gevlucht uit tibet - Lemniscaat

van de yak
van lobsang uit tibet
iJsspleet
In de bergen lag overal sneeuw, waardoor de
bergpaden niet meer zichtbaar waren. Als we
niet zouden oppassen, zouden we zo in een
ijsspleet vallen! Mijn ouders lieten twee yaks
voorop lopen om dit te voorkomen. Yaks zijn
langharige, Tibetaanse buffels. Ze zijn soms
slimmer dan mensen. Ze kunnen bergpaden
door de sneeuw heen ruiken. En als ze hun
poot neerzetten in de sneeuw, voelen ze of
er vaste grond of een ijsspleet onder zit.
We overleefden de reis door in de voetsporen
van de yak te lopen. Het was niet
makkelijk, want yaks zijn groter dan mensen,
dus het waren reuzenstappen voor mij.
Over de bergen heen
Tijdens het vluchten moesten we vaak
schuilen voor Chinese militairen. Zij wilden
niet dat wij de grens zouden oversteken. Als
ze ons zagen, zouden ze ons neerschieten,
zeiden mijn ouders. Ik kon daar heel boos
om worden, maar mijn vader zei dat ik mij
maar koest moest houden, anders zouden de
militairen ons nog horen. Op een avond zag
ik in de verte Chinese militairen bij een groot
kampvuur zitten. Ik was zo boos en jaloers.
Wij sliepen zonder vuur, op een nat dekentje
op het ijs.
bevroren tenen
‘Zo koud als tijdens die reis heb ik het in
mijn leven niet meer gehad. Ik had een jas
aan van yakvacht en ook schoenen met wol
aan de binnenkant, maar het hielp niet. Ik
stampte met mijn voeten en blies in mijn
handen om ze warm te houden.
Van drie mensen die met ons
meevluchtten, bevroren tenen
en vingers. De bevroren stukken waren
helemaal zwart. Mijn vader zei dat ik niet
moest kijken, maar ik kon het niet
laten. Ik zal die kleur nooit meer
vergeten.’
9