De Zwinkrant - De Commeere

22
> SCHUINSCHRIFT
Blingbling
Het zal aan mijn oude moeder liggen. We hebben geleerd om altijd de kant van de zwakkeren te kiezen,
om te sympathiseren met de underdog. Dat doen we dan ook consequent. In het geval van koning
auto bijvoorbeeld. Nogal wiedes dat wij het dan opnemen voor de fi etsers, in dit geval de zwakkere
weggebruikers. We hebben dit nobele landje dicht gegooid met asfalt en beton, tot meerdere
eer en glorie van het stalen ros op vier wielen, en geen klein beetje ook om de portemonnee van de
betonbaronnen te spekken. We spaarden “zantjes” van benzine vretende boliden met een zo hoog
mogelijk blingbling gehalte. Ik word nog week als ik denk aan de dag dat ik de sleutels van mijn
eerste Ford Fiesta in handen kreeg. Hoe ik koesterend zijn carrosserie streelde, blind voor het feit
dat het tien jaar oude ding serieus pokdalig was en honderdtachtig kilometer op de teller had staan.
Ik zal ook nooit vergeten dat ik hem op de parking aan het werk niet in zijn achteruit kreeg en zie
nog steeds de meewarige blikken van mijn collega’s voor me die getuige waren van mijn gestuntel.
Mijn persoontje en auto rijden, het is nooit goed gekomen maar dit is een ander verhaal. Tot onze
vroede beleidsmakers er achter kwamen dat er ook dingen op twee wielen bestonden waarop je je
kon voortbewegen. De meeste Vlamingen kenden die fi etsen vooral van de Flandriens. Ook daarvan
kon je zantjes sparen en onze ouders betaalden zich rot om van die loden minicoureurtjes te kunnen
kopen waarmee wij op het strand onze eigen Tourmalet nabouwden en knikkergewijs de gele truien
aan elkaar regen. Op rommelmarkten geven ze er vandaag fortuinen voor, waar die van mij gebleven
zijn weet ik allang niet meer. Fervent wielerliefhebber ben ik ook nooit geweest. Het leukste
aan de Tour de France vond ik de cartoon die in de speciale ronde-editie van Het Volk verscheen en
waarin telkens een muisje verscholen zat die je dan met je vriendjes om het vlugst moest vinden.
Voor de rest was het mijn ding niet, meer iets voor uitslovers. En om een of andere onverklaarbare
meteorologische reden had ik ook steeds de wind tegen. Enfi n, de verkozenen des volks en zij die
door Bloso betaald werden om hun broek aan hun bureau te verslijten en een slokdarmkanker te
kweken door te slempen op dagelijkse recepties waar hun aanwezigheid hoogst noodzakelijk was
hadden het fenomeen fi ets ontdekt. Fietsen was gezond, zo heette het plots. En dat zullen we geweten
hebben. Liefhebberswedstrijden, wielertoeristenclubs met de meest onnozele namen, voor
mijn part allemaal rampestampers, arbeidersvrouwen en bonden van gepensioneerden, een voor
een uitgedost in de kleuren van de “ echte” en met een zeemvel onder hun gat, de voetganger is
nergens veilig meer. Probeer maar eens met een hond of een stel kinderen een wandelingetje te
maken langs de Damse vaart of de Stinker en de Blinker, getoeter, gebel en gescheld is gegarandeerd
je deel. Dan pas wordt het duidelijk wie hier echt de zwakke weggebruiker is. Tot je weer
eens op een mooie dag wordt tegengehouden aan de Brug over de Damse Vaart. Weer eens zo’n
onnozel wedstrijdje. De koningsblauwe besnorde Damse politieagent sommeert mij vriendelijk om
rechtsomkeert te maken en het via Brugge te proberen. Daar aangekomen krijg ik van een Brugse
blauwen te horen dat ik er ook daar niet langs kan, alleen stukken minder vriendelijk.
| de Zwinkrant |