Fatsoen en regeren moet je doen - De Demmink Doofpot

pedofiele levenswandel zouden kunnen onthullen cq. wereldkundig probeerden te
maken. De belevenissen van de schrijfster Yvonne Keuls spreken wat dat betreft
boekdelen, maar ook de intimidaties in de zaak Koos H. –zowel tegen Koos H.
zelf als tegen de ouders van een van de slachtoffers- door nota bene een Advocaat-
Generaal, mr. Feber, wijzen op een ‘actie-doofpot’ die moet zijn aangestuurd
vanuit de hoogste kringen. Joris Demmink stapte in het jaar dat Koos H. werd
veroordeeld, 1982, over van het Ministerie van Defensie naar het Ministerie van
Justitie.
Naast de duidelijke klassenjustitie waar het gaat om hooggeplaatste
kindermisbruikers, valt aan het regime-Demmink ook het spiegelbeeld op:
ongemeen felle vervolgingen en strafopleggingen aan pedofielen uit lagere kringen
en zelfs ook aan de zogeheten ‘pedo-jagers’ die de laatste jaren in ons land op steeds
extremere wijze worden gecriminaliseerd.
Een ander opvallend fenomeen dat het klimaat binnen Justitie is gaan kenmerken in
de periode Demmink is het ongestraft laten en zelfs belonen van blunders en fouten,
met name binnen de rechterlijke macht. Zowel het programma Zembla als het
weekblad Vrij Nederland kwamen op dit punt tot schokkende inventarisaties die er
zelfs toe leidden dat het OM een eigen onderzoek moest toezeggen. Ook genoemd
moet worden het nieuwe verschijnsel van de ‘rechterswisseling’ in belangrijke zaken
waarin de Staat belanghebbende of partij is en die zich voor de Staat ongunstig
ontwikkelen: onder Joris Demmink blijken de rechters dan te kunnen worden
vervangen door rechters die de belangen van de Staat laten prevaleren.
Vanaf de zogeheten ‘Puttense moordzaak’ (vanaf 1994) is ons land meer en meer
in de greep geraakt van het verschijnsel ‘gerechtelijke dwaling’. Anno 2010 kan
worden geconcludeerd dat het complete bouwwerk van strafvervolging in ons
land op instorten staat na geruchtmakende en onbegrijpelijke ‘blunders’ van
OM en ZM in zaken als de Schiedammer Parkmoord, de zaak-Vaatstra en de
zaak-Lucia de B. Opvallend hierbij is dat er moedwillige manipulaties en bewust
bedrog in het spel is bij Justitie. De complete afwezigheid van wets- en normbesef
binnen Justitie blijkt voorts ook uit de structurele weigering een einde te maken
aan het aftappen van gesprekken van zogeheten ‘geheimhouders’ dan wel deze
onrechtmatig getapte gesprekken te verwijderen uit de betreffende strafdossiers
waardoor enorme strafzaken –zoals die tegen de Hells Angels- zijn gestrand. Maar
het beeld wordt nog veel alarmerender als we ons realiseren dat de feiten er thans
op wijzen dat de meest in het oog springende ‘gerechtelijke dwalingen’ kunnen
50