Het Groene Hart - Welkom bij PA-Noord

Editie 1 | mei - juni 2012
meer, kanaal of vaart – toe om de mogelijkheden te onderzoeken:
hoe diep is het water, hoe is het bodemverloop, en
bij een kanaal: waar ligt het talud? Er zijn altijd diepteverschillen,
en bij de grensgebieden liggen meestal de vissen,
want daar dwarrelen voedseldeeltjes naar beneden.
Vervolgens zoek ik uit hoe ze het aas het liefst aangeboden
krijgen: boven de grond of op de grond, en aan een kort
lijntje of aan een lange wapperlijn? Ook de bodemstructuur
is hierbij belangrijk. Bij een zachte ondergrond moet je geen
zwaar voer gebruiken – dat zakt weg in de blubber. Wanneer
ik dat allemaal in kaart heb gebracht, gooien we er met het
hele team nog een training tegenaan. Pas daarna bepalen
we de definitieve tactiek voor de wedstrijd.”
“Telefoons zijn taboe aan de waterkant”
“Op de wedstrijddag verzamel je ’s ochtends in alle vroegte
bij een buurthuis of café. Uit een envelop komen nummers
die vooraf door de computer zijn geloot. Iedere visser krijgt
dan zijn stek toegewezen, bij belangrijke teamwedstrijden
een plek van een meter of 15 breed. Zodra je bent geïnstalleerd,
mag je daar niet meer afkomen. Het contact met je
teamgenoten, die honderden meters verderop kunnen
zitten, verloopt via bank runners. Dat zijn bevriende vissers
die niet meedoen aan de competitie, maar puur informatie
doorspelen – bijvoorbeeld: ze bijten nu op worm. Vroeger
kon je daarvoor je mobieltje gebruiken; toen zat iedereen
druk te bellen. Organisatoren van wedstrijden waren echter
bang dat hierdoor oneerlijke concurrentie in de hand werd
gewerkt, dus telefoons zijn nu taboe.
Vals spel komt voor in de wedstrijdvisserij, al zijn er de
Douane
Belastingdienst
Colofon Print 16
Het Groene Het Licht Groene Hart op groen • Hart rubrieken
laatste jaren weinig incidenten. Je mag vissen met 1 hengel
en 1 haak, maar in het verleden werd wel eens iemand
betrapt die stiekem een tweede lijn had uitgegooid. Ook
kwam het voor dat vissers een paar joekels van brasems
meenamen in een plastic tas, die ze dan heel geniepig in hun
leefnet lieten glippen. Nou, als je dan gesnapt wordt, sta je
er gekleurd op. Niet dat je wordt uitgesloten van wedstrijden
of zo, maar jaren later word je nog uitgelachen door de
rest van het circuit… Ik begrijp ook eerlijk gezegd niet waarom
je de kluit zou belazeren; zoveel staat er doorgaans niet
op het spel. Bij wedstrijden om het Nederlands
Kampioenschap – die mijn team tot 3 keer toe heeft gewonnen
– krijgt de nummer 1 een bord en een medaille, in de
meeste andere gevallen gaat de winnaar met een boodschappenmand
vol levensmiddelen naar huis. Toch snap ik
dat de druk om te presteren groot kan zijn. Sommige teams
worden gesponsord door een hengelsportzaak of een
bekend merk. Uiteraard wil zo’n geldschieter in ruil voor z’n
financiële steun af en toe een mooie prijs terugzien.”
“Als weidelijk visser bespaar ik de vis onnodig leed”
“Wij hengelaars krijgen eeuwig het verwijt dat we dieren
kwellen. Ik vind dat die kritische geluiden best gehoord
mogen worden. Als weidelijk visser doe ik er zelf alles aan
om de vis onnodig leed te besparen. Als het even kan
gebruik ik haken zonder weerhaak, ik maak mijn handen nat
voor ik de vis aanraak, verwijder de haak altijd voorzichtig
uit de bek en heb een ruim leefnet zonder knopen, zodat de
vis vrijelijk kan bewegen en niet beschadigt. Wat ik vang
gaat dus levend terug, nadat het is gewogen.
Aan de andere kant denk ik: een vis is een vis, en heeft een
andere pijnbeleving dan wij mensen. Dat is ook wetenschappelijk
bewezen. Daarom zou ik het onzin vinden om de
sportvisserij te verbieden, zoals bepaalde dieren- en milieuactivisten
willen. Ook al omdat wij vissers een maatschappelijke
rol vervullen. Wij zien immers als eerste wanneer er
iets mis is met het binnenwater – bijvoorbeeld als er door
vervuiling vissterfte optreedt. Verder hebben we een voorbeeldfunctie
richting de jeugd. We vinden allemaal dat onze
kinderen tegenwoordig te veel tijd verdoen achter de computer
en de tv. Laat ze lekker langs een sloot gaan zitten,
met een bamboestok en een emmertje. Zo ben ik zelf ook
begonnen, bijna 40 jaar geleden.”
Harald Meijer