gevlucht uit tibet - Lemniscaat

het nooit meer gehad
bamboebrug
‘Ik kan mij ook nog goed een wiebelende
bamboebrug over een rivier herinneren. Hij
zag er niet stevig uit, dus mijn vader stuurde
een yak vooruit om te kijken of de brug zijn
gewicht zou houden. Maar hij wiebelde zó dat
de yak naar beneden stortte. Ik zag hem voor
mijn ogen verdrinken. Daarna was ik zo bang
om de brug over te gaan. Mijn vader heeft lang
tegen me gepraat. Toen durfde ik samen met
hem voetje voor voetje de brug over.’
verstopt in de bus
‘Na zes dagen ploeteren door de sneeuw
bereikten we de grens tussen Tibet en Nepal.
Vanwege de kou waren er weinig Chinese
militairen, dus we konden stiekem de grens
over glippen. Aan de Nepalese kant verstopte
mijn moeder mij onder de stoel van een bus
die naar de hoofdstad Kathmandu vertrok.
Ze zei dat ik stil moest blijven, tot ik de stem
van mijn tante zou horen die mijn naam zou
roepen. Zij zou mij in Kathmandu ophalen en
naar een Tibetaans klooster brengen. Toen
gaven mijn ouders mij allebei een kus en
vertrokken. Ze gingen terug naar Tibet, omdat
ze in Nepal nooit werk zouden krijgen.
Het was de laatste keer dat ik ze zag. Ik wist
het wel van tevoren, maar toch had ik een
brok in mijn keel.’
Ravijn
‘De busreis was misschien nog wel enger
dan de vlucht door de bergen. We reden
over een smalle kronkelweg, vlak langs
het ravijn. In mijn dorp had ik gehoord dat
een andere bus een week eerder het ravijn
in was gereden. Ik heb ongelofelijk zitten
zweten.’
controle
‘Eén keer stopte de bus en kwam de politie
binnen om te controleren of er vluchtelingen
in de bus zaten. Ik zag de voeten van de
agent voorbijkomen, terwijl ik op de grond
onder de stoel verstopt lag. Mijn hart bonsde
zowat uit mijn lijf. Verderop zat nog een
meisje verstopt. We keken elkaar recht
in de ogen. We hadden geluk,
want we werden niet ontdekt.
Een paar uur later
haalde mijn tante mij
zoals beloofd op van de
bus. Eindelijk was ik vrij!’
gelukkig
‘Ik woon nu drie jaar in het klooster en heb
mijn ouders al die tijd niet gezien. Ik mis
ze heel erg. Net als mijn oude dorp en mijn
beste vriend Kalsang, met wie ik altijd ging
voetballen. Toch ben ik blij dat ik nu in Nepal
woon en niet meer in Tibet. Ik kan nu elke
dag naar school en mijn droom is uitgekomen:
ik ben een echte Tibetaanse monnik
geworden. Ik ben erg gelukkig.’
11