advies in zijn geheel (blz. 9 en 10):
“JD wordt van zeer ernstige misdrijven beschuldigd. Misbruik van zijn (macht-)positie
wordt aangevoerd als argument, waarom hij er tot nu toe mee is weggekomen.
De beide ministers Donner en Hirsch Ballin ontkennen elke vorm van rook,
laat staan vuur, zonder dat de beschuldigingen met feiten worden weerlegd.
(vet JP) Als JD extreem vaak functioneel buiten de deur eet op rijkskosten hoeft hij niet
te vertellen met wie hij at en wat de functionele aanleiding was voor die ontmoeting.
In alle vergelijkingen is zijn gedrag op dit punt extreem. De arm van JD reikt tot de
top 100 van de staande en zittende magistratuur en zeker ook de top 50 van
Buitenlandse Zaken en indirect zeker ook de AIVD. (vet JP)
JD heeft 9 jaar op rijkskosten de wereld bereisd en in de afgelopen twee jaar heeft hij
op rijkskosten excessief intensief (functionele) gesprekken in (dure) restaurants gevoerd.
Dat roept de vraag op of de functionele positie niet (mede) wordt gebruikt voor belangen
die verband houden met zijn vermeende dubbelleven.
Mijn advies is om met een beroep op de Wet Openbaarheid van Bestuur (WOB) de
stukken op te vragen, die betrekking hebben op de dienstreizen buitenland van JD
sinds 1993.
Daarnaast moet inzicht worden geëist in de namen van de tafelgenoten met aanduiding
van het aan justitie gerelateerde belang.
Nog een enkele opmerking van cruciaal belang. De terughoudendheid van alle
publieke media in de casus JD is opvallend. Oud-collega’s met wie ik sprak reageren
allen in dezelfde zin als Hilbrand Nawijn in de publicatie op internet. Het ademt
steeds een verzuchting als: ‘We weten toch dat er iets niet klopt, maar niemand kan het
hard maken, dus ik ga er mijn handen niet aan branden.’ Angst, echte angst voor
repercussies is wat voortdurend een rol speelt. De verwevenheid van (delen
van) de pers met het topcircuit (inclusief het Koninklijk Huis) in Den Haag en
daarbuiten is een feit.” (vet JP)
8